Szatan był niegdyś w niebie poważanym aniołem, następnym po Chrystusie. Jego oblicze — podobnie, jak oblicza innych aniołów — było łagodne, wyrażające szczęście i błogość. Jego wysokie i szerokie czoło wskazywało na wielką inteligencję. Jego postać była doskonała; jego zachowanie szlachetne i majestatyczne. Lecz gdy Bóg powiedział do Swojego Syna: “Uczyńmy człowieka na obraz nasz”, wtedy w szatanie obudziła się zazdrość. Chciał, aby w sprawie stworzenia człowieka również i jego pytano o radę, a ponieważ to nie nastąpiło, wypełniła go zawiść, zazdrość i nienawiść. Pragnął, by po Bogu, jedynie jemu oddawano najwyższe zaszczyty.DW 105.1

Do tego czasu w całym niebie panował porządek, harmonia oraz całkowite poddanie się boskim rządom. Zbuntowanie się przeciwko porządkom i woli Boga było największym grzechem. Zdawało się, że w całym niebie zapanował chaos. Aniołowie byli uszeregowani w oddziały, przy czym każdy oddział miał na czele dowodzącego anioła. Szatan, żądny wywyższenia siebie, nie chciał podporządkować się władzy Jezusa i począł podsuwać różne aluzje odnośnie rządów Boga. Niektórzy aniołowie zaczęli solidaryzować się z szatanem w jego buncie, inni zaś stanowczo bronili honoru i mądrości Boga, który oddał władzę Swojemu Synowi. Pomiędzy aniołami zaistniał spór. Szatan wraz z poddanymi mu aniołami usiłował zreformować rządy Boga. Chcieli oni zgłębić niezbadaną Jego mądrość, oraz upewnić się co do Jego zamiaru wywyższenia Jezusa i obdarzenia Go tak nieograniczoną władzą i dowództwem. Zbuntowali się przeciwko zwierzchności Syna. Wtedy wezwano wszystkie zastępy aniołów do stawienia się przed Ojcem, aby móc rozstrzygnąć każdy przypadek. Zadecydowano wówczas, że szatan zostanie usunięty z nieba wraz z wszystkimi aniołami, którzy przyłączyli się do jego buntu. Wtedy powstała w niebie wojna. Aniołowie brali udział w walce. Szatan chciał zwyciężyć Syna Bożego i tych, którzy poddali się Jego woli. Lecz dobrzy i wierni aniołowie zwyciężyli, a szatan wraz ze swymi naśladowcami został z nieba wypędzony.DW 105.2

Gdy szatan i ci, którzy z nim upadli, zostali wydaleni z nieba, a przywódca buntu uświadomił sobie, że na zawsze utracił swoją czystość i chwałę, z żalem wyjawił życzenie, aby przywrócono mu miejsce w niebie. Chętnie zająłby swoje poprzednie miejsce, albo jakiekolwiek inne, wyznaczone mu stanowisko. Niestety na próżno zabiegał o to gdyż nieba nie można było narazić na niebezpieczeństwo. Gdyby on powrócił, całe niebo mogłoby zostać zniszczone, bowiem on zapoczątkował grzech i owo nasienie buntu pozostało w nim. Zarówno on jak i jego zwolennicy płakali, błagając, by Bóg dopuścił ich do Swej łaski. Lecz ich grzech — ich nienawiść, zawiść i zazdrość — był tak wielki, że Bóg nie mógł go wymazać. Musiał on pozostać tam, gdzie jest, aby w końcu odebrać ostateczną karę.DW 105.3

Gdy szatan w pełni uprzytomnił sobie, że niema już możliwości zdobycia łaski Bożej, wtedy obnażył całą swą złość i nienawiść. Naradził się ze swymi aniołami i ułożyli plan, aby w dalszym ciągu działać przeciwko rządom Bożym. Gdy Adam i Ewa zostali umieszczeni w swym wspaniałym ogrodzie, szatan ułożył plan zniszczenia ich. Ta szczęśliwa para w żaden sposób nie mogłaby zostać pozbawiona swego szczęścia, gdyby była posłuszna Bogu. Szatan nie mógł mieć nad nimi żadnej mocy, jeśli oni nie okażą najpierw nieposłuszeństwa Bogu, a przez to utracą Jego przychylność. Zatem, musiał ułożyć jakiś plan, aby móc ich doprowadzić do nieposłuszeństwa, by ściągnęli na siebie gniew Boga i w ten sposób dostali się pod bezpośredni wpływ szatana i jego aniołów. Postanowiono, że szatan przyjmie inną postać i okaże wielkie zainteresowanie losem człowieka. Musi wzbudzić podejrzenia przeciwko prawdomówności Boga i poddać w wątpliwość to, czy Bóg dokładnie myśli tak, jak mówi. Następnie musi wzbudzić ich ciekawość oraz doprowadzić do chęci wglądnięcia do niezgłębionych planów Bożych — czyli do tego samego grzechu, którego winny był on — i zbadania przyczyny, dla której Bóg wydał zakaz spożywania z drzewa wiadomości dobrego i złego.DW 106.1

Boży dar dla człowieka

Upadek człowieka