Jezus kroczy z nami przez wszystkie burze życia — 23 sierpień

“Ale Jezus zaraz do nich powiedział: Ufajcie, Ja jestem, nie bójcie się!” Mateusza 14,27.TC 242.1

Dzisiaj pisałam o tym, jak Chrystus chodził po wodzie i uciszył burzę. (...) Oczami mojej wyobraźni widziałam wyraźnie łódź, a w niej uczniów zalewanych przez spienione fale. Jezioro było wzburzone, a wiatr wiał w przeciwnym kierunku. Gdyby Jezus, ich Zbawiciel, był z nimi, czuliby się bezpieczni. Przez całą długą noc wiosłowali zmagając się z wiatrem i falami. Ogarnęła ich groza i przerażenie. Byli to silni ludzie, nawykli do trudności i niebezpieczeństw, nie poddający się łatwo rozpaczy.TC 242.2

Spodziewali się, że dotrą do wyznaczonego miejsca i zabiorą Zbawiciela na pokład, ale jak mieli tam dotrzeć i spotkać się z Nim? Wydawało się, że ich wysiłki szły na marne, gdyż wiatr był zbyt gwałtowny. Siły wioślarzy wyczerpały się, bezlitosna burza nie ustawała, a rozszalałe fale wciąż zalewały łódź i znajdujących się w niej ludzi. Ach, jakże pragnęli obecności Jezusa. Około czwartej straży nocnej, w godzinie największego zagrożenia, kiedy niemal stracili nadzieję, w blasku błyskawic ujrzeli Jezusa idącego do nich po wodzie. Ach, więc Jezus nie zapomniał o nich. Jego czujne “oko czułego współczucia i miłości” czuwało nad nimi przez cały czas tej strasznej burzy. W czasie, gdy najbardziej Go potrzebowali, On był blisko nich. (...)TC 242.3

Gdy rozpacz zaczynała wypierać nadzieję, gdy czuli się zupełnie opuszczeni, oko Odkupiciela świata czuwało nad nimi ze współczuciem tak głębokim, jak współczucie matki czuwającej nad cierpiącym dzieckiem, gdyż Jego miłość nie ma sobie równej. W pierwszej chwili uczniowie przerazili się, ale ponad rykiem rozszalałych żywiołów dały się słyszeć słowa, które uczniowie tak bardzo pragnęli usłyszeć: “Ufajcie, Ja jestem, nie bójcie się!” Ich ufność została odbudowana. “Jezus, to Jezus! — mówili do siebie nawzajem. — Nie bójcie się, to Jezus, Mistrz”.TC 242.4

Jezus nakazał wichrowi i spienionym wodom: “Umilknij! Ucisz się!” Ach, ileż razy w naszym życiu byliśmy w sytuacji podobnej do tej, w jakiej znaleźli się uczniowie. Ileż razy Chrystus objawiał się nam i zamieniał smutek w radość. Ach, potężny Odkupiciel, łaskawy i współczujący Zbawca, zdolny jest w swej nieskończonej mocy uciszyć wszelkie burze i ożywić nasze serca. On jest naszym Odkupicielem. Możemy ufać Mu zarówno w czasie burzy, jak i w jasny, pogodny dzień. — Letter 5, 1876.TC 242.5