Wszystko, co posiadam, pochodzi od Boga — 2 sierpień

“Lecz czymże ja jestem i czymże jest mój lud, że możemy ochotnie składać tobie dary? Wszak od ciebie pochodzi to wszystko i daliśmy tylko to, co z twojej ręki mamy”. 1 Kronik 29,14.AN 221.1

Ci, którzy żyją na tym świecie, powinni zjednoczyć się z niebiańskimi zastępami w przypisywaniu wszelkiej czci i chwały Stwórcy. Żaden człowiek nie ma najmniejszego powodu do wywyższania siebie. (...)AN 221.2

Bóg nieustannie działa, by przeciwdziałać ludzkim niedociągnięciom. Nawet skrucha jest darem łaski. Nieodrodzone serce nie odczuwa potrzeby skruchy. Łzy płynące z oczu człowieka jako przejaw żalu za grzechy i współczucia dla bliźnich, nie płyną same z siebie. Są jak rosa od Boga. (...) Przemienione życie jest dowodem działania odkupienia dokonanego za cenę ofiary Jezusa, Syna Bożego. Nie wolno nam przypisywać sobie żadnych zasług za to, co czynimy. (...)AN 221.3

Także wiara jest darem Bożym. Wiara rodzi się wtedy, gdy człowiek zaczyna rozumieć słowa Boga kierujące serce człowieka ku służbie dla Stwórcy. Komu zawdzięcza człowiek to zrozumienie, jeśli nie Bogu? Komu zawdzięcza zdolność odczuwania, jeśli nie Stwórcy? Wiara oznacza oddanie Bogu intelektu i sił, które otrzymaliśmy od Niego. Tak więc ci, którzy mają wiarę, nie przypisują sobie z tego tytułu żadnych zasług. Ci, którzy wierzą niebiańskiemu Ojcu i pokładają w Nim niezłomną ufność, a wiarą swą sięgają poza grób ku wiecznej rzeczywistości, wyznają swemu Stwórcy: “Wszak od ciebie pochodzi to wszystko i daliśmy tylko to, co z twojej ręki mamy”. (...)AN 221.4

Otrzymane z Niebios zdolności nie powinny być wykorzystywane do egoistycznych celów. Każda cząstka siły, każda zdolność jest talentem, za którą jesteśmy wdzięczni Bogu i poświęcamy ją służbie dla Niego. (...)AN 221.5

Niech nikt nie wywyższa się mówiąc o swoich dokonaniach, wychwalając swoje zdolności, popisując się swoją wiedzą i pielęgnując wysokie mniemanie o sobie. (...) Chrystus nigdy nie był zbyt pewny siebie ani zadufany we własne siły. — The Review and Herald, 1 grudzień 1904.AN 221.6

Ten, któremu Bóg dał nadzwyczajne dary, powinien zwrócić do skarbnicy Pańskiej przyniesione zyski, dobrowolnie oddając bliźnim korzyści płynące z otrzymanych błogosławieństw. W ten sposób Bóg będzie uczczony i uwielbiony. — The Review and Herald, 1 grudzień 1904.AN 221.7