Duch Święty prowadzi nas do dziecięctwa Bożego — 20 styczeń

“Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi”. Rzymian 8,14.WM 28.1

Chrystus stał się dla ludzkości wyrocznią Bożą. Przemawiał jako mający władzę, zwracając się do ludzi w mocnych słowach oraz domagając się bezwarunkowej wiary i posłuszeństwa. Jako lud opieramy naszą wiarę na zasadach wytyczonych w Jego Słowie. Zobowiązaliśmy się trzymać serce i umysł w posłuszeństwie wobec żywego Słowa — kierować się hasłem: “Tak mówi Pan”.WM 28.2

Wszelkie nasze nadzieje na dzień dzisiejszy i na przyszłość zależą od naszej więzi z Chrystusem i Bogiem. Apostoł Paweł zdecydowanie potwierdza naszą wiarę w tym względzie. Do tych, którzy pozwolili zamieszkać w swoim sercu Duchowi Świętemu i których On prowadzi, apostoł mówi: “Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy. A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli”. Rzymian 8,16.17. “Wszak nie wzięliście ducha niewoli, by znowu ulegać bojaźni, lecz wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze!” Wiersz 15.WM 28.3

Zostaliśmy powołani przez Chrystusa do wyjścia z tego świata i odłączenia się od niego. Zostaliśmy powołani do świętego postępowania, przybliżania się sercem do Boga i życia w stałej obecności Ducha Świętego. Każdy, kto szczerze wierzy w Chrystusa, będzie świadczył o tym, iż łaska miłości Bożej napełnia jego serce. Tam, gdzie niegdyś była wrogość wobec Boga, teraz będzie widać współpracę z Nim. Gdzie wcześniej rządziła cielesna natura, teraz ujawniać się będą cechy boskiej natury.WM 28.4

Wierni Boży mają się stać sługami sprawiedliwości, poszukującymi Boga i nieustannie pełniącymi Jego wolę. To uczyni ich doskonałymi w Chrystusie. Wobec aniołów, ludzi i mieszkańców nieupadłych światów mają świadczyć, że ich życie jest zgodne z wolą Bożą, a oni są wierni zasadom Jego królowania. Duch Święty, mieszkający w ich sercach przez wiarę, sprawi, że będą z Chrystusem i ze sobą nawzajem w harmonii, przynosząc cenne owoce świętości. — The Review and Herald, 19 sierpień 1909.WM 28.5