Κεφάλαιο 25—Η Εξοδοσ
(Βασίζεται στο βιβλίο Έξοδος, κεφ. 12:34-51,13: -15:)ΠΠ 257.1
Με τη μέση τους ζωσμένη, με τα σανδάλια στα πόδια και το ραβδί στο χέρι, ο λαός του Ισραήλ παρέμεινε όρθιος, σιωπηλός, φοβισμένος, αλλά όλος προσδοκία, περιμένοντας τη βασιλική εντολή που θα τους διέταζε να φύγουν. Πριν ακόμη χαράξει, βρίσκονταν κιόλας στο δρόμο. Με την απόδοση των πληγών καθώς και με την επίδειξη της θεϊκής δύναμης είχε δημιουργήσει πίστη στις καρδιές των σκλάβων και είχε προκαλέσει τρόμο στους καταδυνάστες τους. Τώρα, οι Ισραηλίτες είχαν σιγά-σιγά συγκεντρωθεί στη Γεσέν. Παρά τη βιασύνη της φυγής, είχε ληφθεί ορισμένη φροντίδα για την απαραίτητη διοργάνωση και τον έλεγχο του μετακινούμενου πλήθους. Για αυτό το λόγο είχε μοιραστεί σε ομίλους κάτω από την καθοδήγηση προσδιορισμένων αρχηγών.ΠΠ 257.2
«Ανεχώρησαν δε οι υιοί Ισραήλ . . . εξακόσιοι χιλιάδες άνδρες πεζοί χωρίς των παιδίων. Μετ’αυτών συνανέβη και μεγάλο πλήθος σύμμικτον ανθρώπων.»ΠΠ 257.3
Στο πλήθος αυτό δε συγκαταλέγονταν μόνο εκείνοι που παρακινήθηκαν από πίστη στο Θεό του Ισραήλ, αλλά και ένας μεγαλύτερος ακόμη αριθμός που απλώς επιθυμούσαν να γλιτώσουν από τις πληγές ή που ακολουθούσαν παρακινούμενοι από έξαψη και από περιέργεια για τα πλήθη που μετατοπίζονταν. Η κατηγορία αυτή των ανθρώπων ήταν ένα διαρκές εμπόδιο και μια παγίδα για τους Ισραηλίτες.ΠΠ 257.4
Μαζί με τους ανθρώπους ήταν «και ποίμνια και αγέλαι, κτήνη πολλά σφόδρα.» Αυτά αποτελούσαν την περιουσία των Ισραηλιτών που δεν είχαν ποτέ πουλήσει τα υπάρχοντά τους στο βασιλιά, όπως είχαν κάνει οι Αιγύπτιοι. Ο Ιακώβ και οι γιοι του είχαν φέρει μαζί τους τα κοπάδια και τις αγέλες τους στην Αίγυπτο, όπου είχαν αυξηθεί σημαντικά. Πριν φύγει από την Αίγυπτο, με την υπόδειξη του Μωυσή ο λαός είχε ζητήσει αποζημίωση για την απλήρωτη δουλειά του. Οι Αιγύπτιοι δεν αρνήθηκαν αυτή την απαίτηση επειδή αδημονούσαν να απαλλαγούν από την παρουσία τους. Ο σκλαβωμένος λαός έφυγε φορτωμένος με τα λάφυρα των καταδυναστών τους.ΠΠ 257.5
Την ημέρα εκείνη συμπληρώθηκε η ιστορία που αιώνες πριν είχε γνωστοποιηθεί στον Αβραάμ με ένα προφητικό όραμα:ΠΠ 258.1
«Το σπέρμα σου θέλει παροικήσει εν γη ουχί εαυτών, και θέλουσι δουλώσει αυτούς, και θέλουσι καταθλίψει αυτούς τετρακόσια έτη. Το έθνος όμως εις το οποίον θέλουσι δουλωθή, Εγώ θέλω κρίνει. Μετά δε ταύτα θέλουσιν εξέλθει με μεγάλα υπάρχοντα.» (Γέν. 15: 13,14).ΠΠ 258.2
Τα τετρακόσια χρόνια είχαν συμπληρωθεί. «Και κατά την αυτήν εκείνην ημέραν, εξήλθον πάντα τα τάγματα του Κυρίου εκ γης Αιγύπτου.» Φεύγοντας από την Αίγυπτο, οι Ισραηλίτες πήραν μαζί τους ένα πολύτιμο κληροδότημα, τα οστά του Ιωσήφ, τα οποία τόσον καιρό περίμεναν την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού. Εκείνα ήταν που υπενθύμιζαν την απελευθέρωση του Ισραήλ στα σκοτεινά χρόνια της σκλαβιάς.ΠΠ 258.3
Αντί να ακολουθήσουν τον κατευθείαν δρόμο για τη Χαναάν που περνούσε από τη χώρα των Φιλισταίων, ο Κύριος κατεύθυνε την πορεία τους προ το νότο, προς τα παράλια της Ερυθράς Θάλασσας. «Διότι ο Θεός είπε, Μήποτε ο λαός ιδών πόλεμον μεταμεληθή, και επιστρέψη εις Αίγυπτον.» Αν προσπαθούσαν να περάσουν από τη Φοινίκη, η διάβασή τους θα εμποδιζόταν. Θεωρώντας τους σκλάβους που δραπέτευσαν από τους κυρίους τους οι Φιλισταίοι δε θα δίσταζαν να τους πολεμήσουν.ΠΠ 258.4
Οι Ισραηλίτες ελάχιστα ήταν καταρτισμένοι για να εμπλακούν με τον ισχυρό και πολεμοχαρή λαό. Μικρή επίγνωση είχαν για το Θεό και λιγοστή ήταν η πίστη τους σε Αυτόν. Θα είχαν τρομοκρατηθεί και θα είχαν αποκαρδιωθεί. Ήταν άοπλοι και άπειροι στον πόλεμο, το πνεύμα τους είχε καταπτοηθεί από τη μακρόχρονη σκλαβιά και εμποδίζονταν από τις γυναίκες, τα παιδιά, τα κοπάδια και τις αγέλες. Οδηγώντας τους από το μέρος της Ερυθράς Θάλασσας, ο Κύριος αποκαλύφθηκε ως Θεός της ευσπλαχνίας καθώς και της δικαιοσύνης.ΠΠ 258.5
«Και αναχωρήσαντες από Σοκχώθ, εστρατοπέδευσαν εν Εθάμ, κατά τα άκρα της ερήμου. Ο δε Κύριος προεπορεύετο αυτών, την ημέραν εν στύλω νεφέλης, διά να οδηγή αυτούς εν τη οδώ. Την δε νύκτα εν στύλω πυρός, διά να φέγγη εις αυτούς, ώστε να οδοιπορώσιν ημέραν και νύκτα. Δεν απεμάκρυνεν απόΠΠ 258.6
της όψεως του λαού τον στύλον της νεφέλης την ημέραν, ούτε τον στύλον του πυράς την νύκτα.»ΠΠ 259.1
Ο ψαλμωδός λέει: «Εξήπλωσε νεφέλην διά να σκεπάζη αυτούς, και πυρ διά να φέγγη την νύκτα.» (Ψαλμ. 105:39, επίσης Α', Κορ. 10:1,2). Το έμβλημα του αόρατου Οδηγού τους ήταν πάντοτε μαζί τους. Την ημέρα το σύννεφο έδειχνε το δρόμο της οδοιπορίας τους ή απλωνόταν σαν θόλος επάνω από το πλήθος. Χρησίμευε για να τους προστατεύει από την κάψα της ζέστης. Με τη δροσιά και με την υγρασία που προμήθευε, πρόσφερε καλοδεχούμενη αναψυχή στην πυρίκαυστη και διψασμένη έρημο. Τη νύχτα γινόταν στύλος φωτιάς φέγγοντας στο στρατόπεδό τους και υπενθυμίζοντάς τους συνεχώς τη θεϊκή παρουσία.ΠΠ 259.2
Σε μια από τις ωραιότερες και πιο παρήγορες περικοπές της προφητείας του Ησαΐα αναφέρεται ο στύλος της νεφέλης και του πυρός ως σύμβολο της φροντίδας του Θεού για το λαό Του στην μεγάλη, τελική πάλη με τις δυνάμεις του κακού:ΠΠ 259.3
«Ο Κύριος θέλει δημιουργήσει επί πάντα τόπον του όρους Σιών, και επί τας συναθροίσεις αυτής, νεφέλην και καπνόν την ημέραν, εν δε τη νυκτί, λαμπρότητα φλογερού πυρός. Διότι επί πάσαν την δόξαν θέλει είσθαι υπεράσπισις, και θέλει είσθαι σκηνή, διά να επισκιάζη από της καύσεως εν ημέρα, και διά να ήναι καταφύγιον και σκέπη από ανεμοζάλης και από βροχής.» (Ησ. 4:5,6).ΠΠ 259.4
Οδοιπορούσαν σε μια καταθλιπτική, ακατοίκητη έκταση. Ήδη αναρωτιόνταν πού θα τους οδηγούσε η πορεία τους. Άρχισαν να κουράζονται από τον κοπιαστικό δρόμο και σε μερικές καρδιές πα-ρουσιαζόταν ο φόβος της καταδίωξης από μέρους των Αιγυπτίων. Το σύννεφο όμως προπορευόταν και αυτοί ακολουθούσαν. Τότε ο Θεός διέταξε το Μωυσή να στραφεί σε ένα φαράγγι και να στρατοπεδεύσει στην ακροθαλασσιά. Του είχε αποκαλυφθεί ότι ο Φαραώ θα τους καταδίωκε, αλλά και ότι ο Θεός θα δοξαζόταν, απολυτρώνοντάς τους.ΠΠ 259.5
Στην Αίγυπτο διαδόθηκε η είδηση ότι ο λαός του Ισραήλ αντί να παραμείνει στην έρημο για να προσφέρει τη λατρεία του, προχωρούσε προς την Ερυθρά Θάλασσα. Οι σύμβουλοι του Φαραώ δήλωσαν στο βασιλιά ότι οι σκλάβοι τους είχαν φύγει και ότι δε θα επέστρεφαν ποτέ. Ο λαός θρηνούσε για την τρέλα του που απέδιδε το θάνατο των πρωτοτόκων στη δύναμη του Θεού. Οι μεγάλοι άνδρες τους, μόλις συνήρθαν από το φόβο τους, ερμήνευαν τις πληγές ως αποτέλεσμα φυσικών αιτιών. «Διά τί εκάμομεν τούτο, ώστε να εξαποστείλωμεν τον Ισραήλ και να μη μας δουλεύη πλέον;» θρηνούσαν πικρά.ΠΠ 259.6
Ο Φαραώ συγκέντρωσε τις δυνάμεις του, «εξακοσίας αμάξας εκλεκτός, και πάσας τας αμάξας της Αιγύπτου», ιππικό, πεζικό και αρχηγούς. Ο ίδιος ο βασιλιάς περιβαλλόμενος από τους επισήμους συμβούλους του βασιλείου του, τέθηκε επικεφαλής της επιτιθέμενης στρατιάς. Συνοδευόταν επίσης και από τους ιερείς προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια των θεών για την επιτυχία του εγχειρήματός τους.ΠΠ 260.1
Ο βασιλιάς είχε αποφασίσει να τρομοκρατήσει τους Ισραηλίτες με μια μεγάλη επίδειξη της δύναμής του. Οι Αιγύπτιοι φοβόνταν ότι η αναγκαστική υποταγή τους στο Θεό του Ισραήλ θα τους γελοιοποιούσε στα μάτια των άλλων εθνών. Αν όμως ξεκινούσαν τώρα με μια θεαματική επίδειξη των δυνάμεών τους και έφερναν πίσω τους φυγάδες, θα ξανάβρισκαν τη δόξα τους και θα επανακτούσαν την υπηρεσία των σκλάβων τους.ΠΠ 260.2
Οι Εβραίοι ήταν στρατοπεδευμένοι πλάι στη θάλασσα. Τα νερά της θάλασσας φαινόταν να παρουσιάζουν ανυπέρβλητο εμπόδιο μπροστά τους και ένα γυμνό βουνό στο νότο έφραζε την περαιτέρω πορεία τους. Ξαφνικά παρατήρησαν σε μακρινή απόσταση την αναλαμπή της αρματωσιάς και την κίνηση των αμαξών που ανήγγειλαν την εμπροσθοφυλακή μιας μεγάλης στρατιάς. Καθώς οι δυνάμεις πλησίαζαν, τα καταδιωκτικά στρατεύματα των Αιγυπτίων διακρίνονταν καθαρά.ΠΠ 260.3
Τρόμος κατέλαβε τις καρδιές των Ισραηλιτών. Μερικοί έψαξαν τον Κύριο, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς έτρεξαν στο Μωυσή με τα παράπονά τους:ΠΠ 260.4
«Διότι δεν ήσαν μνήματα εν Αιγύπτω, εξήγαγες ημάς διά να αποθάνωμεν εν τη ερήμω; Δεν είναι ούτος ο λόγος τον οποίον σοι είπομεν εν Αιγύπτω, λέγοντες, Άφες ημάς και ας δουλεύωμεν τους Αιγυπτίους; Διότι καλήτερον ήτο εις ημάς να δουλεύωμεν τους Αιγυπτίους, παρά να αποθάνωμεν εν τη ερήμω.»ΠΠ 260.5
Ο Μωυσής ανησύχησε πολύ που ο λαός του έδειξε τόση λίγη πίστη στο Θεό, παρότι επανειλημμένως είχαν διαπιστώσει την εκδήλωση της δύναμής Του για χάρη τους. Πώς μπορούσαν να ρίξουν επάνω του τους κινδύνους και τις δυσκολίες της κατάστασής τους, ενώ αυτός είχε ακολουθήσει τη ρητή εντολή του Θεού; Αλήθεια ήταν πως δεν υπήρχε πιθανότητα για απελευθέρωση παρά μόνο αν ο ίδιος ο Θεός επενέβαινε για την απαλλαγή τους. Αλλά αφού είχαν έρθει στο σημείο αυτό υπακούοντας στη θεϊκή καθοδήγηση, ο Μωυσής δε φοβόταν τις συνέπειες. Η ήρεμη και πειστική απάντησή του στο λαό ήταν:ΠΠ 260.6
«Μη φοβείσθε. Σταθείτε και βλέπετε την σωτηρίαν του Κυρίου, την οποίαν θέλει κάμει εις εσάς σήμερον, διότι τους Αιγυπτίους τους οποίους είδετε σήμερον, δεν θέλετε ιδεί αυτούς πλέον εις τον αιώνα. Ο Κύριος θέλει πολεμήσει διά σας, σεις δε θέλετε μείνει ήσυχοι.»ΠΠ 261.1
Δεν ήταν εύκολο πράγμα να συγκρατηθούν τα στρατεύματα του Ισραήλ και να περιμένουν τον Κύριο. Απειθάρχητοι και χωρίς αυτοκυριαρχία, έγιναν βίαιοι και παράλογοι. Θεωρούσαν ότι γρήγορα θα έπεφταν στα χέρια των καταδυναστών τους και οι κραυγές και οι θρηνωδίες τους ήταν δυνατές και ηχηρές. Το θαυμάσιο στύλο της νεφέλης τον είχαν ακολουθήσει σαν το θεϊκό σύνθημα να προχωρήσουν. Τώρα όμως αναρωτιόνταν μεταξύ τους αν αυτό δεν προμήνυε κάποια μεγάλη συμφορά. Μήπως αυτός τους οδήγησε στην ακατάλληλη πλευρά του βουνού και τους έφερε σε αδιέξοδο; Έτσι, ο άγγελος του Κυρίου παρουσιαζόταν μέσα στην αυταπάτη τους σαν να ήταν ο πρόδρομος της καταστροφής.ΠΠ 261.2
Σε αυτό το σημείο όμως ενώ τα αιγυπτιακά στρατεύματα τους πλησίαζαν όντας εύκολη λεία, η συννεφιασμένη κολόνα υψώθηκε μεγαλόπρεπα στον ουρανό, πέρασε τους Ισραηλίτες και χαμήλωσε ανάμεσα σε αυτούς και στα στρατεύματα των Αιγυπτίων. Ένας σκοτεινός τοίχος ορθώθηκε ανάμεσα στους διώκτες και στους διωκομένους. Οι Αιγύπτιοι μη μπορώντας πια να διακρίνουν το στρατόπεδο των Εβραίων, αναγκάστηκαν να σταματήσουν. Καθώς το σκοτάδι της νύχτας πύκνωνε, ο τοίχος της νεφέλης μεταβλήθηκε σε δυνατό φως για τους Εβραίους, πλημμυρίζοντας ολόκληρο το στρατόπεδο με τη λάμψη της ημέρας.ΠΠ 261.3
Τότε η ελπίδα ξαναγύρισε στις καρδιές των Ισραηλιτών και ο Μωυσής ύψωσε τη φωνή του στον Κύριο.ΠΠ 261.4
«Και είπε Κύριος προς τον Μωυσήν, Τι βοάς προς Εμέ; ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ να κινήσωσι. Συ δε υψωσον την ράβδον σου, και έκτεινον την χείρα σου επί την θάλασσαν, και σχίσον αυτήν, και ας διέλθωσιν οι υιοί Ισραήλ διά ξηράς εν μέσω της θαλάσσης.»ΠΠ 261.5
Ο ψαλμωδός περιγράφοντας τη διάβαση της θάλασσας από τον Ισραήλ, έψαλε:ΠΠ 261.6
«Διά της θαλάσσης είναι η οδός Σου, και αι τρίβοι Σου εν ύδασι πολλοίς, και τα ίχνη Σου δεν γνωρίζονται. Ωδήγησας ως πρόβατα τον λαόν Σου, διά χειρός Μωυσέως και Ααρών.» (Ψαλμ. 77:19,20).ΠΠ 261.7
Μόλις ο Μωυσής έτεινε το ραβδί του, τα νερά χωρίσθηκαν και οι Ισραηλίτες διάβηκαν τη θάλασσα σαν σε ξηρά, ενώ τα νερά ορ- θώθηκαν σαν τοίχος από τις δύο πλευρές.Το φως από το στύλο της φωτιάς έλαμπε επάνω στα αφρισμένα κύματα και έφεγγε το δρόμο που είχε χαραχθεί σαν μια πελώρια αυλακιά ανάμεσα στα νερά της θάλασσας και χανόταν στο σκοτάδι της αντικρινής ακτής.ΠΠ 261.8
«Κατεδίωξαν δε οι Αιγύπτιοι και εισήλθον κατόπιν αυτών πάντες οι ίπποι του Φαραώ, αι άμαξαι αυτού, και οι ιππείς αυτού, εν τω μέσω της θαλάσσης. Και εν τη φυλακή τη πρωινή επέβλεψεν ο Κύριος εκ του στύλου του πυρός και της νεφέλης επί το στράτευμα των Αιγυπτίων, και συνετάραξε το στράτευμα των Αιγυπτίων.»ΠΠ 262.1
Το μυστηριακό εκείνο σύννεφο μεταβλήθηκε σε στήλη φωτιάς μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους. Βροντές βρυχούνταν, αστραπές φεγγοβολούσαν.ΠΠ 262.2
«Πλημμύραν υδάτων έχυσαν αι νεφέλαι, φωνήν έδωκαν οι ουρανοί, και τα βέλη Σου διεπέταξαν. Η φωνή της βροντής Σου ήτο εν τω ουρανίω τροχώ, εφώτισαν αι αστραπαί την οικουμένην, εσαλεύθη και έντρομος έγεινεν η γη.» (Ψαλμ. 77:17,18). Σύγχυση και τρόμος κατέλαβε τους Αιγυπτίους. Μέσα στη μανία των στοιχείων της φύσης άκουσαν τη φωνή ενός οργισμένου Θεού. Εκείνη την στιγμή, προσπάθησαν να ξαναβρούν το δρόμο τους και να φύγουν προς την ακτή από όπου είχαν μπει. Αλλά ο Μωυσής έτεινε το ραβδί του και τα συγκεντρωμένα νερά μουγκρίζοντας και διψώντας για τη λεία τους, όρμησαν με μιας και κατάπιαν τον αιγυπτιακό στρατό στα σκοτεινά βάθη τους.ΠΠ 262.3
Όταν χάραξε η αυγή, παρουσίασε στα ισραηλινά πλήθη ότι είχε απομείνει από τους δεινούς εχθρούς τους - τα φορεμένα με την πανοπλία πτώματά τους αποβρασμένα στην ακτή. Από το φοβερότερο κίνδυνο η νύχτα αυτή είχε φέρει την τέλεια απολύτρωση Ο τεράστιος εκείνος και ανίκανος συρφετός - σκλάβοι ασυνήθιστοι στον πόλεμο, γυναίκες, παιδιά, ζώα ήταν εγκλωβισμένοι απ’ τη θάλασσα μπροστά τους και καταδιώκονταν από τα πανίσχυρα αιγυπτιακά στρατεύματα πίσω τους. Είχαν όμως δει να ανοίγεται ο δρόμος τους μέσα από τα νερά και τους εχθρούς τους να κατατροπώνονται στη στιγμή του αναμενόμενου θριάμβου τους.ΠΠ 262.4
Μόνο ο Κύριος είχε φέρει την απελευθέρωσή τους και σε Αυτόν στράφηκαν οι καρδιές τους με πίστη και ευγνωμοσύνη. Τη συγκίνησή τους την εξέφρασαν με ύμνους δοξολογίας. Οδηγούμενος από το Πνεύμα του Θεού, ο Μωυσής διεύθυνε το λαό σε ένα θριαμβευτικό ευχαριστήριο τροπάριο, το αρχαιότερο από τα μεγαλοπρεπέστερα που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.ΠΠ 262.5
«Ας ψάλλω εις τον Κύριον, διότι εδοξάοθη ενδόξως,
Τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν.
Ο Κύριος είναι η δύναμίς μου και το άσμα μου,
Και εστάθη η σωτηρία μου.
Αυτός είναι Θεός μου και θέλω δοξάσει Αυτόν,
Θεός του πατρός μου και θέλω υψώσει Αυτόν.
Ο Κύριος είναι δυνατός πολεμιστής,
Κύριος το όνομα Αυτού.
Του Φαραώ τας αμάξας και τα στρατεύματα αυτού
Έρριψεν εις την θάλασσαν,
Και εκλεκτοί πολεμάρχαι αυτού
Κατεποντίσθησαν εν τη Ερυθρά Θαλάσση.
Αι άβυσσοι εσκέπασαν αυτούς,
Ως πέτρα κατεβυθίσθησαν εις τα βάθη.
Η δεξιά Σου, Κύριε, εδοξάσθη εις δύναμιν,
Η δεξιά Σου, Κύριε, συνέτριψε τον εχθρόν...
Τίς όμοιος Σου, Κύριε, μεταξύ των θεών;
Τίς όμοιός Σου ένδοξος εις αγιότητα,
Θαυμαστός εις ύμνους, ενεργών τεράστια;...
Με το έλεος Σου ωδήγησας τον λαόν τούτον,
Το οποίον ελύτρωσας.
Ωδήγησας αυτόν με την δύναμίν Σου
Προς την κατοικίαν της αγιότητός Σου.
Οι λαοί θέλουσιν ακούσει και φρίξει...
Φόβος και τρόμος θέλει επιπέσει επ’αυτούς,
Από του μεγέθους του βραχίονός Σου
Θέλουσιν απολιθωθή,
Εωσού περάση ο λαός Σου, Κύριε,
Εωσού περάση ο λαός ούτος τον οποίον απέκτησας.
Θέλεις εισάγει αυτούς και φυτεύσει αυτούς
Εις το όρος της κληρονομιάς Σου,
Τον τόπον, Κύριε, τον οποίον ητοίμασας
Διά κατοικίαν Σου.» Έξοδος 15:1-17ΠΠ 263.1
Σαν φωνή που προερχόταν από τα βάθη, ανυψώθηκε από τα απέραντα στρατεύματα του Ισραήλ αυτή η μεγαλόπρεπη ποιητική απόδοση. Τη συνέλαβαν οι γυναίκες του Ισραήλ με επικεφαλής τη Μαριάμ, την αδελφή του Μωυσή, ενώ προχωρούσαν με τα ντέφια χορεύοντας. Μακριά, πέρα από την έρημο και τη θάλασσα αντηχούσε η χαρμόσυνη επωδός και τα βουνά αντιλαλούσαν τα λόγια της δοξολογίας τους: «Ψάλλετε εις τον Κύριον, διότι εδοξάσθη ενδόξως.»ΠΠ 263.2
Ο ύμνος αυτός και η μεγάλη απελευθέρωση της οποίας αποτελεί αναμνηστικό, έκαναν τόσο μεγάλη εντύπωση που δεν επρόκειτο να σβηστεί από τη μνήμη του εβραϊκού λαού. Από γενιά σε γενιά αντηχούσε από τους προφήτες και τους υμνωδούς του Ισραήλ, επιβεβαιώνοντας ότι ο Κύριος είναι η δύναμη και η απελευθέρωση εκείνων που στηρίζουν την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν.ΠΠ 264.1
Ο ύμνος αυτός δεν ανήκει αποκλειστικά στον εβραϊκό λαό. Δείχνει τη μελλοντική καταστροφή όλων των εχθρών της δικαιοσύνης και την τελική νίκη του Θεού του Ισραήλ. Ο προφήτης της Πάτμου αντικρίζει τα λευκοντυμένα πλήθη των ανθρώπων «οίτινες ενίκησαν . . . ισταμένους επί την θάλασσαν την υαλίνην μεμιγμένην με πυρ . . . έχοντας κιθάρας του Θεού, και έψαλλον την ωδή του Μωυσέως του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου.» (Αποκ. 15:2,3)ΠΠ 264.2
«Μη εις ημάς, Κύριε, μη εις ημάς, αλλ’εις το όνομά Σου δος δόξαν, διά το έλεός Σου, διά την αλήθειάν Σου.» (Ψαλμ. 115:1). Από αυτό το πνεύμα ήταν εμποτισμένος ο ισραηλινός ύμνος της ελευθερίας και αυτό το πνεύμα πρέπει να ενοικεί στις καρδιές όλων εκείνων που αγαπούν και φοβούνται το Θεό. Ελευθερώνοντας τις ψυχές μας από τη σκλαβιά της αμαρτίας, ο Θεός επεξεργάσθηκε για χάρη μας, για μια μεγαλύτερη απελευθέρωση από εκείνη των Εβραίων στην Ερυθρά Θάλασσα.ΠΠ 264.3
Όπως τα εβραϊκά πλήθη, έτσι και εμείς πρέπει να υμνούμε το Θεό με όλη την ψυχή μας και με όλη τη δύναμη για τα «θαυμάσια Αυτού προς τους υιούς των ανθρώπων». Εκείνοι που στοχάζονται την πολυευσπλαχνία του Θεού χωρίς να λησμονούν και τα μικρότερα δώρα Του, θα βρεθούν ζωσμένοι με χαρά και θα έχουν στην ψυχή τους μελωδικό άσμα για τον Κύριο.ΠΠ 264.4
Οι καθημερινές ευλογίες που δεχόμαστε από το χέρι του Θεού και πάνω από όλα ο θάνατος του Ιησού συνέβησαν για να κάνουν προσιτή σε μας την ευτυχία και τον ουρανό. Εμφανέστατα πρέπει να είναι ένα διαρκές θέμα ευγνωμοσύνης. Τί ευσπλαχνία, τι ασύγκριτη αγάπη έχει δείξει ο Θεός σε εμάς τους χαμένους αμαρτωλούς, συνδέοντας εμάς με τον εαυτό Του για να γίνουμε ο παράξενος θησαυρός Του! Πρέπει να δοξάζουμε το Θεό για τη μακάρια ελπίδα που μας προσφέρεται με το μεγάλο απολυτρωτικό Του σχέδιο. Πρέπει να Τον δοξάζουμε για την ουράνια κληρονομιά και για τις πλούσιες υποσχέσεις Του. Να Τον δοξάζουμε που ο Ιησούς ζει για να μεσιτεύει για μας.ΠΠ 264.5
«Ο προσφέρων θυσίαν αινέσεως, ούτος Με δοξάζει», λέγει ο Δημιουργός (Ψαλμ. 50:23). Όλοι οι κάτοικοι του ουρανού ενωμένοι δοξάζουν το Θεό. Ας μάθουμε από τώρα τον ύμνο των αγγέλων ώστε να μπορέσουμε να τον ψάλλουμε όταν θα ενωθούμε με τις ολόλαμπρες παρατάξεις τους. Ας πούμε και εμείς μαζί με τον ψαλμωδό:ΠΠ 265.1
«Θέλω αινεί τον Κύριον ενόσω ζω,
Θέλω ψαλμωδεί εις τον Θεόν μου ενόσω υπάρχω.»
«Ας Σε υμνώσιν οι λαοί, Θεέ,
Ας Σε υμνώσι πάντες οι λαοί.» Ψαλμ. 146:2. 67:5ΠΠ 265.2
Μέσα στη μεγάλη Του πρόνοια ο Θεός οδήγησε τους Εβραίους στα ορεινά οχυρά στη θάλασσα για να μπορέσει να φανερώσει τη δύναμή Του με την απελευθέρωσή τους και να ταπεινώσει με περίβλεπτο τρόπο την περηφάνια των τυράννων τους. Θα μπορούσε να τους λυτρώσει με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, αλλά διάλεξε αυτή τη μέθοδο για να δοκιμάσει την πίστη τους και να ενισχύσει την εμπιστοσύνη τους προς Αυτόν.ΠΠ 265.3
Ο λαός ήταν αποκαμωμένος και τρομοκρατημένος. Αν όμως είχαν διστάσει όταν ο Μωυσής τους πρόσταξε να προχωρήσουν, ο Θεός δε θα είχε ποτέ ανοίξει το δρόμο τους. «Διά πίστεως διέβησαν την Ερυθρόν Θάλασσαν ως διά ξηράς.» (Εβρ. 11:29). Προχωρώντας ακριβώς μέσα στο νερό, έδειξαν ότι πίστεψαν στο λόγο του Θεού όπως τον εξέφρασε ο Μωυσής. Έκαναν όλα όσα εξαρτώντο από αυτούς και τότε ο Παντοδύναμος του Ισραήλ χώρισε τη θάλασσα για να δημιουργήσει μονοπάτι στα πόδια τους.ΠΠ 265.4
Το σπουδαίο μάθημα που διδάσκεται εδώ είναι για κάθε εποχή. Συχνά η χριστιανική ζωή περιβάλλεται από κινδύνους και η εκτέλεση του καθήκοντος φαίνεται δύσκολη. Η φαντασία πλάθει πρώτα εικόνες άμεσης καταστροφής και υποδούλωσης και μετά θανάτου. Παρόλα ταύτα, η φωνή του Θεού μιλάει καθαρά: «Προχώρει!» Οφείλουμε να υπακούσουμε στην προσταγή αυτή ακόμη και όταν τα μάτια μας δεν μπορούν να διεισδύσουν στο σκοτάδι, όταν τα πόδια μας αγγίζουν τα ψυχρά νερά.ΠΠ 265.5
Τα εμπόδια που δυσχεραίνουν την πρόοδό μας δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανιστούν μπροστά σε ένα πνεύμα δισταγμού και αμφιβολίας. Αυτοί που αναβάλλουν να υπακούσουν μέχρι που να εξαφανισθεί κάθε ίχνος αβεβαιότητας και να μην υφίσταται κανένας κίνδυνος αποτυχίας ή ήττας, δε θα υπακούσουν ποτέ. Η απιστία ψιθυρίζει: «Ας περιμένουμε ώσπου να σηκωθούν τα εμπόδια και να διαγραφεί καθαρά η πορεία μας.» Η πίστη όμως προτρέπει με θάρρος να προχωρήσουμε, ελπίζοντας σε όλα, πιστεύοντας σε όλα.ΠΠ 265.6
Το σύννεφο που ήταν ο τοίχος του σκότους για τους Αιγυπτίους, ήταν χείμαρρος φωτός για τους Εβραίους. Φωτίζοντας ολόκληρο τον καταυλισμό και χύνοντας τη λάμψη του στο μονοπάτι που ξανοιγόταν μπροστά τους. Έτσι ενεργεί και η Θεία Πρόνοια. Στους απίστους παρουσιάζει σκότος και απελπισία, ενώ πλημμυρίζει με φως και ειρήνη την πιστή ψυχή. Το μονοπάτι όπου ο Θεός οδηγεί, μπορεί να περνάει από την έρημο ή από τη θάλασσα, αλλά είναι ασφαλές μονοπάτι.ΠΠ 266.1