Κεφάλαιο 28—Ειδωλολατρια στο σινα

(Βασίζεται στο βιβλίο Έξοδος, κεφ. 32: - 34:)ΠΠ 293.1

Η απουσία του Μωυσή ήταν καιρός αναμονής και αβεβαιότητας για τον λαό του Ισραήλ. Ο λαός ήξερε ότι αυτός είχε ανεβεί στο βουνό μαζί με τον Ιησού και είχε μπει στο πυκνό σκοτεινό σύννεφο, που μπορούσαν να το βλέπουν από την πεδιάδα καθώς έστεκε επάνω στην κορυφή του βουνού το οποίο φωτιζόταν κατά διαστήματα από τις αστραπές της θεϊκής παρουσίας. Περίμεναν με αγωνία την επιστροφή του. Συνηθισμένοι όπως ήταν στην Αίγυπτο από υλικές απεικονίσεις της θεότητας, δυσκολεύονταν να εμπιστευθούν σε μια αόρατη ύπαρξη και είχαν μάθει να βασίζονται στο Μωυσή για τη διατήρηση της πίστης τους.ΠΠ 293.2

Τώρα αυτός είχε φύγει από κοντά τους. Η μια ημέρα κυλούσε μετά την άλλη, η μια εβδομάδα διαδεχόταν την άλλη, αλλά αυτός δεν ερχόταν πίσω. Παρόλο ότι το σύννεφο ήταν ακόμη ορατό, πολλοί στο στρατόπεδο νόμισαν ότι ο αρχηγός τους τούς είχε εγκαταλείψει ή ότι είχε καταφαγωθεί από την καταναλωτική φωτιά.ΠΠ 293.3

Στο διάστημα αυτό της αναμονής είχαν την ευκαιρία να εμβαθύνουν στο νόμο του Θεού όπως τον είχαν ακούσει και να προετοιμάσουν τις καρδιές τους να δεχθούν περισσότερες αποκαλύψεις που θα είχε να τους παρουσιάσει. Είχαν με το παραπάνω καιρό για αυτή τη δουλειά και αν έτσι είχαν προσπαθήσει να αποκτήσουν μια σαφέστερη κατανόηση των αξιώσεων του Θεού και αν είχαν ταπεινώσει τις καρδιές τους μπροστά Του, θα είχαν προφυλαχθεί από τον πειρασμό.ΠΠ 293.4

Αυτό όμως δεν το έκαναν και σε λίγο έγιναν αμελείς, απρόσεκτοι και παράνομοι. Αυτό αλήθευε ιδιαίτερα στην περίπτωση του ανάμεικτου πλήθους. Αυτοί αδημονούσαν να προχωρήσουν στη γη της Επαγγελίας, τη γη όπου έρρεε μέλι και γάλα. Μόνο κάτω από τον όρο της υπακοής ο Θεός τούς είχε υποσχεθεί την ωραία γη, αλλά αυτό το είχαν παραβλέψει. Ήταν μερικοί που πρότειναν να επιστρέφουν στην Αίγυπτο. Όμως είτε μπροστά θα βάδιζαν προς τη Χαναάν είτε πίσω προς την Αίγυπτο, οι λαϊκές μάζες ήταν αποφασισμένες να μη περιμένουν περισσότερο το Μωυσή.ΠΠ 293.5

Επειδή ένιωθαν την ανικανότητα τους με την απουσία του αρχηγού τους, στράφηκαν πίσω στις παλιές τους δεισιδαιμονίες. Πρωτοστατούσε το «σύμμικτον πλήθος» στους γογγυσμούς και στην αδημονία και αυτοί έγιναν οι αρχηγοί στην αποστασία που ακολούθησε. Ανάμεσα στα αντικείμενα που οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν σύμβολα της θεότητας, ήταν το βόδι ή το μοσχάρι. Με τη σύσταση εκείνων οι οποίοι ασκούσαν αυτό το είδος της ειδωλολατρίας στην Αίγυπτο, ένα μοσχάρι κατασκευάστηκε τώρα και έγινε αντικείμενο λατρείας.ΠΠ 294.1

Ο λαός επιθυμούσε κάποια εικόνα που να παριστάνει το Θεό και να προπορεύεται στη θέση του Μωυσή. Ο Θεός δεν είχε δώσει καμιά μορφή ομοιότητας του εαυτού Του και είχε απαγορεύσει κάθε υλική απεικόνιση για το σκοπό αυτό. Τα μεγάλα θαύματα της Αιγύπτου και της Ερυθρός Θάλασσας αποσκοπούσαν να εδραιώσουν την πίστη σε Αυτόν ως τον αόρατο, παντοδύναμο Βοηθό του Ισραήλ, το μόνο αληθινό Θεό. Η επιθυμία για κάποια ορατή εμφάνιση της παρουσίας Του είχε εκπληρωθεί με τη στήλη της νεφέλης και της φωτιάς που οδηγούσε τα στρατεύματά τους καθώς και με την αποκάλυψη της δόξας Του επάνω στο όρος Σινά. Αλλά με το σύννεφο της παρουσίας Του ακόμη μπροστά τους, αυτοί έστρεψαν τις καρδιές τους πίσω στην ειδωλολατρία της Αιγύπτου και παρέστησαν τη δόξα του Θεού με το ομοίωμα ενός μοσχαριού!ΠΠ 294.2

Το διάστημα που απουσίαζε ο Μωυσής, η δικαστική εξουσία είχε ανατεθεί στον Ααρών και ένα μεγάλο πλήθος συγκεντρώθηκε γύρω από τη σκηνή του με την απαίτηση: «Κάμε εις ημάς θεούς, οίτινες να προπορεύονται ημών. Διότι ούτος ο Μωυσής, ο άνθρωπος όστις εξήγαγεν ημάς εκ γης Αιγύπτου, δεν εξεύρομεν τι απέγεινεν αυτός.» Έλεγαν πως το σύννεφο που τους είχε μέχρι τότε οδηγήσει, τώρα έμενε ακίνητο επάνω στο βουνό και στο εξής δε θα τους οδηγούσε στις πορείες τους. Τους χρειαζόταν μια εικόνα για να πάρει τη θέση του. Και αν αποφάσιζαν, όπως είχαν προτείνει, να επιστρέφουν στην Αίγυπτο, θα είχαν την εύνοια των Αιγυπτίων φέροντας μαζί τους την εικόνα που θα την αναγνώριζαν για θεό τους.ΠΠ 294.3

Μια τέτοια κρίση απαιτούσε έναν άνθρωπο με σταθερότητα, με αποφασιστικότητα και με ακατάβλητο θάρρος. Έναν άνθρωπο που θα έθετε τη δόξα του Θεού επάνω από τη λαϊκή εύνοια, την προ σωπική ασφάλεια και αυτή ακόμη τη ζωή. Ο τωρινός όμως αρχηγός του Ισραήλ δεν ήταν τέτοιος χαρακτήρας. Διατακτικά ο Ααρών διαμαρτυρήθηκε στο λαό αλλά ο κλονισμός και η συστολή του στην κρίσιμη εκείνη στιγμή τους έκανε περισσότερο ακόμη αποφασιστικούς. Η ταραχή αυξανόταν. Ένας τυφλός και παράλογος παροξυσμός φαινόταν να κυριαρχεί τα πλήθη. Υπήρξαν μερικοί που παρέμειναν πιστοί στη συνθήκη τους με το Θεό, αλλά το μεγαλύτερο τμήμα του λαού πήρε μέρος στην αποστασία. Μερικοί που τόλμησαν να κατακρίνουν έντονα ως ειδωλολατρία την προτεινόμενη κατασκευή της εικόνας δέχτηκαν επίθεση, υπέστησαν κακώσεις, και μέσα στη σύγχυση και στον παροξυσμό έχασαν τη ζωή τους.ΠΠ 294.4

Ο Ααρών φοβήθηκε για την προσωπική του ασφάλεια και αντί να υπερασπισθεί με γενναιότητα την τιμή του Θεού, υποχώρησε μπροστά στις απαιτήσεις του πλήθους. Η πρώτη δουλειά του ήταν να τους ζητήσει να συγκεντρώσουν τα χρυσά σκουλαρίκια από όλο το λαό και να του τα φέρουν, ελπίζοντας ότι η περηφάνια θα τους έκανε να αρνηθούν να υποβληθούν σε μια τέτοια θυσία. Αλλά εκείνοι πρόσφεραν με προθυμία τα στολίδια τους και με αυτά κατασκεύασε ένα χωνευτό μοσχάρι, απομίμηση των θεών της Αιγύπτου.ΠΠ 295.1

Ο λαός διακήρυξε: «Ούτοι είναι οι θεοί σου, Ισραήλ, οίτινες σε ανεβίβασαν εκ γης Αιγύπτου.» Με αναξιότητα ο Ααρών ανέχθηκε την προσβολή αυτή προς τον Κύριο. Έκανε και ακόμη περισσότερα. Βλέποντας την ικανοποίηση που δείχθηκε στο χρυσό είδωλο, έκτισε ένα θυσιαστήριο για αυτό και έκανε την ακόλουθη διακήρυξη: «Αύριον, είναι εορτή εις τον Κύριον.» Το διάγγελμα χαιρετίστηκε από τους σαλπιγκτές που πήγαιναν από ομάδα σε ομάδα σε ολόκληρο το στρατόπεδο. «Και σηκωθέντες ενωρίς το πρωί την επαύριον, προσέφεραν ολοκαυτώματα, και έφεραν ειρηνικός προσφοράς, και εκάθισεν ο λαός να φάγη και να πίη και εσηκώθησαν να παίξωσι.» Με το πρόσχημα ότι έκαναν «εορτήν εις τον Κύριον», παραδόθηκαν στην κραιπάλη και στο ακόλαστο ξεφάντωμα.ΠΠ 295.2

Πόσες φορές στις ημέρες μας η αγάπη για τη διασκέδαση είναι καλυμμένη με «μορφήν ευσεβείας»! Θρησκεία που επιτρέπει στους ανθρώπους να επιδίδονται σε εγωιστική και αισθησιακή απόλαυση την ώρα που τηρούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, είναι τόσο ευχάριστη στα πλήθη σήμερα όπως και στην εποχή του Ισραήλ. Υπάρχουν ακόμη ευλύγιστοι Ααρών που ενώ κατέχουν υπεύθυνες θέσεις στην εκκλησία, ενδίδουν στις επιθυμίες των μη καθιερωμένων μελών, ενθαρρύνοντάς τους έτσι να αμαρτάνουν.ΠΠ 295.3

Λίγες μόνο ημέρες πέρασαν αφότου οι Εβραίοι είχαν κάνει επίσημη συνθήκη με το Θεό να υπακούουν στη φωνή Του. Τρέμοντας από φόβο, είχαν σταθεί μπροστά στο βουνό και άκουγαν τα λόγια του Κυρίου: «Μη έχης άλλους θεούς πλην Εμού.» Η δόξα του Κυρίου πλανιόταν ακόμη επάνω από το Σινά στα μάτια του πλήθους. Αλλά αυτοί έστρεψαν τα νώτα τους και ζήτησαν άλλους θεούς. «Κατεσκεύασαν μόσχον εν Χωρήβ και προσεκύνησαν το χωνευτόν, και μετήλλαξαν την δόξαν αυτών εις ομοίωμα βοός τρώγοντος χόρτον.» (Ψαλμ. 106:19,20). Δεν μπορούσαν να δείξουν μεγαλύτερη αχαριστία ή χειρότερη προσβολή σε Εκείνον ο οποίος τους είχε αποκαλυφθεί ως στοργικός πατέρας και πανίσχυρος βασιλιάς.ΠΠ 296.1

Στο βουνό έγινε γνωστή στο Μωυσή η αποστασία του στρατοπέδου και διατάχθηκε να επιστρέψει χωρίς χρονοτριβή. «Ύπαγε, κατάβηθι, διότι ηνόμησεν ο λαός σου τον οποίον εξήγαγες εκ γης Αιγύπτου. Εξετράπησαν ταχέως εκ της οδού την οποίαν προσέταξα εις αυτούς. Έκαμον εις εαυτούς μόσχον χωνευτόν και προσεκύνησαν αυτόν.» Ο Θεός μπορούσε να αναχαιτίσει το κίνημα μόλις εκδηλώθηκε. Το ανέχτηκε όμως μέχρι που έφθασε στο αποκορύφωμά του για να διδάξει σε όλους ένα μάθημα της τιμωρίας που επιφυλάσσει για την προδοσία και την αποστασία.ΠΠ 296.2

Η διαθήκη του Θεού με το λαό Του είχε ακυρωθεί και Αυτός είπε στο Μωυσή: «Άφες Με, και θέλει εξαφθή η οργή Μου εναντίον αυτών, και θέλω εξολοθρεύσει αυτούς, και θέλω σε καταστήσει έθνος μέγα.» Ο λαός του Ισραήλ και ιδίως το ανάμεικτο πλήθος ήταν διατεθειμένο να επαναστατούν εναντίον του Θεού. Θα γόγγυζαν ακόμη και εναντίον του αρχηγού τους και θα του προκαλούσαν λύπη με την απιστία και την ισχυρογνωμοσύνη τους. Θα ήταν για αυτόν επίπονο και ψυχοφθόρο έργο να τους οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας. Ήδη οι αμαρτίες τους προκάλεσαν τη στέρηση της εύνοιας του Θεού και η δικαιοσύνη απαιτούσε την καταστροφή τους. Για αυτό ο Κύριος πρότεινε να τους αφανίσει και να κάνει έθνος μεγάλο το Μωυσή.ΠΠ 296.3

«Άφες Με, ... και θέλω εξολοθρεύσει αυτούς», ήταν τα λόγια του Θεού. Αν ο Θεός είχε πρόθεση να εξολοθρεύσει τον Ισραήλ, ποιος ήταν εκείνος που θα μεσολαβούσε για αυτούς; Πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα εγκατέλειπαν τους αμαρτωλούς στην τύχη τους! Πολλοί θα ήταν πρόθυμοι τη μοίρα της κόπωσης, του βάρους και των θυσιών που πληρωνόταν με αχαριστία και γογγυσμό, να την ανταλλάξουν με μια τιμητική θέση ευημερίας, όταν ο ίδιος ο Θεός ήταν εκείνος που πρόσφερε την απαλλαγή!ΠΠ 296.4

Ο Μωυσής όμως πίστευε ότι υπήρχε ακόμη ελπίδα εκεί όπου φαινόταν μόνο αποδοκιμασία και οργή. Τα λόγια του Κυρίου «Άφες Με» δεν τα εξέλαβε σαν να απαγόρευε, αλλά μάλλον σαν να ενθάρρυνε τη μεσολάβηση, υπονοώντας ότι τίποτε άλλο εκτός από τις προσευχές του Μωυσή δεν μπορούσε να σώσει τον λαό του Ισραήλ και ότι αν η ικεσία γινόταν με αυτό τον τρόπο, ο Θεός θα μπορούσε να απαλλάξει το λαό Του από την καταστροφή. «Διά τί, Κύριε, εξάπτεται η οργή Σου εναντίον του λαού Σου, τον οποίον εξήγαγας εκ γης Αιγύπτου, μετά μεγάλης δυνάμεως και κραταιάς χειρός;»ΠΠ 297.1

Ο Θεός είχε κοινοποιήσει ότι αποκήρυξε το λαό Του. Μιλώντας στο Μωυσή αναφέρθηκε σε αυτούς ως «ο λαός σου τον οποίον εξήγαγες εκ γης Αιγύπτου». Με ταπεινοφροσύνη όμως ο Μωυσής αποποιήθηκε τον τίτλο του ηγέτη του Ισραήλ. Δεν ήταν δικοί του αλλά του Θεού. «Διά τί, Κύριε, εξάπτεται η οργή Σου εναντίον του λαού Σου, τον οποίον εξήγαγες . . . μετά μεγάλης δυνάμεως και κραταιάς χειρός;» Παρακάλεσε: «Διά τί να είπωσιν οι Αιγύπτιοι λέγοντες, Με πονηριάν εξήγαγεν αυτούς, διά να θανατώση αυτούς εις τα όρη, και να εξολοθρεύση αυτούς από προσώπου της γης;»ΠΠ 297.2

Στο διάστημα των λίγων μηνών που μεσολάβησαν από τότε που οι Ισραηλίτες είχαν φύγει από την Αίγυπτο, η φήμη της θαυμαστής τους απολύτρωσης είχε διαδοθεί σε όλα τα γύρω έθνη. Φόβος και κακά προαισθήματα είχαν καταλάβει τους ειδωλολάτρες. Όλοι παρακολουθούσαν να δουν τι θα έκανε ο Θεός του Ισραήλ για το λαό Του. Αν τώρα τους κατέστρεφε, οι εχθροί τους θα θριάμβευαν και ο Θεός θα ταπεινωνόταν.ΠΠ 297.3

Οι Αιγύπτιοι θα ισχυρίζονταν ότι οι κατηγορίες τους αλήθευαν όταν έλεγαν αντί να οδηγήσει το λαό Του στην έρημο για να θυσιάσει, τον ανάγκασε να θυσιαστεί. Δε θα λάβαιναν υπόψη τις αμαρτίες του Ισραήλ. Η καταστροφή του λαού, τον οποίο τόσο επιδεικτικά είχε τιμήσει, θα έκανε αξιοκαταφρόνητο το όνομά Του. Τι μεγάλη ευθύνη φέρουν εκείνοι τους οποίους ο Θεός έχει επιδαψιλεύσει με πολλές τιμές για να εγκωμιάσουν το όνομά Του επάνω στη Γη! Πόσο θα πρέπει να προσέχουν να μην αμαρτήσουν, προκαλώντας έτσι την τιμωρία Του και ντροπιάζοντας το όνομά Του στα μάτια των άθεων!ΠΠ 297.4

Ενώ ο Μωυσής μεσολαβούσε για τον Ισραήλ, η δειλία του υποχώρησε μπροστά στο μεγάλο ενδιαφέρον και στην αγάπη του για εκείνους για τους οποίους με τη δύναμη του Θεού είχε κάνει τόσα πολλά. Ο Κύριος άκουσε τις ικεσίες του και απάντησε στην αφίλαυτη προσευχή του. Ο Θεός είχε δοκιμάσει το δούλο Του. Είχε δοκι- μάσει την αφοσίωση και την αγάπη του για τον παραστρατημένο, αχάριστο εκείνο λαό. KaI με γενναιοψυχία ο Μωυσής είχε υποστεί τη δοκιμασία. Το ενδιαφέρον Του για το Ισραήλ δεν προερχόταν από φίλαυτα ελατήρια. Η ευημερία του εκλεκτού λαού του Θεού τού ήταν πολυτιμότερη από την προσωπική τιμή του, πολυτιμότερη από την χειροτόνηση του ως πατέρα ενός ισχυρού έθνους. Ο Θεός ευχαριστήθηκε από την πιστότητά του, από την απλότητα της καρδιάς του, από την ακεραιότητά του και του ανέθεσε, σαν σε πιστό βοσκό, το μεγάλο καθήκον να οδηγήσει τον λαό του Ισραήλ στη γη της Επαγγελίας.ΠΠ 297.5

Κατεβαίνοντας από το βουνό ο Μωυσής και ο Ιησούς του Ναυή, ο πρώτος κρατώντας τις «πλάκες του μαρτυρίου», άκουσαν τις φωνές και την οχλοβοή του εξημμένου πλήθους. Ήταν φανερό ότι τελούσαν σε κατάσταση έξαλλης εξέγερσης. Σαν στρατιώτης που ήταν ο Ιησούς, αμέσως σκέφθηκε ότι είχαν υποστεί εχθρική επίθεση. «Θόρυβος πολέμου είναι εν τω στρατοπέδω», είπε. Ο Μωυσής όμως υπολόγισε ακριβέστερα τη φύση του σάλου. Ο θόρυβος δεν έμοιαζε με θόρυβο μάχης αλλά ξεφαντώματος. «Δεν είναι φωνή αλαλαζόντων διά νίκην, ουδέ φωνή βοώντων διά ήπαν, φωνήν αδόντων εγώ ακούω.»ΠΠ 298.1

Πλησιάζοντας περισσότερο στο στρατόπεδο, διέκριναν το λαό που φωνασκούσαν και χόρευαν γύρω από το είδωλό τους. Ήταν μια σκηνή ειδωλολατρικής διαδήλωσης, μια απομίμηση των ειδωλολατρικών τελετών της Αιγύπτου. Πόσο διαφορετική από τη σοβαρή και ευλαβική λατρεία προς το Θεό! Ο Μωυσής αναστατώθηκε. Μόλις είχε απομακρυνθεί από την παρουσία της δόξας του Κυρίου, και παρόλο ότι είχε ειδοποιηθεί για αυτά που συνέβαιναν, δεν ήταν προετοιμασμένος για εκείνη την τρομερή κατάπτωση του Ισραήλ.ΠΠ 298.2

Έβραζε από θυμό. Για να δείξει την απέχθειά του στην εγκληματική πράξη τους, πέταξε χάμω τις πέτρινες πλάκες που έσπασαν μπροστά στα μάτια όλου του λαού, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό ότι είχαν ακυρώσει τη Διαθήκη τους με το Θεό. Επομένως, ο Θεός ακύρωνε την Διαθήκη Του με αυτούς.ΠΠ 298.3

Όταν μπήκε στο στρατόπεδο, ο Μωυσής πέρασε ανάμεσα από τα πλήθη των γλεντοκόπων και αρπάζοντας το είδωλο το έριξε μέσα στη φωτιά. Το έκανε κατόπιν σκόνη και ρίχνοντας αυτή στο ρυάκι που κατέβαινε από το βουνό, έκανε το λαό να πιουν από αυτό. Έτσι, φανέρωσε την τέλεια αναξιότητα του θεού που λάτρεψαν.ΠΠ 298.4

Ο μεγάλος ηγέτης κάλεοε τον ένοχο αδελφό του και τον ρώτησε αυστηρά: «Τί έκαμεν εις σε ο λαός ούτος, ώστε επέφερες επ’αυτούς αμαρτίαν μεγάλην;» Ο Ααρών προσπάθησε να δικαιολογηθεί αναφέροντας τις κραυγαλέες απαιτήσεις του λαού και ότι αν δε συμμορφωνόταν με τις επιθυμίες τους, θα τον είχαν θανατώσει. Είπε: «Ας μη εξάπτηται ο θυμός του κυρίου μου. Συ γνωρίζεις τον λαόν ότι έγκειται εις κακίαν, διότι είπον προς εμέ, Κάμε εις ημάς θεούς οίτινες να προπορεύωνται ημών. Διότι ούτος ο Μωυσής, ο άνθρωπος όστις εξήγαγεν ημάς εκ γης Αιγύπτου, δεν εξεύρομεν τι απέγεινεν αυτός. Και είπα προς αυτούς, Όστις έχει χρυσίον, ας αφαιρέσωσιν αυτό, και έδωκαν εις εμέ. Τότε έρριψα αυτό εις το πυρ και εξήλθεν ο μόσχος ούτος.»ΠΠ 299.1

Ήθελε να κάνει το Μωυσή να πιστέψει ότι είχε γίνει θαύμα, ότι το χρυσάφι είχε ριφθεί στη φωτιά και με κάποια υπερφυσική δύναμη είχε μεταβληθεί σε μοσχάρι. Οι δικαιολογίες του όμως και οι παραποιήσεις της αλήθειας δεν ωφέλησαν σε τίποτε. Δίκαια αντιμετωπίστηκε ως ο κυριότερος φταίχτης.ΠΠ 299.2

Το γεγονός ότι ο Ααρών είχε ευλογηθεί και είχε τιμηθεί πάνω από τον υπόλοιπο λαό ήταν αυτό που παρουσίαζε την αμαρτία του τόσο αποκρουστική. Ήταν ο Ααρών, «ο άγιος του Κυρίου», αυτός που είχε κάνει το είδωλο και διακήρυξε τη θρησκευτική πανδαισία. Ήταν αυτός που είχε διορισθεί για φερέφωνο του Μωυσή και για τον οποίο ο ίδιος ο Θεός είχε μαρτυρήσει, «εξεύρω ότι δύναται να λαλή καλώς» (Ψαλμ. 106:16, Έξ. 4:14), απέτυχε όμως να συγκροτήσει τους ειδωλολάτρες από τον προκλητικό για τον ουρανό σκοπό τους.ΠΠ 299.3

Εκείνος τον οποίο είχε χρησιμοποιήσει ο Θεός για να τιμωρήσει τόσο τους Αιγυπτίους όσο και τους θεούς τους, είχε ακούσει τη διακήρυξη μπροστά στο λαξευτό ξόανο χωρίς να συγκινηθεί: «Ούτοι είναι οι θεοί σου, Ισραήλ, οίτινες σε ανεβίβασαν εκ γης Αιγύπτου.» Ήταν εκείνος που είχε μεταλλάξει τη δόξα αυτή σε ομοίωμα μοσχαριού. Ήταν εκείνος στον οποίο ο Θεός είχε αναθέσει να κυβερνήσει το λαό όσο απουσίαζε ο Μωυσής και εκείνος ήταν που επιδοκίμασε την ανταρσία τους. «Και ήτο ο Κύριος θυμωμένος σφόδρα κατά του Ααρών διά να εξολοθρεύση αυτόν.» (Δευτ. 9:20). Η ζωή του φυλάχθηκε χάρη στη θερμή μεσολάβηση του Μωυσή. Αφού μετάνιωσε και ταπεινώθηκε για τη μεγάλη αμαρτία του, αποκαταστάθηκε στην εύνοια του Θεού.ΠΠ 299.4

Αν ο Ααρών είχε το θάρρος να σταθεί υπέρ του δικαίου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, θα μπορούσε να εμποδίσει εκείνη την αποστασία. Αν είχε διατηρήσει ακλόνητη τη δική του αφοσίωση στο Θεό, αν είχε παραπέμψει το λαό στους κινδύνους του Σινά και αν τους είχε υπενθυμίσει την επίσημη διαθήκη τους με το Θεό να υπακούουν στο νόμο Του, θα μπορούσε να αποφευχθεί το κακό. Η υποχωρητικότητά του όμως μπροστά στις επιθυμίες του λαού και η ήρεμη βεβαιότητα με την οποία συνέχισε την εκπλήρωση των σχεδίων τους, τούς ενθάρρυνε να προχωρήσουν περισσότερο ακόμη στην αμαρτία από ότι είχε προηγουμένως περάσει από το νου τους.ΠΠ 299.5

Όταν, μετά την επιστροφή του στο στρατόπεδο, ο Μωυσής αντιμετώπισε τους στασιαστές, οι αυστηρές επιπλήξεις του και η αγανάκτηση που έδειξε θρυμματίζοντας τις ιερές πλάκες του νόμου, συγκρίθηκαν από το λαό με την ευχάριστη ομιλία και το μεγαλόπρεπο φέρσιμο του αδελφού του. Η συμπάθειά τους έκλινε με το μέρος του Ααρών. Δικαιολογούμενος ο Ααρών προσπάθησε να καταστήσει το λαό υπεύθυνο για την αδυναμία που εκείνος έδειξε, ενδίδοντας στις απαιτήσεις τους. Μολαταύτα όμως έτρεφαν για αυτόν μεγάλο ενθουσιασμό για την ανεκτικότητα και την υπομονή του.ΠΠ 300.1

Ο Θεός όμως δε βλέπει τα πράγματα όπως τα βλέπει ο άνθρωπος. Το υποχωρητικό πνεύμα του Ααρών και η επιθυμία του να τους ευχαριστήσει, τύφλωσαν τα μάτια του ως προς το μέγεθος της εγκληματικότητας που ενέκρινε. Ο τρόπος της ενέργειάς του να χρησιμοποιήσει δηλαδή την επιρροή του στον λαό του Ισραήλ για το κακό, στοίχισε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Πόσο αντίθετος με αυτόν ήταν ο τρόπος ενέργειας του Μωυσή, ο οποίος ενώ εκτελούσε πιστά τις κρίσεις του Θεού, έδειξε ότι η ευημερία του Ισραήλ ήταν για αυτόν πολυτιμότερη από τη δική του ευμάρεια, τιμή και ζωή.ΠΠ 300.2

Από όλες τις αμαρτίες που πρόκειται να τιμωρήσει ο Θεός, καμιά δεν είναι σοβαρότερη στα μάτια Του από τις αμαρτίες που ενθαρρύνουν τους άλλους να κάνουν το κακό. Ο Θεός θα ήθελε να δείξουν οι δούλοι Του την αφοσίωσή τους τιμωρώντας αυστηρά την παράβαση, άσχετα πόσο επώδυνη μπορεί να καταστεί η πράξη αυτή. Όσοι έχουν τιμηθεί με θεϊκή εξουσιοδότηση δεν πρέπει να είναι αδύνατοι, εύκαμπτοι, καιροσκόποι. Δεν πρέπει να αποβλέπουν στην αυτοεξύψωση τους ή να αποφεύγουν δυσάρε-στα καθήκοντα, αλλά να εκτελούν το έργο του Θεού με απαρέγκλιτη πιστότητα.ΠΠ 300.3

Παρόλο ότι ο Θεός είχε εισακούσει την προσευχή του Μωυσή ώστε να σώσει τον λαό του Ισραήλ από την καταστροφή, η αποστασία τους έμελλε να τιμωρηθεί υποδειγματικά. Η παρανομία και η ανυποταξία στις οποίες ο Ααρών τους επέτρεψε να παρασυρθούν, αν δεν πατάσσονταν αμέσως θα οδηγούσαν στην αποχαλίνωση και στην αχρειότητα με αποτέλεσμα να προκαλέσουν την ανεπανόρθωτη καταστροφή του έθνους.ΠΠ 300.4

Το κακό έπρεπε να εξαλειφτεί με μεγάλη αυστηρότητα. Ο Μωυσής στάθηκε στην πύλη του στρατοπέδου και φώναξε στο λαό: «Όστις είναι του Κυρίου, ας έλθη προς εμέ.» Εκείνοι που δεν είχαν συμμετάσχει στην αποστασία, έπρεπε να πάρουν θέση στα δεξιά του Μωυσή. Εκείνοι που υπήρξαν ένοχοι αλλά είχαν μετανοήσει, στα αριστερά του. Η εντολή εκτελέστηκε. Είχε διαπιστωθεί ότι η φυλή του Λευί δεν είχε πάρει μέρος στις ειδωλολατρικές εκδηλώσεις. Πολλοί, προερχόμενοι από άλλες φυλές, παρόλο ότι είχαν αμαρτήσει, εκδήλωναν τώρα τη μεταμέλειά τους.ΠΠ 301.1

Μια μεγάλη ομάδα όμως, κυρίως από το ανάμεικτο πλήθος που είχαν υποκινήσει στην κατασκευή του μοσχαριού, επέμεναν πεισματικά στην ανταρσία τους. Στο όνομα του «Κυρίου του Θεού του Ισραήλ», ο Μωυσής διέταξε τότε αυτούς που ήταν στα δεξιά του και είχαν διατηρηθεί καθαροί από την ειδωλολατρία, να πάρουν τα σπαθιά τους και να σφάξουν όλους όσοι επέμεναν στην ανταρσία. «Και έπεσαν εκ του λαού εκείνην την ημέραν περίπου τρεις χιλιάδες άνδρες.» Χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η θέση, η συγγένεια ή η φιλία, οι αρχισυνομώτες του κακού εξολοθρεύθηκαν. Όσοι όμως μετανόησαν και ταπεινώθηκαν, γλίτωσαν.ΠΠ 301.2

Εκείνοι που εκτέλεσαν το φοβερό αυτό έργο της τιμωρίας, ενέργησαν σύμφωνα με τη θεϊκή εξουσία, εφαρμόζοντας την απόφαση του Βασιλιά του Ουρανού. Οι άνθρωποι πρέπει να προσέχουν, μήπως με την ανθρώπινη τύφλωσή τους, κρίνουν και καταδικάζουν τους συνανθρώπους τους. Όταν όμως ο Θεός τους προστάζει να εκτελέσουν την απόφασή Του εναντίον της ανομίας, πρέπει να υπακούσουν σε Αυτόν. Εκείνοι που εκτέλεσαν την επώδυνη αυτή πράξη, έδειξαν την απέχθειά τους για την ανταρσία και την ειδωλολατρία, και καθιερώθηκαν πληρέστερα στην υπηρεσία του αληθινού Θεού. Ο Κύριος τίμησε την πιστότητά τους, απονέμοντας ιδιαίτερη διάκριση στη φυλή Λευί.ΠΠ 301.3

Οι Ισραηλίτες υπήρξαν ένοχοι για προδοσία και μάλιστα προδοσία απέναντι σε ένα Βασιλιά ο οποίος τους είχε επιδαψιλεύσει με πολλά ευεργετήματα και στου οποίου την εξουσία είχαν πρόθυμα υποσχεθεί να υποταχθούν. Προκειμένου να διατηρηθεί η θεϊκή διακυβέρνηση πρέπει να εφαρμόζεται η δικαιοσύνη κατά των προδοτών. Ακόμη και στο σημείο αυτό εκδηλώθηκε η ευσπλαχνία του Θεού. Ενώ προστάτευε το νόμο Του, παράλληλα παραχώρησε σε όλους το ελεύθερο της επιλογής και την ευκαιρία για μετάνοια. Μόνο εκείνοι που επέμεναν στην ανταρσία, εξολοθρεύθηκαν.ΠΠ 301.4

Επιβαλλόταν να τιμωρηθεί το αμάρτημα αυτό, ως μαρτυρία της δυσμένειας του Θεού έναντι της ειδωλολατρίας στα γειτονικά έθνη. Με την εκτέλεση της δικαιοσύνης εναντίον των ενόχων, ο Μωυσής ως όργανο του Θεού, έπρεπε να αφήσει καταχωρημένη μια επίσημη και δημόσια κατηγορία κατά της εγκληματικής πράξης τους. Αφού οι Ισραηλίτες επρόκειτο στο εξής να καταδικάζουν την ειδωλολατρία των γειτονικών λαών, οι εχθροί τους θα τους κατηγορούσαν ότι ο λαός που ισχυριζόταν πως είχε τον Θεό για Κύριο, είχε κάνει ένα μοσχάρι θεό και το προσκύνησε στο Χωρήβ. Παρόλο που ήταν αναγκασμένοι να παραδεχθούν τη δυσάρεστη αυτή αλήθεια, ο λαός του Ισραήλ θα μπορούσε να δείξει το τραγικό τέλος των παραβατών ως απόδειξη ότι το αμάρτημά τους ούτε επιδοκιμάστηκε, ούτε δικαιολογήθηκε.ΠΠ 302.1

Όχι μόνο η δικαιοσύνη αλλά και η αγάπη απαιτούσε την επιβολή της τιμωρίας για αυτή την αμαρτία. Ο Θεός είναι ο προστάτης αλλά είναι και ο ηγεμόνας του λαού Του. Εξολοθρεύει τους στασιαστές, ώστε να μην μπορούν να οδηγήσουν και άλλους στην καταστροφή. Με το να διαφυλάξει τη ζωή του Κάιν, ο Θεός απέδειξε στο σύμπαν ποιο θα ήταν το απο-τέλεσμα της αμαρτίας αν αυτή παρέμενε ατιμώρητη. Η επιρροή που άσκησε ο Κάιν στους απογόνους του με τη ζωή του και με τις κατευθύνσεις που έδωσε, προκάλεσε τέτοια διαφθορά ώστε απαιτήθηκε η καταστροφή ολόκληρου του κόσμου με κατακλυσμό. Η ιστορία των προκατακλυσμιαίων μαρτυρεί ότι η μακροζωία δεν είναι ευλογία για τον αμαρτωλό. Η μεγάλη ανεκτικότητα του Θεού δεν κατέστειλε την αχρειότητά τους. Όσο περισσότερο ζούσαν οι άνθρωποι, τόσο πιο αχρείοι γίνονταν.ΠΠ 302.2

Έτσι και με την αποστασία στο Σινά. Αν η τιμωρία δεν επιβαλλόταν για την παράβαση, τα ίδια αποτελέσματα θα ξαναπαρουσιάζονταν. Η Γη θα διαφθειρόταν όπως στις ημέρες του Νώε. Αν η ζωή των παραβατών εκείνων φυλασσόταν, το επακόλουθο θα ήταν χειρότερη κακία από εκείνη που ακολούθησε τη διαφύλαξη της ζωής του Κάιν. Ήταν χάρη και ευσπλαχνία του Θεού που υπέφεραν χιλιάδες ώστε να μη χρειαστεί να υποστούν την τιμωρία εκατομμύρια ψυχών.ΠΠ 302.3

Προκειμένου να σώσει τους πολλούς, έπρεπε να τιμωρήσει τους λίγους. Επιπλέον, όταν ο λαός εγκατέλειψε την αφοσίωση στο Θεό, έχασαν τη θεϊκή προστασία και χωρίς υπεράσπιση πια σαν έθνος ήταν εκτεθειμένοι στη δύναμη των εχθρών τους. Αν το κακό δεν είχε μετατοπιστεί εγκαίρως, θα έπεφταν σε λίγο θύματα των πολυάριθμων και ισχυρών εχθρών τους.ΠΠ 302.4

Ήταν απαραίτητο να τιμωρηθεί το έγκλημα, τόσο για το καλό του Ισραήλ όσο και ως μάθημα σε όλες τις επερχόμενες γενεές. Ο Θεός δεν έδειξε λιγότερο έλεος στους αμαρτωλούς που χρειάστηκε να αποκοπούν από την κακή πορεία τους. Αν είχε σωθεί η ζωή τους, το ίδιο πνεύμα που τους οδήγησε να επαναστατήσουν εναντίον του Θεού, θα εκδηλωνόταν με μίσος και συγκρούσεις μεταξύ τους και βαθμηδόν θα αλληλοεξοντώνονταν. Ήταν από αγάπη για τον κόσμο, αγάπη για τον λαό του Ισραήλ ακόμη και για τους παραβάτες που το έγκλημα τιμωρήθηκε με γοργή και τρομερή αυστηρότητα.ΠΠ 303.1

Όταν ο λαός αφυπνίσθηκε και είδε το φοβερό μέγεθος της ενοχής του, τρόμος κατέλαβε ολόκληρο το στρατόπεδο. Φοβήθηκαν ότι οι φταίχτες θα εξολοθρεύονταν. Ο Μωυσής τους λυπήθηκε για την απόγνωσή τους και υποσχέθηκε να μεσολαβήσει άλλη μια φορά στο Θεό για αυτούς.ΠΠ 303.2

Τους είπε:ΠΠ 303.3

«Σεις ημαρτήσατε αμαρτίαν μεγάλην, και τώρα θέλω αναβή προς τον Κύριον. Ίσως κάμω εξιλέωσιν διά την αμαρτίαν σας.» Πήγε και εξομολογούμενος ενώπιον του Θεού είπε:ΠΠ 303.4

«Δέομαι, ούτος ο λαός ημάρτησεν αμαρτίαν μεγάλην, και έκαμον εις εαυτούς θεούς χρυσούς. Πλην τώρα εάν συγχωρήσης την αμαρτίαν αυτών ει δε μη, εξάλειψόν με δέομαι, εκ της βίβλου Σου την οποίαν έγραψας.»ΠΠ 303.5

Η απάντηση ήταν:ΠΠ 303.6

«Όστις ημάρτησεν εναντίον Εμού, τούτον θέλω εξαλείψει εκ της βίβλου Μου. Όθεν τώρα ύπαγε, οδήγησον τον λαόν εις τον τόπον περί του οποίου σε είπα. Ιδού, ο άγγελος Μου θέλει προπορεύεσθαι έμπροσθέν σου, αλλ’ όμως, εν τη ημέρα της ανταποδόσεώς Μου θέλω ανταποδώσει την αμαρτίαν αυτών επ’αυτούς.»ΠΠ 303.7

Η προσευχή του Μωυσή κατευθύνει τις σκέψεις μας στα ουράνια κατάστιχα, όπου είναι γραμμένα τα ονόματα όλων των ανθρώπων και όπου όλες οι καλές και κακές πράξεις έχουν καταχωρηθεί πιστά. Το βιβλίο της ζωής περιλαμβάνει τα ονόματα όλων εκείνων που έχουν απασχοληθεί με την υπηρεσία του Θεού. Αν κάποιοι από αυτούς απομακρυνθούν από το Θεό, επιμένοντας πεισματικά να αμαρτάνουν, θα πέσουν στην δυσμένεια του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της κρίσης. Τα ονόματά τους θα εξα- λειφθούν από το βιβλίο της ζωής και θα παραδοθούν στην καταστροφή.ΠΠ 303.8

Ο Μωυσής αναγνώριζε πόσο τρομακτική θα ήταν η μοίρα του αμαρτωλού. Αν όμως ο λαός του Ισραήλ επρόκειτο να απορριφθεί από τον Κύριο, επιθυμούσε να σβηστεί το όνομά του μαζί με το δικό τους. Δε θα άντεχε να δει την τιμωρία του Θεού να πέφτει επάνω σε εκείνους που είχαν απελευθερωθεί με τη χάρη Του. Η μεσολάβηση του Μωυσή υπέρ του Ισραήλ απεικονίζει τη μεσιτεία του Χριστού για τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Ο Κύριος όμως δεν επέτρεψε να υποστεί ο Μωυσής την ενοχή του αμαρτωλού, όπως έγινε με το Χριστό. Είπε: «Όστις ημάρτησεν εναντίον Εμού, τούτον θέλω εξαλείψει εκ της βίβλου Μου.»ΠΠ 304.1

Με βαθιά λύπη ο λαός ενταφίασε τους νεκρούς του. Τρεις χιλιάδες είχαν εξολοθρευθεί από το σπαθί. Σε λίγο μια πληγή ξέσπασε στο στρατόπεδο. Ήρθε η είδηση ότι η θεϊκή παρουσία δε θα τους συνόδευε πια στις οδοιπορίες τους. Ο Κύριος είχε δηλώσει: «Εγώ δεν θέλω αναβή εν τω μέσω σου, επειδή είσαι λαός σκληροτράχηλος, διά να μη σε εξολοθρεύσω καθ’οδόν.» Η εντολή είχε δοθεί: «Όθεν τώρα εκδύθητι τους στολισμούς σου, διά να γνωρίσω τί θέλω κάμει εις σε.» Τώρα πένθος κυριαρχούσε σε ολόκληρο το στρατόπεδο. Μετανιωμένοι και ταπεινωμένοι «εξεδύθησαν οι υιοί Ισραήλ τους στολισμούς αυτών, πλησίον του όρους Χωρήβ.»ΠΠ 304.2

Σύμφωνα με τη θεϊκή οδηγία η σκηνή που είχε χρησιμεύσει για ένα διάστημα ως τόπος λατρείας, μεταφέρθηκε «έξω του στρατοπέδου.» Αυτή ήταν άλλη μια ένδειξη ότι ο Θεός είχε αποσύρει την παρουσία Του από αυτούς. Θα παρουσιαζόταν στο Μωυσή, αλλά όχι σε ένα τέτοιο λαό. Η τιμωρία έγινε έντονα αισθητή για το λαό που τον κυνήγαγε η συνείδηση του, καθώς φαινόταν ότι αυτό προοιώνιζε μεγαλύτερη ακόμη συμφορά. Δεν είχε ξεχωρίσει ο Θεός το Μωυσή από το υπόλοιπο στρατόπεδο για να μπορέσει να τους εξολοθρεύσει ολότελα; Όμως δεν αφέθηκαν χωρίς ελπίδα. Η σκηνή στήθηκε έξω από το στρατόπεδο και ο Μωυσής την ονόμασε «σκηνήν του μαρτυρίου».ΠΠ 304.3

Όσοι είχαν ειλικρινά μεταμεληθεί, οδηγήθηκαν εκεί για να επα-νορθωθούν, να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους και να ζητήσουν την ευσπλαχνία Του. Όταν επέστρεψαν στις σκηνές τους, ο Μωυσής μπήκε στη σκηνή του μαρτυρίου. Με τεράστιο ενδιαφέρον ο λαός προσπαθούσε να ανακαλύψει κάποιο σημείο ώστε να καταλάβουν ότι η μεσολάβησή του για χάρη τους είχε γίνει αποδεκτή. Αν ο Θεός δεχόταν να συναντηθεί μαζί του, μπορούσαν να ελπίζουν ότι δε θα εξολο- θρεύονταν εντελώς. Όταν ο στύλος της νεφέλης κατέβηκε και στάθηκε στην είσοδο της σκηνής, ο λαός έκλαψε από χαρά και «ανιστάμενος προσεκύνει, έκαστος από της θύρας της σκηνής αυτού».ΠΠ 304.4

Ο Μωυσής γνώριζε καλά το διαστρεβλωμένο χαρακτήρα και την τύφλωση εκείνων οι οποίοι είχαν τεθεί υπό την κηδεμονία του. Γνώριζε με ποιες δυσκολίες είχε να παλέψει. Είχε μάθει ότι για να επιβληθεί στο λαό έπρεπε να έχει τη βοήθεια του Θεού. Παρακάλεσε για μια καθαρότερη αποκάλυψη του θελήματος του Θεού και μια διαβεβαίωση της παρουσίας Του.ΠΠ 305.1

«Ιδέ, Συ μοι λέγεις, Ανάγαγε τον λαόν τούτον, και Συ δεν με εφανέρωσας ποίον θέλεις αποστείλει μετ’εμού. Και Συ είπας, σε γνωρίζω κατ’όνομα, και μάλιστα εύρηκας χάριν έμπροσθέν Μου. Τώρα λοιπόν εάν εύρηκα χάριν έμπροσθέν Σου, δείξον μοι, δέομαι, την οδόν Σου, διά να Σε γνωρίσω, διά να εύρω χάριν ενώπιόν Σου, και ιδέ τούτο το έθνος είναι ο λαός Σου.»ΠΠ 305.2

Η απάντηση ήταν:ΠΠ 305.3

«Η παρουσία Μου θέλει είσθαι μετά σου, και θέλω σοι δώσει ανάπαυσιν.»ΠΠ 305.4

Ο Μωυσής όμως ακόμη δεν ήταν ικανοποιημένος. Η καρδιά του πιεζόταν από ένα συναίσθημα των τρομακτικών αποτελεσμάτων που θα επανέρχονταν σε περίπτωση που ο Θεός θα εγκατέλειπε τον λαό του Ισραήλ στη σκληρότητα και στην αμετανόητη συμπεριφορά τους. Δεν μπορούσε να ανεχτεί να χωριστεί το δικό του συμφέρον από τα συμφέροντα των αδελφών του και προσευχήθηκε για να αποκατασταθεί η εύνοια του Θεού προς το λαό Του. Θέλησε να εξακολουθήσει η παρουσία Του να κατευθύνει τις οδοιπορίες τους.ΠΠ 305.5

«Εάν η παρουσία Σου δεν έλθη μετ’εμού, μη αναγάγης ημάς εντεύθεν. Διότι πώς θέλει γνωρισθή τώρα ότι εύρηκα χάριν ενώπιόν Σου, εγώ και ο λαός Σου; ουχί διά της ελεύσεώς Σου μεθ’ημών; ούτω θέλομεν διακριθή, εγώ και ο λαός Σου από παντός λαού, του επί προσώπου της γης.»ΠΠ 305.6

Και ο Κύριος είπε: «Και τούτο το πράγμα το οποίον είπας, θέλω κάμει, διότι εύρηκας χάριν ενώπιόν Μου και σε γνωρίζω κατ’όνομα.» Ούτε και τότε έπαψε ο προφήτης να παρακαλεί. Η κάθε προσευχή είχε εισακουστεί, αλλά αυτός διψούσε για μεγαλύτερα τεκμήρια της εύνοιας του Θεού. Στο σημείο αυτό έκανε μια αίτηση τέτοια που καμιά ανθρώπινη ύπαρξη δεν είχε ποτέ κάνει ως τότε: «Δείξον μοι, δέομαι την δόξαν Σου.»ΠΠ 305.7

Ο Θεός δε μέμφθηκε την αίτησή του σαν αλαζονική, αλλά πρόφερε αυτά τα συμπαθητικά λόγια. «Εγώ θέλω κάμει να περάσει έμπροσθέν σου όλη η αγαθότης Μου.» Κανένας άνθρωπος δεν μπο- ρεί στη θνητή αυτή κατάσταση να αντικρίσει την ακάλυπτη δόξα του Θεού και να ζήσει. Ο Μωυσής έλαβε τη διαβεβαίωση ότι θα αντίκριζε μόνο τόση θεϊκή δόξα όση θα ήταν ικανός να αντέξει. Κλήθηκε πάλι στην κορυφή του βουνού. Τότε, το χέρι που δημιούργησε τον κόσμο, το χέρι εκείνο που «μετακινεί τα όρη και δεν γνωρίζουσι» (Ιώβ 9:5), πήρε αυτή τη χοϊκή ύπαρξη, το γίγαντα αυτόν της πίστης και τον τοποθέτησε σε ένα σχίσιμο του βράχου. Εκείνη την στιγμή, όλη η δόξα του Θεού και όλη η αγαθότητά Του περνούσε μπροστά του.ΠΠ 305.8

Η εμπειρία αυτή και πάνω από όλα η υπόσχεση ότι η θεϊκή παρουσία θα τον συνόδευε, ήταν για το Μωυσή μια διαβεβαίωση για την επιτυχία του έργου που είχε μπροστά του. Θεωρήθηκε ως μια ανυπολόγιστα μεγαλύτερη αξία ακόμα και από όλες τις αιγυπτιακές γνώσεις και από όλα τα επιτεύγματά του ως πολιτικού ή στρατιωτικού ηγέτη. Καμιά επίγεια δύναμη, καμιά επιδεξιότητα ή μάθηση δεν μπορεί να αναπληρώσει τη διαμένουσα παρουσία του Θεού.ΠΠ 306.1

Είναι φοβερό πράγμα να πέσει ο παραβάτης στα χέρια του Θεού. Ο Μωυσής όμως στάθηκε μόνος του στην παρουσία του αιώνιου Θεού και δε φοβήθηκε, επειδή η ψυχή του ήταν εναρμονισμένη με το θέλημα του Δημιουργού του. Ο ψαλμωδός λέει: «Εάν εθεώρουν αδικίαν εν τη καρδία μου, ο Κύριος δεν ήθελεν ακούσει.» «Το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων Αυτόν, και την διαθήκην Αυτού θέλει φανερώσει εις αυτούς.» (Ψαλμ. 66:18, 25:14).ΠΠ 306.2

Η Θεότητα διακήρυξε τον εαυτό της:ΠΠ 306.3

«Κύριος, Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν, και ουδόλως αθωώνων τον ένοχον.»ΠΠ 306.4

«Και έσπευσεν ο Μωυσής, και κύψας εις την γην, προσεκύνησε.» Παρακάλεσε και πάλι να συγχωρήσει ο Θεός την παράβαση του λαού Του και να τους λάβει «εις κληρονομιάν Του.» Η προσευχή του έγινε δεκτή. Ο Κύριος μεγαλόψυχα υποσχέθηκε να ανανεώσει την εύνοιά Του προς τον ισραηλινό λαό και να κάνει για χάρη τους «θαυμάσια τα οποία δεν έγειναν καθ’όλην την γην, και εις ουδέν έθνος.»ΠΠ 306.5

Ο Μωυσής έμεινε στο βουνό σαράντα μερόνυχτα. Σε όλο αυτό το διάστημα συντηρούνταν όπως και πρώτα κατά θαυματουργικό τρόπο. Σε κανέναν άνθρωπο δεν είχε επιτραπεί να ανεβεί μαζί με αυτόν, ούτε έπρεπε να πλησιάσει κανείς στο βουνό κατά το διάστημα της απουσίας του. Με διαταγή του Θεού, είχε ετοιμάσει δυο λίθινες πλάκες και τις είχε φέρει μαζί του στη βουνοκορφή. Και πάλι «ο Θεός έγραψεν επί των πλακών τους λόγους της διαθήκης, τας δέκα εντολάς.»ΠΠ 306.6

Στο μακρύ διάστημα που πέρασε σε επικοινωνία με το Θεό, το πρόσωπο του Μωυσή αντανακλούσε τη δόξα της θεϊκής παρουσίας. Χωρίς ο ίδιος να το ξέρει, το πρόσωπό του έλαμπε με ένα εκτυφλωτικό φως την ώρα που κατέβαινε από το βουνό. Ένα παρόμοιο φως φώτιζε την όψη του Στέφανου όταν έστεκε μπροστά στους δικαστές του. «Και ατενίσαντες εις αυτόν πάντες οι καθήμενοι εν τω συνεδρίω, είδον το πρόσωπον αυτού ως πρόσωπον αγγέλου.» (Πράξ. 6: 15). Τόσο ο Ααρών όσο και ο λαός στράφηκαν μακριά από το Μωυσή «και εφοβήθησαν να πλησιάσωσιν εις αυτόν.»ΠΠ 307.1

Βλέποντας τη σύγχυση και το φόβο τους, αλλά αγνοώντας την αιτία, τους παρότρυνε να πλησιάσουν. Τους εξέθεσε την υπόσχεση της συμφιλίωσης που έδωσε ο Θεός και τους διαβεβαίωσε για την αποκαταστημένη εύνοιά Του. Στη φωνή του δε διέκριναν τίποτε άλλο εκτός από αγάπη και ικεσία. Τελικά κάποιος δοκίμασε να τον πλησιάσει. Κατειλημμένος από δέος, δεν τόλμησε να μιλήσει αλλά σιωπηλά ατένισε την όψη του Μωυσή και έπειτα τον ουρανό. Ο μεγάλος αρχηγός κατάλαβε τι εννοούσε. Συναισθανόμενοι την ενοχή τους και νιώθοντας τον εαυτό τους ακόμη στη δυσμένεια του Θεού, δεν μπορούσαν να αντέξουν στο ουράνιο φως. Αν είχαν μείνει πιστοί στο Θεό, το ουράνιο φως θα τους γέμιζε χαρά. Η ενοχή δημιουργεί το φόβο. Η απαλλαγμένη από την αμαρτία ψυχή δε θέλει να κρυφτεί από το φως του Ουρανού.ΠΠ 307.2

Ο Μωυσής είχε πολλά να τους ανακοινώσει. Δείχνοντας ευσπλαχνία για το φόβο τους, σκέπασε το πρόσωπό του με ένα κάλυμμα. Απετέλεσε μια συνήθεια που θα εξακολουθούσε να κάνει στο εξής, κάθε φορά που επέστρεφε στο στρατόπεδο από μια επικοινωνία με το Θεό.ΠΠ 307.3

Με τη λαμπρότητα αυτή ο Θεός είχε σκοπό να εντυπώσει στον λαό του Ισραήλ τον ιερό και υψηλό χαρακτήρα του νόμου Του και τη δόξα του ευαγγελίου που ο Χριστός αποκάλυψε. Όταν ο Μωυσής ήταν στο βουνό, ο Θεός τού παρουσίασε όχι μόνο τις πλάκες του νόμου αλλά και το σχέδιο της σωτηρίας. Είδε ότι όλοι οι τύποι και τα σύμβολα της ιουδαϊκής εποχής προεικόνιζαν τη θυσία του Χριστού. Δεν ήταν μόνο η δόξα του νόμου του Θεού που ακτινοβολούσε επίσης στο πρόσωπο του Μωυσή. Ήταν επίσης και το ουράνιο φως που απαύγαζε από το Γολγοθά. Η θεϊκή εκείνη φωταψία συμβόλιζε τη δόξα της διακυβέρνησης, της οποίας ο Μωυσής ήταν ο ορατός μεσάζων, ο εκπρόσωπος του μόνου αληθινού Μεσίτη.ΠΠ 307.4

Η δόξα που αντανακλούσε το πρόσωπο του Μωυσή, συμβολίζει τις ευλογίες τις οποίες θα λάμβανε μέσω του Χριστού ο λαός του Θεού που τηρεί τις εντολές Του. Μαρτυρεί ότι όσο στενότερη είναι η επικοινωνία μας με το Θεό και όσο σαφέστερη είναι η γνώση μας για τις εντολές Του, τόσο τελειότερα θα μετασχηματιστούμε σύμφωνα με τη θεϊκή εικόνα, τόσο πιο εύκολα θα γίνουμε μέτοχοι της θείας φύσης.ΠΠ 308.1

Ο Μωυσής ήταν τύπος του Χριστού. Όπως ο μεσάζων του Ισραήλ κάλυψε το πρόσωπό του επειδή ο λαός δεν άντεχε να αντικρίσει τη δόξα του, έτσι και ο Χριστός, ο θεϊκός Μεσίτης, κάλυψε τη θεότητά Του με την ανθρωπότητα όταν ήρθε στη Γη. Αν είχε έρθει περιβεβλημένος τη λαμπρότητα του ουρανού, δε θα μπορούσε να έχει επαφή με τους ανθρώπους στην αμαρτωλή τους κατάσταση. Δε θα μπορούσαν να αντέξουν στη δόξα της παρουσίας Του. Για αυτό ταπεινώθηκε και έγινε «ομοίωμα σαρκός αμαρτίας» (Ρωμ. 8:3), για να μπορέσει να πλησιάσει την αμαρτωλή φυλή και να την ανυψώσει.ΠΠ 308.2