Κεφάλαιο 30—Το Αγιαστηριο και οι Λειτουργιεσ του

(Βασίζεται στα βιβλία Έξοδος, κεφ. 25: - 40:, Λευιτικόν, κεφ. 4:, 16:)ΠΠ 321.1

Η εντολή δόθηκε στο Μωυσή όταν ήταν στο όρος με το Θεό: «Ας κάμωσιν εις Εμέ αγιαστήριον. διά να κατοικώ μεταξύ αυτών», και λεπτομερείς οδηγίες είχαν δοθεί για την κατασκευή του αγιαστηρίου. Με την αποστασία τους οι Ισραηλίτες έχασαν την ευλογία της θεϊκής παρουσίας και για ένα διάστημα τους ήταν αδύνατο να κατασκευάσουν το αγιαστήριο για να μένει μαζί τους ο Θεός. Όταν όμως επανέκτησαν την εύνοια του Ουρανού, ο μεγάλος αρχηγός προχώρησε στην εκτέλεση της θεϊκής προσταγής.ΠΠ 321.2

Ορισμένοι άνδρες, ιδιαίτερα προικισμένοι με δεξιοτεχνία και σοφία, επιλέχθηκαν για την κατασκευή του ιερού οικοδομήματος. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε στο Μωυσή το σχέδιο της δομής με συγκεκριμένες οδηγίες για τις διαστάσεις, το σχήμα του, τα υλικά που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν και για κάθε είδος επίπλωσης που θα περιείχε.ΠΠ 321.3

Οι άγιοι αυτοί χειροποίητοι χώροι θα ήταν «αντίτυπα των αληθινών», «τύποι των επουρανίων» (Εβρ. 9:24,23), μια αναπαράσταση σε μικρογραφία του ουράνιου ναού όπου ο Χριστός, ο μεγάλος Αρχιερέας μας, αφού πρόσφερε τη ζωή Του ως θυσία, θα μεσίτευε για χάρη των αμαρτωλών. Στο όρος ο Θεός έδειξε στο Μωυσή μια θέα του ουράνιου αγιαστηρίου και τον διέταξε να κατασκευάσει τα πάντα σύμφωνα με το σχέδιο που του είχε υποδειχθεί. Ο Μωυσής καταχώρησε προσεκτικά όλες αυτές τις οδηγίες και τις μετέδωσε στους αρχηγούς του λαού.ΠΠ 321.4

Για την κατασκευή του αγιαστηρίου μεγάλες και πολυδάπανες προετοιμασίες ήταν απαραίτητες. Απαιτήθηκαν μεγάλες ποσότητες από τα πολύτιμα και ακριβά υλικά. Ο Κύριος όμως δεχόταν μόνο προαιρετικές προσφορές. «Παρά παντός ανθρώπου προαιρουμέ- νου εν τη καρδία αυτού», ήταν η θεϊκή προσταγή που ο Μωυσής επανέλαβε στη σύναξη του λαού. Απαιτήθηκαν πρωτίστως αφοσίωση στο Θεό και πνεύμα θυσίας για την προετοιμασία του κατοικητηρίου χώρου του Υψίστου.ΠΠ 321.5

Όλος ο λαός ανταποκρίθηκε με μια καρδιά.ΠΠ 322.1

«Και ήλθον, πας άνθρωπος του οποίου η καρδία διήγειρεν αυτόν, και πας τις τον οποίον το πνεύμα έκαμε προαιρετικόν, έφεραν την προσφοράν του Κυρίου διά το έργον της σκηνής του μαρτυρίου, και διά πάσαν την υπηρεσίαν αυτής, και διά τας αγίας στολάς. Και ήλθον, άνδρες τε και γυναίκες, όσοι ήσαν προαιρετικής καρδίας, φέροντες βραχιόλια, και ενώτια, και δακτυλίδια, και περιδέραια, παν σκεύος χρυσούν, και πάντες όσοι προσέφεραν προσφοράν χρυσίου εις τον Κύριον.»ΠΠ 322.2

«Και πας άνθρωπος εις τον οποίον ευρίσκετο κυανούν, και πορφυρούν, και κόκκινον, και βύσσος, και τρίχες αιγών, και δέρματα κριών κοκκινοβαφή, ή δέρματα θώων, έφεραν αυτά. Πας όστις ηδύνατο να κάμη προσφοράν αργυρίου και χαλκού, έφεραν την προσφοράν του Κυρίου, και πας άνθρωπος, εις τον οποίον ευρίσκετο ξύλον σιπίμ διά παν έργον της υπηρεσίας έφεραν αυτό.»ΠΠ 322.3

«Και πάσα γυνή συνετή την καρδίαν, έκλωθον με τας χείρας αυτών, και έφερον κεκλωσμένα, το κυανούν, και το πορφυρούν, το κόκκινον και την βύσσον. Και πάσαι αι γυναίκες, των οποίων η καρδία διήγειρεν αυτάς εις ευμηχανίαν, έκλωσαν τας τρίχας των αιγών.»ΠΠ 322.4

«Και οι άρχοντες έφεραν τους λίθους της ενθέσεως, διά το εφόδ, και διά το περιστήθιον, και τα αρώματα, και το έλαιον διά το φως, και διά το χριστήριον έλαιον, και διά το ευώδες θυμίαμα.» (Έξ. 35:21-28).ΠΠ 322.5

Ενώ η κατασκευή του αγιαστηρίου προχωρούσε, ο λαός - νέοι, γέροι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά - συνέχισαν να φέρνουν τις προσφορές τους, μέχρι που οι επιστάτες του έργου είδαν ότι είχαν αρκετό υλικό. Η προσφορά μάλιστα ήταν περισσότερη από ότι μπορούσε να χρη-σιμοποιηθεί. Ο Μωυσής διέταξε να διακηρυχτεί σε ολόκληρο το στρατόπεδο:ΠΠ 322.6

«Μηδείς ανήρ μήτε γυνή, ας μη κάμη πλέον εργασίαν διά την προσφοράν του αγιαστηρίου. Και ο λαός έπαυσεν από του να φέρη.»ΠΠ 322.7

Οι γογγυσμοί των Ισραηλιτών και οι τιμωρίες του Θεού εξαιτίας των αμαρτιών τους έχουν καταχωρηθεί ως προειδοποίηση για τις ακόλουθες γενεές. Η αφοσίωσή, ο ζήλος και η γενναιοδωρία τους αποτελούν αξιομίμητο παράδειγμα. Όσοι αγαπούν τη λατρεία του Θεού, εκτιμούν τις ευλογίες της θείας παρουσίας Του και εκδηλώνουν το ίδιο πνεύμα της θυσίας για να ετοιμάσουν «οίκον» όπου να μπορεί να συναντιέται με αυτούς. Θέλουν να φέρουν στον Κύριο προσφορά από ότι καλύτερο έχουν στην κατοχή τους. Ο οίκος που οικοδομείται για τον Κύριο, δεν πρέπει να παραμένει χρεωμένος, επειδή έτσι δυσφημείται ο Θεός. Πρέπει να προσφέρεται αυτοπροαίρετα επαρκής για την αποπεράτωση του έργου ποσότητα, ώστε να μπορούν να πουν οι εργάτες, όπως είπαν οι κατασκευαστές του αγιαστηρίου: «Μη φέρετε άλλες προσφορές.»ΠΠ 322.8

Το αγιαστήριο κατασκευάσθηκε έτσι που μπορούσε να αποσυναρμολογείται και να μεταφέρεται από τους Ισραηλίτες σε όλες τις οδοιπορίες τους. Για αυτό το λόγο ήταν μικρό, όχι περισσότερο από δεκαπέντε πόδια μήκος και οκτώ πόδια πλάτος και ύψος. Ήταν όμως μια μεγαλόπρεπη κατασκευή. Το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε για το οίκημα και για την επίπλωσή του ήταν από δένδρα ακακίας που άντεχαν στη διάβρωση περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο δένδρο που μπορούσε να βρεθεί στο Σινά.ΠΠ 323.1

Τα τοιχώματα ήταν κατασκευασμένα από κάθετες σανίδες που ενώνονταν με αργυρά θηλυκωτήρια και στηρίζονταν με στύλους και συνδετικές μπάρες. Το πλαίσιο ήταν σκεπασμένο με χρυσό και έδινε στο κατασκεύασμα μια όψη από ατόφιο χρυσάφι. Η στέγη αποτελείτο από τέσσερες σειρές παραπετασμάτων. Τα εσωτερικά παραπετάσματα «εκ κυανού και πορφυρού, και κοκκίνου, και βύσσου κεκλωσμένης εντέχνου εργασίας με χερουβείμ». Οι άλλες τρεις σειρές, η πρώτη από κατσικίσιες τρίχες, η δεύτερη από κοκκινοβαμμένο μαλλί κριαριών και η τρίτη από επεξεργασμένο δέρμα τσακαλιών που να εξασφαλίζει τέλεια προστασία.ΠΠ 323.2

Η κατασκευή χωριζόταν σε δυο διαμερίσματα με ένα πλούσιο και ωραίο παραπέτασμα που κρεμόταν από καλυμμένους με χρυσό στύλους. Ένα παρόμοιο παραπέτασμα έκλεινε την είσοδο του πρώτου διαμερίσματος. Τα δύο παραπετάσματα, όπως και το εσωτερικό κάλυμμα που σχημάτιζε την οροφή, ήταν κατασκευασμένα από φανταχτερά χρώματα, γαλάζιο, μωβ και άλικο σε ωραίους συνδυασμούς. Κεντημένα χερουβείμ με χρυσές και α-σημένιες κλωστές παρίσταναν τα αγγελικά στρατεύματα, τα οποία σχετίζονται με το έργο του ουράνιου αγιαστηρίου και είναι λειτουργικά πνεύματα για το λαό του Θεού στη Γη.ΠΠ 323.3

Η αγία σκηνή περιβαλλόταν από μια ανοικτή έκταση, την αυλή που την περιέκλειαν παραπετάσματα από καθαρό λινό που κρέμο- νταν από μπρούντζινους στύλους. Η είσοδος της αυλής ήταν στο ανατολικό μέρος. Την έφραζαν παραπετάσματα από ακριβά και με έξοχη τέχνη υφάσματα, αν και ήταν ποιοτικά κατώτερα από αυτά του αγιαστηρίου. Επειδή τα προπετάσματα της αυλής ήταν κατά το ήμισυ χαμηλότερα από τα τοιχώματα του αγιαστηρίου, ο λαός από έξω διέκρινε καθαρά την κατασκευή.ΠΠ 323.4

Στην αυλή, κοντά στην είσοδο, ήταν στημένο το ορειχάλκινο θυ-σιαστήριο του ολοκαυτώματος. Επάνω στο θυσιαστήριο αυτό καίγονταν όλες οι θυσίες που προσφέρονταν με φωτιά στον Κύριο και τα κέρατά του (οι τέσσερες γωνιακές προεξοχές του) ραντίζονταν με το εξιλαστήριο αίμα. Ανάμεσα στο θυσιαστήριο και στην είσοδο του αγιαστηρίου βρισκόταν ο μπρούντζινος νιπτήρας, φτιαγμένος από τους καθρέφτες που εθελοντικά είχαν φέρει οι Ισραηλίτισσες γυναίκες. Στο νιπτήρα οι ιερείς έπρεπε να πλένουν τα χέρια και τα πόδια τους κάθε φορά που έμπαιναν στα ιερά διαμερίσματα ή πλησίαζαν στο θυσιαστήριο για να προσφέρουν τη θυσία στον Κύριο.ΠΠ 324.1

Στο πρώτο διαμέρισμα, τα άγια, βρισκόταν η τράπεζα με τον «άρτον της προθέσεως», η επτάφωτη λυχνία και το θυσιαστήριο του θυμιάματος. Το τραπέζι με τα ψωμιά ήταν τοποθετημένο στα βόρεια. Περιβαλλόταν από ένα καλλωπιστικό στεφάνι που ήταν καλυμμένο με καθαρό χρυσάφι. Στο τραπέζι αυτό, οι ιερείς έπρεπε να τοποθετούν κάθε Σάββατο δώδεκα ψωμιά πασπαλισμένα με λιβάνι σε δύο σειρές. ΠΠ 324.2

Τα ψωμιά που αλλάζονταν, επειδή ήταν αγιασμένα, έπρεπε να φαγωθούν από τους ιερείς. Στα δυτικά βρισκόταν η επτάφωτη λυχνία. Οι κλάδοι της ήταν στολισμένοι με εξαίσια λεπτεπίλεπτα άνθη που έμοιαζαν με κρίνα. Ολόκληρη η λυχνία ήταν κατασκευασμένη από ατόφιο χρυσάφι. Επειδή δεν υπήρχαν παράθυρα στο αγιαστήριο, το φως της λυχνίας δεν έσβηνε ποτέ αλλά έφεγγε μέρα-νύχτα.ΠΠ 324.3

Μπροστά ακριβώς από το παραπέτασμα που χώριζε τα άγια από τα άγια των αγίων και την άμεση παρουσία του Θεού, βρισκόταν το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος. Επάνω σε αυτό το θυσιαστήριο ο ιερέας έπρεπε να καίει λιβάνι κάθε πρωί και βράδυ. Οι κερατοειδείς προεξοχές του αγγίζονταν με το αίμα της «περί αμαρτίας προσφοράς» και ραντίζονταν με το αίμα τη μεγάλη Ημέρα του Εξιλασμού. Τη φωτιά επάνω στο θυσιαστήριο την είχε ανάψει ο ίδιος ο Θεός και φυλαγόταν με ιερή ευλάβεια. Μέρα και νύχτα το αγιασμένο λιβάνι σκόρπιζε το άρωμά του παντού στα ιερά διαμερίσματα, μακριά και γύρω από το αγιαστήριο.ΠΠ 324.4

Πίσω από το εσωτερικό παραπέτασμα ήταν τα άγια των αγίων, το επίκεντρο της συμβολικής υπηρεσίας του εξιλασμού και της μεσιτείας, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του Ουρανού και της Γης. Στο διαμέρισμα αυτό ήταν η κιβωτός, ένα κιβώτιο από ξύλο ακακίας, καλυμμένο μέσα και έξω από χρυσό, έχοντας ολόγυρα στο κάλυμμά της ένα ολόχρυσο στεφάνι. Ήταν κατασκευασμένη για να φυλάει μέσα της τις λίθινες πλάκες επάνω στις οποίες ο Θεός είχε χαράξει μόνος Του τις δέκα εντολές. Για αυτό ονομαζόταν η κιβωτός της διαθήκης του Θεού, επειδή οι δέκα εντολές ήταν η βάση της Διαθήκης που είχε κάνει ο Θεός με τον λαό του Ισραήλ.ΠΠ 325.1

Το κάλυμμα της ιερής κιβωτού ονομαζόταν ιλαστήριο. Ήταν κατασκευασμένο από ατόφιο χρυσό και επάνω του ήταν δύο χρυσά χερουβείμ που στέκονταν ένα στην κάθε άκρη. Η μια φτερούγα του κάθε αγγέλου σηκωνόταν απλωμένη ψηλά, ενώ η άλλη ήταν διπλωμένη επάνω στο σώμα (δείτε Ιεζ. 1:11), δείχνοντας ευλάβεια και ταπεινοφροσύνη. Η στάση των χερουβείμ, τα πρόσωπα των οποίων ήταν στραμμένα το ένα προς το άλλο και κοίταζαν με σεβασμό κάτω προς την κιβωτό, απεικόνιζε το σεβασμό των ουράνιων στρατιών προς το νόμο του Θεού και το ενδιαφέρον τους για το απολυτρωτικό έργο.ΠΠ 325.2

Επάνω από το ιλαστήριο ήταν το Θάμβος, η εκδήλωση της θεϊκής παρουσίας. Ανάμεσα από τα χερουβείμ ο Θεός έκανε γνωστό το θέλημά Του. Τα θεϊκά μηνύματα κοινοποιούντο μερικές φορές στον αρχιερέα με μια φωνή προερχόμενη από το σύννεφο. Μερικές φορές ένα φως έπεφτε επάνω στο δεξιό άγγελο, σημαίνοντας έγκριση ή αποδοχή, ενώ μια σκιά ή ένα σύννεφο παρέμενε επάνω στον αριστερό άγγελο για να φανερώσει αποδοκιμασία ή απόρριψη.ΠΠ 325.3

Ο νόμος του Θεού, φυλαγμένος με ευλάβεια στην κιβωτό, αποτελούσε το μεγάλο γνώμονα της δικαιοσύνης και της κρίσης. Ο νόμος απαιτούσε το θάνατο του παραβάτη. Επάνω όμως από το νόμο ήταν το ιλαστήριο όπου φανερωνόταν η παρουσία του Θεού και από όπου χάριν της εξιλαστήριας θυσίας, χορηγούνταν η συγγνώμη στο μετανοούντα αμαρτωλό. Έτσι στο έργο του Χριστού για την απολύτρωσή μας συμβολίζεται η υπηρεσία του αγιαστηρίου, «έλεος και αλήθεια συναπαντήθησαν, δικαιοσύνη και ειρήνη εφιλήθησαν.» (Ψαλμ. 85:10).ΠΠ 325.4

Καμιά γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει τη σκηνή που παρουσίαζε το εσωτερικό του αγιαστηρίου. Οι επίχρυσοι τοίχοι αντανακλώντας το φως της χρυσής λυχνίας, οι φαντασμαγορικές αποχρώσεις των πλούσια κεντημένων παραπετασμάτων με τους α- στραφτερούς αγγέλους, η τράπεζα και το θυσιαστήριο του θυμιάματος λαμποκοπώντας από χρυσάφι πίσω από το δεύτερο παραπέτασμα, η ιερή κιβωτός με τα μυστηριακά χερουβείμ και από πάνω του η αγία Λάμψη που μαρτυρούσε την ορατή παρουσία του Κυρίου.ΠΠ 325.5

Όλα αυτά δεν ήταν παρά μια αμυδρή αντανάκλαση της δόξας του επουράνιου αγιαστηρίου του Θεού, το μεγάλο επίκεντρο του έργου για την απολύτρωση του ανθρώπου.ΠΠ 326.1

Απαιτήθηκε περίπου μισός χρόνος για την κατασκευή του αγιαστηρίου. Όταν αυτό τελείωσε, ο Μωυσής εξέτασε ολόκληρο το έργο των κατασκευαστών συγκρίνοντάς το με το σχέδιο που του είχε λάβει στο όρος και με τις οδηγίες που είχε λάβει από το Θεό. «Άπαν το έργον, είχον κάμει αυτό καθώς προσέταξεν ο Κύριος ούτως έκαμον, και ευλόγησεν αυτούς ο Μωυσής.» Με μεγάλο ενδιαφέρον τα πλήθη των Ισραηλιτών συγκεντρώθηκαν ολόγυρα για να δουν τη νέα κατασκευή. Ενώ αντίκριζαν τη σκηνή με ευλαβική ικανοποίηση, ο στύλος της νεφέλης πλανιόταν επάνω από το αγιαστήριο και κατεβαίνοντας το κάλυψε. «Και η δόξα του Κυρίου ενέπλησε την σκηνήν.»ΠΠ 326.2

Έγινε μια αποκάλυψη του θεϊκού μεγαλείου και για ένα διάστημα, ούτε ακόμη ο Μωυσής δεν μπορούσε να μπει μέσα. Με βαθιά συγκίνηση ο λαός παρατηρούσε την ένδειξη ότι το έργο των χεριών τους είχε γίνει δεκτό. Δεν εκδήλωσαν τη ζωηρή χαρά τους με φωνασκίες. Όλοι είχαν κυριευθεί από ιερό δέος. Ο ενθουσιασμός όμως της καρδιάς τους ξεχείλισε με δάκρυα χαράς, και εκφράζονταν χαμηλοφώνως λόγια ευγνωμοσύνης για το γεγονός ο Θεός είχε συγκατατεθεί να κατοικήσει ανάμεσά τους.ΠΠ 326.3

Με θεϊκή καθοδήγηση η φυλή του Λευί είχε ξεχωριστεί για την υπηρεσία του αγιαστηρίου. Στα αρχαιότατα χρόνια κάθε άνδρας ήταν ο ιερέας της οικογένειάς του. Τις ημέρες του Αβραάμ η ιεροσύνη θεωρείτο δικαίωμα του μεγαλύτερου γιου. Τώρα, αντί για τα πρωτότοκα παιδιά του Ισραήλ, ο Κύριος δέχθηκε τη φυλή του Λευί για το έργο του αγιαστηρίου. Με τη σημαντική αυτή τιμή έδειξε ότι αποδέχτηκε την αφοσίωσή τους τόσο όταν είχαν μείνει προσκολλημένοι στην υπηρεσία Του, εκτελώντας την ποινή που επέβαλε στον αποστάτη λαό του Ισραήλ, κατά το προσκύνημα του χρυσού μοσχαριού.ΠΠ 326.4

Η ιεροσύνη όμως είχε περιοριστεί αποκλειστικά στην οικογένεια του Ααρών. Μόνο ο Ααρών και οι γιοι του επιτρεπόταν να υπηρετούν στην παρουσία του Κυρίου. Στα υπόλοιπα μέλη της φυλής είχε ανατεθεί η φροντίδα του αγιαστηρίου και των επίπλων του. Όφειλαν επίσης να βοηθούν τους ιερείς στην εκτέλεση των καθη- κόντων τους χωρίς όμως να έχουν το δικαίωμα να προσφέρουν θυσίες και να καίνε το λιβάνι ή να αντικρίζουν τα άγια αντικείμενα πριν αυτά σκεπασθούν.ΠΠ 326.5

Ανάλογα με την υπηρεσία τους, ειδικά ρούχα είχαν ορισθεί για τους ιερείς. «Θέλεις κάμει στολήν αγίαν εις τον Ααρών τον αδελφόν σου, προς δόξαν και τιμήν», ήταν η θεϊκή προσταγή στο Μωυσή. Το ένδυμα του κανονικού ιερέα ήταν από άσπρο λινό και υφαμένο μονοκόμματο. Έφθανε σχεδόν μέχρι τα πόδια, στη μέση έσφιγγε με μια άσπρη λινή ζώνη κεντητή με γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο χρώμα. Μια λινή μίτρα συμπλήρωνε την εξωτερική αμφίεση.ΠΠ 327.1

Στην καιγόμενη βάτο ο Μωυσής διατάχτηκε να βγάλει τα σανδάλια του επειδή ο τόπος όπου στεκόταν ήταν άγιος. Το ίδιο έπρεπε να τηρούν και οι ιερείς. Έτσι, δεν έπρεπε να μπαίνουν στο αγιαστήριο φορώντας τα πα-πούτσια τους. Μόρια από σκόνη κολλημένα σε αυτά θα μόλυναν τον άγιο τόπο. Όφειλαν να βγάζουν τα παπούτσια τους στην αυλή πριν εισέλθουν στο αγιαστήριο. Έπρεπε επίσης να πλύνουν τα χέρια και τα πόδια τους πριν προσφέρουν υπηρεσία στο αγιαστήριο ή στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος. Έτσι, διδάσκονταν διαρκώς το μάθημα ότι κάθε μόλυνση έπρεπε να αποβληθεί από εκείνους που πλησίαζαν στην παρουσία του Θεού.ΠΠ 327.2

Τα άμφια του αρχιερέα ήταν κατασκευασμένα με πολυτελή υλικά και με εξαιρετικής ποιότητας εργασία, όπως ταίριαζε στο υψηλό του αξίωμα. Εκτός από τη λινή φορεσιά του κοινού ιερέα, αυτός φορούσε και ένα γαλάζιο χιτώνα, επίσης υφαμένο μονοκόμματο. Ο ποδόγυρος στολιζόταν ολόγυρα με χρυσά κουδούνια και ρόδια από κυανό, πορφυρό και κόκκινο χρώμα. Επάνω από αυτό ήταν το εφόδ, ένα κοντότερο ρούχο με χρυσά, μπλε, πορφυρά, κόκκινα και λευκά χρώματα. Στηριζόταν με μια πολύ καλοδουλεμένη ζώνη από τους ίδιους χρωματισμούς. Το εφόδ δεν είχε μανίκια και στους χρυσοκέντητους ώμους του ήταν τοποθετημένοι δυο ονυχίτες λίθοι που έφεραν τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ.ΠΠ 327.3

Επάνω από το εφόδ ήταν το περιστήθιο, το αγιότερο από όλα τα ιερατικά άμφια. Αυτό ήταν φτιαγμένο από το ίδιο ύφασμα με το εφόδ. Είχε τετράγωνο σχήμα, έπιανε περίπου μια πιθαμή και κρεμόταν από τους ώμους με ένα γαλάζιο κορδόνι που δενόταν σε χρυσούς κρίκους. Το πλαίσιό του σχηματιζόταν από ποικίλους πολύτιμους λίθους, τους ίδιους σχηματίζουν τα δώδεκα θεμέλια της πόλης του Θεού. Στο εσωτερικό του πλαισίου υπήρχαν δώδεκα πέτρες ένθετες σε χρυσό, τακτοποιημένες κατά τετράδες και χαραγμένες με τα ονόματα των φυλών, όπως ήταν οι επωμίδες. Η εντολή του Θεού ήταν:ΠΠ 327.4

«Ο Ααρών θέλει βαστάζει τα ονόματα των υιών Ισραήλ εν τω περιστηθίω της κρίσεως επί της καρδίας αυτού, όταν εισέρχηται εις το άγιον, εις μνημόσυνον ενώπιον του Κυρίου διά παντός.» (Έξ. 28:29).ΠΠ 328.1

Έτσι και ο Χριστός, ο Μεγάλος Αρχιερέας, ικετεύοντας με την αξία του αίματός Του ενώπιον του Πατέρα για χάρη του αμαρτωλού, φέρνει στην καρδιά του το όνομα κάθε ψυχής που μετανοεί και πιστεύει. Ο ψαλμωδός λέει: «Εγώ δε είμαι πτωχός και πένης, αλλ’ο Κύριος φροντίζει περί εμού.» (Ψαλμ. 40:17).ΠΠ 328.2

Δεξιά και αριστερά στο περιστήθιο υπήρχαν δυο μεγαλόσχημες πέτρες εξαιρετικής στιλπνότητας. Ήταν γνωστές με τα ονόματα Ουρίμ και Θουμίμ. Με αυτές το θέλημα του Θεού γινόταν γνωστό στον ιερέα. Όταν παρουσιάζονταν διάφορα ζητήματα στον Κύριο για τη λήψη μιας απόφασης, ένα φωτοστέφανο περιέβαλλε τη δεξιά πέτρα, σημείο της θεϊκής συγκατάθεσης ή έγκρισης, ενώ ένα νεφέλωμα σκίαζε την αριστερή πέτρα σε ένδειξη αποδοκιμαστικής άρνησης.ΠΠ 328.3

Η μίτρα του αρχιερέα αποτελείτο από λινό κεφαλόδεσμο στο οποίο εφαπτόταν με γαλάζια ταινία μια χρυσή πλάκα όπου ήταν χαραγμένη η επιγραφή: «Αγιασμός εις τον Κύριον». Ό,τι είχε σχέση με την αμφίεση και τη συμπεριφορά των ιερέων έπρεπε να είναι έτσι που να εντυπώνεται στο θεατή το αίσθημα της αγιοσύνης, της ιερότητας, της λατρείας και της καθαρότητας του Θεού που απαιτείται από εκείνους οι οποίοι έρχονται στην παρουσία Του.ΠΠ 328.4

Όχι μόνο το αγιαστήριο, αλλά και η υπηρεσία των ιερέων έπρεπε να είναι «εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων.» (Εβρ. 8:5). Επομένως, η σημασία της ήταν μεγάλη. Ο Κύριος έδωσε με το Μωυσή τις πιο οριστικές και λεπτομερείς υποδείξεις για το κάθε σημείο της τυπικής αυτής υπηρεσίας. Η λειτουργία του αγιαστηρίου αποτελείτο από δύο κατηγορίες, την ημερήσια και την ετήσια υπηρεσία. Η ημερήσια λειτουργία τελούνταν στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος, στην αυλή του θυσιαστηρίου και στο διαμέρισμα των αγίων. Η ετήσια λειτουργία τελούνταν στα άγια των αγίων.ΠΠ 328.5

Το μάτι κανενός θνητού δεν επιτρεπόταν να κοιτάξει στο ενδότερο διαμέρισμα του αγιαστηρίου, εκτός από αυτό του αρχιερέα. Μόνο μια φορά το χρόνο μπορούσε να μπει εκεί ο αρχιερέας και αυτό μόνο ύστερα από προσεκτική και σοβαρή προετοιμασία. Έμπαινε τρέμοντας για να εμφανιστεί μπροστά στο Θεό, ενώ ο λαός με ευλαβική σιγή περίμενε την επιστροφή του, απορροφημένος πλήρως στην προσευχή για στην αναζήτηση της θεϊκής ευλογίας. Μπροστά στο ιλαστήριο ο αρχιερέας έκανε την εξιλέωση για τον λαό του Ισραήλ. Ο Θεός τον συναντούσε μέσα σε ένα σύννεφο από δόξα. Αν αργοπορούσε περισσότερο από το κανονικό, τους γέμιζε φόβο μήπως εξαιτίας των δικών τους αμαρτιών ή του ιδίου είχε καταναλωθεί η δόξα του Κυρίου.ΠΠ 328.6

Η ημερήσια λειτουργία αποτελούνταν από την πρωινή και την εσπερινή θυσία του ολοκαυτώματος, την προσφορά του ευωδιαστού θυμιάματος επάνω στο χρυσό θυσιαστήριο και τις ιδιαίτερες προσφορές για τις ατομικές αμαρτίες. Υπήρχαν επίσης προσφορές των νεομηνιών, των Σαββάτων, και των ειδικών θρησκευτικών εορτών.ΠΠ 329.1

Κάθε πρωί και δειλινό ένα χρονιάρικο αρνί καιγόταν επάνω στο θυσιαστήριο με την αναλογούσα προσφορά κρεάτων. Η πράξη αυτή συμβό-λιζε την καθημερινή καθιέρωση του έθνους στον Κύριο και τη συνεχή εξάρτηση τους από το εξιλαστικό αίμα του Χριστού. Ο Θεός διέταξε σαφώς ότι κάθε προσφορά που φερόταν στο αγιαστήριο έπρεπε να είναι «άμωμος». Οι ιερείς όφειλαν να εξετάζουν όλα τα ζώα που φέρνονταν για θυσία και να απορρίπτουν όποιο παρουσίαζε ψεγάδι. Μόνο μια «άμωμος θυσία» μπορούσε να συμβολίσει την τέλεια αγιότητα Εκείνου ο οποίος έκανε την προσφορά του εαυτού Του «ως αμνού αμώμου και ασπίλου». (Έξ. 12:5, Α', Πέτρ. 1:19).ΠΠ 329.2

Ο απόστολος Παύλος αναφέρει τις θυσίες αυτές ως παράδειγμα για τους οπαδούς του Χριστού. Λέει:ΠΠ 329.3

«Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.» (Ρωμ. 12:1).ΠΠ 329.4

Οφείλουμε να προσφέρουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία του Θεού και να προσπαθήσουμε να κάνουμε όσο γίνεται τελειότερη τη θυσία. Ο Θεός δεν ευχαριστείται με κάτι κατώτερο από ότι μπορούμε να προσφέρουμε. Εκείνοι που Τον αγαπούν με όλη την καρδιά τους, θα θελήσουν να προσφέρουν την καλύτερη υπηρεσία της ζωής τους και θα προσπαθούν με κάθε δυνατότητα να βρίσκονται σε αρμονία με τους νόμους που προάγουν την ικανότητα να εκτελούν το θέλημά Του.ΠΠ 329.5

Με την προσφορά του θυμιάματος ο ιερέας ερχόταν σε αμεσότερη επαφή με την παρουσία του Θεού, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη πράξη της καθημερινής λειτουργίας. Επειδή το παραπέτασμα του αγιαστηρίου δεν έφθανε μέχρι την κορυφή του οικοδομήματος, η δόξα του Θεού που παρουσιαζόταν επάνω από το ιλαστήριο, γινόταν κατά μέρος ορατή από το πρώτο διαμέρισμα.ΠΠ 329.6

Όταν ο ιερέας πρόσφερε το λιβάνι στον Κύριο, έβλεπε προς το μέρος της κιβωτού. Καθώς ανέβαινε σαν σύννεφο το θυμίαμα, η θεϊκή δόξα κατέβαινε στο ιλαστήριο γεμίζοντας τα άγια των αγίων. Συχνά συνέβαινε να γεμίζουν και τα δυο διαμερίσματα, τόσο που ο ιερέας αναγκαζόταν να αποσυρθεί στην είσοδο του αγιαστηρίου. Όπως στην τυπική λατρεία, ο ιερέας έβλεπε με τα μάτια της πίστης το ιλαστήριο συλλαμβάνοντας οράματα που με τα φυσικά μάτια δεν μπορούσαν να διακρίνουν. Έτσι, τα παιδιά του Θεού πρέπει να απευθύνουν τώρα τις προσευχές τους στο Χριστό, το μεγάλο Αρχιερέα τους, ο οποίος αόρατος από τα ανθρώπινα βλέμματα, ικετεύει για χάρη τους στο επάνω αγιαστήριο.ΠΠ 330.1

Το λιβάνι που ανέβαινε με τις προσευχές των Ισραηλιτών, συμβολίζει την αξία και τη μεσιτεία του Χριστού, την τέλεια δικαιοσύνη Του η οποία καταλογίζεται στο λαό Του μέσω της πίστης. Μόνο εκείνη μπορεί να κάνει τη λατρεία των αμαρτωλών υπάρξεων δεκτή στο Θεό. Μπροστά από το παραπέτασμα που χώριζε τα άγια των αγίων υπήρχε ένα θυσιαστήριο αδιάκοπης μεσιτείας και μπροστά από τα άγια ένα θυσιαστήριο αδιάκοπου εξιλασμού. Πλησίαζαν το Θεό με αίμα και θυμίαμα, σύμβολα που έδειχναν το μεγάλο Μεσίτη, μέσω του οποίου οι αμαρτωλοί μπορούσαν να προσεγγίσουν τον Κύριο. Μόνο μέσω αυτών μπορεί να απονεμηθεί έλεος και σωτηρία στην ψυχή που μετανοεί και πιστεύει.ΠΠ 330.2

Καθώς οι ιερείς εισέρχονταν το πρωί και το δειλινό στα άγια την ώρα της προσφοράς του θυμιάματος, η καθημερινή θυσία ήταν ετοιμασμένη για να προσφερθεί επάνω στο βωμό έξω στην αυλή. Αυτή ήταν μια στιγμή μεγάλου ενδιαφέροντος για τους προσκυνητές που συγκεντρώνονταν στο αγιαστήριο. Πριν έρθουν στην παρουσία του Θεού μέσω της υπηρεσίας του ιερέα, όφειλαν να επιδοθούν σε αυστηρό αυτοέλεγχο και στην εξομολόγηση της αμαρτίας. Ενωμένοι προσεύχονταν σιωπηλά με τα πρόσωπα στραμμένα στο ιερό. Τα αιτήματά τους ανέβαιναν με το σύννεφο του λιβανιού, ενώ με την πίστη ενστερνίζονταν τις αρετές του υποσχόμενου Σωτήρα, τον οποίο απεικόνιζε η εξιλαστική θυσία.ΠΠ 330.3

Οι ορισμένες ώρες για την πρωινή και εσπερινή θυσία θεωρούντο ιερές και κατέληξαν να τηρούνται ως καθορισμένη ώρα λατρείας για ολόκληρο το ιουδαϊκό έθνος. Όταν αργότερα οι Ιουδαίοι διασκορπίστηκαν αιχμάλωτοι σε μακρινές χώρες, εξακολουθούσαν να στρέφουν την ίδια πάντα ώρα το πρόσωπό τους προς την Ιερουσαλήμ και να προσφέρουν τις ικεσίες τους στο θεό του Ισραήλ. Για τους Χριστιανούς η συνήθεια αυτή είναι ένα παράδειγμα για την πρωινή και τη βραδινή προσευχή. Ενώ ο Θεός αποδοκιμάζει ένα κύκλο από ιεροτελεστίες χωρίς το πνεύμα της λατρείας, επιβλέπει με ευμένεια σε αυτούς που Τον αγαπούν και γονυπετείς πρωί και βράδυ ζητούν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες που διέπραξαν ενώ παρουσιάζουν τις αιτήσεις τους για τις ευλογίες που τους χρειάζονται.ΠΠ 330.4

Οι «άρτοι της προθέσεως» παρέμεναν ενώπιον του Κυρίου σαν μια μόνιμη προσφορά και αποτελούσαν έτσι μέρος της καθημερινής θυσίας. Ονομάζονταν «άρτοι της προθέσεως» επειδή ήταν διαρκώς ενώπιον του Κυρίου. Ήταν μια αναγνώριση της εξάρτησης του ανθρώπου από το Θεό για τη φυσική όπως και για την πνευματική τροφή που λάμβανε μόνο χάριν του μεσιτικού έργου του Χριστού. Ο Θεός είχε θρέψει στην έρημο τον λαό του Ισραήλ με ψωμί από τον Ουρανό. Αυτοί βασίζονταν ακόμη στη γενναιοδωρία Του τόσο για την επίγεια τροφή όσο και για τις πνευματικές ευλογίες.ΠΠ 331.1

Το μάννα, όπως και «ο άρτος της προθέσεως», συμβόλιζαν το Χριστό, το ζωντανό άρτο που βρίσκεται πάντοτε για χάρη μας στην παρουσία του Θεού. Αυτός ο ίδιος είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού.» (Ιωάν. 6:48-51). Επάνω στα ψωμιά έβαζαν λιβάνι. Όταν κάθε Σάββατο τα αφαιρούσαν και τα αντικαθιστούσαν με φρέσκα καρβέλια, το θυμίαμα το έκαιγαν στο θυσιαστήριο «εις μνημόσυνον ενώπιον του Κυρίου».ΠΠ 331.2

Το σημαντικότερο μέρος της καθημερινής ιερουργίας ήταν η υπηρεσία η οποία γινόταν χάρη των ιδιωτών. Ο μετανοών αμαρτωλός έφερνε την προσφορά του στην είσοδο του αγιαστηρίου και τοποθετώντας τα χέρια του επάνω στο κεφάλι του θύματος, εξομολογούταν τις αμαρτίες του. Με τον τρόπο αυτό τις μετέφερε συμβολικά από τον εαυτό του στο αθώο θύμα. Με το ίδιο του το χέρι έσφαζε το ζώο και ο ιερέας μετέφερε το αίμα του στο διαμέρισμα των αγίων, ραντίζοντας με αυτό το παραπέτασμα πίσω από το οποίο βρισκόταν η κιβωτός που περιείχε τον παραβιασθέντα από τον αμαρτωλό νόμο.ΠΠ 331.3

Με την ιερουργία αυτή η αμαρτία μεταφερόταν με το αίμα συμβολικά στο αγιαστήριο. Σε μερικές περιπτώσεις το αίμα δε φερόταν μέσα στα άγια, αλλά τότε το κρέας έπρεπε να το φάει ο ιερέας όπως ο Μωυσής είχε διατάξει τους υιούς Ααρών λέγοντας: «Έδωκεν αυτό εις εσάς ο Κύριος διά να σηκώνητε την ανομίαν της συναγωγής.» (Λευιτ. 10:17). Οι δυο τελετές συμβόλιζαν τη μεταβίβαση της αμαρτίας από το μετανοούντα στο αγιαστήριο.ΠΠ 331.4

Αυτό ήταν το έργο που εξακολουθούσε να γίνεται ημέρα με την ημέρα ολόκληρο το χρόνο. Καθώς μεταφέρονταν με τον τρόπο αυτό οι αμαρτίες του λαού του Ισραήλ μέσα στο αγιαστήριο, τα άγια μολύνονταν και ένα ιδιαίτερο έργο έπρεπε να γίνει για την απομάκρυν- ση της αμαρτίας. Ο Θεός πρόσταξε να γίνει εξιλασμός για το καθένα από τα ιερά διαμερίσματα και για το θυσιαστήριο, για να «καθαρίση αυτό, και να αγιάση αυτό από των ακαθαρσιών των υιών Ισραήλ.» (Λευιτ. 16:19).ΠΠ 331.5

Μια φορά το χρόνο, τη μεγάλη Ημέρα του Εξιλασμού, ο αρχιερέας εισερχόταν στα άγια των αγίων για τον καθαρισμό του αγιαστηρίου. Το επιτελούμενο εκεί έργο συμπλήρωνε τον ετήσιο κύκλο των ιεροτελεστιών.ΠΠ 332.1

Την Ημέρα του Εξιλασμού δύο τράγοι φέρονταν στην είσοδο του αγιαστηρίου και επάνω τους έριχναν κλήρους «ένα κλήρον διά τον Κύριον, και ένα κλήρον διά τον τράγον τον απολυτέον.» Ο τράγος επάνω στον οποίο έπεφτε ο πρώτος κλήρος, σφαζόταν ως προσφορά περί αμαρτίας για το λαό. Ο ιερέας έφερνε το αίμα του στο εσωτερικό του παραπετάσματος και ράντιζε με αυτό το ιλαστήριο.ΠΠ 332.2

«Και θέλει κάμει εξιλέωσιν υπέρ του αγιαστηρίου, διά τας α-καθαρσίας των υιών Ισραήλ και διά τας παραβάσεις αυτών καθ’ όλας αυτών τας αμαρτίας, και ούτω θέλει κάμει περί της σκηνής του μαρτυρίου ήτις κατοικεί μεταξύ αυτών εν τω μέσω της ακαθαρσίας αυτών.»ΠΠ 332.3

«Και θέλει επιθέσει ο Ααρών τας δύο χείρας αυτού επί την κεφαλήν του τράγου του ζώντος, και θέλει εξομολογηθή επ’αυτού πάσας τας αμαρτίας των υιών Ισραήλ, και πάσας τας παραβάσεις αυτών καθ’όλας αυτών τας αμαρτίας. Και θέλει επιθέσει αυτάς επί την κεφαλήν του τράγου, και θέλει αποστείλει αυτόν διά χειρός διωρισμένου ανθρώπου εις την έρημον. Και θέλει βαστάσει ο τράγος εφ’ εαυτού, πάσας τας ανομίας αυτών εις γην ακατοίκητον.»ΠΠ 332.4

Μόνο όταν ο τράγος είχε απομακρυνθεί με αυτό τον τρόπο, οι άνθρωποι ένιωθαν ότι απαλλάχθηκαν από το βάρος των αμαρτιών τους. Κάθε άνθρωπος έπρεπε να ταπεινώσει την ψυχή του ενώ επιτελούταν το έργο του εξιλασμού. Κάθε εργασία αφηνόταν κατά μέρος και ολόκληρη η σύναξη του λαού Ισραήλ περνούσε την ημέρα σε βαθιά κατάνυξη ενώπιον του Θεού, με προσευχή, νηστεία και προσεκτικό αυτοέλεγχο.ΠΠ 332.5

Η ετήσια λειτουργία δίδασκε στο λαό σημαντικές αλήθειες σχετικά με τον εξιλασμό. Με τις προσφορές περί αμαρτίας στη διάρκεια όλου του χρόνου, ένας αντικαταστάτης γινόταν δεκτός στη θέση του αμαρτωλού. Το αίμα του θύματος όμως δεν είχε επιτελέσει τέλειο εξιλασμό για την αμαρτία. Είχε μόνο προμηθεύσει ένα μέσον με το οποίο η αμαρτία μεταφερόταν στο αγιαστήριο. Με την προ- σφορά του αίματος ο αμαρτωλός αναγνώριζε το κύρος του νόμου, εξομολογείτο την ενοχή της παράβασής του και εκδήλωνε την πίστη του σε Εκείνον που έμελλε να σηκώσει την αμαρτία του κόσμου.ΠΠ 332.6

Την Ημέρα του Εξιλασμού ο αρχιερέας αφού λάμβανε την προσφορά της θυσίας για τη σύναξη του λαού, εισερχόταν στα άγια των αγίων και με το αίμα της ράντιζε το ιλαστήριο επάνω από τις πλάκες του νόμου. Έτσι, οι απαιτήσεις του νόμου, ο οποίος αξίωνε τη ζωή του αμαρτωλού, ικανοποιούντο. Τότε, με το χαρακτηρισμό του μεσίτη, ο αρχιερέας φορτωνόταν τις αμαρτίες επάνω του και εγκαταλείποντας το αγιαστήριο, έφερε μαζί του το βάρος της ενοχής του Ισραήλ.ΠΠ 333.1

Στην είσοδο του αγιαστηρίου τοποθετούσε τα χέρια του επάνω στο κεφάλι του απολωλόντος τράγου και εξομολογείτο «επ’αυτού πάσας τας ανομίας των υιών Ισραήλ, και πάσας τας παραβάσεις αυτών καθ’όλας αυτών τας αμαρτίας», επιθέτοντας «αυτάς εις την κεφαλήν του τράγου». Ενώ ο τράγος σήκωνε τις αμαρτίες και αποστελλόταν μακριά, θεωρείτο ότι αυτές είχαν χωριστεί για πάντα από το λαό. Αυτή ήταν η υπηρεσία που γινόταν «εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων.» (Εβρ. 8: 5).ΠΠ 333.2

Όπως ήδη αναφέρθηκε, το επίγειο αγιαστήριο κατασκευάσθηκε από το Μωυσή σύμφωνα με το σχέδιο που του υποδείχθηκε στο όρος. Ήταν «τύπος εις τον τότε παρόντα καιρόν καθ’ον προσεφέροντο δώρα και θυσίαι.» Τα δύο άγια διαμερίσματά του ήταν «τύποι των επουρανίων.» Ο Χριστός, ο Μέγας Αρχιερέας μας, είναι «λειτουργός των αγίων, και της σκηνής της αληθινής, την οποίαν κατεσκεύασεν ο Κύριος και ουχί άνθρωπος.» (Εβρ. 9:9,23, 8:2).ΠΠ 333.3

Όταν σε όραμα παραχωρήθηκε στον απόστολο Ιωάννη μια θέα του ναού του Θεού στον Ουρανό, είδε ότι ήταν εκεί «επτά λαμπάδες πυρός καιόμεναι έμπροσθεν του θρόνου.» Επίσης είδε έναν άγγελο, «ο οποίος εστάθη έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, κρατών θυμιατήριον χρυσούν, και εδόθησαν εις αυτόν θυμιάματα πολλά, διά να προσφέρη με τας προσευχάς πάντων των αγίων επί το θυσιαστήριον το χρυσούν το ενώπιον του θρόνου.» (Αποκ. 4:5, 8:3).ΠΠ 333.4

Εδώ επιτράπηκε στον προφήτη να παρατηρήσει το πρώτο διαμέρισμα του ουράνιου αγιαστηρίου. Και εκεί είδε τις «επτά λαμπάδες πυρός» και το «θυσιαστήριον το χρυσούν» που αντιστοιχούν στη χρυσή επτάφωτη λυχνία και στο θυσιαστήριο του θυμιάματος του επίγειου αγιαστηρίου. Πάλι «ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ», και παρατήρησε στο εσωτερικό του καταπετάσματος στα άγια των αγίων. Εκεί παρουσιάσθηκε «η κιβωτός της διαθήκης Αυτού» (Αποκ. 11:19), αντίστοιχη της ιερής κιβωτού που κατασκεύασε ο Μωυσής για να περιέχει το νόμο του Θεού.ΠΠ 333.5

Ο Μωυσής έκανε το επίγειο αγιαστήριο «κατά τον τύπον τον οποίον είχεν ιδεί». Ο Παύλος αναφέρει ότι «η σκηνή και πάντα τα σκεύη της υπηρεσίας» όταν συμπληρώθηκαν, ήταν «τύποι των επουρανίων.» (Πράξ. 7:44, Εβρ. 9:21,23). Ο Ιωάννης λέει ότι είδε το αγιαστήριο στον Ουρανό. Το αγιαστήριο εκείνο, μέσα στο οποίο ο Ιησούς λειτουργεί για μας, είναι το μεγάλο πρωτότυπο, τύπος του οποίου ήταν το αγιαστήριο που κατασκεύασε ο Μωυσής.ΠΠ 334.1

Την απεραντοσύνη και τη δόξα του ουράνιου αγιαστηρίου δεν μπορού-σε να απεικονίσει κανένα επίγειο οικοδόμημα. Εκεί είναι η θέση της κατοίκισης του Βασιλιά των βασιλιάδων όπου χιλιάδες χιλιάδων Τον υπηρετούν και μυριάδες μυριάδων στέκονται στην παρουσία Του (Δείτε Δαν.7:10. Εκείνος ο ναός είναι πλημμυρισμένος από τη δόξα του αιώνιου θρόνου όπου τα σεραφείμ, οι απαστράπτοντες φρουροί του, ενώ Τον λατρεύουν, καλύπτουν το πρόσωπό τους. Μολαταύτα σημαντικές αλήθειες σχετικές με το ουράνιο αγιαστήριο και το σπουδαίο έργο του μεταφέρονταν εκεί, συνεχίζοντας την απολύτρωση του ανθρώπου. Εκεί επρόκειτο να διδαχθούν από το επίγειο αγιαστήριο και τη λειτουργία του.ΠΠ 334.2

Μετά την ανάληψή Του, ο Σωτήρας μας έμελλε να αρχίσει το έργο Του ως μεγάλος Αρχιερέας μας. Ο απόστολος Παύλος λέει: «Ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’εις αυτόν τον ουρανόν, διά να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.» (Εβρ. 9:24). Η υπηρεσία του Χριστού θα αποτελείτο από δύο μεγάλα τμήματα, το καθένα καταλαμβάνοντας μια χρονική περίοδο και έχοντας μια ιδιαίτερη θέση στο ουράνιο αγιαστήριο. Για αυτό το λόγο, η τυπική υπηρεσία αποτελείτο από δύο τμήματα, την ημερήσια λειτουργία και την ετήσια λειτουργία και ένα διαμέρισμα του αγιαστηρίου είχε καθιερωθεί για την καθεμιά από αυτές.ΠΠ 334.3

Όπως ο Χριστός μετά την ανάστασή Του εμφανίστηκε μπροστά στο Θεό για να ικετεύσει για τους μετανοούντες που έχουν πιστέψει παρουσιάζοντας το αίμα Του, έτσι και ο ιερέας στην καθημερινή υπηρεσία ράντιζε το αίμα της θυσίας μέσα στα άγια για χάρη του αμαρτωλού.ΠΠ 334.4

Ενώ το αίμα του Χριστού απαλλάσσει το μετανοημένο αμαρτωλό από την καταδίκη του νόμου, δεν καταργεί όμως την αμαρτία. Αυτή θα μείνει καταχωρημένη στο αγιαστήριο μέχρι την τελική εξιλέωση. Έτσι στο τυπικό μέρος, το αίμα της προσφοράς της αμαρτίας αφαιρούσε την αμαρτία από το μεταμελημένο, αλλά αυτή εξακολουθούσε να μένει στο αγιαστήριο μέχρι την ημέρα του εξιλασμού.ΠΠ 334.5

Τη μεγάλη ημέρα των τελικών αμοιβών οι νεκροί θα κριθούν «εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών.» (Αποκ. 20:12). Τότε, με βάση την αξία του εξιλαστικού αίματος του Χριστού, οι αμαρτίες όλων όσων μετανοούν ειλικρινά, θα εξαλειφθούν από τα βιβλία του Ουρανού. Έτσι, το αγιαστήριο θα απαλλαγεί, δηλαδή θα καθαριστεί από την καταχώρηση της αμαρτίας. Στην τυπική λατρεία, το μεγάλο έργο του εξιλασμού ή της εξάλειψης της αμαρτίας, απεικονιζόταν με τη λειτουργία της Ημέρας του Εξιλασμού. Εκείνη την μέρα, με τον καθαρισμό του επίγειου αγιαστηρίου πραγματοποιούνταν απομάκρυνση των αμαρτιών που είχαν μολύνει την ψυχή. Αυτό επιταχυνόταν χάριν του αίματος που προσφερόταν για την αμαρτία.ΠΠ 335.1

Όπως στον τελικό εξιλασμό οι αμαρτίες των ειλικρινά μετανοημένων θα εξαλειφθούν από τα κατάστιχα του Ουρανού και δε θα έρθουν πια στη μνήμη, έτσι και στο τυπικό μέρος αυτές αποστέλλονταν μακριά στην έρημο, χωρισμένες για πάντα από τη σύναξη του λαού.ΠΠ 335.2

Επειδή ο Σατανάς είναι ο επινοητής της αμαρτίας, ο άμεσος εισηγητής όλων των αμαρτημάτων που προκάλεσαν το θάνατο του Υιού του Θεού, η δικαιοσύνη απαιτεί να υποστεί ο Σατανάς την τελειωτική τιμωρία. Το έργο του Χριστού για την απολύτρωση των ανθρώπων και τον καθαρισμό της Γης από την αμαρτία θα λήξει με την απομάκρυνση της αμαρτίας από το ουράνιο αγιαστήριο και την τοποθέτηση των αμαρτιών αυτών επάνω στο Σατανά. Τότε, θα υποστεί την τελική ποινή. Έτσι και στην τυπική λατρεία ο ετήσιος κύκλος των ιερουργιών έκλεινε με τον καθαρισμό του αγιαστηρίου και με την εξομολόγηση των αμαρτιών επάνω στο κεφάλι του τράγου.ΠΠ 335.3

Έτσι λοιπόν, με τη λειτουργία του αγιαστηρίου και του ναού ο οποίος το αντικατέστησε αργότερα, οι άνθρωποι διδάσκονταν καθημερινά τις σπουδαίες αλήθειες που σχετίζονται με το θάνατο και την ιεροσύνη του Χριστού. Μια φορά το χρόνο οι σκέψεις τους οδηγούντο στο μέλλον, στα τελικά γεγονότα της μεγάλης διαμάχης μεταξύ Χριστού και Σατανά, στον τελικό καθαρισμό του σύμπαντος από την αμαρτία και τους αμαρτωλούς.ΠΠ 335.4