Κεφάλαιο 1—Γιατι Επιτραπηκε η Αμαρτια

«Ο Θεός είναι αγάπη.» Η φύση Του, ο νόμος Του είναι αγάπη. Η αγάπη ήταν πάντοτε και πάντοτε θα είναι. «Ο υπέρτατος, ο κατσικών την αιωνιότητα», του οποίου «αι οδοί είναι αιώνιοι» και «εις τον οποίον δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής». (ΑΊωάν. 4: 16, Ησ. 57:15, Αββ. 3:6, Ιακ. 1:17).ΠΠ 1.1

Κάθε εκδήλωση της δημιουργικής δύναμης είναι έκφραση της υπέρτατης αγάπης. Η κυρίαρχη εξουσία του Θεού εξασφαλίζει πλήρη ευλογία προς όλες τις δημιουργημένες υπάρξεις. Ο ψαλμωδός λέει:ΠΠ 1.2

«Έχεις ισχυρόν τον βραχίονα.
Κραταιά είναι η χειρ Σου, υψηλή η δεξιά Σου.
Η δικαιοσύνη και η κρίσις είναι η βάσις του θρόνου Σου.
Το έλεος και η αλήθεια θέλουσι προπορεύεσθαι
Έμπροσθεν του προσώπου Σου.
Μακάριος ο λαός, ο γινώσκων αλαλαγμόν.
Θέλουσι περιπατεί, Κύριε, εν τω φωτί του προσώπου Σου.
Εις το όνομά Σου θέλουσιν αγάλλεσθαι όλην την ημέραν,
Και εις την δικαιοσύνην Σου θέλουσιν υψωθή.
Διότι Συ είσαι το καύχημα της δυνάμεως αυτών,
Και διά της ευμενείας Σου θέλει υψωθή το κέρας ημών.
Διότι ο Κύριος είναι η ασπίς ημών,
Και ο Άγιος του Ισραήλ, ο βασιλεύς ημών.» Ψαλμ. 89:13-18.ΠΠ 1.3

Η ιστορία της μεγάλης διαμάχης μεταξύ του καλού και του κακού, από την εποχή που η ανταρσία πρωτοεμφανίσθηκε στον Ουρανό μέχρι την τελική ανατροπή της, αποτελεί επίσης απόδειξη της αμετάβλητης αγάπης του Θεού.ΠΠ 1.4

Ο Κυρίαρχος του σύμπαντος δεν ήταν μόνος στο ευεργετικό έργο Του. Είχε ένα σύντροφο, ένα συνεργάτη που εκτιμούσε τις προσπάθειές Του και συμμεριζόταν τη χαρά Του ώστε να είναι ευτυχισμένα τα δημιουργήματά Του. «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ.» Ο Χριστός, ο Λόγος, ο Μονογενής του Θεού, ήταν ένα με τον αιώνιο Θεό, ένα στη φύση, στο χαρακτήρα, στις προθέσεις. Ήταν η μόνη ύπαρξη που μπορούσε να συμμετέχει σε όλα τα συμβούλια και τα σχέδια του Θεού. «Το όνομα Αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης», «του οποίου αι έξοδοι είναι απ’αρχής, από ημερών αιώνος.» Αναφερόμενος στον εαυτό Του ως προσωποποίηση της σοφίας, ο Υιός του Θεού λέει: «Ο Κύριος με είχεν εν τη αρχή των οδών Αυτού, προ των έργων Αυτού από αιώνος. Προ του αιώνος με έχρισεν . . . Ότε διέταττε τα θεμέλια της γης, τότε ήμην πλησίον Αυτού δημιουργούσα, και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή Αυτού.» (Ιωάν. 1:1,2, Ησ. 9:6, Μιχ. 5:2, Παρ. 8:22-30).ΠΠ 2.1

Ο Πατέρας εργάσθηκε με τον Υιό για τη δημιουργία όλων των ουράνιων υπάρξεων. «Δι’ Αυτού εκτίσθησαν τα πάντα . . . είτε θρόνοι, είτε κυριότητες, είτε αρχαί, είτε εξουσίαι, τα πάντα δι’Αυτού και δι’Αυτόν εκτίσθησαν.» Οι άγγελοι είναι οι λειτουργοί του Θεού, απαστράπτοντες με το φως που απαυγάζει από την παρουσία Του, σπεύδοντας με καταπληκτική ταχύτητα να εκτελούν το θέλημά Του. Ο Υιός όμως, ο Κεχρισμένος του Θεού, «ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού», είναι ανώτερος από αυτούς. «Θρόνος δόξης υψωμένος εξ αρχής είναι ο τόπος του αγιαστηρίου» Του. «Σκήτττρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας» Του. «Δόξα και μεγαλοπρέπεια είναι ενώπιον Αυτού, ισχύς και ωραιότης εν τω αγιαστηρίω Αυτού». «Το έλεος και η αλήθεια θέλουσι προπορεύεσθαι έμπροσθεν του προσώπου» Του. (Κολ. 1:16, Εβρ. 1:3, Ιερ. 17:12. Εβρ. 1:8, Ψαλμ. 96:6, 89:14).ΠΠ 2.2

Επειδή ο νόμος της αγάπης αποτελεί τη βάση της διακυβέρνησης του Θεού, η ευτυχία όλων των λογικών πλασμάτων εξαρτάται από την τέλεια εναρμόνισή τους με τις μεγάλες αρχές της δικαιοσύνης. Ο Θεός επιθυμεί από όλα τα πλάσματά Του υπηρεσία αγάπης, υπηρεσία που πηγάζει από την εκτίμηση προς το χαρακτήρα Του. Η εξαναγκαστική υπακοή δεν Τον ευχαριστεί. Χορηγεί σε όλους την ελευθερία της βούλησης ώστε να μπορούν να Του προσφέρουν εθελοντική υπηρεσία.ΠΠ 2.3

Όσο διάστημα τα δημιουργημένα πλάσματα αναγνώριζαν την αφοσίωση της αγάπης, υπήρχε τέλεια αρμονία στο σύμπαν του Θεού. Με χαρά οι ουράνιες στρατιές εκπλήρωναν τις προθέσεις του Δημιουργού τους. Αγάλλονταν να αντανακλούν τη δόξα Του και να Του προσφέρουν τον αίνο τους. Ενώ η αγάπη των πλασμάτων προς το Θεό ήταν ύψιστη, η αγάπη μεταξύ τους ήταν αγνή και αφίλαυτη. Κανένας παράφωνος ήχος δεν τάραζε την ουράνια αρμονία. Αλλά κάποια αλλαγή επήλθε στην κατάσταση αυτή της ευδαιμονίας. Υπήρχε κάποιος ο οποίος παραποίησε την ελευθερία που ο Θεός είχε χορηγήσει στα πλάσματά Του. Η αμαρτία άρχισε με εκείνον ο οποίος είχε τιμηθεί περισσότερο μετά το Χριστό από το Θεό και κατείχε τη μεγαλύτερη δύναμη και δόξα μεταξύ των κατοίκων του ουρανού.ΠΠ 2.4

Ο Εωσφόρος, ο «υιός της αυγής», ήταν το πρυτανεύον στα επισκιάζουσα χερουβείμ, άγιος και αμώμητος. Στεκόταν στην παρουσία του μεγάλου Δημιουργού και τον έλουζαν οι αέναες ακτίνες της δόξας που περιβάλλουν τον αιώνιο Θεό.ΠΠ 3.1

«Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, συ επεσφράγισας τα πάντα, είσαι πλήρης σοφίας, και τέλειος εις κάλλος. Εστάθης εν Εδέμ τω παραδείσω του Θεού, ήσο περιεσκεπασμένος από παντός λίθου τιμίου . . . Ήσο χερούβ κεχρισμένον, διά να επισκιάζης, και Εγώ σε έστησα. Ήσο εν τω όρει τω αγίω του Θεού, περιεπάτεις εν μέσω λίθων πυρίνων. Ήσο τέλειος εν ταις οδοίς σου αφ’ης ημέρας εκτίσθης, εωσού ευρέθη αδικία εν σοι.» (Ιεζ. 28:12-15). Λίγο-λίγο ο Εωσφόρος άρχισε να υποθάλπει την επιθυμία της αυτοεξύψωσης. Η Γραφή λέει: «Η καρδία σου υψώθη διά το κάλλος σου, έφθειρας την σοφίαν σου διά την λαμπρότητά σου.» «Συ δε έλεγες εν τη καρδία σου, Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού . . . Θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου.» (Ιεζ. 28:17, Ησ. 14:13,14). Αν και η δόξα του προερχόταν από το Θεό, ο ισχυρός αυτός άγγελος θεωρούσε ότι αυτή του ανήκε αποκλειστικά. Ανικανοποίητος για τη θέση του - η πιο τιμημένη της ουράνιας στρατιάς, επιδίωξε να σφετεριστεί το σέβας που ανήκει μόνο στο Δημιουργό. Αντί να επιζητεί να κάνει το Θεό υπέρτατο δέκτη εκδήλωσης της αγάπης και της αφοσίωσης από μέρους όλων των δημιουργημένων υπάρξεων, κατέβαλε προσπάθεια να εξασφαλίσει την υπηρεσία και την αφοσίωσή τους για τον εαυτό του. Εποφθαλμιώντας τη δόξα με την οποία ο άπειρος Πατέρας είχε περιβάλει τον Υιό Του, ο αρχηγός αυτός των αγγέλων επιθύμησε τη δύναμη που αποκλειστικά ανήκει στο Χριστό.ΠΠ 3.2

Στο σημείο αυτό η τέλεια αρμονία του Ουρανού διασπάσθηκε. Η προδιάθεση του Εωσφόρου να υπηρετεί τον εαυτό του αντί για το Δημιουργό του, διέγειρε αισθήματα ανησυχίας όταν έγινε αντιληπτή από εκείνους που θεωρούσαν ότι η δόξα του Θεού έπρεπε να στέκει υπεράνω όλων. Σε ένα συμβούλιο του Ουρανού οι άγγελοι εκλιπαρούσαν τον Εωσφόρο. Ο Υιός του Θεού του παρουσίασε το μεγαλείο, την αγαθότητα και τη δικαιοσύνη του Δημιουργού, καθώς και την ιερή, αμετάβλητη φύση του νόμου Του. Ο ίδιος ο Θεός είχε θεσπίσει την τάξη του ουρανού. Αν ο Εωσφόρος την αψηφούσε, θα πρόσβαλε τον Πλάστη του και θα κατέστρεφε τον εαυτό του. Η προειδοποίηση όμως αυτή, δοσμένη με άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία, προξένησε μόνο πνεύμα αντίδρασης. Ο Εωσφόρος άφησε τη ζηλοφθονία του κατά του Χριστού να υπερισχύσει και έγινε ακόμη πιο αποφασιστικός.ΠΠ 3.3

Αντικειμενικός σκοπός του αρχηγού των αγγέλων ήταν τώρα να διαλαλήσει την υπεροχή του Υιού του Θεού, θέτοντας με αυτό τον τρόπο σε αμφισβήτηση τη σοφία και την αγάπη του Δημιουργού. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού επρόκειτο να επιστρατεύσει όλη τη δραστηριότητα εκείνης της εξαίρετης διάνοιας η οποία μετά το Χριστό, ερχόταν πρώτη ανάμεσα στις ουράνιες στρατιές. Εκείνος όμως που παραχώρησε ελευθερία σε όλα τα πλάσματά Του, δεν άφησε κανέναν εκτεθειμένο στη συγκεχυμένη σοφιστεία η οποία έμελλε να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία της ανταρσίας. Πριν αρχίσει η μεγάλη φιλονικία, όλοι θα είχαν σαφή παρουσίαση του θελήματος Του, από τη σοφία και την αγαθότητα του οποίου πήγαζε όλη η χαρά τους.ΠΠ 4.1

Ο Βασιλιάς του σύμπαντος κάλεσε τα στρατεύματα του Ουρανού στην παρουσία Του για να τους εκθέσει την πραγματική θέση του Υιού Του και να αποδείξει τη σχέση που διατηρούσε με τα δημιουργήματά Του. Ο Υιός του Θεού ήταν σύνθρονος του Πατέρα και η δόξα του αιώνιου, αυθύπαρκτου Θεού περιέβαλλε και τους δύο. Γύρω από το θρόνο συγκεντρώθηκαν οι άγιοι άγγελοι, ένα αναρίθμητο πλήθος - «μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων» (Αποκ. 5:11), οι εξοχότεροι των αγγέλων ως λειτουργοί και υπή-κοοι, αγαλλώμενοι στο φως που διαχεόταν επάνω τους από την παρουσία της Θεότητας. Στην παρουσία των συγκεντρωμένων κατοίκων του Ουρανού, ο Βασιλιάς διακήρυξε ότι κανείς άλλος εκτός από το Χριστό, το Μονογενή Υιό του Θεού, δεν μπορούσε ελεύθερα να συμμετέχει στις βουλές Του. Αυτός ήταν εξουσιοδοτημένος να διεκπεραιώνει τους ισχυρούς σκοπούς του θελήματός Του.ΠΠ 4.2

Ο Υιός του Θεού είχε εκτελέσει το θέλημα του Πατέρα κατά τη δημιουργία όλων των ουράνιων στρατιών. Σε Αυτόν, όπως και στον Πατέρα, όφειλαν να δείξουν το σεβασμό και την αφοσίωσή τους. Ο Χριστός θα εξασκούσε και πάλι τη θεϊκή δύναμη για τη δημιουργία της Γης και των κατοίκων της. Κάνοντας αυτό δε θα επιζητούσε τη δική Του δύναμη και αυτοεξύψωση αντίθετα προς το σχέδιο του Θεού, αλλά θα εξύψωνε τη δόξα του Πατέρα και θα εκπλήρωνε τους σκοπούς της αγαθοεργίας και της αγάπης.ΠΠ 4.3

Οι άγγελοι αναγνώριζαν με χαρά την υπεροχή του Χριστού και Τον προσκυνούσαν, εκδηλώνοντας έτσι την αγάπη και τη λατρεία τους. Ο Εωσφόρος υποκλινόταν και αυτός μαζί τους, αλλά στην καρδιά του φώλιαζε μια αλλόκοτη και άγρια πάλη. Η αλήθεια, η δικαιοσύνη και η αφοσίωση συγκρούονταν με το φθόνο και τη ζήλια. Για ένα διάστημα φαινόταν ότι οι άγιοι άγγελοι τον προσέλκυαν προς το μέρος τους. Όταν οι ύμνοι της δοξολογίας ανέβαιναν μελωδικά από χιλιάδες χαρμόσυνες φωνές, το πονηρό πνεύμα φαινόταν ότι είχε νικηθεί. Μια απερίγραπτη αγάπη πλημμύριζε τότε όλη την ύπαρξή του. Σε πλήρη αρμονία με τους αναμάρτητους λατρευτές, η καρδιά του εκδήλωνε ενθουσιασμό και αγάπη στον Πατέρα και στον Υιό. Πάλι όμως τον καταλάμβανε η περηφάνια για τη δική του δόξα. Η επιθυμία για την υπεροχή τον ξανακυρίευε, και πάλι υπέθαλπε ζήλια για το Χριστό.ΠΠ 5.1

Ο Εωσφόρος δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα δώρα του Θεού και τις τιμές που του είχαν απονεμηθεί, για αυτό το λόγο δε θεωρούσε ότι όφειλε ευγνωμοσύνη στο Δημιουργό του. Καυχιόταν για την ευφυΐα και την υπεροχή του και φιλοδοξούσε να γίνει ίσος με το Θεό. Οι ουράνιες στρατιές τον αγαπούσαν και τον σέβονταν. Οι άγγελοι χαίρονταν να εκτελούν τις εντολές του, και αυτός είχε περιβληθεί με σοφία και δόξα πάνω από όλους τους άλλους. Ο Υιός του Θεού όμως κατείχε την υπέρτατη θέση, ως ισοβάθμιος σε δύναμη και εξουσία με τον Πατέρα. Συμμετείχε στις βουλές Του. Αναρωτιόταν ο πανίσχυρος αυτός άγγελος: “Γιατί να έχει ο Χριστός την υπεροχή; Γιατί να τιμάται περισσότερο από τον Εωσφόρο;»ΠΠ 5.2

Εγκαταλείποντας τη θέση που κατείχε στην άμεση παρουσία του Πατέρα, ο Εωσφόρος επιδόθηκε στο να σπείρει το πνεύμα της δυσαρέσκειας μεταξύ των αγγέλων. Εργαζόταν με καταπληκτική μυστικότητα και για ένα διάστημα απέκρυψε τον πραγματικό σκοπό του κάτω από ένα φαινομενικό σεβασμό προς το Θεό. Άρχισε να υπαινίσσεται αμφιβολίες για τους νόμους που διοικούσαν τις ουράνιες υπάρξεις, δηλώνοντας ότι οι νόμοι μπορεί να θεωρούνται απαραίτητοι για τους κατοίκους των διαφόρων ουράνιων κό-σμων, αλλά οι άγγελοι - ως ανώτεροι από αυτούς - δε χρειάζονταν τέτοιους περιορισμούς, επειδή η δική τους η σοφία ήταν ικανός οδηγός. Αυτοί δεν ήταν υπάρξεις που μπορούσαν να στερήσουν την τιμή από το Θεό. Όλες οι σκέψεις τους ήταν άγιες. Δεν ήταν ευκολότερο για αυτούς να αμαρτήσουν από ότι ήταν για τον ίδιο το Θεό.ΠΠ 5.3

Η εξύψωση του Υιού του Θεού ως ίσου με τον Πατέρα φαινόταν άδικη στον Εωσφόρο ο οποίος, όπως ισχυριζόταν ήταν επίσης άξιος σεβασμού και τιμής. Έλεγε πως αν αυτός, ως άρχοντας των αγγέλων, μπορούσε να φτάσει στην πραγματική θέση της υπεροχής, θα προέκυπτε μεγάλο όφελος για όλα τα ουράνια πλήθη. Τόνιζε επίσης ότι είχε ως αντικειμενικό σκοπό του να εξασφαλίσει ελευθερία για όλους. Τώρα όμως έχαναν και αυτή την ελευθερία που μέχρι τότε είχαν απολαύσει, επειδή ένας απόλυτος Άρχοντας είχε διοριστεί, και όφειλαν υποταγή στην εξουσία του. Τέτοιες ήταν οι επιδέξιες απάτες του Εωσφόρου, οι οποίες με τη σαγήνη του κέρδισαν σύντομα έδαφος στις ουράνιες αυλές.ΠΠ 6.1

Καμιά μεταβολή δεν είχε επέλθει στη θέση ή στην εξουσία του Χριστού. Ο φθόνος του Εωσφόρου, η διαστρέβλωση των γεγονότων και οι ισχυρισμοί του για ίσα δικαιώματα με το Χριστό απαιτούσαν μια δήλωση που να εκθέτει την πραγματική θέση του Υιού του Θεού. Αυτή όμως παρέμεινε εξ’αρχής η ίδια. Μολαταύτα, οι παραπλανήσεις του Εωσφόρου τύφλωσαν πολλούς αγγέλους.ΠΠ 6.2

Επωφελούμενος από την ολόθερμη αφοσίωση που απολάμβανε από τις άγιες υπάρξεις που τελούσαν υπό τις διαταγές του, είχε ενσταλάξει τόσο έντεχνα στη διάνοιά τους τη δική του δυσπιστία και δυσαρέσκεια, ώστε η επενέργεια αυτή δεν έγινε αντιληπτή. Ο Εωσφόρος παρέστησε τις προθέσεις του Θεού κάτω από ένα ψεύτικο φως, ανακατασκευάζοντας και παραλλάζοντάς τις προθέσεις αυτές με σκοπό να προκαλέσει διάσταση και δυσφορία.ΠΠ 6.3

Με πανουργία παρέσυρε τους ακροατές του να εξωτερικεύσουν τα αισθήματά τους. Τις εκφράσεις αυτές τις επαναλάμβανε ο ίδιος αργότερα σε στιγμή που εξυπηρετούσε καλύτερα τους σκοπούς του, χρησιμοποιώντας αυτές σαν μαρτυρία ότι οι άγγελοι δε βρίσκονταν σε τέλεια αρμονία με τη διακυβέρνηση του Θεού. Ενώ διατεινόταν ότι ο ίδιος έδειχνε τέλεια νομιμοφροσύνη προς το Θεό, τόνιζε όμως ότι αλλαγές στην τάξη και στους νόμους του ουρανού ήταν αναγκαίες για τη σταθερότητα του θεϊκού κυβερνητικού συστήματος. Έτσι, ενώ εργαζόταν για να προκαλέσει την αντίδραση στο νόμο του Θεού και να ενσταλάξει τη δική του δυσαρέσκεια στις διάνοιες των υπό την εξουσία του αγγέλων, έδινε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να αφαιρέσει τη δυσαρέσκεια και να συμφιλιώσει δυσαρεστημένους αγγέλους με την επικρατούσα τάξη στον Ουρανό. Ενώ μυστικά μηχανευόταν την διασάλευση της τάξης και ανταρσία, με καταπληκτική δεξιοτεχνία παριστάνε ότι μοναδικός σκοπός του ήταν να προάγει την αφοσίωση και να διατηρήσει την αρμονία και την ειρήνη.ΠΠ 6.4

Το πνεύμα της δυσαρέσκειας άναψε με τον τρόπο αυτό, ξεκινώντας το ολέθριο έργο του. Χωρίς φανερή ακόμη εκδήλωση, η διαφορά των αισθημάτων μεταξύ των αγγέλων προχωρούσε ανεπαίσθητα. Υπήρχαν μερικοί που συμφωνούσαν με τους υπαινιγμούς του Εωσφόρου εναντίον της κυβέρνησης του Θεού. Αν και μέχρι τότε βρίσκονταν τέλεια εναρμονισμένοι με την τάξη που είχε εγκαθιδρύσει ο Θεός, τώρα αισθάνονταν ανικανοποίητοι και δυστυχείς επειδή δεν μπορούσαν να διεισδύσουν στις ανεξερεύνητες βουλές Του. Ήταν δυσαρεστημένοι με την πρόθεσή Του να εξυψώνει το Χριστό. Αυτοί ήταν έτοιμοι να υποστηρίξουν την αξίωση του Εωσφόρου για ίση εξουσία με τον Υιό του Θεού.ΠΠ 7.1

Οι πιστοί και αφοσιωμένοι όμως άγγελοι διατήρησαν τη σοφία και τη δικαιοσύνη των ουράνιων διαταγμάτων και επιχείρησαν να συμφιλιώσουν τη δυσαρεστημένη αυτή ύπαρξη με το θέλημα του Θεού. Ο Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού. Ήταν αυθύπαρκτος με το Θεό πριν από τη δημιουργία των αγγέλων. Στεκόταν πάντοτε στα δεξιά του Πατέρα. Η υπεροχή Του, κατάμεστη από ευλογίες για όσους υπάγονται στον ευμενή Του έλεγχο, δεν είχε αμφισβητηθεί ποτέ μέχρι τότε. Η αρμονία του Ουρανού δεν είχε ποτέ διακοπεί. Για ποιο λόγο τώρα έπρεπε να παρουσιαστεί ασυμφωνία; Οι αφοσιωμένοι άγγελοι προέβλεπαν μόνο τρομερά αποτελέσματα του διχασμού αυτού. Με ειλικρινείς ικεσίες συμβούλευαν τους δυσαρεστημένους αγγέλους να εγκαταλείψουν το σκοπό τους και να δείξουν την αφοσίωσή τους στο Θεό με πιστότητά στην διακυβέρνησή Του.ΠΠ 7.2

Με μεγάλη ευσπλαχνία - απόρροια του άγιου χαρακτήρα Του - ο Θεός ανέχθηκε πολύν καιρό τον Εωσφόρο. Το πνεύμα της δυσαρέσκειας και της αποξένωσης δεν το είχε γνωρίσει ποτέ ως τότε ο Ουρανός. Ήταν ένα καινούριο στοιχείο, ξένο, μυστηριακό, ακατανόητο. Στην αρχή ούτε ο ίδιος ο Εωσφόρος γνώριζε την πραγματική φύση των αισθημάτων του. Για ένα διάστημα δίσταζε να εκφράσει πώς εργαζόταν και πώς σκεπτόταν το μυαλό του. Δεν παραιτήθηκε όμως. Δεν μπορούσε να δει προς τα πού παρασυρόταν. Καταβλήθηκαν όμως προσπάθειες ώστε η άπειρη αγάπη και σοφία να μπορέσουν να επινοήσουν τρόπο για να τον πείσουν για το λάθος του.ΠΠ 7.3

Η δυσαρέσκειά του αποδείχθηκε αβάσιμη και του αναφέρθηκαν τα αποτελέσματα που θα δημιουργούσε η επιμονή στην απειθαρχία του. Ο Εωσφόρος πείστηκε ότι είχε άδικο. Είδε ότι είναι «δί- καιος ο Κύριος εν πάσαις ταις οδοίς Αυτού, και αγαθός εν πάσι τοις έργοις Αυτού» (Ψαλμ. 145:17), ότι τα διατάγματά Του είναι δίκαια και ότι όφειλε να τα δεχτεί ως δίκαια, παρουσία ολόκληρου του Ουρανού. Αν το είχε κάνει αυτό, θα είχε σώσει τον εαυτό του και πολλούς άλλους αγγέλους. Την εποχή εκείνη δεν είχε αποσύρει τελείως την αφοσίωσή του στο Θεό. Παρόλο ότι είχε εγκαταλείψει τη θέση του ως «χερούβ επισκιάζον», αν ήθελε να επιστρέφει στο Θεό αναγνωρίζοντας τη σοφία του Δημιουργού και ικανοποιημένος με την καθορισμένη θέση στο μεγάλο σχέδιο του Θεού, θα είχε αποκατασταθεί επιστρέφοντας στην θέση του.ΠΠ 7.4

Είχε φθάσει ο καιρός να λάβει μια τελική απόφαση: ή έπρεπε να παραδοθεί ανεπιφύλακτα στη θεϊκή ηγεμονία, ή να ταχθεί με το μέρος της απροκάλυπτης ανταρσίας. Είχε πάρει σχεδόν την απόφαση να επανέλθει, αλλά η υπεροψία του τον εμπόδισε. Ήταν μεγάλη η θυσία για κάποιον που είχε τιμηθεί τόσο πολύ να ομολογήσει ότι πλανήθηκε, να ομολογήσει ότι οι υποψίες του ήταν φανταστικές και να παραχωρήσει τον εαυτό του στην εξουσία την οποία είχε προσπαθήσει να αποδείξει ως άδικη.ΠΠ 8.1

Ο πανεύσπλαχνος Δημιουργός τρέφοντας τρυφερά αισθήματα οίκτου για τον Εωσφόρο και για όσους τον συμπαθούσαν, προσπαθούσε να τους αποτρέψει από την άβυσσο της καταστροφής στην οποία ήταν έτοιμοι να βυθιστούν. Η ευσπλαχνία Του παρεξηγήθηκε. Ο Εωσφόρος παρουσίασε τη μακροθυμία του Θεού ως απόδειξη της δικής του υπεροχής, ένδειξη ότι ο Βασιλιάς του σύμπαντος ήταν διατεθειμένος να συγκατατεθεί με τους όρους του. Αν οι άγγελοι παρέμεναν σταθεροί με το μέρος του, δήλωσε ότι θα μπορούσαν να κερδίσουν ό,τι επιθυμούσαν. Με επιμονή υποστήριζε την πορεία του και τελικά πρωτοστάτησε στη μεγάλη διαμάχη εναντίον του Δημιουργού του. Έτσι, ο Εωσφόρος, ο φωτοφόρος, ο συμμετέχων στη δόξα του Θεού, ο παριστάμενος στο θρόνο Του, με την παράβαση έγινε ο Σατανάς, ο αντίπαλος του Θεού και των άγιων υπάρξεων και ο καταστροφέας εκείνων τους οποίους ο Ουρανός είχε αναθέσει στην καθοδήγηση και στην φύλαξή του.ΠΠ 8.2

Απορρίπτοντας με περιφρόνηση τα επιχειρήματα των πιστών αγγέλων, τους κατηγόρησε ως εξαπατημένους σκλάβους. Διακήρυξε ότι η προτίμηση που έδειχναν στο Χριστό αποτελούσε πράξη αδικίας τόσο απέναντι του όσο και απέναντι όλων των ουράνιων κατοίκων. Δήλωσε επίσης ότι δε θα ανεχόταν στο εξής την παραβίαση ούτε των προσωπικών του ούτε των ιδιωτικών τους δικαιωμάτων. Δε θα αναγνώριζε ποτέ πια την υπεροχή του Χριστού. Ήταν αποφασισμένος να διεκδικήσει την τιμή που έπρεπε να του α- πονεμηθεί, και να αναλάβει την αρχηγία όλων εκείνων που θα γίνονταν οπαδοί του. Υποσχέθηκε επίσης σε εκείνους που θα τάσσονταν με το μέρος του ένα καινούριο, ανώτερο κυβερνητικό σύστημα, σύμφωνα με το οποίο όλοι θα απολάμβαναν την ελευθερία. Πλήθη αγγέλων εξέφρασαν την πρόθεση να τον δεχθούν ως αρχηγό τους. Κολακευμένος από την ευμένεια με την οποία οι προτάσεις του έγιναν δεκτές, ήλπιζε να κερδίσει όλους τους αγγέλους με το μέρος του. Ήθελε να γίνει ίσος με το Θεό και όλη η ουράνια στρατιά να υπακούει αυτόν.ΠΠ 8.3

Οι αφοσιωμένοι στο Θεό άγγελοι εξακολουθούσαν να προτρέπουν αυτόν και τους αγγέλους που ήταν με το μέρος του να υποταχθούν στο Θεό, παρουσιάζοντάς τους τα αναπόφευκτα αποτελέσματα σε περίπτωση άρνησης να συμμορφωθούν. Εκείνος που τους έπλασε, ήταν σε θέση να ανατρέψει τη δύναμή τους και να τιμωρήσει υποδειγματικά την αυθάδη ανταρσία τους. Κανένας άγγελος δεν μπορούσε να αντισταθεί στο νόμο του Θεού, ο οποίος είναι τόσο ιερός όσο ο ίδιος ο Θεός. Προειδοποίησαν όλους να φράξουν τα αυτιά τους στους απατηλούς συλλογισμούς του Εωσφόρου και παρότρυναν τόσο αυτόν όσο και τους οπαδούς του να παρουσιαστούν στο Θεό χωρίς αναβολή και να ομολογήσουν το λάθος τους, αμφισβητώντας τη σοφία και την εξουσία Του.ΠΠ 9.1

Πολλοί ήταν διατεθειμένοι να προσέξουν τη συμβουλή αυτή, να μετανοήσουν για τη δυσαρέσκειά τους και να προσπαθήσουν να επιστρέφουν στην εύνοια του Πατέρα και του Υιού Του. Ο Εωσφόρος όμως είχε ετοιμάσει μια καινούρια απάτη. Ο δεινός επαναστάτης δήλωσε στο σημείο αυτό ότι οι άγγελοι που είχαν ενωθεί μαζί του, είχαν προχωρήσει πολύ μακριά ώστε να επιστρέφουν. Διαμήνυσε επίσης ότι αυτός γνώριζε πολύ καλά το θεϊκό νόμο και ήξερε πως ήταν αδύνατο ο Θεός να τους συγχωρήσει. Διακήρυξε ότι όσοι θα δήλωναν υποταγή στην εξουσία του Ουρανού, θα κατέληγαν να στερηθούν τις τιμές τους και θα έχαναν τη θέση τους. Όσο για τον εαυτό του, ήταν αποφασισμένος να μην αναγνωρίσει ποτέ ξανά την εξουσία του Χριστού. Η μόνη πορεία που απέμενε να ακολουθήσουν αυτός και οι οπαδοί του, ήταν να εξασφαλίσουν την ελευθερία τους και να αποκτήσουν με τη βία τα δικαιώματα που δεν τους αποδίδονταν οικειοθελώς.ΠΠ 9.2

Όσο για το Σατανά, είχε απομακρυνθεί τόσο πολύ που δεν μπορούσε πια να επιστρέφει. Δε συνέβαινε όμως το ίδιο με εκείνους οι οποίοι είχαν τυφλωθεί από τις απάτες του. Σε αυτούς, οι ικεσίες των πιστών αγγέλων παρουσίαζαν μια ανοιχτή πόρτα ελπίδας. Αν είχαν δώσει προσοχή στην προειδοποίηση, θα μπορού- σαν να ξεφύγουν από τις παγίδες του Σατανά. Αλλά η υπεροψία, η αγάπη για τον αρχηγό τους και η επιθυμία για απεριόριστη ελευθερία υπερίσχυσαν. Έτσι, οι παραινέσεις της θεϊκής αγάπης και ευσπλαχνίας τελικά απορρίφθηκαν.ΠΠ 9.3

Ο Θεός επέτρεψε στο Σατανά να συνεχίσει το έργο του μέχρι το πνεύμα της δυσαρέσκειας να ωριμάσει και να καταλήξει σε φανερή επανάσταση. Ήταν απαραίτητο να ολοκληρωθούν τα σχέδιά του ώστε όλοι να μπορέσουν να δουν την πραγματική τους φύση και τον επιδιωκόμενο σκοπό. Ως «χερούβ επισκιάζον», ο Εωσφόρος είχε εξαιρετικά υψηλή θέση. Οι ουράνιες υπάρξεις τον αγαπούσαν και η επιρροή που ασκούσε επάνω τους ήταν μεγάλη. Η διακυβέρνηση του Θεού δε συμπεριλάμβανε μόνο του κατοίκους του Ουρανού, αλλά και αυτούς των άλλων κόσμων της δημιουργίας Του.ΠΠ 10.1

Ο Σατανάς συμπέραινε ότι αν κατόρθωνε να παρασύρει με το μέρος του τους αγγέλους του Ουρανού σε επανάσταση, θα μπορούσε τότε να παρασύρει και τους άλλους κόσμους. Είχε εκθέσει την άποψή του με μεγάλη δεξιοτεχνία, μεταχειριζόμενος σοφία και απάτη προκειμένου να φθάσει στο σκοπό του. Η εξαπατητική του δύναμη ήταν τεράστια. Μεταμφιεσμένος κάτω από μια ψεύτικη χλαμύδα, είχε αποκτήσει ένα πλεονέκτημα. Όλες οι πράξεις του ήταν καλυμμένες με μυστήριο και ήταν δύσκολο να αποκαλυφθεί στους αγγέλους η πραγματική φύση του έργου του. Αν αυτό δεν αναπτυσσόταν στον υπέρτατο βαθμό, δε θα φαινόταν πόσο πραγματικά κακό ήταν. Η δυσαρέσκεια δε θα μπορούσε να θεωρηθεί ανταρσία και οι αφοσιωμένοι άγγελοι δε θα μπορούσαν να διακρίνουν κατά βάθος το χαρακτήρα του ή να δουν μέχρι πού θα έφθανε το έργο του.ΠΠ 10.2

Στην αρχή ο Εωσφόρος είχε χειριστεί με τέτοιους ελιγμούς τους πειρασμούς του, που ο ίδιος φαινόταν ουδέτερος. Τους αγγέλους που δεν μπορούσε να παρασύρει με το μέρος του, τους κατηγόρησε ότι έδειχναν αδιαφορία για τα ενδιαφέροντα των ουράνιων υπάρξεων. Ακριβώς το έργο που ο ίδιος έκανε, το έριχνε στους αφοσιωμένους στο Θεό αγγέλους. Η τακτική του ήταν να περιπλέξει με επιδέξιες επιχειρηματολογίες τις προθέσεις του Θεού. Καθετί το καλό το κάλυπτε με μυστήριο και με διαστρεβλωμένη δεξιοτεχνία σκόρπιζε την αμφιβολία επάνω και στις απλούστερες ακόμη δηλώσεις του Θεού. Η υψηλή θέση του, βρισκόμενη σε τόσο στενή σχέση με τη θεϊκή διακυβέρνηση, προσέθετε κύρος στα επιχειρήματά του.ΠΠ 10.3

Ο Θεός μπορούσε να μεταχειριστεί μόνο τα μέσα που συμφωνούσαν απόλυτα με την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Ο Σατα- νάς μπορούσε να χρησιμοποιήσει μέσα που ήταν αδύνατον να χρησιμοποιήσει ο Θεός: την κολακεία και την εξαπάτηση. Είχε διαψεύσει το λόγο του Θεού και είχε διαστρεβλώσει το σχέδιο του κυβερνητικού Του συστήματος, ισχυριζόμενος ότι ο Θεός ήταν άδικος που επέβαλε νόμους στους αγγέλους. Τόνιζε ότι απαιτώντας από τα πλάσματά Του υποταγή και υπακοή, επιδίωκε μόνο να υψωθεί ο Ίδιος. Για αυτό ήταν απαραίτητο να αποδειχθεί στους κατοίκους τόσο του ουρανού όσο και των άλλων κόσμων ότι η διοίκηση του Θεού ήταν δίκαιη και ο νόμος Του τέλειος. Ο Σατανάς έδωσε την εντύπωση ότι αυτός εργαζόταν για την προαγωγή των συμφερόντων του σύμπαντος. Επομένως, ο αληθινός χαρακτήρας του σφετεριστή και ο πραγματικός αντικειμενικός σκοπός του έπρεπε να κατανοηθούν από όλους. Έπρεπε να δοθεί καιρός ώστε να αποκαλυφθεί ποιος ήταν από τις ανίερες πράξεις του.ΠΠ 10.4

Ο Σατανάς επέρριψε στη διακυβέρνηση του Θεού το διχασμό που ο ίδιος είχε προκαλέσει στον Ουρανό με τη στάση του. Δήλωσε ότι όλο αυτό το κακό ήταν αποτέλεσμα της θεϊκής διαχείρισης. Ισχυρίστηκε ότι ο δικός του σκοπός ήταν να φέρει βελτίωση στις εντολές του Κυρίου. Για το λόγο αυτό ο Θεός τού επέτρεψε να επιδείξει την υφή των ισχυρισμών του, να φανερώσει τα αποτελέσματα των προτεινόμενων τροποποιήσεων του θεϊκού νόμου. Το ίδιο το έργο του θα καταδίκαζε το Σατανά. Από την αρχή ο Σατανάς είχε ισχυριστεί ότι δεν ήταν επαναστάτης. Ολόκληρο το σύμπαν έπρεπε να δει τον απατεώνα με βγαλμένο το προσωπείο.ΠΠ 11.1

Και όταν αποβλήθηκε ακόμη από τον Ουρανό, η άπειρη σοφία του Θεού δεν κατέστρεψε το Σατανά. Επειδή η υπηρεσία της αγάπης είναι ευπρόσδεκτη μόνο στο Θεό, η υποταγή των δημιουργημάτων Του οφείλει να προέρχεται από την πεποίθησή τους για τη δικαιοσύνη και την καλοκαγαθία Του. Οι κάτοικοι του Ουρανού και των άλλων κόσμων, όντας ανέτοιμοι να κατανοήσουν τη φύση ή τις συνέπειες της αμαρτίας, δε θα ήταν τότε σε θέση να διακρίνουν τη δικαιοσύνη του Θεού αν Αυτός κατέστρεφε το Σατανά. Αν τον είχε εξολοθρεύσει αμέσως, μερικοί θα υπηρετούσαν το Θεό από φόβο μάλλον παρά από αγάπη.ΠΠ 11.2

Η επιρροή του απατεώνα δε θα είχε καταστραφεί ριζικά, ούτε το πνεύμα της ανταρσίας θα είχε παντελώς εκριζωθεί. Για το καλό του σύμπαντος μέσα από στους ατέλειωτους αιώνες, ο Σατανάς έπρεπε να ολοκληρώσει τις αρχές του, ώστε οι κατηγορίες κατά του καθεστώτος του Θεού να φανερωθούν σε όλα τα πλάσματα της κτίσης κάτω από το πραγματικό τους φως. Η δικαιοσύνη, η ευσπλα- Χνία του Θεού καθώς και το αναλλοίωτο του νόμου Του πρέπει να τεθούν μια για πάντα πέρα από κάθε αμφιβολία.ΠΠ 11.3

Η ανταρσία του Σατανά θα γινόταν ένα μάθημα για το σύμπαν σε όλους τους επερχόμενους αιώνες, μια διαρκής μαρτυρία για τη φύση της αμαρτίας και των τρομερών αποτελεσμάτων της. Η πολιτική της ηγεσίας του Σατανά θα έδειχνε τόσο στη ζωή των ανθρώπων όσο και των αγγέλων ποια θα ήταν τα αποτελέσματα της απόρριψης της θεϊκής εξουσίας. Αυτό θα μαρτυρούσε ότι η ευτυχία όλων των πλασμάτων της δημιουργίας του Θεού συνδέεται στενά με την ύπαρξη της διακυβέρνησής Του. Έτσι λοιπόν, το ιστορικό του τρομερού πειραματισμού της ανταρσίας θα απέβαινε αιώνια εγγύηση σε όλα τα άγια δημιουργήματα του Θεού για να τα διαφυλάξει από την εξαπάτηση ως προς τη φύση της παράβασης, καθώς και να τα περισώσει από την εκτέλεση της αμαρτίας υπό το φόβο της τιμωρίας.ΠΠ 12.1

Εκείνος που διοικεί στον Ουρανό είναι Αυτός που γνωρίζει το τέλος από την αρχή, Εκείνος μπροστά στον οποίον τα μυστήρια του παρελθόντος και του μέλλοντος είναι εξίσου γνωστά και ο οποίος πέρα από τη δυστυχία βλέπει την πραγματοποίηση των δικών Του προθέσεων της αγάπης και της ευλογίας. Αν και «νεφέλη και ομίχλη είναι κύκλω Αυτού, δικαιοσύνη και κρίσις η βάσις του θρόνου Αυτού». Αυτό θα το καταλάβουν οι κάτοικοι του σύμπαντος, είτε αφοσιωμένοι είτε απειθείς. «Τα έργα Αυτού είναι τέλεια, διότι πάσαι αι οδοί Αυτού είναι κρίσις. Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν Αυτώ, δίκαιος και ευθύς είναι Αυτός.» (Ψαλμ. 97:2, Δευτ. 32:4).ΠΠ 12.2