Κεφάλαιο 33—Απο το Σινα στην Καδησ

(Βασίζεται στο βιβλίο Αριθμοί, κεφ. 11:, 12:)ΠΠ 355.1

Η κατασκευή του αγιαστηρίου δεν άρχισε άμεσα. Αφού πέρασε ένα διάστημα μετά την έλευση των Ισραηλιτών, έφθασαν στο Σινά. Το ιερό οικοδόμημα πρωτοστήθηκε στην αρχή της δεύτερης χρονιάς της Εξόδου. Ακολούθησε μετά η καθιέρωση των ιερέων, ο εορτασμός του Πάσχα, η απαρίθμηση του λαού και η ολοκλήρωση ορισμένων διαταγμάτων απαραίτητων για το πολιτικό και το θρησκευτικό τους σύστημα. Έτσι η κατασκήνωση στο Σινά διήρκεσε περίπου ένα χρόνο. Εκεί η λατρεία τους είχε πάρει πιο συγκεκριμένη μορφή, οι νόμοι για τη διακυβέρνηση του έθνους είχαν δοθεί και είχε συσταθεί μια αποδοτικότερη προκαταρκτική οργάνωση για την είσοδό τους στη Χαναάν.ΠΠ 355.2

Το κυβερνητικό σύστημα του Ισραήλ χαρακτηριζόταν ως ο πιο προσεκτικός κρατικός οργανισμός, αξιοθαύμαστος τόσο για την τελειότητά του όσο και για την απλότητά του. Η τάξη που παρουσιάζεται τόσο κατα-πληκτικά στην τελειότητα και στη ρύθμιση όλων των δημιουργικών έργων του Θεού, φάνηκε στην εβραϊκή οικονομία. Ο Θεός ήταν το επίκεντρο της εξουσίας και της διοίκησης. Ο Μωυσής, ο Ηγεμόνας του Ισραήλ, είχε τη θέση του ορατού αρχηγού τους. Εκτελούσε τα καθήκοντα του με υπόδειξη του Θεού, για να εφαρμόζει τους νόμους στο όνομά Του.ΠΠ 355.3

Ένα συμβούλιο από εβδομήντα πρεσβυτέρους διαφόρων φυλών είχε επιλεγεί αργότερα για να βοηθάει το Μωυσή στις γενικές υποθέσεις του έθνους. Ακολουθούσαν οι ιερείς οι οποίοι συμβουλεύονταν τον Κύριο στο αγιαστήριο. Προϊστάμενοι και αρχηγοί διοικούσαν τις φυλές. Υφιστάμενοι αυτών ήταν οι χιλίαρχοι, οι εκατόνταρχοι, οι πεντηκόνταρχοι και οι δέκαρχοι. Τελευταίοι τη τάξει έρχονταν οι επιστάτες των φυλών που ασχολούντο με ιδιαίτερα καθήκοντα (Δείτε Δευτ. 1:15). Το εβραϊκό στρατόπεδο ήταν διευθετημέ- νο με ακριβέστατη τάξη. Ήταν χωρισμένο σε τρία μεγάλα τμήματα που το καθένα τους είχε την καθορισμένη θέση του στο στρατόπεδο. Στη μέση ήταν το αγιαστήριο, ο τόπος της κατασκήνωσης του αόρατου Βασιλιά. Γύρω από αυτό είχαν οριστεί οι θέσεις των ιερέων και Λευιτών. Μετά από αυτούς κατασκήνωναν όλες οι άλλες φυλές.ΠΠ 355.4

Στους Λευίτες είχε ανατεθεί η φροντίδα του αγιαστηρίου και όλων των αντικειμένων που ανήκαν σε αυτό, είτε κατασκήνωναν είτε οδοιπορούσαν. Όταν το στρατόπεδο προχωρούσε, έπρεπε να αποσυναρμολογήσουν την ιερή σκηνή και όταν έφθαναν σε τόπο όπου σταματούσαν, έπρεπε να την ξαναστήσουν. Σε κανένα άτομο από διαφορετική φυλή δεν επιτρεπόταν να πλησιάσει. Η ποινή ήταν ο θάνατος. Οι Λευίτες, απόγονοι των τριών γιων του Λευί, ήταν διαιρημένοι σε τρεις κατηγορίες και σε κάθε μια από αυτές είχε ανατεθεί μια ιδιαίτερη θέση υπηρεσίας. Εμπρός από το αγιαστήριο και πλησιέστερα σε αυτό ήταν οι σκηνές του Μωυσή και του Ααρών. Στο νότιο μέρος ήταν οι Κααθίτες που για καθήκον είχαν τη φροντίδα της κιβωτού και των άλλων επίπλων. Στο βόρειο μέρος οι Μεραρίτες ευθύνονταν για τους στύλους, τους πασσάλους, τις σανίδες κ.τ.λ. Στο βάθος οι Γηρσωνίτες φρόντιζαν για τα παραπετάσματα και τα κρεμάσματά τους.ΠΠ 356.1

Η θέση της κάθε φυλής ήταν επίσης καθορισμένη. Η καθεμιά έπρεπε να προχωρεί και να κατασκηνώνει κάτω από το λάβαρό της, όπως είχε διατάξει ο Κύριος. «Ας στρατοπεδεύσωσιν οι υιοί Ισραήλ, έκαστος πλησίον της σημαίας αυτού, μετά του σημείου του οίκου των πατέρων αυτών, κύκλω της σκηνής του μαρτυρίου κατέναντι θέλουσι στρατοπεδεύει.» «Καθώς εστρατοπέδευσαν, ούτω θέλουσι σηκώνεσθαι, έκαστος εις την τάξιν αυτού, πλησίον της σημαίας αυτών.» (Αρ. 2:2,17). Στο ανάμεικτο πλήθος που είχε ακολουθήσει τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο δεν επιτρεπόταν να κατέχουν την ίδια περιοχή με τις φυλές. Αυτοί έπρεπε να κατοικούν στα περίχωρα του στρατοπέδου και τα παιδιά τους δεν μπορούσαν να συμπεριληφθούν στη ιουδαϊκή κοινότητα μέχρι την τρίτη γενεά. (Δείτε Δευτ. 23:7,8).ΠΠ 356.2

Σχολαστική καθαριότητα και απόλυτη τάξη επιβαλλόταν σε ολόκληρη την κατασκήνωση και στη γύρω από αυτήν περιοχή. Εφαρμόζονταν ακριβείς κανόνες υγιεινής. Κάθε άτομο θεωρούμενο για οποιαδήποτε αιτία ακάθαρτο, απαγορευόταν να μπει στο στρατόπεδο. Τα μέτρα αυτά ήταν απαραίτητα για τη διατήρηση της υγείας ενός τόσο μεγάλου πλήθους. Η διατήρηση τέλειας τάξης και καθαριότητας ήταν επίσης αναγκαία για να μπορεί ο λαός του Ισραήλ να απολαύσει την παρουσία ενός αγίου Θεού. Για αυτό το λόγο λέει:ΠΠ 356.3

«Κύριος ο Θεός σου περιπατεί εν μέσω του στρατοπέδου σου, διά να σε ελευθερώνη και να παραδίδη τους εχθρούς σου έμπροσθέν σου. Ένεκεν τούτου το στρατόπεδόν σου θέλει είσθαι καθαρόν.»ΠΠ 357.1

Σε όλες τις οδοιπορίες του Ισραήλ «η κιβωτός της διαθήκης του Κυρίου προεπορεύετο έμπροσθεν αυτών ... διά να ζητήση τόπον αναπαύσεως δι’αυτούς». (Αρ. 10:33). Μεταφερόμενη από τους γιους Καάθ, η ιερή κιβωτός που περιείχε τον άγιο νόμο του Θεού αποτελούσε την εμπροσθοφυλακή. Μπροστά από τη κιβωτό πήγαιναν ο Μωυσής και ο Ααρών και κοντά σε αυτή ήταν οι ιερείς κρατώντας αργυρές σάλπιγγες. Οι ιερείς αυτοί έπαιρναν οδηγίες από το Μωυσή και με τις σάλπιγγες τις μετέδιδαν στο λαό. Ήταν καθήκον των αρχηγών της κάθε ομάδας να δίνουν συγκεκριμένες οδηγίες για όλες τις κινήσεις που θα γίνονταν σύμφωνα με τον ήχο των σαλπίγγων. Οποιοσδήποτε αμελούσε να συμμορφωθεί με τις οδηγίες πού δίνονταν, τιμωρούνταν με θάνατο.ΠΠ 357.2

Ο Θεός είναι Θεός τάξης. Καθετί που σχετίζεται με τον Ουρανό, βρίσκεται σε τέλεια τάξη. Υποταγή και μεθοδική πειθαρχία χαρακτηρίζουν τις κινήσεις του αγγελικού πλήθους. Μόνο η τάξη και η αρμονική δράση συνοδεύονται από την επιτυχία. Ο Θεός δεν απαιτεί λιγότερη τάξη και μεθοδικότητα στο έργο Του σήμερα από ότι απαιτούσε στις ημέρες του Ισραήλ. Όσοι εργάζονται για Αυτόν, οφείλουν να εργάζονται με νοημοσύνη, όχι με απρόσεκτο και αμεθόδευτο τρόπο. Επιθυμεί να γίνεται το έργο Του με πίστη και με ακρίβεια για να μπορέσει να βάλει τη σφραγίδα της έγκρισής Του πάνω σε αυτό.ΠΠ 357.3

Ο ίδιος ο Θεός οδήγησε τους Ισραηλίτες σε όλα τα ταξίδια τους. Ο στύ-λος της νεφέλης καθόριζε το χώρο της κατασκήνωσης. Όσο καιρό έπρεπε να κατασκηνώσουν, το σύννεφο παρέμενε επάνω από το αγιαστήριο. Όταν έπρεπε να συνεχίσουν το ταξίδι τους, αυτό σηκωνόταν ψηλά από την αγία σκηνή. Τόσο η στάθμευση όσο και η αναχώρηση χαρακτηρίζονταν από μια επίσημη επίκληση.ΠΠ 357.4

«Ότε εσηκώνετο η κιβωτός, έλεγεν ο Μωυσής, Ανάστα, Κύριε, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Σου, και φυγέτωσαν οι μισούντες Σε από προσώπου Σου. Και ότε ανεπαύετο, έλεγεν, Επίστρεψον, Κύριε, εις τας χιλιάδας των μυριάδων του Ισραήλ.» (Αρ. 10: 35,36).ΠΠ 357.5

Η απόσταση από το Σινά μέχρι την Κάδης, στα σύνορα της Χαναάν ήταν ταξίδι μόνο έντεκα ημερών. Με την προσδοκία της σύντομης εισόδου στην όμορφη γη, τα ισραηλινά πλήθη ξανάρχιζαν την πορεία τους, όταν το σύννεφο έδωσε το σύνθημα να κινήσουν προς τα εμπρός. Ο Κύριος είχε κάνει θαυμάσια πράγματα βγάζοντάς τους από την Αίγυπτο. Τι ευλογίες μπορούσαν να περιμένουν τώρα που είχαν συμφωνήσει επίσημα να Τον δεχθούν ως ηγεμόνα τους και είχαν αναγνωριστεί ως εκλεκτός λαός του Υψίστου!ΠΠ 358.1

Και όμως, πολλοί άφηναν διατακτικοί το μέρος που είχαν κα-τασκηνώσει τόσο πολύ καιρό. Το θεωρούσαν σχεδόν σαν σπίτι τους. Προστατευμένο μέσα στους τοίχους από γρανίτη, ο Θεός είχε συγκεντρώσει το λαό Του ξεχωριστά από όλα τα άλλα έθνη, για να τους επαναλάβει τον άγιο νόμο Του. Τους άρεσε να βλέπουν το ιερό βουνό. Επάνω στις γκριζωπές αιχμές και στις γυμνές κορυφογραμμές ήταν συχνά παρούσα η θεϊκή δόξα. Η σκηνή αυτή ήταν τόσο στενά συνδεδεμένη με την παρουσία του Θεού και των αγίων αγγέλων, που φαινόταν υπέρμετρα ιερή για να την εγκαταλείψουν με αδιαφορία ή και με χαρά.ΠΠ 358.2

Όταν όμως δόθηκε το σύνθημα από τους σαλπιγκτές, ολόκληρο το στρατόπεδο ξεκίνησε φέρνοντας τη σκηνή στη μέση. Κάθε φυλή βρισκόταν στην καθορισμένη θέση της, κάτω από την ιδιαίτερη σημαία της. Τα μάτια όλων στράφηκαν με αγωνία να δουν σε ποια κατεύθυνση θα οδηγούσε το σύννεφο. Όταν κινούνταν ανατολικά, όπου βρίσκονταν μόνο μάζες από μαύρα και έρημα βουνά, ένα αίσθημα λύπης και αμφιβολίας γεννήθηκε σε πολλές καρδιές.ΠΠ 358.3

Ενώ προχωρούσαν, ο δρόμος γινόταν δυσκολότερος. Η πορεία τους έφερνε μέσα από βράχους, φαράγγια και γυμνότοπους. Ολόγυρά τους απλωνόταν η μεγάλη έρημος. Οδηγήθηκαν «διά τόπου ερημίας και χασμάτων, διά τόπου ανυδρίας και σκιάς θανάτου, διά τόπου τον οποίον δεν επέρασεν άνθρωπος, και όπου άνθρωπος δεν κατώκησε.» (Ιερ. 2:6). Οι βρόχινες χαράδρες, κοντινές και μακρινές, ήταν γεμάτες από άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ζώα, κάρα και μακριές σειρές από κοπάδια και αγέλες. Η πορεία τους αναγκαστικά ήταν αργή και κοπιαστική. Τα πλήθη, ύστερα από την πολύκαιρη κατασκήνωση, δεν ήταν διατεθειμένα να υποβληθούν στους κινδύνους και στις ταλαιπωρίες του δρόμου.ΠΠ 358.4

Έπειτα από οδοιπορία τριών ημερών ακούστηκαν φανερά παράπονα. Αυτά άρχισαν από το ανάμεικτο πλήθος ανάμεσα στο οποίο υπήρχαν πολλοί που δεν ήταν ενωμένοι με τους Ισραηλίτες και διαρκώς γύρευαν να βρουν κάποια αφορμή για ψόγο. Οι παραπονούμενοι δεν ήταν ευχαριστημένοι με την κατεύθυνση της πορείας και συνεχώς έβρισκαν φταίξιμο στον τρόπο με τον οποίο τους οδηγούσε ο Μωυσής. Ήξεραν όμως καλά ότι εκείνος όπως και αυτοί ακολουθούσαν το σύννεφο που τους οδηγούσε. Η δυσαρέσκεια είναι μεταδοτική και σε λίγο εξαπλώθηκε στο στρατόπεδο.ΠΠ 358.5

Άρχισαν πάλι να φωνάζουν για κρέας να φάνε. Παρόλο ότι ήταν άφθονα εφοδιασμένοι με μάννα, δεν έμειναν ικανοποιημένοι. Οι Ισραηλίτες, στο διάστημα της σκλαβιάς τους στην Αίγυπτο, ήταν αναγκασμένοι να ζουν με την πιο απλή και λιτή τροφή. Η μεγάλη όμως όρεξη που προκαλούσε η στέρηση και η σκληρή δουλειά την έκανε εύγευστη. Πολλοί από τους Αιγυπτίους όμως που ήταν τώρα ήταν μαζί τους οι πρώτοι που παραπονιόντουσαν, μαθημένοι σε πολυτελή φαγητά. Με την παροχή του μάννα, λίγο πριν φθάσει ο λαός του Ισραήλ στο Σινά, ο Κύριος τους είχε χορηγήσει κρέας σε απάντηση της κραυγαλέας τους απαίτησης. Τους το έδωσε για μια μόνο ημέρα.ΠΠ 359.1

Με την ίδια ευκολία που τους προμήθευσε ο Θεός το μάννα, μπορούσε να τους προμηθεύσει και το κρέας αλλά ο περιορισμός αυτός είχε τεθεί για το καλό τους. Ο σκοπός Του ήταν να τους εφοδιάσει με τροφή καταλληλότερη για τις ανάγκες τους παρά με την ανθυγιεινή τροφή που είχαν συνηθίσει πολλοί στην Αίγυπτο. Η διαστρεβλωμένη όρεξη έπρεπε να οδηγηθεί σε μια υγιεινή κατάσταση για να μπορούν να απολαύσουν εξ’ αρ-χής την τροφή που είχε χορηγηθεί στον άνθρωπο - τους καρπούς της γης που ο Θεός έδωσε στον Αδάμ και στην Εύα στον κήπο της Εδέμ. Για αυτό το λόγο οι Ισραηλίτες είχαν στερηθεί, σε μεγάλο μέτρο, τη ζωική τροφή.ΠΠ 359.2

Ο Σατανάς τους παρέσυρε να θεωρήσουν αυτό τον περιορισμό άδικο και σκληρό. Τους έκανε να λιμπίζονται πράγματα απαγορευμένα, επειδή ήξερε ότι η ασυγκράτητη ικανοποίηση της όρεξης θα προκαλούσε τη φιληδονία. Με αυτό τον τρόπο ο λαός θα περνούσε ευκολότερα κάτω από τον έλεγχό του. Ο δημιουργός της αρρώστιας και της μιζέριας επιτίθεται στους ανθρώπους εκεί όπου ξέρει ότι θα έχει τη μεγαλύτερη επιτυχία. Με πειρασμούς που απευθύνονται στην όρεξη, οδήγησε σε ένα μεγάλο βαθμό τους ανθρώπους να αμαρτήσουν από τον καιρό που παρέσυρε την Εύα να φάει από τον απαγορευμένο καρπό. Με το ίδιο αυτό μέσο οδήγησε τον λαό του Ισραήλ να γογγύζει εναντίον του Θεού. Η ακράτεια στο φαγητό και στο ποτό οδηγεί στην υπόθαλψη των κατωτέρων παθών και προετοιμάζει το δρόμο για να απορρίψουν οι άνθρωποι κάθε ηθική υποχρέωση. Όταν δέχονται τις επιθέσεις του πειρασμού, έχουν ελάχιστη δύναμη για να αντισταθούν.ΠΠ 359.3

Ο Θεός έβγαλε τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο για να τους εγκαταστήσει στη γη Χαναάν ως έναν άγιο και ευτυχισμένο λαό. Για την εκπλήρωση του σκοπού αυτού τους υπέβαλε σε μια σειρά πειθαρχικών μέτρων, τόσο για το δικό τους καλό όσο και για το καλό των απογόνων τους. Αν ήθελαν να απαρνηθούν την όρεξη υπακούοντας στους λογικούς περιορισμούς Του, η αδυναμία και η ασθένεια θα τους ήταν άγνωστες. Οι απόγονοί τους θα είχαν σωματική και πνευματική ζωτικότητα. Θα είχαν σαφή αντίληψη της αλήθειας και του καθήκοντος, οξυδέρκεια και ευθυκρισία. Αλλά η απροθυμία τους να υποβληθούν στους περιορισμούς και στις αξιώσεις του Θεού, τους εμπόδισε σε μεγάλο βαθμό να φθάσουν στο υψηλό επίπεδο που ο Θεός τους προόριζε καθώς και να λάβουν τις ευλογίες που ήταν έτοιμος να τους προσφέρει.ΠΠ 360.1

Ο ψαλμωδός λέει:ΠΠ 360.2

«Επείρασαν τον Θεόν εν τη καρδία αυτών, ζητούντες βρώσιν κατά την .όρεξιν αυτών, και ελάλησαν κατά του Θεού λέγοντες, Μήπως δύναται ο Θεός να ετοιμάση τράπεζαν εν τη ερήμω; Ιδού επάταξε την πέτραν, και έρρευσαν ύδατα, και χείμαρροι επλημμύρισαν. Μήπως δύναται να δώση και άρτον; ή να ετοιμάση κρέας εις τον λαόν Αυτού; Διά τούτο ήκουσεν ο Κύριος και ωργίσθη.» (Ψαλμ. 78:18-21).ΠΠ 360.3

Γογγυσμοί και σάλος παρατηρήθηκαν συχνά στη διάρκεια του ταξιδιού τους από την Ερυθρά Θάλασσα μέχρι το Σινά, αλλά επειδή ο Θεός τους λυπήθηκε για την άγνοια και την τύφλωσή τους, δεν τους τιμώρησε για τις αμαρτίες τους. Από τότε όμως ο Θεός είχε αποκαλυφτεί σε αυτούς στο Χωρήβ.ΠΠ 360.4

Είχαν δεχτεί μεγάλο φως έχοντας παραστεί μάρτυρες της με-γαλοπρέπειας, της δύναμης και της ευσπλαχνίας του Θεού. Η απιστία τους και η δυσαρέσκειά τους έκανε περισσότερο ένοχους. Ακόμη είχαν συνομολογήσει να δεχτούν τον Κύριο ως Βασιλιά τους και να σεβαστούν την εξουσία Του. Οι γογγυσμοί τους σήμαιναν τώρα ανταρσία και επομένως έπρεπε να τιμωρηθούν άμεσα και παραδειγματικά. Ο στόχος της τιμωρίας ήταν να διαφυλαχθεί ο λαός του Ισραήλ από την αναρχία και την καταστροφή. «Και εξεκαύθη μεταξύ αυτών πυρ Κυρίου, και κατέφαγε το άκρον του στρατοπέδου.» Από τους παραπονούμενους οι πιο ένοχοι εξολοθρεύτηκαν με αστραπή από το σύννεφο.ΠΠ 360.5

Τρομοκρατημένος ο λαός παρακάλεσε το Μωυσή να ικετεύσει για αυτούς τον Κύριο. Το έκανε και η φωτιά έσβησε. Για ανα- μνηστικό της τιμωρίας αυτής ονόμασε το μέρος “Ταβερά», που σημαίνει “Εμπρησμός».ΠΠ 360.6

Σε λίγο όμως παρουσιάστηκε χειρότερο από το πρώτο κακό. Αντί να οδηγήσει τους επιζήσαντες σε ταπείνωση και μετάνοια, η τρομερή τιμωρία φάνηκε μόνο ότι αύξησε τους γογγυσμούς τους. Από όλες τις κατευθύνσεις οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην είσοδο της σκηνής τους, κλαίγοντας και θρηνώντας.ΠΠ 361.1

«Το σύμμικτον πλήθος το μεταξύ αυτών, επεθύμησαν επιθυμίαν, και έκλαιαν πάλιν οι υιοί Ισραήλ, και είπον, Τίς ήθελε δώσει εις ημάς κρέας να φάγωμεν; ενθυμούμεθα τα οψάρια, τα οποία ετρώγομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, τα αγγούρια, και τα πεπόνια, και τα πράσσα, και τα κρόμμυα και τα σκόρδα. Τώρα δε η ψυχή ημών είναι κατάξηρος, δεν είναι εις τους οφθαλμούς ημών ουδέν άλλο παρά τούτο το μάννα.»ΠΠ 361.2

Έτσι εκδήλωσαν τη δυσαρέσκειά τους για την τροφή που τους είχε εξασφαλιστεί από το Δημιουργό τους, παρόλο που είχαν συνεχή ένδειξη ότι αυτή πληρούσε τις ανάγκες τους. Απόδειξη αποτελεί ότι παρά τις δυσκολίες που περνούσαν δεν υπήρχε ούτε ένας εξασθενημένος ανάμεσά τους.ΠΠ 361.3

Η καρδιά του Μωυσή παρέλυσε. Είχε παρακαλέσει να μην εξολοθρευθεί ο λαός του Ισραήλ, έστω και αν οι δικοί του απόγονοι θα γίνονταν μεγάλο έθνος. Από μεγάλη αγάπη προς αυτούς είχε προσευχηθεί να εξαλειφθεί καλύτερα το δικό του όνομα από το βιβλίο της ζωής παρά να εγκαταλειφθούν εκείνοι. Τα είχε διακινδυνεύσει όλα για αυτούς και αυτή ήταν η απάντησή τους. Όλες τις δυσκολίες τους, ακόμη και τα κατά φαντασία βάσανά τους, τα έριχναν σε αυτόν. Και τα πικρά τους παράπονα διπλασίαζαν το βάρος της ευθύνης του που τον έκαναν να λυγίσει. Μέσα στην απόγνωσή του έφθασε να δυσπιστεί και στο Θεό ακόμη.ΠΠ 361.4

«Διά τί εταλαιπώρησας τον δούλον Σου; Και διά τί δεν εύρηκα χάριν ενώπιόν Σου, ώστε έβαλες εις εμέ το φορτίον όλου του λαού τούτου; . . . Πόθεν εις εμέ κρέατα να δώσω εις όλον τον λαόν τούτον; διότι κλαίουσι προς εμέ λέγοντες, Δος εις ημάς κρέας να φάγωμεν. Δεν δύναμαι εγώ μόνος να βαστάσω όλον τον λαόν τούτον, διότι είναι πολύ βαρύ εις εμέ.»ΠΠ 361.5

Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του και τον πρόσταξε να καλέσει εβδομήντα άνδρες από τους πρεσβυτέρους του ισραηλινού λαού. Οι άνδρες αυτοί δεν ήταν μόνον προχωρημένης ηλικίας αλλά και αξιοπρεπείς, με ευθυκρισία και με πείρα. Του είπε:ΠΠ 361.6

«Φέρε αυτούς εις την σκηνήν του μαρτυρίου, όπου θέλουσι σταθή μετά σου. Και θέλω καταβή και λαλήσει εκεί μετά σου. Και θέλω λάβει από του πνεύματος του επί σε και θέλω επιθέσει επ’αυτούς, και θέλουσι βαστάζει το φορτίον του λαού μετά σου, διά να μη βαστάζης αυτό μόνος.»ΠΠ 362.1

Ο Κύριος επέτρεψε στο Μωυσή να διαλέξει για τον εαυτό του τους πιο πιστούς και ικανούς άνδρες που να συμμετέχουν στην ευθύνη με αυτόν. Η επιρροή τους θα βοηθούσε στην αναχαίτιση της βίας του λαού και στην καταστολή της εξέγερσης. Με τον καιρό όμως έμελλε να προκύψει μεγάλο κακό με την προαγωγή αυτή. Δε θα έπρεπε ποτέ να είχαν επιλεγεί, αν ο Μωυσής είχε δείξει πίστη ανταποκρινόμενη στα τεκμήρια από τα οποία είχε διαπιστώσει τη δύναμη και την αγαθότητα του Θεού. Αλλά είχε μεγαλοποιήσει τα δικά του βάρη και τις υπηρεσίες του και παρέβλεψε σχεδόν το γεγονός ότι αυτός δεν ήταν παρά το απλό όργανο με το οποίο είχε εργαστεί ο Θεός. Δε δικαιολογούνταν να ενδώσει έστω και στο ε-λάχιστο στο πνεύμα του γογγυσμού που ήταν η κατάρα του Ισραήλ. Αν είχε εμπιστευθεί τελείως το Θεό, ο Κύριος θα εξακολουθούσε να τον βοηθάει συνεχώς και θα του είχε δώσει δύναμη για κάθε έκτακτη ανάγκη.ΠΠ 362.2

Ο Μωυσής διατάχθηκε να προετοιμάσει το λαό για ότι ο Θεός θα έκανε για αυτούς.ΠΠ 362.3

«Αγιάσατε εαυτούς διά την αύριον, και θέλετε φάγει κρέας. Διότι εκλαύσατε εις τα ώτα του Κυρίου λέγοντες, Τίς θέλει δώσει εις ημάς κρέας να φάγωμεν; Διότι καλά ήμεθα εν Αιγύπτω. Διά τούτο θέλει σας δώσει κρέας ο Κύριος, και θέλετε φάγει. Δεν θέλετε φάγει μίαν ημέραν, ούτε δύο ημέρας. Ολόκληρον μήνα θέλετε φάγει, εωσού εξέλθη εκ των μυκτήρων σας, και γίνη εις εσάς αηδία, διότι ηπειθήσατε εις τον Κύριον όστις είναι μεταξύ σας και εκλαύσατε ενώπιον Αυτού λέγοντες, Διά τί να αναχωρήσωμεν από της Αιγύπτου;»ΠΠ 362.4

Ο Μωυσής είπε:ΠΠ 362.5

«Εξακόσιοι χιλιάδες πεζών είναι ο λαός εν τω μέσω των οποίων εγώ είμαι, και Συ είπας, Θέλω δώσει εις αυτούς κρέας διά να φάγωσιν ολόκληρον μήνα. Θέλουσι σφαχθή δι’αυτούς τα ποίμνια και αι αγέλαι, διά να εξαρκέσωσιν εις αυτούς; ή θέλουσι συναχθή τα οψάρια της θαλάσσης δι’αυτούς;»ΠΠ 362.6

Στη δυσπιστία του δόθηκε η απάντηση:ΠΠ 362.7

«Μήπως η χειρ του Κυρίου εσμικρύνθη; Τώρα θέλεις ιδεί αν εκτελήται ο λόγος Μου ή ουχί.»ΠΠ 362.8

Ο Μωυσής επανέλαβε τα λόγια του Κυρίου στη σύναξη του λαού και ανακοίνωσε το διορισμό των εβδομήντα πρεσβυτέρων. Οι συστάσεις που ο μεγάλος ηγέτης έκανε στους διαλεγμένους εκείνους άνδρες, θα μπορούσαν θαυμάσια να χρησιμεύσουν ως υπόδειγμα δικαστικής ακεραιότητας για τους δικαστές και νομοθέτες της σύγχρονης εποχής.ΠΠ 363.1

«Ακούετε αναμέσον των αδελφών σας, και κρίνετε δικαίως αναμέσον ανθρώπου και του αδελφού αυτού και του ξένου αυτού. Εν τη κρίσει δεν θέλετε αποβλέπει εις πρόσωπα. Θέλετε ακούει τον μικρόν, ως τον μεγάλον. Δεν θέλετε φοβείσθαι το πρόσωπον ανθρώπου διότι η κρίσις είναι του Θεού.» (Δευτ. 1: 16,17).ΠΠ 363.2

Τότε ο Μωυσής κάλεσε τους εβδομήντα στο αγιαστήριο. «Και κατέβη ο Κύριος εν νεφέλη, και ελάλησε προς αυτόν, και έλαβε από του πνεύματος του επ’αυτού και επέθηκεν επί τους εβδομήκοντα άνδρας τους πρεσβυτέρους, και αφού εκάθισεν επ’αυτούς το Πνεύμα, επροφήτευσαν.» Όπως οι απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής, έτσι και αυτοί έλαβαν «δύναμιν εξ ύψους.» Με αυτό τον τρόπο, ο Θεός θέλησε να τους προετοιμάσει με ευχαρίστηση για το έργο τους, τιμώντας τους μπροστά στη σύναξη του λαού. Με αυτό τον τρόπο θα εδραιωνόταν η εμπιστοσύνη σε αυτούς ως ανθρώπους που είχαν εκλεγεί θεϊκά να συμπράξουν με το Μωυσή στη διακυβέρνηση του Ισραήλ.ΠΠ 363.3

Εδώ δόθηκε άλλη μια απόδειξη του υπέροχου, αφίλαυτου πνεύματος του μεγάλου ηγέτη. Δύο από τους εβδομήντα, κρίνοντας τον εαυτό τους ταπεινά ανάξιο για μια τέτοια υπεύθυνη θέση, δεν συνοδεύσει τους αδελφούς τους στο αγιαστήριο. Το Πνεύμα όμως του Θεού ήρθε επάνω τους εκεί όπου ήταν και απέκτησαν και αυτοί το προφητικό χάρισμα. Όταν το πληροφορήθηκε ο Ιησούς του Ναυή, ήθελε να σταματήσει μια τέτοια ανωμαλία από φόβο ότι θα μπορούσε να φέρει διάσπαση. Ζηλωτής για την υπόληψη του κυρίου του, είπε: «Κύριέ μου Μωυσή, εμπόδισαν αυτούς.» Η απάντηση ήταν: «Ζηλοτυπείς υπέρ εμού; είθε πας ο λαός του Κυρίου να ήσαν προφήται και ο Κύριος να επέθετεν επ’αυτούς το Πνεύμα Αυτού!»ΠΠ 363.4

Ένας δυνατός άνεμος προερχόμενος από τη θάλασσα έφερε κοπάδια από ορτύκια «και έρριψεν αυτά επί το στρατόπεδον, έως μιας ημέρας οδόν εντεύθεν κύκλω του στρατοπέδου, και ήσαν έως δύο πήχας επί το πρόσωπον της γης.» (Αρ. 11:31) Όλη εκείνη την ημέρα, όλη τη νύχτα και την επόμενη ημέρα ο λαός βάλθηκε να μαζεύει την τροφή που τους είχε δοθεί θαυματουργικά. «Ο συνά- ξας το ολιγώτερον, εσύναξε δέκα χομόρ.» Ό,τι δε χρησιμοποιήθηκε, αμέσως συντηρήθηκε με ξήρανση, ώστε η προμήθεια να έφθανε για ολόκληρο μήνα σύμφωνα με την υπόσχεση.ΠΠ 363.5

Ο Θεός έδωσε στο λαό αυτό που δεν ήταν το καλύτερο συμφέρον τους επειδή το ζητούσαν επίμονα. Δεν έμεναν ικανοποιημένοι με τα πράγματα εκείνα που ήταν προς όφελος τους. Οι επαναστατικές επιθυμίες τους εκπληρώθηκαν, αλλά υποχρεώθηκαν να υποστούν τα αποτελέσματα. Ρίχτηκαν στο φαγοπότι χωρίς συγκράτηση και γρήγορα τιμωρήθηκαν για τη λαιμαργία τους. «Επάταξε Κύριος τον λαόν εν πληγή μεγάλη σφόδρα.» Ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς ξεκληρίστηκε με πολύ υψηλό πυρετό, ενώ οι πιο ένοχοι μεταξύ του λαού πέθαναν μόλις γεύθηκαν την τροφή που επιθυμούσαν.ΠΠ 364.1

Στην Ασηρώθ, την επόμενη κατασκήνωση μετά την Ταβερά, μια πικρότερη ακόμη δοκιμασία περίμενε το Μωυσή. Ο Ααρών και η Μαριάμ κατείχαν υψηλή τιμητική και ηγετική θέση στον λαό του Ισραήλ. Και οι δύο ήταν προικισμένοι με το προφητικό χάρισμα και οι δύο είχαν συμπράξει με θεϊκό τρόπο με το Μωυσή για την απελευθέρωση των Εβραίων. «Εξαπέστειλα έμπροσθέν σου τον Μωυσήν, τον Ααρών και την Μαριάμ» είναι τα λόγια του Κυρίου μέσο του προφήτη. (Μιχ. 6:4). Η δυναμικότητα του χαρακτήρα της Μαριάμ είχε επιδειχτεί νωρίτερα, όταν παιδί ακόμη φύλαγε κοντά στο ποταμό Νείλο το μικρό καλάθι όπου ήταν κρυμμένο το τότε νήπιο, ο Μωυσής. Ο Θεός μεταχειρίστηκε την αυθυποβολή της και τη διακριτικότητά της ως όργανο για να διατηρήσει τον απελευθερωτή του λαού Του.ΠΠ 364.2

Πλούσια προικισμένη με χαρίσματα της ποίησης και της μουσικής, η Μαριάμ είχε πρωτοστατήσει μεταξύ των γυναικών του Ισραήλ με τραγούδια και χορούς στην ακτή της Ερυθράς Θάλασσας. Όσον αφορά την αφοσίωση του λαού και στην τιμή του Ουρανού, ερχόταν δεύτερη στη σειρά μετά το Μωυσή και τον Ααρών. Το ίδιο όμως κακό που πρωτοέφερε στον Ουρανό το διχασμό, γεννήθηκε στην καρδιά της Ισραηλίτισσας και δε δυσκολεύθηκε να βρει υποστηρικτή για τη δυσαρέσκειά της.ΠΠ 364.3

Η γνώμη του Ααρών και της Μαριάμ δεν είχαν ζητηθεί στην περίπτωση του διορισμού των εβδομήντα πρεσβυτέρων και αυτό προξένησε το φθόνο τους εναντίον του Μωυσή. Τον καιρό της επίσκεψης του Ιοθόρ, οι Ισραηλίτες βάδιζαν προς το Σινά. Η άμεση παραδοχή της συμβουλής του πεθερού του από μέρους του Μωυσή δημιούργησε το φόβο στον Ααρών και στη Μαριάμ ότι η επιρροή του πεθερού του ξεπερνούσε τη δική τους. Στη διοργάνωση του συμβουλίου των εβδομήντα πρεσβυτέρων αισθάνθηκαν ότι τόσο η θέση τους όσο και η εξουσία τους είχαν αγνοηθεί. Ο Ααρών και η Μαριάμ ποτέ δε γνώρισαν το βάρος και την ευθύνη που είχαν πέσει επάνω στο Μωυσή. Επειδή όμως είχαν επιλεγεί για να τον βοηθούν, θεωρούσαν τον εαυτό τους ότι συμμερίζονταν εξίσου το βάρος της ηγεσίας και έκριναν άτοπο το διορισμό περισσότερων βοηθών.ΠΠ 364.4

Ο Μωυσής ένιωθε τη σπουδαιότητα του μεγάλου έργου που του είχε ανατεθεί όσο κανένας άνθρωπος δεν την είχε ποτέ αισθανθεί. Συναισθανόμενος τη δική του αδυναμία, έκανε σύμβουλό του το Θεό. Ο Ααρών είχε μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό του και έδειχνε λιγότερη εμπιστοσύνη στο Θεό. Απέτυχε εκεί όπου του είχε δειχθεί εμπιστοσύνη και φανέρωσε την αδυναμία του χαρακτήρα του με την ανάξια υποχωρητικότητά του στο ζήτημα της ειδωλολατρίας στο Σινά. Η Μαριάμ και ο Ααρών, τυφλωμένοι από τη ζήλια και τη φιλοδοξία, το ξέχασαν αυτό. Ο Ααρών είχε τιμηθεί πολύ από το Θεό με το διορισμό της οικογένειάς του στην ιερή υπηρεσία της ιεροσύνης. Αλλά και αυτό ακόμη αύξανε την επιθυμία του για αυτοεξύψωση. «Και είπαν, μήπως προς τον Μωυσήν μόνον ελάλησεν ο Κύριος; δεν ελάλησε και προς ημάς;» Θεωρώντας τον εαυτό τους εξίσου ευνοούμενους από το Θεό, αισθάνονταν ότι είχαν το δικαίωμα να κατέχουν την ίδια θέση και εξουσία με αυτόν.ΠΠ 365.1

Ενδίδοντας στο πνεύμα της δυσαρέσκειας, η Μαριάμ βρήκε αφορμή να παραπονεθεί για γεγονότα που ο Θεός της είχε απορρίψει. Ο γάμος του Μωυσή την είχε δυσαρεστήσει. Η επιλογή γυναίκας από μια άλλη εθνικότητα αντί να πάρει Εβραία σύζυγο ήταν προσβολή για την οικογένειά της και για την εθνική περηφάνια της. Στη Σεπφώρα συμπεριφερόταν με εμφανή περιφρόνηση.ΠΠ 365.2

Παρότι αναφέρεται ως «γυναίκα Αιθιόπισσα» (Αρ. 12:1), η γυναίκα του Μωυσή ήταν Μαδιανίτισσα και επομένως απόγονος του Αβραάμ. Στο παρουσιαστικό της διέφερε από τις Εβραίες επειδή το δέρμα της ήταν λίγο μελαψότερο. Αν και δεν ήταν Ισραηλίτισσα, η Σεπφώρα λάτρευε τον αληθινό Θεό. Ήταν συνεσταλμένη, ντροπαλή, ήσυχη, στοργική και υπέφερε πάρα πολύ στη θέα των βασάνων. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Μωυσής μετά την επιστροφή του στην Αίγυπτο, συγκατάθεσε να γυρίσει πίσω στη γη Μαδιάμ. Ήθελε να την απαλλάξει από τον πόνο των τιμωριών που θα έπεφταν επάνω στους Αιγυπτίους.ΠΠ 365.3

Όταν η Σεπφώρα ξανάσμιξε με τον άνδρα της στην έρημο, είδε ότι τα βάρη του εξαντλούσαν τη δύναμή του και φανέρωσε τους φόβους της στον Ιοθόρ, ο οποίος πρότεινε ορισμένα μέτρα για να τον ανακουφίσουν. Αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος για την αντιπά- θεια της Μαριάμ προς τη Σεπφώρα. Επειδή βασανιζόταν από την υποτιθέμενη αμέλεια που δείχθηκε σε αυτήν και στον Ααρών, θεωρούσε υπεύθυνη τη γυναίκα του Μωυσή, συμπεραίνοντας ότι η επιρροή της τον απέτρεψε να τους συμβουλευθεί όπως πριν. Αν ο Ααρών παρέμενε αποφασιστικά με το δίκαιο, θα μπορούσε να είχε προλάβει το κακό. Αλλά αντί να υποδείξει στη Μαριάμ την αμαρτία της διαγωγής της, έδειξε συμπάθεια σε αυτή, άκουσε τα παράπονά της και κατέληξε να συμμεριστεί τη ζήλια της.ΠΠ 365.4

Ο Μωυσής δεχόταν τις κατηγορίες τους σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα. Η πείρα του μόχθου και της παραμονής που είχε αποκτήσει στα χρόνια στη Μαδιάμ, το ταπεινό πνεύμα και η μακροθυμία που ανέπτυξε προετοίμασαν το Μωυσή να αντιμετωπίσει με υπομονή την απιστία και τα παράπονα του λαού, όπως και την περηφάνια και το φθόνο εκείνων που θα έπρεπε να είναι οι αφοσιωμένοι βοηθοί του. «Ο Μωυσής ήτο πραϋς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης». Για αυτό το λόγο τού είχε δοθεί θεϊκή σοφία και καθοδήγηση περισσότερο από όλους τους άλλους. Η Γραφή λέει: «Θέλει οδηγήσει τους πράους εν κρίσει, και θέλει διδάξει τους πράους την οδόν Αυτού.» (Ψαλμ. 25:9). Οι πράοι καθοδηγούνται από το Θεό, επειδή είναι επιδεκτικοί για μάθηση και θέλουν να διδαχτούν. Επιθυμούν ειλικρινά να γνωρίσουν και να εκτελέσουν το θέλημα του Θεού.ΠΠ 366.1

Η υπόσχεση του Σωτήρα είναι: «Εάν τις θέλη να κάμη το θέλημα Αυτού, θέλει γνωρίσει περί της διδαχής.» Και με τον απόστολο Ιάκωβο δηλώνει: «Εάν δε τις από σας ήναι ελλιπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως και μη ονειδίζοντος, και θέλει δοθή εις αυτόν.» Η υπόσχεση όμως ισχύει μόνο για αυτούς που θέλουν να ακολουθήσουν τον Κύριο ολοκληρωτικά. Ο Θεός δε περιορίζει τη θέληση κανενός. Δεν μπορεί επομένως να καθοδηγήσει αυτούς που είναι τόσο περήφανοι ώστε να μην επιδέχονται διδασκαλία και επιμένουν να κάνουν το δικό τους. Για το δίγνωμο άνθρωπο - αυτόν που προσπαθεί να κάνει το δικό του θέλημα ενώ υποκρίνεται ότι κάνει το θέλημα του Θεού - είναι καταχωρημένο το εξής: «Ας μη νομίζη ο άνθρωπος εκείνος ότι θέλει λάβει τι παρά Κυρίου.» (Ιωάν. 7:17, Ιάκ. 1:5).ΠΠ 366.2

Ο Κύριος είχε επιλέξει το Μωυσή και είχε εναποθέσει το Πνεύμα Του επάνω του. Με τους γογγυσμούς τους η Μαριάμ και ο Ααρών ήταν φταίχτες για έλλειψη νομιμοφροσύνης, όχι μόνο έναντι του ορισθέντος αρχηγού τους αλλά και έναντι του ίδιου του Θεού. Οι στασιαστικοί ψιθυριστές κλήθηκαν να παρουσιαστούν στο αγιαστήριο και ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με το Μωυσή. «Και κα- τέβη ο Κύριος εν στύλω νεφέλης, και εστάθη εις την θύραν τη σκηνής του μαρτυρίου, και εκάλεσε τον Ααρών και την Μαριάμ.»ΠΠ 366.3

Ο ισχυρισμός τους ότι είχαν το προφητικό χάρισμα δεν ήταν απορριπτέος. Ο Θεός μπορεί να τους είχε μιλήσει με οπτασίες και με όνειρα. Με τον Μωυσή όμως, για τον οποίον ο ίδιος ο Θεός δήλωσε ότι «εν όλω τω οίκω Μου ούτος είναι πιστός», είχε στενότερη επικοινωνία. Με αυτόν ο Θεός μιλούσε στόμα με στόμα. «Διά τί λοιπόν δεν εφοβήθητε να λαλήσητε εναντίον του θεράποντος Μου Μωυσέως; Και εξήφθη η οργή του Κυρίου κατ’αυτών και ανεχώρησε.» Το σύννεφο εξαφανίστηκε από το αγιαστήριο σε ένδειξη της δυσαρέσκειας του Θεού και η Μαριάμ πατάχθηκε και «έγεινε λεπρά ως χιών.» Ο Ααρών γλίτωσε την τιμωρία, αλλά η τιμωρία της Μαριάμ ήταν για αυτόν μια σοβαρή επίπληξη. Τώρα, βαθύτατα ταπεινωμένοι, ο Ααρών ομολόγησε την αμαρτία τους και παρακάλεσε να μην αφεθεί η αδελφή του να πεθάνει από τη βδελυρή και θανατηφόρα ουράνια πληγή. Σε απάντηση των προσευχών του Μωυσή, η λέπρα θεραπεύθηκε. Μολαταύτα η Μαριάμ κλείστηκε έξω από το στρατόπεδο επτά ημέρες.ΠΠ 367.1

Μόνο όταν αυτή αποκλείστηκε από το στρατόπεδο, το σύμβολο της εύνοιας του Θεού παρουσιάστηκε πάλι επάνω από το αγιαστήριο. Σεβόμενη την υψηλή θέση της και λυπημένη για την αρρώστια που τη βρήκε, ολόκληρη η σύναξη παρέμεινε στην Ασηρώθ περιμένοντας την επιστροφή της.ΠΠ 367.2

Η ένδειξη της δυσαρέσκειας του Θεού είχε σκοπό να γίνει προει-δοποίηση σε ολόκληρο τον λαό του Ισραήλ για την αναχαίτιση του αυξανό-μενου πνεύματος της δυσαρέσκειας και της ανυποταξίας. Αν η Μαριάμ δε λάμβανε υποδειγματική επίπληξη για τη ζηλοφθονία και τη δυσαρέσκειά της, θα κατέληγε σε μεγάλο κακό για τον λαό του Ισραήλ. Η ζήλια είναι ένα από τα πιο σατανικά χαρακτηριστικά που μπορούν να φωλιάσουν στην ανθρώπινη καρδιά και προξενούν ολέθρια αποτελέσματα. Ο σοφός Σολομών λέει: «Ο θυμός είναι σκληρός και η οργή οξεία, αλλά τις δύναται να σταθή έμπροσθεν της ζηλοτυπίας;» Η ζήλια ήταν η αιτία που έφερε τη διαφωνία στον ουρανό και η υπόθαλψή της έχει προκαλέσει απερίγραπτο κακό στους ανθρώπους. «Όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. » (Παρ. 27:4, Ιακ. 3:16).ΠΠ 367.3

Το να κακολογούμε τους άλλους ή να κρίνουμε τα κίνητρα των πράξεών τους δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν μικρό πράγμα. «Όστις καταλαλεί αδελφόν, και κρίνει τον αδελφόν αυτού, καταλαλεί τον νόμον, και κρίνει τον νόμον. Και εάν κρίνης τον νόμον, δεν είσαι εκτελεστής του νόμου, αλλά κριτής. » Κριτής δεν είναι παρά μόνο ένας, Εκείνος «όστις θέλει φέρει εις το φως τα κρυπτά του σκότους, και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών.» (Ιακ. 4:11, Α', Κορ. 4:5). Όποιος αναλαμβάνει για λογαριασμό Του να κρίνει και να καταδικάζει τους συνανθρώπους του, σφετερίζεται το αποκλειστικό δικαίωμα του Δημιουργού.ΠΠ 367.4

Αβάσιμα εκείνους τους οποίους ο Θεός έχει καλέσει να ενεργούν ως απεσταλμένοι Του. Ο απόστολος Πέτρος, περιγράφοντας μια κατηγορία αμετανόητων αμαρτωλών, λέει ότι «είναι τολμηταί, αυθάδεις, δεν τρέμουσι βλασφημούντες τα αξιώματα. Ενώ οι άγγελοι, μεγαλύτεροι όντες εις ισχύν και δύναμιν, δεν φέρουσι κατ’αυτών βλάσφημον κρίσιν.» Ο Παύλος, στις οδηγίες που δίνει για αυτούς οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί επικεφαλής της εκκλησίας, λέει: «Κατηγορίαν εναντίον πρεσβυτέρου μη παραδέχου, εκτός διά στόματος δύο μαρτύρων ή τριών.» (Β', Πέτρ. 2:10,11, Α', Τιμ. 5:19). Εκείνος που έχει θέσει στους ανθρώπους τη βαριά ευθύνη να είναι ηγέτες και δάσκαλοι του λαού Του, θεωρεί το λαό Του υπεύθυνο για τον τρόπο με τον οποίον φέρονται στους υπηρέτες Του. Οφείλουμε να τιμούμε εκείνους τους οποίους έχει τιμήσει ο Θεός. Η τιμωρία την οποία δέχθηκε η Μαριάμ, πρέπει να γίνει μια επίπληξη για όλους όσοι παρασύρονται από τη ζήλια και παραπονούνται εναντίον εκείνων στους οποίους ο Θεός θέτει το βάρος του έργου Του.ΠΠ 368.1

Η Γραφή συγκεκριμένα μας διδάσκει να προσέχουμε να μη κατηγορούμεΠΠ 368.2