Κεφάλαιο 36—Στην Ερημο
Για σαράντα περίπου χρόνια η παρουσία του λαού του Ισραήλ χάνεται στο σκοτάδι της ερήμου. Ο Μωυσής λέει:ΠΠ 391.1
«Αι ημέραι καθ’άς οδοιπορήσαμεν από Κάδης Βαρνή εωσού διέβημεν τον χείμαρρον Ζαρέδ, ήσαν τριάκοντα οκτώ έτη, εωσού εξέλιπε πάσα η γενεά των πολεμιστών ανδρών εκ μέσου του στρατοπέδου, καθώς ώμοσεν ο Κύριος προς αυτούς. Έτι η χειρ του Κυρίου ήτο εναντίον αυτών διά να εξολοθρεύση αυτούς εκ μέσου του στρατοπέδου, εωσού εξέλιπον.» (Δευτ. 2: 14,15). Στη διάρκεια όλων αυτών των ετών γινόταν μια συνεχής υπενθύμιση στο λαό ότι βρισκόταν κάτω από τη θεϊκή μομφή. Με την α-νταρσία της Κάδης Βαρνή είχαν απορρίψει το Θεό και ο Θεός τούς είχε απορρίψει εκείνο τον καιρό. Επειδή αποδείχθηκαν άπιστοι προς τη Διαθήκη Του, δε θα λάμβαναν το σημείο της Διαθήκης, την περιτομή. Η επιθυμία τους να επιστρέψουν στη χώρα της σκλαβιάς απέδειξε ότι ήταν ανάξιοι για την ελευθερία και η τελετή του Πάσχα που είχε καθιερωθεί για να υπενθυμίζει την απελευθέρωση από τη δουλεία ήταν περιττή.ΠΠ 391.2
Η συνέχιση όμως της λειτουργίας του αγιαστηρίου μαρτυρούσε ότι ο Θεός δεν είχε εντελώς απορρίψει το λαό Του. Η πρόνοιά Του τους εφοδίαζε ακόμη τα αναγκαία. Ο Μωυσής είπε, επαναλαμβάνοντας την ιστορία των περιπλανήσεών τους:ΠΠ 391.3
«Κύριος ο Θεός σε ευλόγησε εις πάντα τα έργα των χειρών σου. Γνωρίζει τα βήματά σου εν μέσω της μεγάλης ταύτης ερήμου. Τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη Κύριος ο Θεός σου ήτο μετά σου. Δεν υστερήθης ουδενός.»ΠΠ 391.4
Και ο ύμνος των Λευιτών, όπως τον καταχωρεί ο Νεεμίας, περιγράφει παραστατικά τη φροντίδα του Θεού για τον λαό του Ισραήλ, ακόμη και στα χρόνια εκείνα της απόρριψης και της εξορίας:ΠΠ 391.5
«Συ όμως, εν τοις οικτιρμοίς Σου τοις μεγάλοις,
Δεν εγκατέλειπες αυτούς εν τη ερήμω.
Ο στύλος της νεφέλης δεν εξέκλινεν απ’αυτών την ημέραν,
Διά να οδηγή αυτούς εν τη οδώ,
Ουδέ ο στύλος του πυρός την νύκτα,
Διά να φωτίζη εις αυτούς και την οδόν
Δι’ης έμελλον να διέλθωσι.
Και έδωκας εις αυτούς το αγαθόν Σου Πνεύμα,
Διά να συνετίζη αυτούς,
Και δεν εστέρησας το μάννα Σου από του στόματος αυτών,
Και ύδωρ έδωκας εις αυτούς εις την δίψαν αυτών.
Και τεσσαράκοντα έτη έθρεψας αυτούς εν τη ερήμω ...
Τα ιμάτια αυτών δεν επαλαιώθησαν,
Και οι πόδες αυτών δεν επρήσθησαν.» Νεεμ. 9:19-21ΠΠ 392.1
Η εντολή για την περιπλάνηση στην έρημο δε δόθηκε μόνο σαν τιμωρία για αυτούς που παραπονέθηκαν και επαναστάτησαν, αλλά θα χρησίμευε σαν πειθαρχία στη νεότερη γενεά, μια προετοιμασία για την είσοδό τους στη Γη της Επαγγελίας. Ο Μωυσής τους δήλωσε:ΠΠ 392.2
«Καθώς ο άνθρωπος παιδεύει τον υιόν αυτού, ούτω Κύριος ο Θεός σου σε επαίδευσε», «διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς Αυτού ή ουχί. Και σε έκαμε να πεινάσης, και σε έθρεψε με μάννα το οποίον δεν εγνώριζες ουδέ οι πατέρες σου εγνώριζον, δια να σε κάμη να μάθης ότι ο άνθρωπος δεν ζη μόνον με άρτον, αλλ’ ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Κυρίου.» (Δευτ. 8:5,2,3).ΠΠ 392.3
«Εν γη ερήμω εύρηκεν αυτόν, και εν ερημία φρίκης και ολολυγμού. Περιωδήγησεν αυτόν, επαιδαγώγησεν αυτόν, εφύλαξεν αυτόν ως κόρην οφθαλμού Αυτού.» «Κατά πάσας τας θλίψεις αυτών εθλίβετο, και ο Άγγελος της παρουσίας Αυτού έσωσεν αυτούς. Εν τη αγάπη Αυτού και εν τη ευσπλαχνία Αυτού Αυτός ελύτρωσεν αυτούς, και εσήκωσεν αυτούς, και εβάστασεν αυτούς, πάσας τας ημέρας του αιώνος.» (Δευτ. 32:10, Ησ. 63:9).ΠΠ 392.4
Παρόλα αυτά όμως, ό,τι είναι καταχωρημένο από τη ζωή τους στην έρημο, είναι μόνο περιστατικά ανταρσίας κατά του Θεού. Η εξέγερση του Κορέ είχε σαν αποτέλεσμα τον εξολόθρευση δεκατεσσάρων χιλιάδων Ισραηλιτών. Υπήρχαν και μεμονωμένες περιπτώσεις που έδειξαν το ίδιο περιφρονητικό πνεύμα στη θεϊκή εξουσία.ΠΠ 392.5
Σε μια τέτοια περίπτωση, ο γιος μιας Ισραηλίτισσας και ενός Αιγυπτίου, ο οποίος ανήκε στο ανάμεικτο πλήθος και είχε βγει με τον ισραηλινό λαό από την Αίγυπτο, εγκατέλειψε το δικό του μέρος στο στρατόπεδο και εισβάλλοντας στην περιοχή των Ισραηλιτών, είχε την αξίωση να στήσει εκεί τη σκηνή του. Ο θεϊκός νόμος δεν του επέτρεπε να κάνει αυτό, επειδή οι απόγονοι των Αιγυπτίων ήταν αποκλεισμένοι από τη συναγωγή μέχρι την τρίτη γενεά. Άρχισε μια φιλονικία μεταξύ αυτού και ενός Ισραηλίτη και όταν η υπόθεση φέρθηκε στους κριτές, η απόφαση βγήκε αρνητική για τον παραβάτη.ΠΠ 393.1
Εξοργισμένος αυτός από την απόφαση, έβρισε το δικαστή και μέσα εν βρασμώ βλασφήμησε το όνομα του Θεού. Φέρθηκε αμέσως μπροστά στο Μωυσή. Η εντολή είχε δοθεί, «Όστις κακολογεί τον πατέρα αυτού ή την μητέρα, θέλει εξάπαντος θανατωθή.» (Έξ. 21:17). Καμιά όμως διάταξη δεν υπήρχε για να αντιμετωπισθεί αυτή η περίπτωση. Τόσο τρομερό ήταν το αδί-κημα αυτού που οι άνθρωποι αισθάνθηκαν ότι χρειάζονταν ιδιαίτερη καθοδήγηση από το Θεό. Έθεσαν τον άνθρωπο αυτόν σε φύλαξη μέχρι να εξακριβωθεί το θέλημα του Κυρίου.ΠΠ 393.2
Ο ίδιος ο Θεός εξέδωσε την απόφαση. Κατά τη θεϊκή εντολή ο βλάσφημος έπρεπε να οδηγηθεί έξω από το στρατόπεδο και να πεθάνει με λιθοβολισμό. Εκείνοι που υπήρξαν μάρτυρες του αδικήματος, έβαλαν τα χέρια τους επάνω στο κεφάλι του, πιστοποιώντας επίσημα με τον τρόπο αυτό την εναντίον του κατηγορία. Κατόπιν έριξαν τις πρώτες πέτρες και ο παρευρισκόμενος λαός ενώθηκε στην εκτέλεση της καταδίκης.ΠΠ 393.3
Αυτό είχε σαν επακόλουθο την ανακοίνωση ενός νομοθετήματος για την αντιμετώπιση παρόμοιων περιπτώσεων:ΠΠ 393.4
«Όστις καταρασθή τον Θεόν αυτού, θέλει βαστάσει την ανομίαν αυτού, και όστις βλασφημήση το όνομα του Κυρίου εξάπαντος θέλει θανατωθή.» (Λευιτ. 24:15,16).ΠΠ 393.5
Είναι άτομα που αμφισβητούν την αγάπη του Θεού και τη δικαιοσύνη Του όταν επιβάλλει μια τόσο αυστηρή τιμωρία για λόγια που εκστομίζονται σε μια στιγμή έξαψης. Όμως τόσο η αγάπη όσο και η δικαιοσύνη απαιτούν να καταστεί φανερό ότι λόγια που προκαλούνται από κακεντρέχεια για το Θεό είναι μεγάλη αμαρτία. Η τιμωρία που επιβλήθηκε στον πρώτο παραβάτη, αποτελούσε προειδοποίηση για τους άλλους. Έπρεπε όλοι να σέβονται το όνομα του Θεού. Αν είχε αφεθεί η αμαρτία αυτή ατιμώρητη, θα αποθρασύνονταν και άλλοι. Το αποτέλεσμα θα ήταν με τον καιρό να θυσιαστούν πολλές ανθρώπινες ζωές.ΠΠ 393.6
Το ανάμικτο πλήθος που ήρθε από την Αίγυπτο με τους Ισραηλίτες, ήταν μια πηγή συνεχών πειρασμών και ταραχών. Έδειχναν ότι είχαν αφήσει την ειδωλολατρία και ότι λάτρευαν τον αληθινό Θεό. Η προηγούμενη όμως ανατροφή και εκπαίδευσή είχαν χαλκεύσει το χαρακτήρα και τις συνήθειές τους, και λίγο ως πολύ ήταν διαφθαρμένοι εξαιτίας της ειδωλολατρίας και της ασέβειάς τους στο Θεό. Τις περισσότερες φορές αυτοί δημιουργούσαν προστριβές, ήταν οι πρώτοι που παραπονούνταν και επηρέαζαν το στρατόπεδο με τις ειδωλολατρικές τους συνήθειες και τους γογγυσμούς τους εναντίον του Θεού.ΠΠ 394.1
Λίγο μετά την επιστροφή στην έρημο, παρουσιάστηκε μια περίπτωση παράβασης του Σαββάτου κάτω από συνθήκες που την έκαναν ιδιαίτερα ενοχοποιητική. Η δήλωση του Κυρίου ότι θα αποκλήρωνε τον λαό του Ισραήλ, είχε δημιουργήσει πνεύμα ανταρσίας. Κάποιος από το λαό, θυμωμένος επειδή αποκλείστηκε από τη Χαναάν και αποφασισμένος να δείξει την περιφρόνησή του στο νόμο του Θεού, τόλμησε να προβεί στην απροκάλυπτη παράβαση της τέταρτης εντολής πηγαίνοντας να μαζέψει ξύλα την ημέρα του Σαββάτου.ΠΠ 394.2
Στο διάστημα της παραμονής στην έρημο το άναμμα της φωτιάς απαγορευόταν αυστηρά την έβδομη ημέρα. Η απαγόρευση αυτή δε θα συνεχιζόταν στην Χαναάν όπου η δριμύτητα του ψύχους θα καθιστούσε αναγκαία τη φωτιά. Στην έρημο όμως δεν υπήρχε ανάγκη για θέρμανση. Η πράξη του ανθρώπου αυτού ήταν μια θεληματική και σκόπιμη παράβαση της τέταρτης εντολής, μια αμαρτία που δεν οφειλόταν στην απερισκεψία ή στην άγνοια, αλλά στην αλαζονεία.ΠΠ 394.3
Συνελήφθη επ’αυτοφόρω και φέρθηκε στο Μωυσή. Είχε ήδη κοινοποιηθεί ότι η παραβίαση του Σαββάτου έπρεπε να τιμωρηθεί με θάνατο, αλλά δεν είχε ακόμη γνωστοποιηθεί ο τρόπος της επιβολής της ποινής. Ο Μωυσής παρουσίασε την περίπτωση στον Κύριο και η εντολή που δόθηκε, ήταν: «Ο άνθρωπος εξάπαντος θέλει θανατωθή. Πάσα η συναγωγή θέλει λιθοβολήσει αυτόν με λίθους έξω του στρατοπέδου.» (Αρ. 15:35). Η αμαρτία της βλασφημίας και η αμαρτία της από σκοπού παράβασης του Σαββάτου τιμωρούνται με την ίδια ποινή επειδή και οι δύο εξέφραζαν την ίδια περιφρόνηση για την εξουσία του Θεού.ΠΠ 394.4
Στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί που απορρίπτουν το Σάββατο της δημιουργίας ως ιουδαϊκό θέσπισμα και ισχυρίζονται πως αν πρέπει να τηρηθεί το Σάββατο, τότε θα πρέπει και η ποινή του θανάτου να επιβάλλεται για την παράβασή του. Βλέπουμε όμως ότι και η βλασφημία τιμωρούταν με την ίδια ποινή όπως και η παράβαση του Σαββάτου. Θα καταλήξουμε επομένως στο συμπέρασμα ότι και η τρίτη εντολή πρέπει να αγνοηθεί και ότι ίσχυε μόνο για τους Εβραίους; Όμως το επιχείρημα σχετικά με τη θανατική καταδίκη εφαρμόζεται και στην τρίτη και στην πέμπτη, και στην ουσία σε όλες εξίσου τις εντολές καθώς και στην τέταρτη.ΠΠ 394.5
Παρά το γεγονός ότι ο Θεός δεν τιμωρεί σήμερα την παράβαση του νόμου Του με άμεση ποινή, ο λόγος Του δηλώνει ότι ο μισθός της αμαρτίας είναι ο θάνατος. Κατά την τελική εκτέλεση της ποινής θα αποδειχτεί ότι ο θάνατος είναι η μοίρα εκείνων που παραβιάζουν τις ιερές εντολές Του.ΠΠ 395.1
Στο διάστημα των σαράντα χρόνων στην έρημο, κάθε εβδομάδα γινόταν υπενθύμιση στο λαό για την ιερή υποχρέωση της τήρησης του Σαββάτου με το θαύμα του μάννα. Ούτε αυτό όμως τους οδήγησε στην υπακοή. Μολονότι δεν αποτόλμησαν μια τέτοια κατάφωρη και θρασεία παράβαση όπως εκείνη που τιμωρήθηκε υποδειγματικά, υπήρχε μεγάλη χαλαρότητα στην τήρηση της τέταρτης εντολής. Ο Κύριος δηλώνει με τον προφήτη Του: «Τα σάββατά μου εβεβήλωσαν.» (Ιεζ. 20:13-24). Αυτό αναφέρεται σαν ένας από τους λόγους για τους οποίους η πρώτη γενιά αποκλείστηκε από τη γη της υπόσχεσης.ΠΠ 395.2
Και όμως, τα παιδιά τους δεν έμαθαν το μάθημα. Τόσο μεγάλη ήταν η αμέλειά τους για το Σάββατο στα σαράντα χρόνια των περιπλανήσεών τους, ώστε παρόλο που ο Θεός δεν τους εμπόδισε την είσοδο στη Χαναάν, δήλωσε όμως ότι θα σκορπίζονταν ανάμεσα στους ειδωλολάτρες μετά την εγκατάστασή τους στην υποσχόμενη γη.ΠΠ 395.3
Από την Κάδης Βαρνή ο λαός του Ισραήλ επέστρεψε στην έρημο. Όταν τελείωσε η παραμονή τους στην ερημιά, «ήλθον οι υιοί Ισραήλ, πάσα η συναγωγή, εις την έρημον Σιν, τον πρώτον μήνα.» (Αρ. 20:1).ΠΠ 395.4
Στο μέρος αυτό πέθανε και θάφτηκε η Μαριάμ. Από τη χαρούμενη εκείνη σκηνή στις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας, όταν ο λαός του Ισραήλ προχωρούσε με τραγούδια και χορούς γιορτάζοντας το θρίαμβο του Κυρίου μέχρι τον ερημικό τάφο που έθεσε τέρμα σε μια ολόκληρη ζωή περιπλανήσεων - αυτή ήταν η μοίρα χιλιάδων ανθρώπων που βγήκαν από την Αίγυπτο με μεγάλες ελπίδες. Η αμαρτία είχε αρπάξει από τα χείλη τους το ποτήρι της ευλογίας. Άραγε η επόμενη γενεά θα μάθαινε το μάθημά της;ΠΠ 395.5
«Εν πάσι τούτοις ημάρτησαν έτι, και δεν επίστευσαν εις τα θαυμάσια Αυτού . . . Ότε εθανάτωνεν αυτούς, τότε εξεζήτουν Αυτόν και επέστρεφον, και από όρθρου προσέτρεχον εις τον Θεόν, και ενεθυμούντο ότι ο Θεός ήτο φρούριον αυτών, και ο Θεός ο Ύψιστος λυτρωτής αυτών.» (Ψαλμ. 78:32-35).ΠΠ 395.6
Αλλά δε στράφηκαν στο Θεό με ειλικρινείς προθέσεις.ΠΠ 396.1
Όταν βασανίζονταν από τους εχθρούς τους ζητούσαν τη βοήθεια Εκείνου που μόνο Αυτός μπορούσε να τους λυτρώσει.ΠΠ 396.2
Αλλά «η καρδία αυτών δεν ήτο ευθεία μετ’Αυτού, και δεν ήσαν πιστοί εις την διαθήκην Αυτού. Αυτός όμως οικτίρμων, συνεχώρησε την ανομίαν αυτών, και δεν ηφάνισεν αυτούς, αλλά πολλάκις ανέστελλε τον θυμόν Αυτού ... και ενεθυμήθη ότι ήσαν σαρξ, άνεμος παρερχόμενος και μη επιστρέφων.» (Ψαλμ. 78:37-39).ΠΠ 396.3