Κεφάλαιο 6—Η Δοκιμασια του Καϊν και του Αβελ

(Βασίζεται στο βιβλίο Γένεσις, κεφ. 4:1-15)ΠΠ 53.1

Ο Κάιν και ο Άβελ, οι γιοι του Αδάμ, διέφεραν διαμετρικά στο χαρακτήρα. Ο Άβελ διεπόταν από ένα πνεύμα αφοσίωσης στο Θεό. Αναγνώριζε τη δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία στη στάση του Θεού απέναντι στην αμαρτωλή φυλή και με ευγνωμοσύνη έτρεφε την ελπίδα της απολύτρωσης. Ο Κάιν όμως υπέθαλπε επαναστατικά αισθήματα και γόγγυζε κατά του Θεού εξαιτίας της κατάρας στην οποία Αυτός υπέβαλε τη Γη και την ανθρώπινη φυλή ως απο-τέλεσμα της αμαρτίας του Αδάμ. Επέτρεψε στη σκέψη του να ακολουθήσει το ίδιο κανάλι που οδήγησε το Σατανά στην πτώση, καλλιεργώντας την επιθυμία της αυτοεξύψωσης και αμφισβητώντας τη θεϊκή δικαιοσύνη και εξουσία.ΠΠ 53.2

Οι αδελφοί αυτοί δοκιμάσθηκαν, όπως ο Αδάμ είχε δοκιμαστεί πριν από αυτούς, για να αποδειχθεί αν θα πίστευαν και θα υπάκουαν στο λόγο του Θεού. Γνώριζαν τα μέσα που είχαν παραχωρηθεί για τη σωτηρία του ανθρώπου και είχαν κατανοήσει το σύστημα των θυσιών που είχε ορίσει ο Θεός. Ήξεραν ότι με την προσφορά των θυσιών έπρεπε να εκδηλώσουν πίστη στο Σωτήρα τον οποίο συμβόλιζαν οι θυσίες, εκδηλώνοντας συνάμα την ολοκληρωτική εξάρτησή τους από Αυτόν για συγχώρηση. Ήξεραν επίσης ότι συμμορφούμενοι με το θεϊκό σχέδιο για τη λύτρωσή τους, αποδείκνυαν την υπακοή τους στο θέλημα του Θεού.ΠΠ 53.3

Δεν μπορούσε να νοηθεί άφεση αμαρτιών χωρίς να χυθεί αίμα. Έτσι, όφειλαν να δείξουν την πίστη τους στο αίμα του Χριστού - την εξιλαστική θυσία, προσφέροντας τα πρωτότοκα του ποιμνίου για θυσία. Τα δύο αδέλφια κατασκεύασαν τα θυσιαστήριά τους με τον ίδιο τρόπο και ο καθένας έφερε την προσφορά του. Ο Άβελ πρόσφερε τη θυσία του από το κοπάδι, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Θεού. «Και επέβλεψε με ευμένειαν Κύριος επί τον Άβελ, και επί την προσφοράν αυτού.» Φωτιά άστραψε από τον Ουρανό και κατέκαυσε τη θυσία.ΠΠ 53.4

Ο Κάιν όμως αψηφώντας τη σαφή, συγκεκριμένη εντολή του Θεού, παρουσίασε απλώς μια προσφορά από καρπούς. Δε φάνηκε κανένα σημείο από τον Ουρανό που να επικυρώνει ότι η θυσία είχε γίνει αποδεκτή. Ο Άβελ παρακάλεσε τον αδελφό του να πλησιάσει το Θεό με τον καθορισμένο από Αυτόν τρόπο, αλλά οι ικεσίες του έκαναν τον Κάιν αποφασιστικότερο ακόμη να ακολουθήσει το δικό του θέλημα. Όντας μεγαλύτερος, δεν ήθελε να διευ-θύνεται από τον αδελφό του και περιφρόνησε τη συμβουλή του.ΠΠ 54.1

Ο Κάιν παρουσιάσθηκε στο Θεό με μεμψιμοιρισμούς και απείθεια στην καρδιά του όσον αφορά την υποσχόμενη θυσία και την προσφορά θυσιών. Το δώρο του δεν εξέφραζε μεταμέλεια για την αμαρτία. Αισθανόταν, όπως πολλοί αισθάνονται σήμερα, ότι θα φαινόταν σαν αδυναμία από μέρους του να ακολουθήσει ακριβώς το σχέδιο που είχε υποδείξει ο Θεός, να εμπιστευθεί εντελώς τη σωτηρία του στην εξιλαστική θυσία του υποσχόμενου Σωτήρα.ΠΠ 54.2

Διάλεξε το δρόμο της αυτοεξάρτησης. Θα παρουσιαζόταν με τη δική του αξία. Δε θα έφερνε το αρνί για να σμίξει το αίμα του ζώου με την προσφορά του, αλλά θα παρουσίαζε τους δικούς του καρπούς, τα προϊόντα των δικών του κόπων. Παρουσίασε την προσφορά του σαν να έκανε κάποια χάρη στο Θεό με την οποία περίμενε να εξασφαλίσει τη θεϊκή έγκριση. Ο Κάιν υπάκουσε στο να οικοδομήσει θυσιαστήριο, υπάκουσε στο να φέρει προσφορά. Η υπακοή του όμως ήταν μόνο μερική. Το σημαντικότερο μέρος της - η αναγνώριση της ανάγκης ενός Λυτρωτή - δε συμπεριλαμβανόταν σε αυτήν.ΠΠ 54.3

Όσον αφορά τη γέννησή τους και τη θρησκευτική τους ανατροφή, οι δύο αδελφοί ήταν σε όλα όμοιοι. Και οι δυο ήταν αμαρτωλοί, και οι δύο γνώριζαν τις αξιώσεις του Θεού για την απονομή σεβασμού και λατρείας. Από εξωτερική άποψη, η θρησκεία τους ήταν ίδια μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Πέρα από αυτό όμως η διαφορά ανάμεσά τους ήταν μεγάλη.ΠΠ 54.4

«Διά πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν. » (Εβρ. 11:4). Ο Άβελ κατάλαβε τις σπουδαίες αρχές της απολύτρωσης. Είδε τον εαυτό του σαν αμαρτωλό και είδε την αμαρτία και το θάνατο καθώς και το επακόλουθό της, να παρεμβαίνει ανάμεσα στην ψυχή του και στην επικοινωνία με το Θεό. Πρόσφερε το σφαγμένο θύμα, τη θυσιαζόμενη ζωή, αναγνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο τις απαιτήσεις του παραβιασθέντος νόμου. Με το χυμένο αίμα έβλεπε τη μελλοντική θυσία, το Χριστό να πεθαίνει επάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Με την εμπιστοσύνη που έδειξε για τον εξιλασμό ο οποίος θα γινόταν, έλαβε τη μαρτυρία ότι ήταν δίκαιος και ότι η προσφορά του είχε γίνει δεκτή.ΠΠ 54.5

Ο Κάιν είχε την ίδια ευκαιρία να μάθει και να δεχτεί τις αλήθειες αυτές, όπως έκανε ο Άβελ. Δεν υπήρξε το θύμα κανενός αυθαίρετου σκοπού. Δεν έκανε ο Θεός την επιλογή να αποδεχθεί τον έναν αδελφό και να απορρίψει τον άλλον. Ο Άβελ προτίμησε την πίστη και την υπακοή, ο Κάιν την απείθεια και την ανταρσία. Σε αυτό ακριβώς έγκειται η ουσία του παραδείγματος.ΠΠ 55.1

Ο Κάιν και ο Άβελ αντιπροσωπεύουν δύο τάξεις ανθρώπων που θα υπάρχουν μέχρι τα τέλη των αιώνων. Η μια τάξη ωφελείται από την καθορισμένη θυσία για την εξάλειψη της αμαρτίας. Η άλλη τάξη επιχειρεί να στηριχθεί στη δική της αξία. Η θυσία της δεύτερης τάξης στερείται τη θεϊκή μεσολάβηση και αυτό είναι αδύνατον να οδηγήσει τον άνθρωπο στην εύνοια του Θεού. Μόνο με την αξία του Χριστού μπορούν να συγχωρηθούν οι παραβάσεις μας.ΠΠ 55.2

Αυτοί που δε συναισθάνονται ότι έχουν ανάγκη από το αίμα του Χριστού, που νομίζουν ότι χωρίς τη θεϊκή χάρη μπορούν με τα έργα τους να εξασφαλίσουν την επιδοκιμασία του Θεού κάνουν το ίδιο λάθος που έκανε ο Κάιν. Αν δεν αποδέχονται το εξιλαστήριο αίμα, ζουν «υπό κατάκρισιν». Δεν υπάρχει κανένα άλλο μέσο για να απαλλαγούν από τη σκλαβιά της αμαρτίας.ΠΠ 55.3

Η τάξη των θρησκευόμενων που ακολουθούν το παράδειγμα του Κάιν περιλαμβάνει οπωσδήποτε το μεγαλύτερο μέρος των πιστών, επειδή η κάθε ψευδής θρησκεία στηρίζεται στην αρχή ότι ο άνθρωπος μπορεί να εξαρτήσει τη σωτηρία του από τις προσωπικές του προσπάθειες. Μερικοί ισχυρίζονται ότι η ανθρώπινη φυλή χρειάζεται όχι να λυτρωθεί, αλλά να αναπτυχθεί - δηλαδή να εκλεπτυνθεί, να εξυψωθεί και να αναπλαστεί. Όπως ο Κάιν υπολόγιζε να εξασφαλίσει τη θεϊκή εύνοια με προσφορά που στερείτο το αίμα της θυσίας, έτσι και αυτοί περιμένουν να εξυψώσουν την ανθρωπότητα στο επίπεδο του θεϊκού κανόνα, ανεξάρτητα από την εξιλαστική θυσία.ΠΠ 55.4

Η ιστορία του Κάιν μαρτυρεί ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Δείχνει πού θα καταλήξει ο άνθρωπος μακριά από το Χριστό. Η ανθρωπότητα δεν έχει τη δύναμη να αναγεννηθεί. Έχει την τάση όχι να ανέρχεται προς το θείο, αλλά να κατέρχεται προς το σατανικό στοιχείο. Η μοναδική μας ελπίδα είναι ο Χριστός. «Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν.» (Πράξ. 4:12).ΠΠ 55.5

Η γνήσια πίστη η οποία στηρίζεται εξ ολοκλήρου στο Χριστό, εκδηλώνεται με υπακοή σε όλες τις απαιτήσεις του Θεού. Από την εποχή του Αδάμ μέχρι τις ημέρες μας, διεξάγεται μεγάλη διαμάχη με βάση το δεδομένο της υπακοής στο νόμο του Θεού. Σε κάθε εποχή υπήρχαν εκείνοι που απαιτούσαν τα δικαιώματά τους ως προς την εύνοια του Θεού, ενώ ταυτόχρονα παρέβλεπαν ορισμένες από τις εντολές Του. Η Γραφή όμως δηλώνει ότι «εκ των έργων η πίστις ετελειώθη» και ότι «η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’εαυτήν». Εκείνος που ισχυρίζεται ότι γνωρίζει το Θεό «και τας εντολάς Αυτού δεν φυλάττει, ψεύστης είναι και εν τούτω η αλήθεια δεν υπάρχει». (Ιακ. 2:22,17, ΑΊωάν. 2:4).ΠΠ 56.1

Όταν είδε ο Κάιν ότι η προσφορά του δεν έγινε δεκτή, θύμωσε με το Θεό και με τον Άβελ. Με το Θεό θύμωσε επειδή δε δέχθηκε την ανθρώπινο θυσία σε αντικατάσταση της καθορισμένης από το Θεό θυσίας και με τον αδελφό του θύμωσε επειδή προτίμησε να υπακούσει στο Θεό αντί να συμπράξει στην εναντίον Του ανταρσία. Ο Θεός δεν τον άφησε μόνο του, αλλά δεν καταδέχθηκε να συνδιαλεχθεί με έναν ασυλλόγιστο. «Και είπε Κύριος προς τον Κάιν, Διά τί ηγανάκτησας; και διά τί εκατηφίασε το πρόσωπόν σου;» Με τη μεσολάβηση ενός αγγέλου τού δόθηκε η προειδοποίηση: «Αν συ πράττης καλώς, δεν θέλεις είσθαι ευπρόσδεκτος; και εάν δεν πράττης καλώς, εις την θύραν κείται η αμαρτία.»ΠΠ 56.2

Η επιλογή εξαρτάτο από τον ίδιο τον Κάιν. Αν έδινε εμπιστοσύνη στην αξία του υποσχόμενου Σωτήρα και υπάκουε στις απαιτήσεις του Θεού, θα απολάμβανε την εύνοιά Του. Αν όμως εξακολουθούσε να εμμένει στην απιστία και στην παράβαση, τότε δεν είχε λόγο να παραπονιέται επειδή τον απέρριψε ο Θεός.ΠΠ 56.3

Αντί όμως να ομολογήσει την αμαρτία του, ο Κάιν εξακολουθούσε να παραπονιέται για την άδικη στάση του Θεού και να υποθάλπει φθόνο και μίσος κατά του Άβελ. Θυμωμένος, μέμφθηκε τον αδελφό του και προσπάθησε να τον παρασύρει σε λογομαχία για τη συμπεριφορά του Θεού απέναντι τους. Με πραότητα, αλλά και με αφοβία και σταθερότητα, ο Άβελ υπέδειξε στον Κάιν το λάθος του και προσπάθησε να τον πείσει ότι εκείνος είχε άδικο. Του υπέδειξε την ευσπλαχνία του Θεού που περιέβαλλε τη ζωή των γονέων τους ενώ θα μπορούσε να τους είχε τιμωρήσει με ακαριαίο θάνατο. Επέμενε ότι ο Θεός τους αγαπούσε. Διαφορετικά, δε θα είχε δώσει τον άγιο και αθώο Υιό Του να υποστεί την τιμωρία η οποία βάραινε αυτούς.ΠΠ 56.4

Όλα αυτά ερέθισαν την οργή του Κάιν ακόμη περισσότερο. Η λογική και η συνείδησή του έλεγαν ότι ο Άβελ είχε δίκαιο. Είχε όμως εκνευριστεί, επειδή εκείνος που συνήθιζε να δίνει προσοχή στις συμβουλές του, τολμούσε τώρα να διαφωνεί μαζί του και να μη βλέπει με συμπάθεια την ανταρσία του. Παρασυρόμενος από τη μανία του πάθους του, έσφαξε τον αδελφό του.ΠΠ 56.5

Ο Κάιν μίσησε και φθόνησε τον αδελφό του όχι επειδή είχε κάνει κάτι κακό, αλλά «διότι τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια». Κατά τον ίδιο τρόπο, ανέκαθεν οι πονηροί μισούσαν εκείνους που ήταν καλύτεροί τους. Η ζωή υπακοής και ακλόνητης πίστης του Άβελ ήταν για τον Κάιν μια συνεχής επίπληξη. «Επειδή πας όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως, και δεν έρχεται εις το φως, διά να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού.» (ΑΊωάν. 3:12, Ιωάν. 3:20).ΠΠ 57.1

Όσο λαμπρότερα αντανακλάται το ουράνιο φως μέσα από το χαρακτήρα των πιστών δούλων του Θεού, τόσο αποκαλυπτικότερες παρουσιάζονται οι αμαρτίες των ασεβών και τόσο αποφασιστικότεροι γίνονται οι ασεβείς στις προσπάθειές τους να εξοντώσουν όσους ταράζουν τη μακαριότητά τους.ΠΠ 57.2

Ο φόνος του Άβελ αποτελεί το πρώτο παράδειγμα της έχθρας που ο Θεός δήλωσε ότι θα υπήρχε ανάμεσα στο φίδι και στο σπέρμα της γυναίκας - δηλαδή ανάμεσα στο Σατανά με τους υπηκόους του και στο Χριστό με τους οπαδούς Του. Με την αμαρτία του ανθρώπου ο Σατανάς απέκτησε την κυριαρχία της ανθρώπινης φυλής, αλλά ο Χριστός χορήγησε στον άνθρωπο την ικανότητα να αποτινάξει το ζυγό. Κάθε φορά που μια ψυχή αρνείται να εκτελέσει την αμαρτία με πίστη στον Αμνό του Θεού, η οργή του Σατανά εξάπτεται.ΠΠ 57.3

Η άγια ζωή του Άβελ αποτελούσε μαρτυρία εναντίον του ισχυρισμού του Σατανά ότι ήταν αδύνατο για τον άνθρωπο να τηρήσει το νόμο του Θεού. Όταν, ωθούμενος από το πνεύμα του πονηρού, ο Κάιν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να εξουσιάσει τον Άβελ, εξοργίσθηκε τόσο πολύ ώστε να του αφαιρέσει τη ζωή. Όσο θα υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι θα υπερασπίζονται τη δικαιοσύνη του νόμου του Θεού, το ίδιο πνεύμα θα εκδηλώνεται εναντίον τους. Αυτό το πνεύμα είναι που σε κάθε εποχή έστησε τα θυσιαστήρια και άναψε τις φωτιές για τους οπαδούς του Χριστού. Οι ωμότητες όμως που επιβάλλονται στους οπαδούς Του, υποδαυλίζονται από το Σατανά και τα στρατεύματά του επειδή δεν μπορούν να τους αναγκάσουν να υποταχθούν υπό τον έλεγχό τους. Είναι η οργή ενός νικημένου εχθρού. Κάθε μάρτυρας του Ιησού πεθαίνει νικητής. Ο προφήτης λέει: «Και αυτοί ενίκησαν αυτόν - τον όφιν τον αρχαίον, τον καλούμενον Διάβολον και ο Σατανάν - διά το αίμα του Αρνιού, και διά τον λόγον της μαρτυρίας αυτών. Και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.» (Αποκ. 12:11,9).ΠΠ 57.4

Ο δολοφόνος Κάιν κλήθηκε σε λίγο να απολογηθεί για το έγκλημά του. «Είπε Κύριος προς τον Κάιν, Πού είναι Άβελ ο αδελφός σου; Ο δε είπε, Δεν εξεύρω, μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» Ο Κάιν είχε τόσο πολύ εξαχρειωθεί στην αμαρτία, που έχασε κάθε συναίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού, καθώς και της μεγαλοσύνης και της παντοδυναμίας Του. Για αυτό κατέφυγε στο ψέμα για να καλύψει την ενοχή του.ΠΠ 58.1

Πάλι ο Κύριος είπε στον Κάιν: «Τί έκαμες; η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά προς Εμέ εκ της γης.» Ο Θεός είχε δώσει στον Κάιν την ευκαιρία να ομολογήσει την αμαρτία του. Είχε όλο τον καιρό να σκεφτεί. Ήξερε το ανοσιούργημα που έκανε και το ψέμα που μεταχειρίστηκε για να το καλύψει. Αλλά εξακολουθούσε να επαναστατεί και η καταδίκη δεν μπορούσε να αναβληθεί περισσότερο. Η θεϊκή φωνή που είχε ακουστεί να τον εκλιπαρεί και να τον νουθετεί, πρόφερε τα τρομερά αυτά λόγια: «Και τώρα επικατάρατος να ήσαι επί της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής διά να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου. Όταν εργάζησαι την γην, δεν θέλει εις το εξής σοι δώσει τον καρπόν αυτής. Πλανήτης και φυγάς θέλεις είσθαι επί της γης.»ΠΠ 58.2

Παρά το γεγονός ότι τα κρίματα του Κάιν άξιζαν τη θανατική καταδίκη, ο φιλεύσπλαχνος Δημιουργός διαφύλαξε και πάλι τη ζωή του, δίνοντάς του την ευκαιρία να μετανοήσει. Ο Κάιν όμως έζησε μόνο για να σκληρύνει την καρδιά του, να ενθαρρύνει την ανταρσία εναντίον της θεϊκής εξουσίας και να γίνει η κεφαλή μιας γενιάς γεμάτης από θρασείς αμαρτωλούς, έρμαια του πάθους. Ο πρώτος αυτός αποστάτης, οδηγούμενος από το Σατανά έγινε πειρασμός στους άλλους. Το παράδειγμα και η επιρροή του άσκησαν τη διαβρωτική τους δύναμη μέχρι που η Γη διαφθάρηκε και γέμισε από βία, σε σημείο που επέφερε την καταστροφή της.ΠΠ 58.3

Παρατείνοντας τη ζωή του πρώτου εγκληματία, ο Θεός παρουσίασε μπροστά στο σύμπαν ένα μάθημα που σχετίζεται με τη μεγάλη λογομαχία. Η κηλιδωμένη ιστορία του Κάιν και των απογόνων του απεικονίζει αυτό που θα επακολουθούσε αν επιτρεπόταν στον αμαρτωλό να ζήσει αιώνια: να συνεχίσει να επαναστατεί κατά του Θεού. Η ανεκτικότητα του Θεού κατέστησε τους ασεβείς περισσότερο θρασείς και προκλητικούς μέσα στα πλαίσια της παρανομίας τους.ΠΠ 58.4

Δεκαπέντε αιώνες μετά την έκδοση της ποινής του Κάιν, το σύμπαν παρέστη μάρτυρας της επιρροής και του παραδείγματός του με τα εγκλήματα και τη διαφθορά που πλημμύρισε τη Γη. Αποδείχθηκε τότε ότι η θανατική καταδίκη που επιβλήθηκε στην ανθρώπινη φυλή για την παράβαση του θεϊκού νόμου ήταν όχι μόνο δίκαιη αλλά και σπλαχνική. Όσο περισσότερο ζούσαν οι άνθρωποι στην αμαρτία, τόσο περισσότερο αποθρασύνονταν. Η θεϊκή καταδίκη, συντομεύοντας το στάδιο της αχαλίνωτης παρανομίας και ελευθερώνοντας τον κόσμο από την επιρροή εκείνων που είχαν σκληρυνθεί μέσα στην ανταρσία, ήταν μάλλον ευλογία παρά κατάρα.ΠΠ 58.5

Ο Σατανάς εργάζεται ακατάπαυστα με μεγάλη ενεργητικότητα και με χιλιάδες τεχνάσματα για να παραστήσει χωρίς επιτυχία το χαρακτήρα και το καθεστώς του Θεού. Με εκτεταμένα και καλά οργανωμένα σχέδια, καθώς και με θαυμαστή δύναμη, εργάζεται για να κρατήσει τους ανθρώπους στην πλάνη του. Ο άπειρος και πάνσοφος Θεός προβλέπει το τέλος από την αρχή και τα σχέδιά Του για την αντιμετώπιση του κακού ήταν εκτεταμένα και περιεκτικά. Ο σκοπός Του δεν περιοριζόταν στο να καταστείλει την ανταρσία, αλλά και να αποδείξει στο σύμπαν τη φύση της ανταρσίας. Η εξέλιξη του σχεδίου του Θεού αποδείκνυε τόσο τη δικαιοσύνη Του όσο και την ευσπλαχνία Του, και δικαίωνε τη σοφία και τη δικαιοσύνη Του στο χειρισμό του κακού.ΠΠ 59.1

Οι άγιοι κάτοικοι των άλλων κόσμων παρακολουθούσαν με βαθύτατο ενδιαφέρον την εξέλιξη των γεγονότων επάνω στη Γη. Στην κατάσταση που επικρατούσε στον κόσμο πριν από τον κατακλυσμό είδαν να απεικονίζονται τα αποτελέσματα της διοίκησης που ο Εωσφόρος είχε προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει στον Ουρανό, απορρίπτοντας την εξουσία του Χριστού και παραμερίζοντας το νόμο του Θεού. Σε εκείνους τους αυθαίρετους αμαρτωλούς του προκατακλυσμιαίου κόσμου είδαν τους υπηκόους που κατευθύνονταν από το Σατανά. Οι διαλογισμοί της ανθρώπινης καρδιάς ήταν μόνο κακία συνεχώς. (Δείτε Γεν. 6:5). Το κάθε συναίσθημα, η κάθε ροπή, η κάθε ιδέα αντιτάσσονταν στις θεϊκές αρχές της αγνότητας, της ειρήνης και της αγάπης. Ήταν παράδειγμα της τρομερής αχρειότητας που απέρρεε από την τακτική του Σατανά να απομακρύνει τα πλάσματα του Θεού από την αναχαίτιση που επιβάλλει ο άγιος νόμος Του.ΠΠ 59.2

Ενώ προχωρεί η μεγάλη διαμάχη, με την εξέλιξη των γεγονότων ο Θεός θα επιδείξει τις αρχές του διοικητικού Του συστήματος, οι οποίες παραποιήθηκαν από το Σατανά και από όλους όσους εξαπάτησε. Τελικά, η δικαιοσύνη Του θα αναγνωρισθεί από όλο τον κόσμο - αν και η αναγνώριση έρχεται πολύ αργά για να σώσει τους αποστάτες. Η συμπάθεια και η έγκριση του σύμπαντος είναι με το μέρος του Θεού, καθώς βήμα προς βήμα το σχέδιό Του βαίνει προς την τελειωτική του ολοκλήρωση. Θα αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος της τελικής εκρίζωσης της ανταρσίας. Τότε θα φανερωθεί πως όσοι εγκατέλειψαν τα θεϊκά εντάλματα, τάχθηκαν με το μέρος του Σατανά, πολεμώντας το Χριστό. Όταν ο άρχοντας του κόσμου θα κριθεί, όσοι συνέπραξαν με αυτόν θα συμμετέχουν στη μοίρα του και ολόκληρο το σύμπαν θα έχει παραστεί μάρτυρας της ποινικής καταδίκης και θα δηλώσει: «Δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί Σου, Βασιλεύ των αγίων.» (Αποκ. 15:3).ΠΠ 59.3