Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Πατριάρχες και Προφήτες

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Κεφάλαιο 52—Οι Ετησιεσ Πορτεσ

    (Βασίζεται στο βιβλίο Λευιτικόν, κεφ. 23:)ΠΠ 527.1

    Υπήρχαν τρεις ετήσιες συγκεντρώσεις των Ισραηλιτών για λατρεία στο αγιαστήριο. (Βλέπε Έξ. 23:14-16). Για ένα διάστημα η Σηλώ ήταν ο τόπος των συγκεντρώσεων αυτών. Αργότερα όμως η Ιερουσαλήμ έγινε το κέντρο της λατρευτικής ζωής του έθνους, και σε αυτήν συγκεντρώνονταν οι φυλές για τις επίσημες γιορτές.ΠΠ 527.2

    Ο λαός περιστοιχιζόταν από άγριες, πολεμοχαρείς φυλές που εποφθαλμιούσαν να αρπάξουν τα κτήματά τους. Και όμως, τρεις φορές το χρόνο όλοι οι υγιείς άνδρες και όλος ο λαός που μπορούσε να κάνει το ταξίδι, είχαν οδηγίες να αφήνουν τα σπίτια τους και να συναντιούνται κοντά στο κέντρο της χώρας. Τι κρατούσε τους εχθρούς τους να ορμήσουν στα απροστάτευτα σπιτικά και να τα ερημώσουν με τη φωτιά και το μαχαίρι; Τι εμπόδιζε μια επιδρομή στη χώρα που θα μπορούσε να οδηγήσει τον Ισραήλ αιχμάλωτο σε κάποιο ξενικό εχθρό; Ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι θα ήταν ο προστάτης του λαού Του. «Άγγελος Κυρίου στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων Αυτόν, και ελευθερώνει αυτούς.» (Ψαλμ. 34:7).ΠΠ 527.3

    Ενώ οι Ισραηλίτες ανηφόριζαν στον τόπο της λατρείας τους, μια θεϊκή δύναμη αναχαίτιζε τους εχθρούς τους. Η υπόσχεση του Θεού ήταν:ΠΠ 527.4

    «Αφού εκδιώξω τα έθνη απ’έμπροσθέν σου, και πλατύνω τα όριά σου, δεν θέλει επιθυμήσει ουδείς την γην σου, όταν αναβαίνης διά να εμφανισθής έμπροσθεν Κυρίου του Θεού σου τρις του ενιαυτού.» (Έξ. 34:24).ΠΠ 527.5

    Η πρώτη από αυτές τις γιορτές, το Πάσχα - η γιορτή των άζυμων, έπεφτε τον Αβίβ, τον πρώτο δηλαδή μήνα του ιουδαϊκού έτους που αναλογεί με τα τέλη Μαρτίου και αρχές Απριλίου. Το κρύο του χειμώνα είχε περάσει, η όψιμη βροχή είχε πάψει και ολόκληρη η φύση χαιρόταν την ανοιξιάτικη φρεσκάδα και ομορφιά. Το γρασίδι πρασίνιζε στους λόφους και στις κοιλάδες, και τα αγριολούλουδα στόλιζαν παντού τα λιβάδια. Το φεγγάρι που πλησίαζε τώρα να γίνει ολόγιομο, έκανε τις βραδιές μια απόλαυση. Ήταν η εποχή που τόσο όμορφα απεικονίσθηκε από το θρησκευτικό τραγουδιστή:ΠΠ 527.6

    «Ιδού, ο χειμών παρήλθεν,
    Η βροχή διέβη, απήλθε,
    Τα άνθη φαίνονται εν τη γη.
    Ο καιρός του άσματος έφθασε,
    Και η φωνή της τρυγόνος ηκούσθη εν τη γη ημών.
    Η συκή εξέφερε τους ολύνθους αυτής,
    Και αι άμπελοι με τα άνθη της σταφυλής Διαδίδωσιν ευωδίαν.» Άσμα Ασμάτων 2:11,13
    ΠΠ 528.1

    Σε ολόκληρη τη χώρα όμιλοι προσκυνητών έπαιρναν το δρόμο για τα Ιεροσόλυμα. Αφήνοντας πίσω τους οι βοσκοί τα πρόβατά τους στα βουνά, οι ψαράδες τη λίμνη της Γαλιλαίας, οι αγρότες τα χωράφια τους, οι γιοι των προφητών τα θρησκευτικά σχολεία τους, όλοι κατεύθυναν τα βήματά τους προς το μέρος όπου εμφανιζόταν η παρουσία του Θεού! Ταξίδευαν σταματώντας συχνά, επειδή πολλοί πήγαιναν πεζή. Τα καραβάνια πλήθαιναν διαρκώς και συχνά γίνονταν πολύ μεγάλα πριν φθάσουν στην αγία πόλη.ΠΠ 528.2

    Η γελαστή φύση προκαλούσε τη χαρά στις καρδιές των Ισραηλιτών και την ευγνωμοσύνη για το Δωρητή όλων των αγαθών. Οι ωραίοι εβραϊκοί Ψαλμοί ήταν οι ύμνοι για τη δόξα και το μεγαλείο του Κυρίου. Μόλις δινόταν το σύνθημα της σάλπιγγας και της μουσικής των κυμβάλων, άρχιζε η χορωδία των ευχαριστιών από χιλιάδες φωνές.ΠΠ 528.3

    «Ευφράνθην ότε μοι είπον,
    Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Κυρίου.
    Οι πόδες ημών θέλουσιν ίστασθαι Εν ταις πύλαις της Ιερουσαλήμ ...
    Εκεί αναβαίνουσιν αι φυλαί,
    Αι φυλαί του Κυρίου ...
    Διά να δοξολογήσωσι το όνομα του Κυρίου ...
    Ζητείτε την ειρήνην της Ιερουσαλήμ.
    Ας ευτυχώσιν οι αγαπώντες Σε.» Ψαλμ. 122:1-6
    ΠΠ 528.4

    Καθώς αντίκριζαν ολόγυρά τους λόφους όπου οι ειδωλολάτρες συνήθιζαν να ανάβουν τις φωτιές των θυσιαστηρίων τους, τα τέκνα του Ισραήλ έψαλλαν:ΠΠ 529.1

    «Υψώνω τους οφθαλμούς μου προς τα όρη,
    Πόθεν θέλει ελθεί η βοήθειά μου;
    Η βοήθειά μου έρχεται από του Κυρίου
    Του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.»
    «Οι πεποιθότες επί τον Κύριον
    Είναι ως το όρος Σιών
    Το οποίον δεν θέλει σαλευθή!
    Εις τον αιώνια διαμένει.
    Καθώς η Ιερουσαλήμ κυκλώνεται από των ορέων,
    Ούτως ο Κύριος κυκλώνει τον λαόν Αυτού,
    Από του νυν και έως του αιώνος.» Ψαλμ. 121:1,2. 125:1,2
    ΠΠ 529.2

    Ανηφορίζοντας τους λόφους που έβλεπαν προς την αγία πόλη, παρατηρούσαν με σεβάσμιο δέος τα πλήθη των προσκυνητών που κατευθύνονταν σιγά-σιγά προς το ναό. Διέκριναν τον καπνό του θυμιάματος να ανεβαίνει, και όπως άκουγαν τις σάλπιγγες των Λευιτών να αναγγέλλουν την ιερή λατρεία, τους συνέπαιρνε η έμπνευση της ώρας εκείνης και έψαλλαν:ΠΠ 529.3

    «Μέγας ο Κύριος και αινετός σφόδρα
    Εν τη πόλει του Θεού ημών,
    Τω όρει της αγιότητος Αυτού.
    Ωραίον τη θέσιν, χαρά πάσης της γης
    Είναι το όρος Σιών,
    Προς τα πλάγια του βορρά,
    Η πόλις του βασιλέως του μεγάλου.»
    «Ας ήναι ειρήνη εις τα τείχη σου,
    Αφθονία εις τα παλάτιά σου.»
    «Ανοίξατε εις εμέ τας πύλας της δικαιοσύνης,
    Θέλω εισέλθει εις αυτάς και θέλω δοξολογήσει τον Κύριον.»
    «Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Κύριον,
    Τώρα έμπροσθεν παντός του λαού Αυτού,
    Εν ταις αυλαίς του οίκου του Κυρίου,
    Εν μέσω σου, Ιερουσαλήμ.
    Αλληλούια.» Ψαλμ. 48:1,2, 122:7, 118:19, 116:18,19.
    ΠΠ 529.4

    Όλα τα σπίτια ήταν ανοιχτά στην Ιερουσαλήμ για τους προσκυνητές, και τα δωμάτια τους προσφέρονταν δωρεάν. Αλλά αυτά δεν επαρκούσαν για το αμέτρητο πλήθος, και σκηνές στήνονταν σε κάθε διαθέσιμο μέρος στην πόλη και στους γύρω λόφους.ΠΠ 530.1

    Τη δέκατη τέταρτη ημέρα του μήνα, το δειλινό, γιορταζόταν το Πάσχα με τις επιβλητικές και εντυπωσιακές ιεροτελεστίες του, που υπενθύμιζε την απελευθέρωση από τη σκλαβιά της Αιγύπτου και συμβόλιζε τη μελλοντική θυσία που θα τους ελευθέρωνε από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Όταν ο Σωτήρας παρέδιδε τη ζωή Του στο Γολγοθά, ή σημασία του Πάσχα έπαψε και η τελετή του Κυριακάτικου Δείπνου καθιερώθηκε ως αναμνηστικό του ίδιου γεγονότος του οποίου το Πάσχα ήταν ο τύπος.ΠΠ 530.2

    Το Πάσχα ακολουθούσε η επταήμερη γιορτή των άζυμων. Η πρώτη και η έβδομη ημέρα ήταν ημέρες σύναξης αγίας, κατά τις οποίες καμιά χειρονακτική εργασία δεν επιτρεπόταν να γίνει. Τη δεύτερη ημέρα της γιορτής αυτής οι πρώτοι καρποί της σοδειάς του χρόνου προσφέρονταν στο Θεό. Το κριθάρι ήταν το πρώιμο δημητριακά στην Παλαιστίνη και άρχιζε να ωριμάζει με την αρχή της γιορτής. Ένα δεμάτι από το δημητριακά αυτό το κινούσε ο ιερέας μπροστά στο βωμό του Θεού σε αναγνώριση ότι τα πάντα ήταν δικά Του. Μόνο όταν είχε γίνει η ιεροτελεστία αυτή μπορούσε να αρχίσει η συγκομιδή.ΠΠ 530.3

    Πενήντα μέρες μετά την προσφορά της πρωτοκαρπίας ερχόταν η Πεντηκοστή που ονομαζόταν η γιορτή της συγκομιδής ή η γιορτή των εβδομάδων. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τα σιτηρά που προετοιμάζονταν για τροφή, δύο ψωμιά καμωμένα με μαγιά, προσφέρονταν στο Θεό. Η Πεντηκοστή διαρκούσε μια μέρα που ήταν αφιερωμένη σε θρησκευτική λειτουργία.ΠΠ 530.4

    Τον έβδομο μήνα ήταν η γιορτή της Σκηνοπηγίας ή της Συγκομιδής. Η γιορτή αυτή ήταν μια αναγνώριση της μεγαλοδωρίας του Θεού στα προϊόντα του οπωρώνα, του ελαιώνα και του αμπελώνα. Ήταν το γιορταστικό επιστέγασμα της χρονιάς. Η γη είχε αποδώσει τη σοδειά της, τα γεννήματα είχαν συγκεντρωθεί στις αποθήκες, τα φρούτα, το λάδι και το κρασί είχαν μαζευτεί, οι πρωτοκαρπίες είχαν φυλαχθεί, και τότε ο λαός ερχόταν να εκφράσει τις ευχαριστίες του στο Θεό που τους είχε τόσο πλουσιοπάροχα ευλογήσει.ΠΠ 530.5

    Η γιορτή αυτή ήταν κυρίως μια τελετή χαράς. Συνέπιπτε ακριβώς με την Ημέρα του Εξιλασμού, τότε που χορηγείτο η διαβεβαίωση ότι οι ανομίες τους είχαν εξαλειφθεί. Απολαμβάνοντας την ειρήνη τους με το Θεό, έρχονταν μπροστά Του για να αναγνωρί- σουν την αγαθότητά Του και να Τον υμνήσουν για την ευσπλαχνία Του.ΠΠ 530.6

    Με τους κόπους της συγκομιδής τελειωμένους και με τους μόχθους της καινούργιας χρονιάς μη αρχινισμένους, ο λαός ήταν ξένοιαστος από φροντίδες και μπορούσαν να απολαύσουν την ιερή και χαρούμενη ατμόσφαιρα της ημέρας. Αν και οι πατέρες μόνο με τους γιους ήταν υποχρεωμένοι να παρευρίσκονται στις γιορτές, όσο όμως ήταν δυνατό, όλη η οικογένεια μπορούσε να συμμετέχει σε αυτές και φιλοξενία επίσης προσφερόταν στους δούλους, στους Λευίτες, στους ξένους και στους φτωχούς.ΠΠ 531.1

    Όπως το Πάσχα, έτσι και η γιορτή της Σκηνοπηγίας ήταν αναμνηστική. Σε ανάμνηση της οδοιπορικής ζωής τους στην έρημο, οι άνθρωποι έπρεπε να φύγουν από τα σπίτια τους και να κατοικήσουν σε σκηνές ή σε παραπήγματα καμωμένα από κλωνάρια «δένδρου ωραίου, κλάδους φοινίκων, και κλάδους δένδρων δασέων, και ιτέας από χειμάρρου.» (Λευιτ. 23:40,42,43).ΠΠ 531.2

    Η πρώτη ημέρα ήταν «συγκάλεσις αγία» και στις επτά ημέρες της γιορτής πρόσθεταν και την όγδοη η οποία έπρεπε να τηρηθεί κατά τον ίδιο τρόπο.ΠΠ 531.3

    Στις ετήσιες αυτές συγκεντρώσεις οι καρδιές νέων και γερόντων ενθαρρύνονταν στην υπηρεσία του Θεού, ενώ η συναναστροφή τους με άτομα προερχόμενα από διάφορες περιοχές της χώρας έσφιγγε τους δεσμούς που τους ένωναν με το Θεό και μεταξύ τους. Καλά θα ήταν να έχει ο λαός του Θεού στη σημερινή εποχή μια Γιορτή Σκηνοπηγίας, μια χαρούμενη αναμνηστική επέτειο για τις προς αυτούς ευλογίες του Θεού.ΠΠ 531.4

    Όπως ο λαός του Ισραήλ γιόρταζε την απολύτρωση που ο Θεός είχε κάνει για τους πατέρες τους, καθώς και τη θαυματουργική προστασία στη διάρκεια των οδοιποριών τους από την Αίγυπτο, έτσι θα πρέπει και εμείς να φέρουμε με ευγνωμοσύνη στη μνήμη μας τους διάφορους τρόπους που χρησιμοποίησε ο Θεός για να μας βγάλει από τον κόσμο και από το σκότος της πλάνης στο θαυμαστό φως της χάρης Του και της αλήθειας.ΠΠ 531.5

    Για αυτούς που κατοικούσαν σε μακρινή απόσταση από το αγιαστήριο, χρειαζόταν προετοιμασία πάνω από ένα μήνα κάθε χρόνο προκειμένου να παρευρεθούν στις ετήσιες γιορτές. Το παράδειγμα αυτό της αφοσίωσης στο Θεό πρέπει να επισημάνει τη σπουδαιότητα της θρησκευτικής λατρείας καθώς και την ανάγκη να υποτάξουμε τα εγωιστικά κοσμικά μας συμφέροντα στα πνευματικά και αιώνια ενδιαφέροντα.ΠΠ 531.6

    Χάνουμε όταν παραμελούμε το προνόμιο να συνερχόμαστε για να ενισχύουμε και να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον στη υπηρεσία του Θεού. Οι αλήθειες του λόγου Του χάνουν τη ζωτικότητα και τη σπουδαιότητα από τη σκέψη μας. Οι καρδιές μας παύουν να φωτίζονται και να συγκινούνται από την καθαγιάζουσα επιρροή, και παθαίνουμε πνευματική κατάπτωση. Στη χριστιανική συναναστροφή μας χάνουμε πολύ από την έλλειψη αμοιβαίας συμπάθειας. Όποιος κλείνεται στον εαυτό του, δεν εκπληρώνει την αποστολή στην οποία τον προόρισε ο Θεός.ΠΠ 532.1

    Είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα και η ευτυχία του ενός εξαρτάται από τον άλλον. Ο Θεός και η κοινωνία έχουν αξιώσεις από μας. Η πρέπουσα καλλιέργεια των κοινωνικών στοιχείων που φέρουμε μέσα μας, είναι εκείνη που δημιουργεί τη συμπάθεια για τους αδελφούς μας και μας κάνει ευτυχείς ενώ προσπαθούμε να κάνουμε το καλό στους άλλους.ΠΠ 532.2

    Η γιορτή της Σκηνοπηγίας δεν ήταν μόνο αναμνηστική, αλλά και τυπική. Όχι μόνο απεικόνιζε του παρελθόντος την ερημική διαμονή, αλλά σαν γιορτή της συγκομιδής, τιμούσε τη συγκέντρωση των καρπών της γης και έδειχνε τη μελλοντική μεγάλη ημέρα της τελικής συγκομιδής, όταν ο Κύριος του θερισμού θα στείλει τους θεριστές Του να συνάξουν τα ζιζάνια σε δεμάτια προοριζόμενα για τη φωτιά και να συλλέξουν το σιτάρι στη σιταποθήκη Του. Τότε όλοι οι ασεβείς θα απολεσθούν. Θα γίνουν «ως οι μη υπάρχοντες» (Αβδιού 16). Και κάθε φωνή απ’ άκρη σε άκρη στο σύμπαν θα αινέσει το Θεό.ΠΠ 532.3

    Ο αποκαλυπτής λέει:ΠΠ 532.4

    «Παν κτίσμα το οποίον είναι εν τω ουρανώ, και επί της γης, και υποκάτω της γης, όσα είναι εν τη θαλάσση, και πάντα τα εν αυτοίς, ήκουσα ότι έλεγον, Εις τον καθήμενον επί του θρόνου και εις το Αρνίον έστω η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκ. 5:13).ΠΠ 532.5

    Ο λαός του Ισραήλ αινούσε το Θεό στη μεγάλη γιορτή της Σκηνοπηγίας, φέροντας στη μνήμη του την ευσπλαχνία Του όταν τους απελευθέρωσε από την αιγυπτιακή σκλαβιά, καθώς και τη στοργική φροντίδα Του για αυτούς τον καιρό που ταξίδευαν στην ερημιά. Χαίρονταν επίσης με τη συναίσθηση της συγχώρησης και της αποδοχής τους με τη λειτουργία της Ημέρας του Εξιλασμού που μόλις είχε τελειώσει.ΠΠ 532.6

    Όταν όμως οι λυτρωμένοι του Κυρίου με ασφάλεια θα έχουν συγκεντρωθεί στην ουράνια Χαναάν - απελευθερωμένοι για πάντα από τη σκλαβιά της κατάρας, εξαιτίας της οποίας «πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νυν» (Ρωμ. 8:22) - θα χαρούν με ανέκφραστη και πανένδοξη χαρά. Το μεγάλο εξιλαστικό έργο του Χριστού για τους ανθρώπους θα έχει τότε ολοκληρωθεί και οι αμαρτίες τους θα έχουν παντοτινά εξαλειφθεί.ΠΠ 532.7

    «Η έρημος και η άνυδρος θέλουσιν ευφρανθή δι’αυτά,
    Και η ερημία θέλει αγαλλιασθή και ανθήσει ως ρόδον.
    Θέλει ανθήσει εν αφθονία και αγαλλιασθή
    Μάλιστα χαίρουσα και αλαλάζουσα.
    Η δόξα του Λιβάνου θέλει δοθή εις αυτήν,
    Η τιμή του Καρμήλου και Σαρών.
    Οι τόποι ούτοι θέλουσιν ιδεί την δόξαν του Κυρίου
    Και την μεγαλωσύνην του Θεού ημών.»
    «Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή
    Και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει.
    Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος,
    Και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει,
    Διότι εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα
    Και ρεύματα εν τη ερημία,
    Και η ξηρά γη θέλει κατασταθή λίμνη,
    Και η διψώσα γη πηγαί ύδατος ...
    Και εκεί θέλει είσθαι λεωφόρος και οδός,
    Και θέλει ονομασθή, Οδός αγία.
    Ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι’αυτής
    Αλλά θέλει είσθαι δι’αυτούς.
    Ο οδεύων και οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι.
    Λέων δεν θέλει είσθαι εκεί,
    Και θηρίον αρπακτικόν δεν θέλει αναβή εκεί,
    Δεν θέλει ευρεθή εκεί,
    Αλλά οι λελυτρωμένοι θέλουσι περιπατεί εκεί.
    Και οι λελυτρωμένοι του Κυρίου θέλουσιν επιστρέψει,
    Και ελθεί εν αλαλαγμώ εις την Σιών,
    Και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών.
    Αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει,
    Η λύπη δε και ο στεναγμός θέλουσι φύγει.» Ησ. 35:1,2,5-10
    ΠΠ 533.1

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents