Κεφάλαιο 71—Το Αμαρτημα και η Μεταμελεια του Δαβιδ

(Βασίζεται στο βιβλίο Β', Σαμουήλ, κεφ. 11:, 12:)ΠΠ 719.1

Η Γραφή επαινεί πολύ λίγο τους ανθρώπους. Ελάχιστος χώρος της Γραφής διατίθεται στην αφήγηση των αρετών ακόμη και για τους καλύτερους ανθρώπους που έζησαν ποτέ. Η αποσιώπηση αυτή δεν είναι χωρίς λόγο. Δεν είναι χωρίς δίδαγμα. Όλα τα καλά χαρακτηριστικά που έχουν οι άνθρωποι, είναι δώρα του Θεού. Επιτελούν τις καλές πράξεις με τη χάρη του Χριστού. Εφόσον λοιπόν τα χρεώνουν όλα στο Θεό, η δόξα για τα πεπραγμένα ανήκει αποκλειστικά σε Αυτόν.ΠΠ 719.2

Οι άνθρωποι δεν είναι παρά όργανα στα χέρια Του. Επιπλέον - όπως όλα τα μαθήματα της ιστορίας της Βίβλου διδάσκουν - είναι επικίνδυνο να επαινούνται ή να εξυψώνονται οι άνθρωποι επειδή είναι βέβαιο ότι όποιος σταματάει να αισθάνεται την εξάρτησή του από το Θεό θα κάνει λάθος, εμπιστευόμενος τη δική του δύναμη. Ο άνθρωπος αγωνίζεται εναντίον εχθρών που είναι ισχυρότεροι του.ΠΠ 719.3

«Διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλά εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηριάς εν τοις επουρανίοις.» (Εφεσ. 6: 12).ΠΠ 719.4

Για μας είναι αδύνατο να αγωνιστούμε στον αγώνα αυτόν με τη δύναμή μας. Οτιδήποτε απασχολεί το νου μακριά από το Θεό, οτιδήποτε οδηγεί στην αυτοεξύψωση ή στην αυτοεξάρτηση, προλειαίνει το δρόμο για την πτώση μας. Η γενική ιδέα της Βίβλου είναι να ενσταλάξει τη δυσπιστία στην ανθρώπινη δύναμη και να ενθαρρύνει την εμπιστοσύνη στη θεϊκή δύναμη.ΠΠ 719.5

Ήταν αυτό το πνεύμα της εμπιστοσύνης στον εαυτό του και της εξύψωσης του εαυτού του που προετοίμασε το δρόμο για την πτώ ση του Δαβίδ. Η κολακεία και τα επιδέξια δελεάσματα της δύναμης και της πολυτέλειας δεν τον άφησαν ανεπηρέαστο. Οι σχέσεις με τα γειτονικά έθνη είχαν κακή επίδραση. Σύμφωνα με τις συνήθειες που επικρατούσαν μεταξύ των ηγεμόνων της Ανατολής, κρίματα που δε γίνονταν ανεκτά στους υπηκόους, στην περίπτωση του βασιλιά έμεναν ατιμώρητα. Ο μονάρχης δεν ήταν υποχρεωμένος να ασκεί την ίδια αυτοσυγκράτηση όπως ο υπήκοος. Όλα αυτά έτειναν να μειώσουν τη διαίσθηση του Δαβίδ για την υπερβάλλουσα καταστρεπτικότατα της αμαρτίας. Αντί να στηρίζεται ταπεινά στη δύναμη του Κυρίου, άρχισε να βασίζεται στη δική του σοφία και δύναμη.ΠΠ 719.6

Μόλις κατορθώσει ο Σατανάς να χωρίσει την ψυχή από το Θεό - τη μόνη πηγή της δύναμης, προσπαθεί να προκαλέσει ανίερες επιθυμίες στη σαρκική φύση του ανθρώπου. Το έργο του εχθρού δε γίνεται απότομα. Στην αρχή δεν είναι ούτε αιφνιδιαστικό, ούτε εντυπωσιακό. Είναι μια κρυφή υπονόμευση του οχυρού των αρχών της ηθικής. Αρχίζει με φαινομενικά μικρά πράγματα, όπως η παραμέληση της πίστης στο Θεό και της στήριξης σε Αυτόν. Τείνουμε να ακολουθήσουμε τα ήθη και τα έθιμα του κόσμου.ΠΠ 720.1

Πριν λήξει ο πόλεμος με τους Αμμωνίτες, ο Δαβίδ, αφήνοντας την ηγεσία του στρατού στον Ιωάβ, επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ. Οι Σύριοι είχαν ήδη υποταχθεί στον Ισραήλ και η ολοκληρωτική ανατροπή των Αμμωνιτών φαινόταν σίγουρη. Τον είχαν περιβάλλει οι καρποί της νίκης και οι τιμές για την ικανή και σοφή ηγεσία του. Τώρα που ήταν ήσυχος και απροφύλαχτος, ο Σατανάς άρπαξε την ευκαιρία να απασχολήσει τη σκέψη του.ΠΠ 720.2

Το γεγονός ότι ο Θεός είχε φέρει το Δαβίδ σε τόσο στενή επαφή με τον εαυτό Του και του είχε δείξει τόση μεγάλη εύνοια, έπρεπε να ήταν για αυτόν το ισχυρότατο κίνητρο για να διατηρήσει το χαρακτήρα του άσπιλο. Όταν όμως ησυχασμένος και ασφαλισμένος άφησε το στήριγμά του από το Θεό, ο Δαβίδ ενέδωσε στο Σατανά και έφερε στην ψυχή του το στίγμα της ενοχής. Αυτός ο υποδειγμένος από τον Ουρανό αρχηγός του έθνους, ο εκλεγμένος από το Θεό για την εφαρμογή του νόμου Του, αυτός ο ίδιος καταπάτησε τις εντολές. Αυτός που έπρεπε να είναι ο φόβος και ο τρόμος των κακοποιών, με την πράξη του ενίσχυσε τα χέρια τους.ΠΠ 720.3

Στα προηγούμενα χρόνια όταν αντιμετώπιζε κινδύνους, ο Δαβίδ με ενσυνείδητη ακεραιότητα του χαρακτήρα, εμπιστευόταν κάθε του απόφαση στο Θεό. Το χέρι του Κυρίου τον είχε καθοδηγήσει με ασφάλεια ανάμεσα από αναρίθμητες παγίδες που είχαν στηθεί στα πόδια του. Τώρα όμως, ένοχος και αμετανόητος, δε ζήτησε τη βοήθεια και την καθοδήγηση του Ουρανού. Προσπάθησε να απελευθερωθεί μόνος από τον κίνδυνο στον οποίο τον είχε σπρώξει η αμαρτία. Η Βηθσαβεέ, η μοιραία ομορφιά της οποίας έγινε παγίδα για το βασιλιά, ήταν η γυναίκα του Ουρία του Χετταίου, ενός από τους γενναίους και αφοσιωμένους αξιωματικούς του Δαβίδ. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν το αμάρτημα γινόταν γνωστό. Ο νόμος του Θεού καθιστούσε το μοιχό ένοχο θανάτου. Ήταν πολύ πιθανόν ο εντιμότατος και τόσο επαίσχυντα προσβλημένος στρατιωτικός να δοκίμαζε να εκδικηθεί το βασιλιά, προκαλώντας μια εθνική εξέγερση.ΠΠ 720.4

Κάθε προσπάθεια που κατέβαλε ο Δαβίδ για να καλύψει την ενοχή του, έμεινε ατελεσφόρητη. Είχε παραδώσει τον εαυτό του στη δύναμη του Σατανά. Ο κίνδυνος τον περιτριγύριζε, τον περίμενε πικρότερη ατιμία και από το θάνατο. Δεν απέμενε παρά ένας μόνο τρόπος διαφυγής. Μέσα στην απελπισία του έσπευσε να προσθέσει στη μοιχεία και το έγκλημα.ΠΠ 721.1

Εκείνος που είχε επιτύχει την καταστροφή του Σαούλ, προγραμμάτιζε και την καταστροφή του Δαβίδ. Αν και οι πειρασμοί είναι διαφορετικοί, μοιάζουν όμως στην παράβαση του νόμου του Θεού. Ο Δαβίδ νόμιζε πως αν ο Ουρίας φονευόταν από εχθρικό χέρι στη μάχη, η ενοχή για το θάνατό του δε θα στρεφόταν στο βασιλιά. Τότε, η Βηθ-σαββεέ θα ήταν ελεύθερη να γίνει γυναίκα του Δαβίδ, η υποψία θα εξέλειπε και η βασιλική τιμή θα έμενε διαφυλαγμένη.ΠΠ 721.2

Ο Ουρίας έγινε ο κομιστής της γραπτής εξουσιοδότησης για τον ίδιο του το θάνατο. Μια επιστολή γραμμένη από το βασιλιά και σταλμένη με τον Ουρία στον Ιωάβ διέταζε: «Θέσατε τον Ουρίαν απέναντι της σκληροτέρας μάχης, έπειτα σύρθητε απ’αυτού, διά να κτυπηθή και να αποθάνη.» Ο Ιωάβ, ήδη επιβαρυμένος με την ενοχή ενός άλλου απρόκλητου εγκλήματος, δε δίστασε να υπακούσει στις οδηγίες του βασιλιά με αποτέλεσμα να πέσει σφαγμένος από τους Αμμωνίτες.ΠΠ 721.3

Μέχρι αυτό το σημείο, το μητρώο του Δαβίδ ως διοικητού υπήρξε αξιοζήλευτο και ελάχιστοι μονάρχες μπορούσαν να συγκριθούν μαζί του. Για αυτόν αναφέρεται ότι «έκαμε κρίσιν και δικαιοσύνην εις πάντα τον λαόν αυτού.» (Β', Σαμ. 8:15). Με την ακεραιότητά του είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη και την αφοσίωση του έθνους. Όταν όμως απομακρύνθηκε από το Θεό και παραδόθηκε στο πονηρό, έγινε για ένα διάστημα πράκτορας του Σατανά. Κατείχε ωστόσο ακόμη τη θέση και την εξουσία που του είχε δώσει ο Θεός. Βάση αυτού, απαιτούσε υπακοή η οποία θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή εκείνου ο οποίος θα του την παραχωρούσε. Ο Ιωάβ, ο οποίος έδειξε περισσότερη αφοσίωση στο βασιλιά παρά στο Θεό, παραβίασε το νόμο του Θεού κατόπιν εντολής του βασιλιά.ΠΠ 721.4

Ο Θεός είχε χορηγήσει τη δύναμη στο Δαβίδ, με τον όρο να τη χρησιμοποιήσει μόνο σύμφωνα με το θεϊκό νόμο. Όταν εξέδωσε διαταγή αντίθετη προς το νόμο του Θεού, η υπακοή λογιζόταν αμάρτημα. «Αι δε ούσαι εξουσίαι από του Θεού είναι τεταγμέναι.» Δεν πρέπει να υπακούμε σε εντολές που αντιτίθενται στο νόμο του Θεού. Γράφοντας στους Κορινθίους, ο απόστολος Παύλος καθορίζει τις αρχές με τις οποίες πρέπει να κυβερνόμαστε. Λέει: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.» (Ρωμ. 13:1, Α', Κορ. 11:1).ΠΠ 722.1

Μια αναφορά της εκτέλεσης της διαταγής του Δαβίδ στάλθηκε σε αυτόν. Ήταν τόσο προσεκτικά διατυπωμένη ώστε να μην εγείρει υπόνοιες ούτε για τον Ιωάβ ούτε για το βασιλιά. «Ο Ιωάβ προσέταξε τον μηνυτήν, λέγων, Αφού τελειώσης λαλών προς τον βασιλέα πάντα τα περί του πολέμου, εάν εξαφθή ο θυμός του βασιλέως . . . τότε ειπέ, Απέθανε και ο δούλος σου Ουρίας ο Χετταίος. Υπήγε λοιπόν ο μηνυτής, και ελθών, απήγγειλε προς τον Δαβίδ πάντα εκείνα, διά τα οποία απέστειλεν αυτόν ο Ιωάβ.»ΠΠ 722.2

Η απάντηση του βασιλιά ήταν: «Ούτω θέλεις ειπεί προ τον Ιωάβ, Μη σε ανησυχή τούτο το πράγμα, διότι η ρομφαία κατατρώγει πότε μεν ένα, πότε δε άλλον. Ενίσχυσον την μάχην σου εναντίον της πόλεως, και κατάστρεψον αυτήν, και συ ενθάρρυνε αυτόν.»ΠΠ 722.3

Η Βηθ-σαβεέ πένθησε τον άνδρα της όσες μέρες ήταν η συνήθεια και όταν αυτές τελείωσαν, «απέστειλεν ο Δαβίδ και παρέλαβεν αυτήν εις τον οίκον αυτού, και έγεινε γυνή αυτού.» Παλιότερα, η ευαίσθητη συνείδηση εκείνου δεν του επέτρεπε να σηκώσει το χέρι του εναντίον του κεχρισμένου του Κυρίου, ακόμη και όταν κινδύνευε η ζωή του. Πλέον, η ανώτερη αντίληψη περί τιμής, είχε πέσει τόσο χαμηλά που μπόρεσε να αδικήσει και να δολοφονήσει έναν από τους πιο αφοσιωμένους και γενναίους στρατιώτες του και περίμενε να απολαύσει ανενόχλητος την αμοιβή της αμαρτίας του. Αλίμονο! Πόσο είχε θαμπώσει το καθαρό χρυσάφι! Πόσο είχε αλλάξει το καθαρότατο χρυσάφι!ΠΠ 722.4

Απ’αρχής ο Σατανάς περιέγραψε στους ανθρώπους τα οφέλη που κερδίζονται με την παράβαση. Με αυτό τον τρόπο εξαπάτησε αγγέλους. Με αυτό τον τρόπο έβαλε σε πειρασμό τον Αδάμ και την Εύα ώστε να αμαρτήσουν. Με αυτό τον τρόπο οδηγεί ακόμη πλήθη ανθρώπων να δείξουν ανυπακοή στο Θεό. Το μονοπάτι της παράβασης παρουσιάζεται ελκυστικά, «αλλά τα τέλη (αυτού) φέρουσιν εις θάνατον». (Παρ. 14:12). Μακάριοι είναι εκείνοι οι οποίοι αποτολμώντας να το ακολουθήσουν, γυρίζουν πίσω εγκαίρως, έχοντας μάθει πόσο πικροί είναι οι καρποί της αμαρτίας. Η ευσπλαχνία του Θεού δεν άφησε το Δαβίδ να σαγηνευθεί μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή από τις απατηλές αμοιβές της αμαρτίας.ΠΠ 722.5

Για το καλό του Ισραήλ η επέμβαση του Θεού ήταν αναγκαία. Ενώ περνούσε ο καιρός, το αμάρτημα του Δαβίδ έναντι της Βηθ-σαβεέ έγινε γνωστό και άρχισαν να κινούνται υποψίες ότι αυτός είχε προσχεδιάσει το θάνατο του Ουρία. Αυτό ήταν προσβολή για τον Κύριο, ο οποίος είχε ευνοήσει και είχε ανυψώσει το Δαβίδ. Η αμαρτία του Δαβίδ παρέστησε ατυχώς το χαρακτήρα του Θεού και έριξε στο όνομά Του μομφή. Έτεινε να υποστείλει το λάβαρο της ευσέβειας στον λαό του Ισραήλ. Στη σκέψη πολλών μείωσε τον αποτρόπαιο χαρακτήρα της αμαρτίας, ενώ εκείνοι που δεν αγαπούσαν το Θεό, με τον τρόπο αυτό ενθαρρύνονταν να αμαρτάνουν.ΠΠ 723.1

Από τον προφήτη Νάθαν ζητήθηκε να φέρει την επικριτική αγγελία στο Δαβίδ. Ήταν ένα φοβερά αυστηρό μήνυμα. Σε λίγους ηγεμόνες μπορούσε να δοθεί μια τέτοια μομφή χωρίς την απαίτηση του βέβαιου θανάτου του αποδοκιμαζομένου. Ο Νάθαν μετέδωσε τη θεϊκή καταδίκη ατρόμητα και με τέτοια ουρανογέννητη σοφία, κινητοποιώντας την ευαισθησία του βασιλιά, αφυπνίζοντας τη συνείδησή. Ο Νάθαν πρόφερε τότε με τα δικά του χείλη τη δική του καταδίκη. Απευθυνόμενος στο Δαβίδ ως τον προσδιορισμένο από το Θεό φύλακα των δικαιωμάτων του λαού του, ο προφήτης επανέλαβε μια ιστορία αδικίας και καταδυνάστευσης που έπρεπε να διευθετηθεί. Είπε:ΠΠ 723.2

«Ήσαν δύο άνδρες εν πόλει τινί, είς πλούσιος ο δε άλλος πτωχός. Ο πλούσιος είχε ποίμνια και βουκόλια πολλά σφόδρα, ο δε πτωχός δεν είχεν άλλο ειμή μίαν μικράν αμνάδα, την οποίαν ηγόρασε και έθρεψε. Και εμεγάλωσε μετ’αυτού, και μετά των τέκνων αυτού ομού. Από του άρτου αυτού έτρωγε και από του ποτηριού αυτού έπινε και εν τω κόλπω αυτού εκοιμάτο και ήτο εις αυτόν ως θυγάτηρ. Ήλθε δε τις διαβάτης προς τον πλούσιον, και εφειδωλεύθη να λάβη εκ των ποιμνίων αυτού και εκ των βουκολίων αυτού, διά να ετοιμάση εις τον οδοιπόρον τον ελθόντα προς αυτόν, και έλαβε την αμνάδα του πτωχού και ητοίμασεν αυτήν διά τον άνθρωπον τον ελθόντα προς αυτόν.»ΠΠ 723.3

Ο θυμός του βασιλιά εξήφθηκε και φώναξε:ΠΠ 723.4

«Ζη Κύριος, άξιος θανάτου είναι ο άνθρωπος όστις έπραξε τούτο, και θέλει πληρώσει την αμνάδα τετραπλάσιον, επειδή έπραξε το πράγμα τούτο, και επειδή δεν εσπλαχνίσθη.»ΠΠ 724.1

Ο Νάθαν στύλωσε τα μάτια του στο βασιλιά. Υψώνοντας κατόπιν το δεξί του χέρι στον ουρανό δήλωσε με επισημότητα: «Συ είσαι ο άνθρωπος.» Και συνέχισε: «Διά τί κατεφρόνησας τον λόγον του Κυρίου, ώστε να πράξης το κακόν εις τους οφθαλμούς Αυτού;» Οι ένοχοι μπορούν, όπως έκανε ο Δαβίδ, να κρύψουν το κρίμα τους από τους ανθρώπους. Μπορούν να προσπαθήσουν να θάψουν την κακή πράξη τους για πάντα από τα ανθρώπινα μάτια ή από την ανθρώπινη γνώση. Αλλά «πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς Αυτού προς Όν έχομεν να δώσωμεν λόγον.» «Δεν είναι ουδέν κεκαλυμμένον, το οποίον δεν θέλει ανακαλυφθή, και κρυπτόν το οποίον δεν θέλει γνωσθή.» (Εβρ. 4: 13, Ματθ. 10:26).ΠΠ 724.2

Ο Νάθαν δήλωσε:ΠΠ 724.3

«Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, Εγώ σε έχρισα βασιλέα επί τον Ισραήλ, και Εγώ σε ηλευθέρωσα εκ χειρός του Σαούλ ... Διά τί κατεφρόνησας τον λόγον του Κυρίου, ώστε να πράξης το κακόν εις τους οφθαλμούς Αυτού; Ουρίαν τον Χετταίον επάταξας εν ρομφαία, και την γυναίκα αυτού έλαβες εις σεαυτόν γυναίκα, και αυτόν εθανάτωσας εν τη ρομφαία των υιών Αμμών. Τώρα λοιπόν δεν θέλει αποσυρθή ποτέ ρομφαία εκ του οίκου σου ... Ιδού, θέλω επεγείρει εναντίον σου κακά εκ του οίκου σου, και θέλω λάβει τας γυναίκας σου έμπροσθεν των οφθαλμών σου, και θέλω δώσει αυτάς εις τον πλησίον σου . . . διότι συ έπραξας κρυφίως, αλλ’Εγώ θέλω κάνει τούτο το πράγμα έμπροσθεν παντός του Ισραήλ, και κατέναντι του ηλίου.»ΠΠ 724.4

Η επίπληξη του προφήτη άγγιξε την καρδιά του Δαβίδ. Η συνείδησή του ξύπνησε. Το σφάλμα του παρουσιάστηκε με όλο το τρομερό του μέγεθος. Η μετανοιωμένη ψυχή του λύγισε μπροστά στο Θεό. Με τρεμάμενα χείλη είπε: «Ημάρτησα εις τον Κύριον.»Κάθε αδικία που γίνεται στους άλλους, επιστρέφει από τον αδικούμενο πίσω στο Θεό. Ο Δαβίδ είχε διαπράξει μια σοβαρή αμαρτία, τόσο απέναντι στον Ουρία όσο και απέναντι στη Βηθ-σαβεέ και το ένιωθε βαθιά. Απείρως μεγαλύτερη όμως ήταν η αμαρτία του απέναντι στο Θεό.ΠΠ 724.5

Μολονότι δεν υπήρχε κανείς στο Ισραήλ που να εκτελέσει τη θανατική καταδίκη στον κεχρισμένο του Κυρίου, ο Δαβίδ έτρεμε μήπως, ένοχος και ασυγχώρητος, πέθαινε με άμεση τιμωρία του Θε- ού. Αλλά από τον προφήτη τού ήρθε το ακόλουθο μήνυμα: «Ο Κύριος παρέβλεψε το αμάρτημά σου. Δεν θέλεις αποθάνει.» Έπρεπε όμως να εφαρμοστεί η δικαιοσύνη. Η θανατική καταδίκη μεταφέρθηκε από το Δαβίδ στο παιδί της αμαρτίας του. Έτσι, ο βασιλιάς είχε την ευκαιρία να μετανοήσει, επειδή για αυτόν η αρρώστια και ο θάνατος του παιδιού που αποτελούσαν μέρος της τιμωρίας του και ήταν ασύγκριτα πιο επώδυνο από ότι θα ήταν ο θάνατός του. Ο προφήτης είπε: «Επειδή διά ταύτης της πράξεως έδωκας μεγάλην αφορμήν εις τους εχθρούς του Κυρίου να βλασφημώσι, διά τούτο το παιδίον το γεννηθέν εις σε εξάπαντος θέλει αποθάνει.»ΠΠ 724.6

Όταν το παιδί προσβλήθηκε από την αρρώστια, ο Δαβίδ με νηστεία και με βαθιά ταπείνωση ικέτευσε για τη ζωή του. Έβγαλε τη βασιλική στολή του, αφαίρεσε το διάδημά του και κάθε βράδυ διανυκτέρευε πεσμένος καταγής. Ικέτευε με σπαραξικάρδια λύπη για την αθώα ψυχή που υπέφερε εξαιτίας της δικής του ενοχής. «Και εσηκώθησαν οι πρεσβύτεροι του οίκου αυτού, και ήλθον προς αυτόν διά να σηκώσωσιν αυτόν από της γης, πλην δεν ηθέλησε.»ΠΠ 725.1

Πολλές φορές, όταν οι τιμωρίες είχαν αποφασιστεί εναντίον ατόμων ή πόλεων, το κακό είχε αποφευχθεί με την ταπείνωση και τη μετάνοια. Ο φιλεύσπλαχνος Θεός, πρόθυμος να συγχωρεί, είχε στείλει κομιστές ειρήνης. Παίρνοντας θάρρος από τη σκέψη αυτή, ο Δαβίδ επέμενε στις ικεσίες του όσο ζούσε το παιδί. Όταν έμαθε ότι αυτό πέθανε, με ηρεμία υποτάχθηκε στην απόφαση του Θεού. Είχε δεχτεί το πρώτο κτύπημα της ανταπόδοσης που ο ίδιος την είχε αποκαλέσει δίκαια. Όσο διάστημα ο Δαβίδ εμπιστευόταν την ευσπλαχνία του Θεού, δεν έμενε χωρίς παρηγοριά.ΠΠ 725.2

Πάρα πολλοί που διαβάζουν την ιστορία της πτώσης του Δαβίδ, ρωτούν: «Γιατί να δοθεί στη δημοσιότητα το γεγονός αυτό; Γιατί ο Θεός θεώρησε καλό να ξεσκεπάσει στα μάτια του κόσμου τη σκοτεινή όψη της ζωής ενός που είχε τόσο τιμηθεί από τον Ουρανό;» Όταν ο προφήτης επέπληξε το Δαβίδ, είχε δηλώσει σχετικά με την αμαρτία του: «Διά ταύτης της πράξεως έδωκας μεγάλην αφορμήν εις τους εχθρούς του Κυρίου να βλασφημώσι.»ΠΠ 725.3

Στις κατοπινές γενεές οι άπιστοι, δείχνοντας τον κηλιδωμένο με το μελανό στίγμα χαρακτήρα του Δαβίδ, φώναξαν θριαμβευτικά και περιπαικτικά: «Να «άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού!» Έτσι, η μομφή αποδόθηκε στη θρησκεία, ο Θεός και ο λόγος Του κακολογήθηκαν, ψυχές σκληρύνθηκαν από την απιστία και πολλοί υπό το κάλυμμα της ευσέβειας, ενθαρρύνθηκαν στο να αμαρτάνουν.ΠΠ 725.4

Η ιστορία όμως του Δαβίδ δεν παρέχει καμιά ενθάρρυνση για αμαρτία. Όταν βάδιζε κάτω από την οδηγία του Θεού, τότε ονομάστηκε «άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού». Όταν αμάρτησε, αυτό έπαψε να ισχύει για αυτόν, μέχρι που μετανοημένος επέστρεψε στον Κύριο. Ο λόγος του Θεού αναφέρει με σαφήνεια: «Το πράγμα όμως το οποίον έπραξεν ο Δαβίδ, εφάνη κακόν εις τους οφθαλμούς του Κυρίου.» Ο Κύριος είπε στο Δαβίδ με τον προφήτη του: «Διά τί κατεφρόνησας τον λόγον του Κυρίου, ώστε να πράξης το κακόν εις τους οφθαλμούς Αυτού; . . . Τώρα λοιπόν δεν θέλει αποσυρθεί ποτέ ρομφαία εκ του οίκου σου, επειδή με κατεφρόνησας.» Αν και ο Δαβίδ μετανόησε για την αμαρτία του, συγχωρήθηκε και έγινε δεκτός από τον Κύριο, θέρισε την ολέθρια συγκομιδή των σπόρων που μόνος του είχε σπείρει. Οι τιμωρίες τις οποίες υπέστησαν ο ίδιος και η οικογένειά του μαρτυρούν τον αποτροπιασμό που ο Θεός αισθάνεται για την αμαρτία.ΠΠ 726.1

Μέχρι τότε η Θεία Πρόνοια είχε προστατεύσει το Δαβίδ από όλες τις σκευωρίες των εχθρών του και είχε δράσει άμεσα για να συγκροτήσει το Σαούλ. Είχε υποστεί μεγάλη αλλαγή ο Δαβίδ. Η συναίσθηση της αμαρτίας του και των τραγικών αποτελεσμάτων της είχε σπάσει το ηθικό του. Ένιωθε ταπεινωμένος στα μάτια των υπηκόων του. Η επιρροή του μειώθηκε. Μέχρι τότε, η ευημερία του είχε αποδοθεί στην ευσυνείδητη υπακοή του στις εντολές του Κυρίου. Πλέον οι υπήκοοί του γνώριζαν την αμαρτία του και θα παραδειγματίζονταν για να αμαρτάνουν ευκολότερα.ΠΠ 726.2

Η εξουσία που ασκούσε στην ίδια του την οικογένεια, ο απαιτούμενος σεβασμός και η υπακοή από μέρους των γιων του εξασθένησαν. Το συναίσθημα του σφάλματός του τον έκανε να τηρεί σιγή εκεί όπου όφειλε να καταδικάσει την αμαρτία. Αδυνάτισε η πυγμή του στην εφαρμογή της δικαιοσύνης στο σπιτικό του. Το κακό του παράδειγμα επέδρασε στους γιους του και ο Θεός δε θα επενέβαινε για να παρεμποδίσει τα αποτελέσματα. Θα επέτρεπε στα πράγματα να ακολουθήσουν τη δική τους πορεία και έτσι ο Δαβίδ τιμωρήθηκε αυστηρά.ΠΠ 726.3

Έναν ολόκληρο χρόνο μετά την πτώση στην αμαρτία, ο Δαβίδ έζησε σε φαινομενική ασφάλεια χωρίς να εξωτερικεύεται η δυσαρέσκεια του Θεού. Η θεϊκή καταδίκη όμως αιωρούταν επάνω του. Γοργά και σίγουρα πλησίαζε η ημέρα της κρίσης και της ανταπόδοσης. Καμιά μετάνοια δεν μπορούσε να αποτρέψει. Αγωνία και εξευτελισμός θα σκίαζε ολόκληρη την επίγεια ζωή του. Αυτοί πού, δείχνοντας το παράδειγμα του Δαβίδ, προσπαθούν να ελαφρύνουν το βάρος της ενοχής εξαιτίας των δικών τους αμαρτημάτων, θα έπρεπε να διδαχθούν από τη Γραφή ότι ο δρόμος της παράβασης είναι σκληρός. Αν και μπορούν να στραφούν μακριά από την αμαρτωλή πορεία τους όπως ο Δαβίδ, τα αποτελέσματα της αμαρτίας είναι πικρά και δυσβάσταχτα ακόμη και σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή.ΠΠ 726.4

Ο Θεός είχε την πρόθεση να χρησιμεύσει η ιστορία της πτώσης του Δαβίδ σαν προειδοποίηση. Δεν μπορεί κανείς να αισθάνεται ασφαλής όταν παραμελεί να αγρυπνάει και να προσεύχεται, ακόμη και αν έχει ευνοηθεί και ευλογηθεί σε μεγάλο βαθμό. Αυτό αποδείχθηκε σε εκείνους που ζήτησαν με ταπεινοφροσύνη να πάρουν το μάθημα που σκόπευε να τους διδάξει ο Θεός.ΠΠ 727.1

Από τη μια γενεά στην επόμενη, χιλιάδες έχουν οδηγηθεί με αυτό τον τρόπο να αναγνωρίσουν κίνδυνο που διατρέχουν από τη δύναμη του Σατανά. Η πτώση του Δαβίδ, τον οποίο είχε τιμήσει πολύ ο Κύριος, δημιούργησε μέσα τους τη δυσπιστία στον εαυτό τους. Αισθάνθηκαν ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να τους διαφυλάξει με τη δύναμή Του, μόνο με την από μέρους τους πίστη. Γνωρίζοντας ότι σε Αυτόν βρίσκεται η δύναμή τους και η ασφάλειά τους, συγκρατήθηκαν να κάνουν το πρώτο βήμα προς το έδαφος του Σατανά.ΠΠ 727.2

Πριν εκδοθεί η θεϊκή τιμωρία εναντίον του Δαβίδ, αυτός ήδη είχε αρχίσει να θερίζει τους καρπούς της παρανομίας. Η συνείδησή του δεν έβρισκε ησυχία. Η ψυχική αγωνία από την οποία διακατέχεται την εποχή εκείνη, γίνεται εμφανής στον τριακοστό δεύτερο ψαλμό.ΠΠ 727.3

Λέει:ΠΠ 727.4

«Μακάριος εκείνος του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις,
Του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία.
Μακάριος ο άνθρωπος
Εις τον οποίον ο Κύριος δεν λογαριάζει ανομίαν,
Και εις του οποίου το πνεύμα δεν υπάρχει δόλος.
Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου
Εκ του ολολυγμού μου όλην την ημέραν,
Επειδή ημέραν και νύκτα εβαρύνθη η χειρ Σου επ’εμέ.
Η υγρότης μου μετεβλήθη εις θερινήν ξηρασίαν.» Ψαλμοί 32:1-4ΠΠ 727.5

Και ο πεντηκοστός πρώτος ψαλμός εκφράζει τη μετάνοια του Δαβίδ, όταν το μήνυμα της επίπληξής του ήρθε από το Θεό:ΠΠ 727.6

«Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός Σου,
Κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου
Εξάλειψον τα ανομήματά μου.
Πλύνον με μάλλον και μάλλον
Από της ανομίας μου
Και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με
Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω,
Και η αμαρτία μου ενώπιόν
μου είναι διά παντός ...
Ράντισόν με με ύσωπον
Και θέλω είσθαι καθαρός.
Πλύνον με και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος.
Κάμε με να ακούσω αγαλλίασιν και ευφροσύνην,
Διά να ευφρανθώσι τα οστά τα οποία συνέθλασας.
Απόστρεψον το πρόσωπόν Σου από των αμαρτιών μου,
Και πάσας μου τας ανομίας εξάλειψον.
Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ,
Και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου.
Μη με απόρριψης από του προσώπου Σου
Και το Πνεύμα το Άγιόν Σου μη αφαιρέσης απ’εμού.
Απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας Σου,
Και με πνεύμα ηγεμονικόν στήριξόν με.
Θέλω διδάξει εις τους παραβάτας τας οδούς Σου
Και αμαρτωλοί θέλουσιν επιστρέψει εις Σε.
Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, Θεέ,
Θεέ της σωτηρίας μου.
Η γλώσσα μου θέλει ψάλει εν αγαλλιάσει
Την δικαιοσύνην Σου.» Ψαλμοί 51:1-14ΠΠ 728.1

Έτσι, με έναν ιερό ύμνο που θα ψαλλόταν στις δημόσιες συγκεντρώσεις του λαού του και στην παρουσία των αυλικών του — ιερέων, κριτών, πριγκίπων και πολεμιστών - θα διαιώνιζε μέχρι την τελευταία γενιά τη γνώση της πτώσης του. Ο βασιλιάς του Ισραήλ εξιστόρησε την αμαρτία του, τη μεταμέλειά του και την ελπίδα του για συγχώρηση με το έλεος του Θεού. Αντί να προσπαθήσει να καλύψει την ενοχή του, επιθυμούσε να διδαχτούν και άλλοι από τη θλιβερή ιστορία της πτώσης του.ΠΠ 728.2

Η μετάνοια του Δαβίδ ήταν βαθιά και ειλικρινής. Δεν κατέβαλε καμιά προσπάθεια για να μετριάσει το σφάλμα του. Καμιά επιθυμία να διαφύγει τις απειλητικές τιμωρίες δεν ενέπνεε την προσευχή-ΠΠ 728.3

του, αλλά είδε το τεράστιο μέγεθος της παράβασής του έναντι του Θεού. Είδε τη ρυπαρότητα της ψυχής του. Αηδίασε από την αμαρτία του. Δεν προσευχήθηκε μόνο για συγχώρηση, αλλά και για καθαρότητα της καρδιάς. Ο Δαβίδ δεν εγκατέλειψε τον αγώνα απεγνωσμένος. Στις υποσχέσεις του Θεού προς τους μετανοούντες αμαρτωλούς διέκρινε την απόδειξη της συγχώρησης και της αποδοχής του.ΠΠ 729.1

«Διότι δεν θέλεις θυσίαν,
', Αλλως ήθελον προσφέρει.
Εις ολοκαυτώματα δεν αρέσκεσαι.
Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον,
Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην,
Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει.» Ψαλμοί 51:16,17ΠΠ 729.2

Ο Δαβίδ μπορεί να έπεσε, ο Θεός όμως τον σήκωσε. Ήταν σε πληρέστερη εναρμόνιση με το Θεό και έχαιρε μεγαλύτερης συμπάθειας από τους συνανθρώπους του από ότι πριν πέσει. Μέσα στη χαρά της α-πελευθέρωσής του έψαλε:ΠΠ 729.3

«Είπα, εις τον Κύριον θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου,
Και Συ συνεχώρησας την ανομίαν της παραβάσεώς μου . . .
Συ είσαι η σκέπη μου, θέλεις με φυλάττει από θλίψεως,
Αγαλλίασιν λυτρώσεως θέλεις με περικυκλώνει.» Ψαλμοί 32:5,7ΠΠ 729.4

Πολλοί διαμαρτύρονται για την αδικία από μέρους του Θεού συγχωρώντας το Δαβίδ, η ενοχή του οποίου ήταν τόσο μεγάλη. Από την άλλη απέρριψε το Σαούλ για πράγματα που εκείνοι βλέπουν σαν κατά πολύ λιγότερο σκανδαλώδεις αμαρτίες. Ο Δαβίδ όμως ταπεινώθηκε και ομολόγησε την αμαρτία του, ενώ ο Σαούλ περιφρόνησε τον έλεγχο και σκλήρυνε την καρδιά του με μια αμετανόητη στάση.ΠΠ 729.5

Αυτό το κεφαλαίο της ιστορίας του Δαβίδ έχει μεγάλη σημασία για τον μετανοούντα αμαρτωλό. Είναι ένα από τα δυναμικότερα παραδείγματα που έχουν δοθεί στους ανθρώπινους αγώνες και πειρασμούς, με σκοπό την πραγματική μετάνοια στο Θεό και την πίστη στον Κύριό μας, Ιησού Χριστό. Σε όλες τις εποχές απετέλεσε πηγή ενθάρρυνσης για τις ψυχές που ενώ έχουν πέσει στην αμαρτία, αγωνίζονται πιεζόμενες από το βάρος της ενοχής. Χιλιάδες από τα παιδιά του Θεού που εξαπατήθηκαν από την αμαρτία, όταν φτάσουν στο χείλος της απόγνωσης, θυμούνται πως η ειλικρινής μετάνοια και εξομολόγηση του Δαβίδ έγιναν δεκτές από το Θεό, αν και υπέφερε για την παρανομία του. Ενθαρρύνονται επίσης να μετανοήσουν και οι ίδιοι και να προσπαθήσουν να βαδίσουν πάλι στο δρόμο των ενταλμάτων του Θεού.ΠΠ 729.6

Οποιοσδήποτε πιστός του Θεού ταπεινώσει την ψυχή του με εξομολόγηση και μετάνοια όπως έκανε ο Δαβίδ, μπορεί να είναι βέβαιος ότι υπάρχει για αυτόν ελπίδα. Οποιοσδήποτε αποδεχτεί με πίστη τις υποσχέσεις του Θεού, θα βρει τη συγχώρηση. Δε θα απορρίψει ποτέ ο Κύριος μια πραγματικά μετανοημένη ψυχή. Έχει δώσει αυτή την υπόσχεση:ΠΠ 730.1

«Ας πιασθή από της δυνάμεώς Μου, διά να κάμη ειρήνην μετΈμού, και θέλει κάμει μετΈμού ειρήνην.» «Ας εγκαταλείψη ο ασεβής την οδόν αυτού, και ο άδικος τας βουλάς αυτού, και ας επιστρέψη προς τον Κύριον, και θέλει ελεήσει αυτόν, και προς τον Θεόν ημών, διότι Αυτός θέλει συγχωρήσει αφθόνως.» (Ησ. 27:5, 55:7).ΠΠ 730.2