ÞAKKARGJÖRÐ JEREMÍA, 19. nóvember

Náð Drottins er ekki þrotin, miskunn hans ekki á enda. Hún er ný á hverjum morgni, mikil er trúfesti þín. Harm. 3, 22, 23DL 329.1

Hinn trúi spámaður fékk daglega styrk til þess að standast. “En Drottinn er með mér eins og voldug hetja,” lýsti hann yfir í trú. “Fyrir því munu ofsóknarmenn mínir steypast og engu áorka. Þeir skulu verða herfilega til skammar af því að þeir hafa ekki farið viturlega að ráði sínu — til eilífrar, ógleymanlegrar smánar.” “Lofsyngið Drottni, vegsamið Drottin, því að hann frelsaði líf hins fátæka undan valdi illgjörðarmanna.” Reynsla Jeremía í æsku hans og einnig síðar á ævinni í starfi hans kenndi honum þá lexíu að “örlög mannsins eru ekki á hans valdi, né það heldur á valdi gangandi manns að stýra skrefum sínum.” Hann lærði að biðja: “Refsa mér því, Drottinn, en þó í hófí, ekki í reiði þinni til þess að þú gjörir ekki út af við mig.”DL 329.2

Þegar hann var kallaður til þess að drekka bikar þrenginga og sorga og þegar hans var freistað í eymd sinni til að segja: “Horfinn er lífskraftur minn, von mín fjarri Drottni,” þá minntist hann forsjónar Guðs í lífi sínu og hrópaði sigrihrósandi: “Náð Drottins er ekki þrotin, miskunn hans ekki á enda. Hún er ný á hverjum morgni, mikil er trúfesti þín.” ^{43PK, 420, 421}DL 329.3

Margir þeir sem játa kristna trú dvelja svo mikið við dimmu hliðar lífsins þegar þeir gætu glaðst í sólskininu. Þeir kveina þegar þeir ættu að vera glaðir. Þeir tala um reynslur þegar þeir aettu að fara með lofgjörð fyrir þær miklu blessanir sem þeir hljóta. Þeir líta á hið óskemmtilega, á vonbrigðin og andvarpa yfir sorginni og þess vegna verða þeir sorgmæddir og daprir en ef þeir teldu blessanir sínar mundu þeir komast að raun um að þær væru svo margar að þeir gleymdu að minnast á sorgarefnin. Ef þeir tækju á hverjum degi eftir greiðum sem aðrir gera þeim, ef þeir fylltu hugann af vingjarnleika sem þeir mættu. Ef þeir á hverjum degi tækju eftir þeim velgerðum sem þeir eru gerðar, ef þeir geymdu í huga sér minninguna um vingjarnleika sem þeim hafði verið sýndur fyndu þeir meiri ástæður til þess að færa gjafara alls þess sem gott er lof og þakkir. ^{44Signs, Feb. 12, 1885}DL 329.4