Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Fundamenty chrześcijańskiego wychowania

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Rozdział 45 — Istotne wykształcenie

    Napisałam obszernie odnośnie studentów spędzających nierozsądnie długi czas na zdobywanie wykształcenia ale mam nadzieję że nie będę źle zrozumiana odnośnie tego co jest istotnym wykształceniem. Nie sądzę by powinno się czynić powierzchowną pracę tak jak to jest przedstawione w sposób, w który pracuje się w niektórych częściach ziemi w Australii. Orano na kilka cali w głąb ziemi, która nie była przygotowana na nasienie i żniwa były liche, stosownie do powierzchownego przygotowania ziemi.FW 368.1

    Bóg dał badawcze umysły młodzieży i dzieciom. Ich siły rozumowania są powierzone im jako cenne talenty. Jest obowiązkiem rodziców by zachować sprawę ich edukacji przed nimi w jej prawdziwym znaczeniu gdyż to poszerza wiele dziedzin. Powinny być uczone by wykorzystywać każdy talent i organ oczekując że będą użyte w służbie Chrystusa dla wywyższenia upadłej ludzkości. Nasze szkoły są specjalnym narzędziem Pana do wyszkolenia dzieci i młodzieży do pracy misyjnej. Rodzice powinni rozumieć swą odpowiedzialność i pomóc swym dzieciom by doceniły wielkie przywileje i błogosławieństwa, które Bóg dostarczył im w możliwościach edukacji.FW 368.2

    Lecz ich domowe wykształcenie powinno dotrzymywać kroku z wykształceniem literalnym. W dzieciństwie i młodości praktyczne i literalne wyszkolenie powinno być połączone a umysł zapełniony poznaniem. Rodzice powinni czuć że mają uroczyste dzieło do wykonania i powinni podjąć się go gorliwie. Mają szkolić i kształtować charaktery swoich dzieci. Nie powinni być zadowoleni z czynienia powierzchownego dzieła. Przed każdym dzieckiem jest otwarte życie związane z najwyższymi interesami gdyż mają być uczynieni kompletnymi w Chrystusie poprzez narzędzia, w które Bóg wyposażył. Gleba serca powinna być zaabsorbowana, ziarna prawdy powinny być zasiane w najwcześniejszych latach. Jeśli rodzice są beztroscy w tej sprawie, będą wezwani do zdania sprawy za swe niewierne szafarstwo. Z dziećmi powinno się postępować czule i z miłością ucząc że Chrystus jest ich osobistym Zbawicielem przez prosty proces dawania ich serc i umysłów Temu, którego są uczniami.FW 368.3

    Dzieci powinny być uczone by mieć część w domowych obowiązkach. Powinny być pouczane jak pomóc ojcu i matce w małych rzeczach, które mogą uczynić. Ich umysły powinny być kształcone by myśleć, ich pamięć obciążona by pamiętać wyznaczoną pracę a w kształceniu zwyczajów użyteczności w domu stają się wykształcone w czynieniu praktycznych obowiązków stosownych do ich wieku. Jeśli dzieci mają odpowiednie domowe wykształcenie, nie znajdą się na ulicach otrzymując przypadkowe wykształcenie, które tak wielu otrzymuje. Rodzice, którzy kochają swe dzieci w rozsądny sposób, nie pozwolą im by wzrastały z leniwymi zwyczajami, w niewiedzy jak wykonywać domowe obowiązki. Niewiedza nie jest akceptowana przez Boga, jest niekorzystna dla wykonywania Jego dzieła. Ignorancja nie jest uznana za znak pokory lub za coś co ludzie powinni chwalić. Ale Bóg działa dla ludu pomimo ich niewiedzy. Ci, którzy nie mają możliwości zdobywania wiedzy lub mieli możliwość i nie wykorzystywali jej a nawrócili się do Boga, mogą być użyteczni w służbie Pana, mogą czynić służbę w bardziej różnorodne sposoby i mogą wykonać znacznie bardziej wytężoną pracę w doprowadzeniu dusz do poznania prawdy niż mogą ci, którzy są niewykształceni. Są na śliskim gruncie z powodu dyscypliny umysłu, którą mają. Nie będziemy deprecjonować wykształcenia w najmniejszym stopniu lecz będziemy radzić by to było prowadzone z pełnym poczuciem krótkości czasu i wielkie dzieło ma być wykonane przed przyjściem Chrystusa. Nie chcielibyśmy by uczniowie przyjęli pogląd że mogą spędzić wiele lat na zdobywaniu wiedzy. Niech wykorzystują wykształcenie, które mogą zdobyć w rozsądnym czasie wykonując dzieło Boga. Nasz Zbawiciel jest w świątyni wstawiając się na naszą korzyść. Jest naszym wstawiającym się Arcykapłanem czyniąc ofiarę pojednania za nas, dokonując na naszą korzyść wymazania swą krwią. Rodzice powinni dążyć do tego by reprezentować tego Zbawiciela swoim dzieciom, by utwierdzić w ich umysłach plan zbawienia, jak to się stało że z powodu przestępstwa prawa Boga Chrystus stał się naszym nosicielem grzechów. Fakt że jednorodzony Syn Boga dał swe życie z powodu przestępstwa człowieka by zadośćuczynić sprawiedliwości, wywyższyć honor Bożego prawa, powinien być stale utrzymywany przed umysłami dzieci i młodzieży. Cel tej wielkiej ofiary powinien być także podtrzymywany przed nimi gdyż ta wielka uczyniona ofiara miała wywyższyć upadłego człowieka zdegradowanego przez grzech. Chrystus cierpiał po to aby przez wiarę w Niego nasze grzechy mogły być przebaczone. Stał się substytutem i poręczeniem człowieka osobiście przyjmując karę chociaż całkowicie nie zasłużył abyśmy my, którzyśmy na nią zasłużyli, mogli być uwolnieni i wrócić do naszej podległości Bogu przez zasługi ukrzyżowanego i powstałego Zbawiciela. Jest naszą jedyną nadzieją zbawienia. Przez Jego ofiarę, my będący w czasie łaski, jesteśmy więźniami nadziei. Mamy objawić całemu uniwersum, światu upadłemu i światom nieupadłym, że jest przebaczenie w Bogu, że przez miłość Boga możemy być pojednani z Bogiem. Człowiek żałuje, staje się skruszony w sercu, wierzy w Chrystusa jako jego pojednawczą ofiarę, uświadamia sobie że Bóg jest pojednany z nim.FW 369.1

    Powinniśmy pielęgnować wdzięczność serca przez wszystkie dni naszego życia ponieważ Pan zapisał te słowa: “Tak mówi wielki i wzniosły, który zamieszkuje wieczność, którego imię jest Święty. Mieszkam na wysokim i świętym miejscu z tym, który jest skruszonego i pokornego ducha by ożywić ducha pokory i ożywić serce skruszonego”. Pojednanie Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem jest pewne gdy pewne warunki są spełnione. Pan mówi: “Ofiarą miłą Bogu jest duch skruszony, sercem złamanym i skruszonym nie pogardzisz, o Boże”. I znowu mówi: “Pan zbliża się do tych, którzy mają złamane serce, zbawia skruszonych na duchu. Chociaż Pan jest wysoko, jednak szanuje cichego, lecz nie chce znać dumnego”. Tak mówi Pan: “Niebo jest moim tronem a ziemia mym podnóżkiem, gdzie jest dom, który mi zbudowano? Gdzie jest miejsce mego odpoczynku? Gdyż wszystko to uczyniła moja ręka i wszystkie te rzeczy już były, mówi Pan, lecz wejrzę na człowieka, który jest cichego i skruszonego ducha i drży na me słowo. Duch Wszechmocnego Pana nade mną gdyż Pan namaścił mnie abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie abym opatrzył tych, których serca są skruszone, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie a ślepym przejrzenie. Abym ogłosił rok łaski Pana i dzień pomsty naszego Boga, abym pocieszył wszystkich zasmuconych. Abym dał płaczącym nad Syjonem zawój zamiast popiołu, olejek radości zamiast szaty żałobnej, pieśń pochwalną zamiast ducha zwątpienia. I będą ich zwać dębami sprawiedliwości, szczepem Pana, ku jego wsławieniu”. Psalmista pisze: “On uzdrawia skruszonych na sercu i opatruje ich rany. Chociaż jest odnowicielem upadłej ludzkości, On opowiada liczbę gwiazd, On nazywa je swoim imieniem. Wielki jest Pan i wielka Jego moc. Jego poznanie jest nieskończone. Pan wywyższa pokornego, powala złych na ziemię. Śpiewajcie Panu z dziękczynieniem, opowiadajcie chwałę na harfie... Pan ma upodobanie w tych, którzy się go boją, w tych, którzy mają nadzieję w Jego miłosierdziu. Chwalże Pana, o Jeruzalem, chwalże waszego Boga Syjonie”.FW 370.1

    Jakże cenne są lekcje tego psalmu. Moglibyśmy dobrze poświęcić się studium ostatnich czterech psalmów Dawida. Słowa proroka są bardzo cenne: “Czy człowiek zostawi śnieg Libanu, który schodzi ze skał? Czy też chłodne strumienie wypływające w innym miejscu będą zapomniane? Ponieważ mój lud zapomniał o mnie składając na próżno kadzenia, chwiejąc się na swoich drogach od dawna”. Tak mówi Pan: “Przeklęty człowiek, który ma ufność w drugim człowieku czyniąc ciało swoim oparciem a serce jego jest daleko od Pana. Gdyż będzie jak wrzosowisko na pustkowiu nie wiedząc skąd dobro przychodzi, zamieszka spalone miejsca na pustyni, w słonej i niezamieszkałej ziemi. Błogosławiony człowiek, który ufa Panu, którego Pan jest nadzieją. Gdyż będzie jak drzewo zasadzone nad wodami, które wypuszcza korzenie nad rzeką nie wiedząc skąd upał nadchodzi a liść jego będzie zielony, nie będzie spieczony w roku suszy nie przestając wydawać owocu”. — Special Testimonies on Education, 22 kwiecień 1895.FW 371.1

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents