1 Królewska 17,1-2

Boży człowiek z Bożym poselstwem

Bóg zawsze ma ludzi, którym powierza Swoje poselstwo. Jego Duch porusza ich serca, nakłaniając ich do mówienia. Pobudzeni świętą gorliwością i wzmacniani Bożą siłą, przystępują do wykonania swego obowiązku, dotyczącego przekazania ludowi słów danych im przez Boga, bez oglądania się na następstwa, jakie się z tym wiążą. Sługa Boży jednakże szybko uświadamia sobie, że naraża się na pewne ryzyko. Stwierdza bowiem, że zarówno on, jak i jego poselstwo, stają się obiektem krytyki. Stąd też jego obyczaje, jego życie i jego stan posiadania, stale są śledzone i komentowane. W grubiańskim i nie uświęconym duchu, jego poselstwo jest rozdrabniane na kawałki i odrzucane tak, jak tego sobie życzą ludzie o ograniczonym osądzie. Czy w tej sytuacji, poselstwo to może spełnić swój cel zgodnie z Bożym oczekiwaniem? Nie, ono ewidentnie zawiedzie, gdyż serca słuchaczy nie są uświęcone.BK 107.9

Jeśli wyraz oblicza kaznodziei nie jest zdecydowany, jeśli brak mu nieugiętej wiary i odwagi, jeśli jego serce nie zostało wzmocnione przez stałą łączność z Bogiem, wówczas zacznie on wygładzać swe świadectwa tak, by sprawić przyjemność nie uświęconym sercom i uszom swoich słuchaczy. Aby uniknąć krytyki, na jaką może być narażony, odłącza się od Boga, pozbawiając się Jego przychylności i w tej sytuacji, przekazywane przez niego świadectwo jest mizerne i pozbawione życia. Następnie stwierdza, iż utracił wiarę i odwagę, i że jego praca pozbawiona została mocy. Świat pełen jest pochlebców i obłudników poddających się pragnieniom, które sprawiają im przyjemność, natomiast mało jest takich, którzy są wierni i nie oglądają się za własną korzyścią, a ponadto miłują swych braci tak bardzo, że nie mogą ścierpieć u nich grzechu. — The Review and Herald, 7 kwietnia 1885.BK 108.1