1 Kronik 21,14-27

(2 Samuela 24,15-25) — Skrucha Dawida przyjęta, a zniszczenie powstrzymane

Szybko nadeszło zniszczenie. Siedemdziesiąt tysięcy ludzi padło od zarazy. Dawid i starszyzna Izraelska uniżyli się przed Panem w najgłębszej pokorze i żalu. Gdy anioł Pański znajdował się już w drodze, aby zniszczyć Jeruzalem, Bóg nakazał mu zatrzymać dzieło śmierci. Mimo ich buntowania się, miłosierny Bóg ciągle miłuje Swój lud. Dawidowi i tym którzy są razem z nim, zostaje pokazany anioł, stojący nad Jeruzalemem, okryty zbroją, z obnażonym w dłoni mieczem. Dawid ogromnie się przeraził i zaczął płakać ze smutku i współczucia dla Izraela. Błaga Boga, aby ocalił swe owieczki. W smutku wyznaje: “Oto ja zgrzeszyłem i ja zawiniłem, co zaś uczyniły te owce? Niech raczej twoja ręka dotknie mnie i dom mego ojca.” Bóg, przez Swego proroka mówi do Dawida, aby zadość uczynił za swój grzech. Z największą chęcią przystał na to Dawid i jego skrucha zostaje przyjęta. Zostaje mu dobrowolnie darowane klepisko Omana, gdzie będzie mógł zbudować ołtarz dla Pana, oraz bydło i wszystko, co potrzebne do ofiarowania. Ale Dawid odpowiada darczyńcy, że Pan przyjmie ofiarę, jaką on ochotnie złoży, ale nie może przyjść przed Pana z ofiarą, która nic go nie kosztuje. Dlatego on odkupi ją od niego za pełną cenę. Teraz składa ofiarę całopalną i ofiarę pokoju. Bóg przyjął ofiary, dowodząc tego zesłaniem ognia z nieba, który strawił ofiarę. Anioł Paski musiał schować swój miecz do pochwy i zaniechać dzieła zniszczenia. — The Spirit of Prophecy I, 385-386.BK 119.2