Izajasza 3,18-23

(1 Piotra 3,1-5) — Nieustanne zwracanie uwagi na piękno duszy

W trzecim rozdziale księgi Izajasza jest mowa o panującej pysze “córek Syonu” wynikającej z ich ozdób w postaci “sprzączek, diademów, półksiężyców, kolczyków, naramienników, zasłon, przepasek, flakoników, amuletów, pierścionków, kolczyków do nosów, odświętnych szat, płaszczy, okryć, torebek, lusterek koszulek, zwoi i zasłon”. Wiersz 18-23. Jakże różni się ten obraz od tego, który przedstawia ap. Piotr, opisując pełną bojaźni Bożej niewiastę, która oceniając swą prawdziwą wartość, nie pokazywała to “zewnętrznym trefieniem włosów, złotymi klejnotami lub strojnymi szatami, lecz ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha, który jedynie ma wartość przed Bogiem. Albowiem tak niegdyś przyozdabiały się święte niewiasty, pokładające nadzieję w Bogu”, a ich “czyste, pobożne życie” (1 Piotra 3,1-5), jakie objawiały w codziennym życiu, było stałym napomnieniem dla sióstr, które naśladują różne głupoty. — The Review and Herald, 4 marca 1915.BK 170.1