Jana 13,13-17

Poświęcenie się dla służby

Obrządek umywania nóg jest obrządkiem służby. Pan chce, aby wszyscy pojęli tę Prawdę i praktykowali jej. Jeżeli obrządek ten będzie właściwie odprawiany, wówczas będzie widocznym, że dzieci Boże mają względem siebie właściwy i święty stosunek, oraz że sobie pomagają i błogosławią jeden drugiego.BK 300.1

Aby Jego lud nie zwodził siebie samolubstwem, przyrodzonym ludzkiej naturze, a wzmacnianym chęcią służenia samemu sobie, Jezus dał nam przykład pokory i uniżoności. Tego wzniosłego obrządku nie chciał powierzyć rozumowi ludzkiemu, gdyż znaczenie jego jest tak wielkie, że On sam — będąc równym Bogu — umył nogi Swoim uczniom. [Cyt. Jana 13,13-17.]BK 300.2

Ceremonia tego obrządku uczy nas bardzo wiele. Pan Bóg pragnie, abyśmy przyswoili sobie cały jej sens a nie tylko zewnętrzne oczyszczenie. Lekcja ta nie odnosi się tylko do samego aktu [umywania nóg]. Ona powinna przede wszystkim objawiać nam tę wielką Prawdę, że Jezus jest przykładem tego, jakimi my mamy być dzięki Jego łasce w obcowaniu ze sobą. Lekcja ta pokazuje nam, że całe nasze życie winno być wypełnione pokorną i oddaną służbą... Obrządek umywania nóg wskazuje nam bardzo dosadnie na konieczność [posiadania] szczerej pokory. Podczas, gdy uczniowie walczyli między sobą o najwyższe stanowiska w obiecanym Królestwie, Pan Jezus opasawszy się prześcieradłem, ustanowił urząd służby, umywając nogi tym, którzy nazywali Go Panem. On, czysty i bez skazy Baranek Boży, sam Siebie złożył jako ofiarę za grzech i gdy spożywał wraz ze Swoimi uczniami baranka paschalnego, położył kres wszelkim ofiarom, które przez cztery tysiące lat były składane. W miejsce narodowego święta, które obchodził lud żydowski, ustanowił pamiątkową służbę — uroczystość umywania nóg oraz wieczerzę Pańską, którą mieli obchodzić Jego naśladowcy po wszystkie czasy we wszystkich krajach. Tę uroczystość mieli stale powtarzać chrześcijanie, by wszyscy widzieli, że prawdziwa służba domaga się niesamolubnego służenia. — Manuscript 43, 1897.BK 300.3