Dzieje Apostolskie 19,11-12.17

(Łukasza 8,46) — Cuda nie są zachętą do wiary w ślepy zabobon

Gdy Paweł wszedł w bezpośredni kontakt z bałwochwalczymi mieszkańcami Efezu, przez niego silniej zamanifestowała się moc Boża. Apostoł nie zawsze i nie według swego upodobania mógł dokonywać takich cudów. Pan udziela Swym sługom tej szczególnej mocy wtedy, gdy tego wymaga rozwój Jego dzieła, albo uwielbienie Jego imienia. Podobnie jak Mojżesz i Aaron na dworze faraona, tak teraz apostoł broni Prawdy przeciwko kłamliwym cudom magików. Dlatego dokonywane cuda miały inny charakter od tych, których dokonywał w przeszłości. Tak, jak rąbek szaty Jezusa był przekaźnikiem uzdrawiającej mocy dla tego, kto szukał ulgi przez dotyk wiary, tak i w tym przypadku, chustki i przepaski były środkiem uzdrowienia dla tych wszystkich, którzy wierzyli, a “choroby opuszczały ich i złe duchy uchodziły”. Jednak cuda te nie zachęcały do wiary w ślepy zabobon. Gdy Jezus poczuł dotyk cierpiącej kobiety, zawołał: “Moc wyszła ze mnie.” Tak więc Pismo Św. oświadcza, że Pan dokonywał cudów przez ręce Pawła, i że było tu wywyższone imię Jezusa, a nie imię Pawła. — Sketches from the Life of Paul 135.BK 333.6