Dzieje Apostolskie 22,5-16

(Dzieje Apostolskie 26,9-16) — Paweł nigdy nie zapomniał swego nadzwyczajnego nawrócenia

Apostoł nigdy nie mógł zapomnieć swojego nawrócenia, z prześladowcy tych wszystkich, którzy wierzyli w Jezusa, na wierzącego w Niego. Jakiż doniosły wpływ miało owo nawrócenie na całe jego późniejsze życie! Jakąż zachętą było to, że mógł pracować po stronie Tego, którego przedtem wyśmiewał i którym pogardzał. Nigdy nie zapomniał udzielonego mu zapewnienia w pierwszym okresie swojej służby. Mógł rozumnie przemawiać, bo miał doświadczenie oraz osobiście poznał Pana, Jezusa Chrystusa. Posiadał żywą i mocną wiarę, a ponadto stale miał świadomość, że Jezus jest obecny we wszelkich jego poczynaniach. Otrzymywał posilenie w modlitwie, a jako wiemy żołnierz Chrystusa, stale spoglądał na swego Dowódcę. Jakiekolwiek trudności, gromadzące się przed nim, nie mogły spowodować, aby wykonywane dzieło uważał za niemożliwe, gdyż “wszystko jest możliwe dla wierzącego”. — Manuscript 114, 1897.BK 335.9

Wszędzie tam, gdzie po swoim nawróceniu udawał się ap. Paweł składał wyraźne świadectwo, że w jego nawróceniu brali udział niebiańscy aniołowie. — Manuscript 29, 1900.BK 336.1