Lud Boży, nazwany przez Boga Jego szczególnym skarbem, został uprzywilejowany podwójnym systemem Zakonu — moralnym i ceremonialnym. Jeden wskazywał wstecz na stwarzanie, by zachować w pamięci żywego Boga, który uczynił świat, a którego wymagania wiążą wszystkich ludzi w każdym czasie i który istnieje przez wszystkie czasy i całą wieczność. Drugi, dany z powodu przestąpienia Zakonu moralnego przez człowieka, wobec którego posłuszeństwo polegało na składaniu ofiar, wskazujących na przyszłe odkupienie. Każdy z nich jest jasno wyrażony a oba zdecydowanie różnią się między sobą.BK 370.5

Od momentu stworzenia, Zakon moralny był nieodłączną częścią planu Bożego i był tak samo niezmienny jak Bóg. Natomiast Zakon ceremonialny był odpowiedzią na szczególne postanowienia w Chrystusowym planie zbawienia ludzkości. Ten cieniowy system darów i ofiar został ustanowiony po to, aby dzięki tej służbie, grzesznik mógł poznać wielką ofiarę, Chrystusa. Ale Żydzi byli tak zaślepieni pychą i grzechem, że jedynie kilkoro z nich widziało w niej więcej niż tylko śmierć zwierząt, a mianowicie: pojednanie za grzech. Dlatego też, gdy przyszedł Chrystus — na którego wskazywały te ofiary — nie mogli Go rozpoznać. Zakon ceremonialny miał swoją chwałę; był zarządzeniem uczynionym przez Jezusa Chrystusa na naradzie ze Swoim Ojcem, aby pomóc w zbawieniu ludzkości. Cały ten ustanowiony cieniowy system był zbudowany na Chrystusie. Adam widział Chrystusa odzwierciedlonego w niewinnym zwierzęciu, które poniosło karę, za jego przestępstwo Zakonu Jahwe. — The Review and Herald, 6 maja 1875.BK 370.6

Dwa Zakony noszą pieczęć Boga

Paweł pragnął, aby jego bracia zrozumieli, że wielka chwała przebaczającego grzechy Zbawiciela, mieści się w całej żydowskiej strukturze [symboliki ofiamiczo-świątynnej]. Pragnął, by dostrzegli, że kiedy Chrystus przyszedł na świat i zmarł jako ofiara za człowieka, wtedy cień spotkał się z rzeczywistością.BK 370.7

Po śmierci Jezusa na krzyżu jako ofiary za grzech, ceremonialny zakon stracił swoje znaczenie. Mimo to był on związany z Zakonem moralnym i był chwalebny. W całości nosił pieczęć Boga i wyrażał świętość, sprawiedliwość i prawość Boga. Jeżeli to ograniczone czasem a zarazem chwalebne usługiwanie zostało zakończone, to o ileż bardziej chwalebna musiała być rzeczywistość, gdy objawił się Jezus, dając Swego życiodajnego i uświęcającego Ducha tym wszystkim, którzy wierzą. — The Review and Herald, 22 kwietnia 1902.BK 371.1

Usługiwanie śmierci

Święty Zakon Boży jest zwięzły a jednak obszerny, łatwy do zrozumienia i zapamiętania oraz jest wyrażeniem woli Boga. Ta zwięzłość jest podsumowana następującymi słowami: “Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej, a bliźniego swego, jak siebie samego”; “czyń to, a będziesz żył.” “Przepisów moich i praw moich przestrzegajcie. Człowiek, który je wykonuje, żyje przez nie; Jam jest Pan!”BK 371.2

Jeśli przestępca zostanie potraktowany według litery tego przymierza, wtedy nie ma nadziei dla upadłej ludzkości dlatego, że wszyscy zgrzeszyli i nie dostaje im chwały Bożej. Upadła ludzkość w Adamie, nie może niczego innego dostrzec w literze tego przymierza, jak jedynie usługiwanie śmierci. A śmierć będzie zapłatą dla każdego, kto bezskutecznie dąży do uformowania własnej sprawiedliwości, która miałaby wypełnić wymagania Zakonu. Przez Swoje słowo, Bóg zobowiązał Samego siebie, by przeprowadzić karę Zakonu na wszystkich przestępcach. Ludzie stale i wciąż grzeszą i wcale nie uważają, że będą musieli ponieść karę za przestępowanie Zakonu. — The Signs of the Times, 5 września 1892.BK 371.3

(Hebrajczyków 8,5) — Prorocze ceremonie żydowskiego zakonu

Ewangelia Chrystusa promieniuje chwalą na żydowskie wieki. Rzuca światło na cały żydowski porządek i nadaje znaczenie ceremonialnemu zakonowi. Przybytek albo świątynia Boża na ziemi, była wzorem oryginalnej w niebie. Wszystkie ceremonie żydowskiego zakonu miały prorocze znaczenie i były cieniem tajemnic w planie zbawienia.BK 371.4

Obrządki i ceremonie zakonu zostały przekazane przez samego Chrystusa — Przywódcy Izraela — przebywającego w slupie obłoku w dzień i w słupie ognia w nocy. Ten zakon miał być traktowany z wielkim szacunkiem, ponieważ był święty. Nawet potem, gdy nie był już dłużej zachowywany, Paweł przedstawia Żydom jego właściwe znaczenie i prawdziwą wartość, oraz jego miejsce w planie zbawienia i jego związek z dziełem Chrystusa. Właśnie ów wielki apostoł mówi o tym zakonie, że jest chwalebny i godny swego boskiego Twórcy. To, co ustało, było chwalebne, ale nie był to ów Zakon [moralny], który został ustanowiony przez Boga w celu kierowania Jego rodziną w niebie i na ziemi, dlatego też, jak długo istnieć będą niebiosa, tak długo trwać będzie Zakon Pański. — The Signs of the Times, 29 lipca 1886.BK 371.5

(Objawienie 22,14) — Chwała daje miejsce większej chwale

Nie ma dysonansu między Starym a Nowym Testamentem. W St. Testamencie znajdujemy Ewangelię o mającym przyjść Zbawicielu. W N. Testamencie mamy Ewangelię o objawionym Zbawicielu, jako wypełnienie przepowiedzianych proroctw. Podczas gdy St. Testament nieustannie wskazuje na prawdziwą Ofiarę, to N. Testament pokazuje, że Zbawiciel przedstawiany w cieniowych ofiarach już przyszedł. Przyćmiona chwała żydowskiego wieku przeszła w jaśniejszą i wyraźniejszą chwałę chrześcijańskiego wieku. Jednak nigdy i nigdzie Chrystus nie oświadczył, że Jego przyjście usunie wymagania Bożego Zakonu. Wręcz przeciwnie, w ostatnim poselstwie do Swego kościoła, przekazanym przez Swego ucznia wygnanego na wyspę Patmos, wypowiedział błogosławieństwo dla tych, którzy przestrzegają praw Zakonu Jego Ojca: “Błogosławieni, którzy czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa żywota i aby weszli bramami do miasta” [BG]. — The Signs of the Times, 29 lipca 1886.BK 371.6

2 Koryntian 3,7

2 Koryntian 3,7-17