Dodatek C — Pojednanie
Część 1 — Pojednawcza ofiara
I — Pojednanie na krzyżu
Ofiara Chrystusa, jako zadośćuczynienie za grzechy jest wielką Prawdą wokół której skupiają się wszystkie inne Prawdy. — Słudzy ewangelii 210.BK 523.1
Krzyż jest centralnym filarem na którym zawisło nadzwyczajne i wieczne znaczenie chwały należnej dla tych, którzy go przyjmują. Pod i wokół krzyża Chrystusa, owego nieśmiertelnego filaru, grzech nigdy nie ożyje ani błąd nie zdobędzie przewagi. — Letter 124, 1900.BK 523.2
Ofiara Chrystusa, jako zadośćuczynienie za grzechy jest wielką Prawdą wokół której skupiają się wszystkie inne Prawdy. Aby to dobrze zrozumieć i należycie ocenić, każda Prawda w Słowie Bożym — od Ksiąg Mojżesza do księgi Objawienia musi być rozważana w świetle promieniującym z krzyża Golgoty. Zatem przedstawiam wam wielki i wniosły pomnik łaski i odrodzenia, zbawienia i odkupienia — wydźwigniętego na krzyż Syna Bożego. To powinno być fundamentem każdych przemówień, wygłaszanych przez naszych kaznodziejów. — Słudzy ewangelii 210.BK 523.3
Krzyż Golgoty rzuca wezwanie i w końcu pokona każdą ziemską i piekielną moc. W krzyżu jest ześrodkowany wszelki wpływ i od niego też wychodzi wszelki wpływ. On jest centrum wszelkich zainteresowań, gdyż na nim Chrystus oddał Swoje życie dla ludzkości. Ta ofiara została poniesiona w celu odnowienia człowieka do jego pierwotnej doskonałości — a nawet więcej: ona została poniesiona, aby dać człowiekowi całkowicie przekształcony charakter, uczyniwszy go czymś więcej niż zwycięzcą...BK 523.4
Gdy krzyż nie może znaleźć dla siebie przychylnego wpływu, wówczas stworzy sobie ów wpływ. Z pokolenia na pokolenie Prawda ta będzie objawiana jako Prawda na nasz czas. Chrystus na krzyżu jest środkiem, za pomocą którego spotkały się Łaska i Prawda, a sprawiedliwość i pokój pocałowały się. To jest środkiem, za pomocą którego poruszany zostaje świat. — Manuscript 56, 1899.BK 523.5
Istnieje jedna, wielka, centralna Prawda, która zawsze powinna być przechowywana w umyśle przy studiowaniu Pisma Świętego, a jest to Chrystus i Jego ukrzyżowanie. Każda inna Prawda ma być ubrana we wpływ i moc tego tematu. Tylko w świetle krzyża, możemy dostrzec wzniosły charakter Zakonu Bożego. Dusza sparaliżowana przez grzech, może zostać obdarowana życiem tylko przez pracę, która został wykonana na krzyżu przez Autora naszego zbawienia. — Manuscript 31, 1890.BK 523.6
Chrystus wiszący na krzyżu, był Ewangelią... To ma być naszym poselstwem, naszym argumentem w dyskusjach, naszą nauką, naszym ostrzeżeniem dla nie pokutujących, naszą zachętą dla zasmuconego i pozbawionego nadziei, każdego wierzącego. Jeżeli wzbudzimy zainteresowanie w umysłach ludzi przez skierowanie ich wzroku na Chrystusa, wówczas usuwamy siebie na bok, a prosimy ich, aby nadal skupiali swój wzrok na Baranku Bożym. — Manuscript 49, 1896.BK 523.7
Zbierajcie najmocniejsze i najbardziej przekonywujące świadectwa odnośnie pojednania dokonanego przez Chrystusa za grzechy świata. Pokażcie ludziom konieczność pojednania... — Ewangelizacja 127; Evangelism 187, [].BK 523.8
Wielce znaczącym faktem jest to, że towarzysze Chrystusa przy Jego ukrzyżowaniu zostali umieszczeni jeden po Jego prawicy, a drugi po lewicy; natomiast Jego krzyż został umieszczony akurat w środku świata. — Manuscript 52, 1897.BK 524.1
Bóg chce, aby poselstwo Chrystus i Jego ukrzyżowanie, Jego słudzy głosili wzdłuż i wszerz całego świata. Wtedy Zakon i Ewangelia będą przedstawiane jako doskonała całość. — The Review and Herald, 29 września 1896.BK 524.2
Nigdy nie powinno być wygłaszane kazanie albo jakaś biblijna nauka bez zwracania uwagi słuchaczy na “Baranka Bożego, gładzącego grzechy świata”. Jana 1,29. Każda prawdziwa nauka ześrodkowuje się na Chrystusie, a wszelkie nakazy przyjmują swą moc z Jego Słowa. — Świadectwa dla zboru VI, 54.BK 524.3
Usunąć krzyż z chrześcijaństwa — to jakby wyrwać słońce z firmamentu niebios. Krzyż zbliża nas do Boga, jednając nas z Nim... Bez krzyża człowiek nie miałby łączności z Ojcem. Od niego zależy nasza wszelka nadzieja. — Działalność apostołów 115; 156 (wyd. I);129 (wyd. II).BK 524.4
Studiowanie o wcieleniu Chrystusa, o Jego pojednawczej ofierze i o Jego pośredniczej służbie, będzie zajmować myśli gorliwego badacza tak długo, jak długo będzie istnieć czas. — Słudzy ewangelii 168..BK 524.5
Chrystus ukrzyżowany za nasze grzechy, Chrystus zmartwychwstały, Chrystus wstępujący do nieba jest nauką zbawienia, której mamy się uczyć i której mamy nauczać. — Świadectwa dla zboru VIII, 287.BK 524.6
Jednak każdy wykład powinien przedstawiać Chrystusa i Jego ofiarę na krzyżu, jako fundament Ewangelii. — Świadectwa dla zboru IV, 394; Ze skarbnicy świadectw I, 371; 440 (wyd. II); 370 (wyd. I).BK 524.7
Musimy stać się wyrazicielami skuteczności działania krwi Chrystusa, przez którą nasze grzechy zostały przebaczone. — Świadectwa dla zboru VI, 82.BK 524.8
Nauka jest zbyt ograniczona, aby pojąć pojednanie; tajemniczy i wspaniały plan zbawienia jest tak bardzo dalekosiężny, że filozofia nie może go wyjaśnić; on na zawsze pozostanie tajemnicą i największe umysły nie będą mogły go zgłębić. Gdyby mógł zostać pojęty przez ograniczoną mądrość, wówczas utraciłby swoją świętość i dostojeństwo. Jest to tajemnicą, że Ten, który jest równy z odwiecznym Ojcem, tak bardzo poniżył Siebie, iż umarł okrutną śmiercią, aby wykupić człowieka, i jest też tajemnicą, że Bóg tak bardzo umiłował świat, że pozwolił Swojemu Synowi ponieść taką ofiarę. — The Signs of the Times, 24 października 1906.BK 524.9
Przemyślanym zamiarem szatana jest powstrzymanie ludzi od wiary, że Chrystus jest ich jedyną nadzieją; a ponieważ krew Chrystusa oczyszcza od wszelkich grzechów, jest ona skuteczna dla tylko tych, którzy wierzą w jej zasługi. — Słudzy ewangelii 111.BK 524.10
II — Doskonałe zadośćuczynienie dokonane na krzyżu
On [] postawił krzyż między niebem a ziemią, i gdy Ojciec przyjrzał się ofierze Swojego Syna, skłonił się przed nią, uznając jej doskonałość. Powiedział: “Jest wystarczająca”. “Zadośćuczynienie jest zupełne.” — The Review and Herald, 24 września 1901.BK 524.11
Symbol spotkał się z rzeczywistością w śmierci Chrystusa, Baranka Bożego, który umarł za grzechy świata. Nasz Arcykapłan poniósł jedyną ofiarę, która ma wartość dla naszego zbawienia. Gdy ofiarował Siebie na krzyżu, zostało przyniesione zupełne zadośćuczynienie za grzechy ludu. My, teraz stoimy na dziedzińcu, oczekując i wypatrując naszej błogosławionej nadziei, chwalebnego pojawienia się naszego Pana, Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. — The Signs of the Times, 28 czerwca 1899.BK 524.12
Nasz Arcykapłan złożył Sobą doskonałą ofiarę, gdy cierpiał za bramą. Przez to zostało poniesione doskonałe zadośćuczynienie za grzechy ludu. Jezus jest naszym Obrońcą, naszym Arcykapłanem, naszym Pośrednikiem. Przeto nasza obecna sytuacja jest podobna do sytuacji Izraelitów i my teraz przebywamy na dziedzińcu, oczekując oraz wypatrując owej błogosławionej nadziei, to jest chwalebnego pojawienia się naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. — Manuscript 128, 1897.BK 524.13
Nadszedł czas dla niebiańskiego Universum, aby przyjąć swojego Króla. Aniołowie, cherubini i serafini teraz mogli zająć stanowisko w świetle płynącym z krzyża... Ojciec przyjął Syna. Żaden język nie jest w stanie opisać radości niebios oraz wyrazić Bożej radości i zadowolenia w Swoim Jednorodzonym Synu, gdy zobaczył dokonanie zadośćuczynienia. — The Signs of the Times, 16 sierpnia 1899.BK 525.1
Ojciec okazuje Swą nieskończoną miłość do Chrystusa — który Swoją krwią zapłacił za nas okup — przez to, że przyjmuje i miłuje przyjaciół Chrystusa jako Swoich przyjaciół. Zadowala Go dokonane zadośćuczynienie. Zostaje uwielbiony przez człowieczeństwo, życie, śmierć i pośrednictwo Swojego Syna. — Świadectwa dla zboru VI, 364.BK 525.2
Ojciec oddał wszelką cześć Synowi ponad wszystkie władze i zwierzchności, usadowiwszy Go po Swojej prawej stronie. Wyraził Swoją ogromną radość i zadowolenie przez przyjęcie Onego Ukrzyżowanego i ukoronowanie Go chwałą i czcią. A wszelką życzliwość okazaną Swojemu Synowi przez to, że w Nim przyjął owe wielkie zadośćuczynienie, okazał też Swojemu ludowi... Bóg umiłował ich tak, jak miłuje Swojego Syna... Pieczęć nieba została położona na zadośćuczynieniu Chrystusa. Jego ofiara jest w każdy sposób satysfakcjonująca. — The Signs of the Times, 16 sierpnia 1899.BK 525.3
Ofiara Chrystusa jest wystarczająca; On poniósł Bogu zupełną i skuteczną ofiarę; ludzkie wysiłki bez zasług Chrystusa są bezwartościowe. — The Review and Herald, 19 sierpnia 1890; 24 marca 1896.BK 525.4
Tak, jak ofiara dokonana w naszym imieniu była zupełna, tak też nasze odnowienie od skalania grzechem musi być zupełne. — Śladami Wielkiego Lekarza, 330.BK 525.5
Jego śmierć na krzyżu Golgoty była szczytem Jego upokorzenia. Jego dzieło jako Zbawiciela przerasta ograniczone [] pojmowanie. Tylko ten, kto umarł dla własnego “ja”, którego życie ukryte jest z Chrystusem w Bogu, może posiąść niejakie pojęcie o pełni ofiary poniesionej dla zbawienia ludzkości. — Letter 196, 1901.BK 525.6
III — Ucieleśnienie Chrystusa warunkiem pojednawczej ofiary
Chrystus odkupił świat przez przyjęcie ludzkiej natury. On był nie tylko ofiarą, ale też i ofiarodawcą. Ubrał Swoją Boskość w człowieczeństwo i dobrowolnie przyjął na Siebie naturę człowieka, przez co umożliwił ofiarowanie Samego Siebie jako okup. — Manuscript 92, 1899.BK 525.7
Żaden z aniołów nie mógł być poręczycielem ludzkości, bowiem ich życie należy Bogu i dlatego oni nie mogą je oddać. Wszyscy aniołowie noszą jarzmo posłuszeństwa. Oni są mianowanymi posłami Tego, który jest przywódcą wszystkich niebios. Jednak Chrystus jest równy Bogu, jest nieskończony i wszechmocny. On mógł zapłacić okup za wyzwolenie człowieka. On jest wiecznym, sam przez Siebie istniejącym Synem nad którym nie ciążyło żadne jarzmo i gdy Ojciec zapytał: “Kogo poślę?”, mógł On powiedzieć: “Oto jestem, poślij mnie!” On mógł dać Siebie jako Gwaranta za ludzkość, gdyż On mógł powiedzieć to, czego nie mógł powiedzieć żaden najwyższy anioł: Mam moc nad moim własnym życiem, “mam moc dać je i mam moc znowu je odzyskać”. — The Youth's Instructor, 21 czerwca 1900.BK 525.8
Człowiek nie mógł dokonać zadośćuczynienia za człowieka. Jego grzeszny, upadły stan przedstawia go jako niedoskonałą ofiarę, ofiarę pozbawioną mniejszej wartości, niż Adam przed swoim upadkiem. Pan Bóg stworzył doskonałego i prawego człowieka, a po jego przestępstwie nie było za niego ofiary, która by mogła zostać przyjęta przez Boga, chyba że przyniesiona ofiara ponad miarę przewyższałaby wartość człowieka — tego człowieka, który w swoim stanie był doskonały i niewinny.BK 525.9
Boski, Syn Boży był jedyną ofiarą o wystarczającej wartości, w pełni zadowalającą wymagania doskonałego, Bożego Zakonu. Aniołowie, aczkolwiek bezgrzeszni, mają jednak mniejszą wartość niż Zakon Boży. Oni podlegali pod Zakon. Byli posłami, mającymi wykonywać wolę Chrystusa i kłaniać Mu się. Byli stworzonymi istotami i poddanymi próbom. Nad Chrystusem nie ciążyły żadne zobowiązania. On posiadał moc oddania Swego życia i ponownego przyjęcia. Nie zobowiązano Go do uczynienia czegokolwiek w celu dokonania dzieła pojednania. To, czego dokonał, było Jego dobrowolnie poniesioną ofiarą. Jego życie posiadało wystarczającą wartość, aby wybawić człowieka z jego upadłego stanu. — The Spirit of Prophecy II, 9-10.BK 526.1
IV — Nieskazitelny Chrystus był doskonałą ofiarą
Chrystus nie mógłby dokonać tego dzieła, gdyby osobiście nie był nieskalany. Jedynie On, będąc doskonałym, mógł być nosicielem grzechów i Tym, który przebacza grzechy. On stoi przed zgromadzeniem Swoich zbawionych jako ich Nosiciel grzechów i jako Poręczyciel z powodu pobrudzenia grzechem, lecz grzechy, które poniósł, są ich grzechami. Przez całe Swoje życie upokorzenia i cierpień, od czasu Swego urodzenia w Betlejem aż do zawiśnięcia na krzyżu, do momentu, wydania okrzyku, który wstrząsnął całym Uniwersum — “Wykonało się”, Zbawca pozostał czystym i nieskalanym. — Manuscript 165, 1899.BK 526.2
Chrystus był bez grzechu, gdyż inaczej Jego życie w ludzkim ciele i Jego śmierć na krzyżu nie miałaby większej wartości dla dostarczenia łaski dla grzesznika, od śmierci jakiegokolwiek innego człowieka. Podczas gdy odział się w człowieczeństwo, Jego życie było złączone z Boskością. On mógł położyć Swoje życie zarówno jako kapłan jak i jako ofiara. Posiadał w Sobie moc oddania Swego życia i wzięcia go z powrotem. On ofiarował Siebie Bogu, jako nieskalaną ofiarę. — Manuscript 92, 1899.BK 526.3
Gdy Chrystus wydał okrzyk “Wykonało się”, wiedział, że bój został wygrany. Jako moralny Zwycięzca zatknął Swój sztandar na wiecznych wyżynach. Czyż to nie było ogromną radością dla aniołów? Teraz każdy syn i każda córka Adama może powołać się na zasługi nieskazitelnego Syna Bożego i powiedzieć: Chrystus umarł za mnie, On jest moim Zbawicielem. — Manuscript 111, 1897.BK 526.4
Jako Nosiciel grzechów, Kapłan i Przedstawiciel człowieka przed Bogiem, On [] wstąpił w życie ludzkości, nosząc nasze ciało i naszą krew. Życie znajduje się w żywym, życiodajnym strumieniu krwi, która została dana za życie świata. Chrystus dokonał pełnego pojednania [], oddawszy za nas Swoje życie, jako okup. Urodził się bez jakiejkolwiek skazy grzechu, jednak przyszedł na świat dokładnie w ten sam sposób, jak członkowie ludzkiej rodziny. Nie miał jakiegoś pozornego ciała, ale przyjął ludzką naturę, uczestnicząc w życiu ludzkości. Stosownie do prawa — które osobiście podał Chrystus — utracone dziedzictwo mógł odkupić jedynie najbliższy pokrewny. Dlatego Jezus Chrystus odłożył Swoją królewską szatę, Swoją królewską koronę i ubrał Swoją Boskość w człowieczeństwo, by móc być Zastępcą i Poręczycielem ludzkości i aby umarłszy w ludzkiej naturze, mógł przez Swoją śmierć zniszczyć tego, który posiadał moc uśmiercania. Tego nie mógł dokonać jako Bóg, lecz dlatego, że Chrystus przyszedł jako człowiek, mógł umrzeć. Przez Swoją śmierć, zwyciężył śmierć. Śmierć Chrystusa doprowadziła do śmierci tego, który posiadał moc uśmiercania i też On otworzył bramy grobu dla tych wszystkich, którzy przyjmują Go jako swego, osobistego Zbawiciela. — Letter 97, 1898.BK 526.5
V — Wina i kara została przeniesiona na Zastępcę
Przez to, że umarł na krzyżu, przeniósł On winę z przestępcy — wierzącego w Niego, jako w osobistego Zbawiciela — na boskiego Zastępcę. Grzechy winnego świata, które symbolicznie są przedstawione jako “czerwony szkarłat”, zostały przypisane boskiemu Poręczycielowi. — Manuscript 84a, 1897.BK 527.1
Święty Syn Boży, nie nosił własnych grzechów lub smutków — On nosił smutki innych; na Niego zostały złożone wszelkie nasze nikczemności. Kierowany Bożym współczuciem, związał się z człowiekiem i jako przedstawiciel ludzkości, pozwolił potraktować Siebie jako przestępcę. Zajrzawszy do otchłani cierpień, która otworzyła się przed nami z powodu naszych grzechów, przygotował Siebie aby postawić pomost nad przepaścią, która oddzielała człowieka od Boga. — Bible Echo and Signs of the Times, 1 sierpnia 1892.BK 527.2
On został przytłoczony grozą okropnego dzieła, które wywołał grzech. Człowiek przestępując Prawo Ojca, spowodował, iż poniesiony przez Jezusa ciężar winy był tak ogromny, że ludzka natura nie mogła go znieść. Cierpienia męczenników nie mają porównania z męczarniami Chrystusa. Z nimi, w czasie ich cierpień była obecność Boga, natomiast oblicze Ojca było zakryte przed Swoim umiłowanym Synem. — Tamże.BK 527.3
W ogrodzie Getsemane, Chrystus cierpiał w miejsce człowieka i ludzka natura Syna Bożego, chwiała się pod straszliwą grozą winy grzechu...BK 527.4
Moc, która runęła z karzącą sprawiedliwością na Zastępcę i Poręczyciela ludzkości, była mocą, która nieprzerwanie atakowała cierpieniami tego Jedynego, a która z ogromnym impetem runęłaby na grzeszny świat. Chrystus wycierpiał śmierć, która została wypowiedziana nad przestępcą Prawa Bożego. — Manuscript 35, 1895.BK 527.5
Co podtrzymywało Syna Bożego w czasie zdrady i doświadczeń? Widział On mozolną pracę Swojej duszy i to Go uspokoiło. Dostrzegł widok rozciągającej się wieczności oraz zobaczył szczęście tych, którzy przez Jego upokorzenie otrzymają przebaczenie i wieczne życie. On został zraniony za ich przestępstwa i posiniaczony za ich nieprawości. Na Nim spoczęła kara za ich pokój, a Jego ranami, oni zostali uzdrowieni. Jego ucho pochwyciło okrzyk odkupionych. Usłyszał zbawionych śpiewających pieśń Mojżesza i Baranka. — Testimonies for the Church VIII, 43-44.BK 527.6
VI — Chrystus jest obiema — ofiarą i urzędującym kapłanem
Nieskończone możliwości Chrystusa są zamanifestowane w poniesieniu grzechów całego świata. On zajmuje podwójne stanowisko — ofiarującego i ofiary, kapłana i złożoną ofiarę. On był święty, niewinny, niepokalany i odłączony od grzeszników. Oświadczył: “nadchodzi bowiem książę świata, ale nie ma on nic do mnie”. On był Barankiem bez skazy i wady. — Letter 192, 1906.BK 527.7
Tak, jak najwyższy kapłan odkładał swoje wspaniałe arcykapłańskie szaty i służył w białej szacie zwykłego kapłana, tak Chrystus poniżył Siebie i przyjął postać sługi, przyniósłszy ofiarę z Siebie jako kapłan i jako baranek. — The Southern Watchman, 6 sierpnia 1903.BK 527.8
VII — Krzyż jest centrum pojednania
... krzyż musi zajmować centralne miejsce, gdyż jest on środkiem pojednania człowieka i wywiera wpływ na każdą część boskich rządów. — Świadectwa dla zboru VI, 236.BK 527.9
Pojednanie Chrystusa nie jest jakąś zwykłą drogą, na której mogą zostać przebaczone grzechy; ono jest Bożym lekarstwem, leczącym przestępstwa i przywracającym duchowe zdrowie. Ono jest niebiańskim zarządzeniem, przez które sprawiedliwość Chrystusa nie tylko spływa na nas, ale może być w naszym sercu i całym jestestwie. — Letter 406, 1906.BK 528.1
Bez przelania krwi nie ma przebaczenia grzechów. On [] musiał wycierpieć publiczne męczarnie śmierci na krzyżu, aby bez jakiegokolwiek cienia wątpliwości, mogło zostać złożone świadectwo. — Manuscript 101, 1897.BK 528.2
Adam usłuchał słów kusiciela i przez to, że poddał się jego sugestiom, popadł w grzech. Dlaczego więc w jego przypadku od razu nie nastąpiła kara śmierci? Ponieważ znalazł się okup. Boży, Jednorodzony Syn, dobrowolnie ofiarował się przyjąć na Siebie grzech człowieka i dokonać pojednania dla upadłej ludzkości. Nie mogło być żadnego przebaczenia grzechów, gdyby nie zostało dokonane to pojednanie. Gdyby Pan Bóg przebaczył Adamowi grzechy bez pojednania, grzech zostałby unieśmiertelniony i z niepohamowaną zuchwałością uwieczniony. — The Review and Herald, 23 kwietnia 1901.BK 528.3
Na radzie niebios ustalono, że krzyż będzie środkiem pojednania. Był on Bożym środkiem, przyciągającym ludzi do Boga. Chrystus przyszedł na ziemię, aby pokazać, że On jako człowiek, będzie zachowywać święty Zakon Boży. — Manuscript 165, 1899.BK 528.4
Chrystus dał samego siebie na ofiarę pojednawczą, aby zbawić zgubiony świat. — Świadectwa dla zboru VIII, 208.BK 528.5
VIII — Pojednanie obejmuje całą ludzkość
Pojednanie Chrystusa objęło całą ludzką rodzinę. Nikt, czy to wybitny, czy zwykły, bogaty czy biedny, wolny czy niewolnik nie jest wyłączony z planu zbawienia. — Letter 106, 1900.BK 528.6
Chrystus cierpiał poza bramami Jerozolimy, gdyż Golgota była poza murami miasta. To nam pokazuje, że On nie umarł li tylko za Żydów, lecz za całą ludzkość. On ogłosił upadłemu światu, że jest jego Zbawicielem i nalegał na niego, aby przyjął ofiarowane przez Siebie zbawienie. — The Southern Watchman, 4 września 1906.BK 528.7
Tak, jak najwyższy kapłan kropił jeszcze ciepłą krwią na tron łaski, a aromatyczny dym kadziła unosił się przed Bogiem, tak my, gdy wyznajemy nasze grzechy i błagamy o zadziałanie pojednawczej krwi Chrystusa, nasze modły unosząc się do nieba, zostają pomieszane z aromatycznymi zasługami charakteru naszego Zbawiciela. Mimo naszej niegodności powinniśmy pamiętać, że jest Ktoś, kto potrafi usunąć grzechy i chce oraz pragnie zbawić grzesznika. Swoją, własną krwią zapłacił karę za wszystkich złoczyńców. — The Review and Herald, 29 września 1896.BK 528.8
Jezus [] odmówił przyjmowania hołdu od Swego ludu, zanim nie upewnił się, że Jego ofiara przyjęta została przez Ojca. Wstąpił do nieba i od samego Boga uzyskał zapewnienie, że Jego zadośćuczynienie (pojednanie) za grzechy ludzi było tak obfite, że wszyscy poprzez Jego krew mogą osiągnąć życie wieczne. — Życie Jezusa 568, [].BK 528.9
Grzechy ludu bywały symbolicznie przenoszone na urzędującego kapłana, będącego pośrednikiem dla ludu. Kapłan, osobiście nie mógł być ofiarą za grzech i dokonać swoim życiem zadośćuczynienia, gdyż sam był także grzesznikiem. Dlatego też zamiast sam ponieść śmierć, zabijał baranka bez skazy, a kara za grzech została przeniesiona na niewinne zwierzę, które w ten sposób stało się jego bezpośrednim zastępcą i symbolizowało doskonałą ofiarę Jezusa Chrystusa. Poprzez krew tej ofiary człowiek patrzył przez wiarę w przyszłość na krew Chrystusa, która będzie zadośćuczynieniem za grzechy świata. — The Signs of the Times, 14 marca 1878.BK 528.10
IX — Różnorodne rezultaty zadośćuczynienia
Pojednanie Chrystusa na zawsze zapieczętowało wieczne przymierze łaski. Ono było wypełnieniem wszelkich warunków, które uzależniały Boga do dowolnego udzielania łaski ludzkiej rodzinie. Przez nie została przełamana każda bariera zagradzająca udzielanie dowolnej pełni łaski, miłosierdzia, pokoju i miłości dla najbardziej winnego potomka Adama. — Manuscript 92, 1899.BK 529.1
To dla naszego dobra umarł On na krzyżu Golgoty. Tam zapłacił [] cenę. Sprawiedliwości stało się zadość. Ci, którzy wierzą w Chrystusa i ci, którzy uznają siebie za grzeszników i jako grzesznicy wyznają swoje grzechy, otrzymują zupełne i dobrowolne przebaczenie. — Letter 52, 1899.BK 529.2
Poprzez przestępstwo, człowiek oddzielił się od Boga i przerwał z Nim społeczność. Lecz Jezus Chrystus umarł na krzyżu Golgoty, niosąc na Swoim ciele grzechy całego świata, a nad powstałą przepaścią, zaistniałą pomiędzy niebem i ziemią, krzyż utworzył pomost. Chrystus prowadzi ludzi do owej przepaści i wskazując na przerzucony pomost, mówi: “Jeśli kto chce pójść za mną, niech zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój, i niech idzie za mną”. Mateusza 16,24. Bóg dał czas próby, w którym możemy dowieść, czy chcemy być lojalni wobec Niego, czy też nie. — Manuscript 21, 1895.BK 529.3
Patrzenie z wiarą na Ofiarę pojednawczą, przynosi drżącej, przygniecionej poczuciem winy duszy, pokój, pocieszenie i nadzieję. Zakon Boży jest wykrywaczem grzechów i gdy grzesznik zostaje doprowadzony do umierającego Chrystusa, wówczas widząc odrażający charakter grzechu, ogarnia go skrucha i chwyta się lekarstwa, którym jest Baranek Boży, gładzący grzechy świata. — The Review and Herald, 2 września 1890.BK 529.4
Przez ukrzyżowanie Chrystusa, ludzie zostali pojednani z Bogiem. Chrystus zaadoptował wygnanych i oni stawszy się członkami rodziny Bożej, dostali się pod Jego szczególną opiekę, ponieważ przyjęli Jego Syna jako swojego Zbawiciela. To właśnie im dana jest moc stania się synami Bożymi, dziedzicami Bożymi i współdziedzicami Chrystusa. Oni otrzymali rozumne pojęcie czym dla nich jest Chrystus i czym są wszelkie błogosławieństwa, które otrzymują jako członkowie Pańskiej rodziny. A w Jego niewymiernym poniżeniu upodobało się Bogu stać się dla nich Ojcem. — Letter 255, 1904.BK 529.5
Świat nie poznał, że Chrystus odkupił ludzkość za nieskończenie wielką cenę. Nie uznaje on, że przez stworzenie i zbawienie Chrystus ma słuszne prawo do każdego człowieka. Jednak jako Zbawiciel upadłej ludzkości, otrzymał akt własności, który uprawnia Go do traktowania jej [] za Swoją własność. — Letter 136, 1902.BK 529.6
Chrystus zobowiązał Siebie do stania się Zastępcą i Poręczycielem człowieka, przez co dał mu drugi [] próby. Gdy człowiek przestąpił nawet najmniejszy przepis Jahwe był tak samo nieposłuszny, jak gdyby okazał nieposłuszeństwo w jakiejś wielkiej próbie. Jednakże, jaka wielka łaska, miłosierdzie i miłość zostały tu zapewnione! Boskość Chrystusa zobowiązała się ponieść grzechy przestępcy. To odkupienie zostało założone na mocnym fundamencie; to poręczenie pokoju jest dla serca, które przyjmuje Jezusa Chrystusa. Jeżeli przyjmujemy Go w wierze, zostaniemy w niebie pobłogosławieni w Chrystusie wszelkimi duchowymi błogosławieństwami. — Manuscript 114, 1897.BK 529.7
Chrystus przyjął zadaną Sobie śmiertelną ranę, która jednak była oznaką Jego zwycięstwa jak i zwycięstwa wszystkich tych, którzy w Niego uwierzyli. Rany te zniweczyły moc szatana, [] nad każdym wiernym i oddanym wierzącym w Jezusa Chrystusa. Przez cierpienie i śmierć Chrystusa, rozumne ludzkie istoty, upadłe z powodu grzechu Adama, jeżeli przyjmą Chrystusa i uwierzą w Niego, staną się dziedzicami nieśmiertelności oraz dostąpią wiecznej chwały. Bramy niebiańskiego raju zostaną szeroko otwarte dla mieszkańców upadłego świata. Przez wiarę w sprawiedliwość Chrystusa, buntujący się przeciwko Zakonowi Bożemu, mogą uchwycić się Nieskończonego i stać się uczestnikami wiecznego życia. — Letter 103, 1894.BK 529.8
“A gdy Ja będę wywyższony ponad ziemię, wszystkich do siebie pociągnę. A to powiedział, by zaznaczyć, jaką śmiercią umrze”. Jana 12,32-33. To był punkt zwrotny dla świata. Kiedy stanę się ofiarą przebłagalną dla świata, wówczas świat zostanie oświecony. Zrujnowany obraz Boży zostanie odtworzony i przywrócony, a rodzina wierzących świętych, zamieszka niebiańską ojczyznę. Taki jest efekt ukrzyżowania Chrystusa i odnowienia świata. — Manuscript 33, 1897.BK 530.1
Okup za nas zapłacił nasz Zbawiciel. Nikt nie musi być zniewolony przez szatana. Chrystus stoi przed nami jako nasz Boży przykład, jako nasz wszechpotężny Pomocnik. Zostaliśmy wykupienie za nieobliczalną cenę. Kto może zmierzyć tę dobroć i łaskę zbawczej miłości? — Manuscript 76, 1903.BK 530.2
Pan Bóg uznał to wielkie dzieło zadośćuczynienia, którym świat pojednał ze Sobą przez udzielenie naśladowcom Chrystusa prawdziwego zrozumienia o Królestwie, jakie ustanowił na ziemi i którego fundamenty założyły Jego ręce.BK 530.3
Ojciec przekazał wszelką cześć Swojemu Synowi i posadził Go po Swej prawicy w niebie ponad wszelkie Księstwa i Władze. Dał wyraz Swojej wielkiej radości i zadowoleniu przez przyjęcie Tego Jedynego ukrzyżowanego i ukoronowanie Go chwalą i czcią. Wszelkie względy, jakie okazał Swojemu Synowi przez przyjęcie tego wielkiego zadośćuczynienia, pokazał Swojemu ludowi. Ci, którzy swoje zainteresowania w miłości zjednoczyli z Chrystusem, są przyjęci w Onym umiłowanym. Oni cierpieli z Chrystusem i ogromnie są zainteresowani Jego uwielbianiem, ponieważ oni zostali przyjęci w Nim. Pan Bóg miłuje ich tak, jak miłuje Swego Syna. — The Signs of the Times, 16 sierpnia 1899.BK 530.4
X — Sprawiedliwość udzielona przez zadośćuczynienie
Dla Niego było oczywistą rzeczą, że sprawiedliwość Zakonu nie może być pomniejszona nawet o jotę czy kreskę, że tylko przez pojednawczą ofiarę, przez zaliczoną sprawiedliwość Chrystusa, żałujący grzesznik może być usprawiedliwiony przed Zakonem.BK 530.5
Chrystus poniósł karę, która miała spaść na przestępcę, lecz przez wiarę, bezradny i pozbawiony nadziei grzesznik staje się uczestnikiem boskiej natury, unikając zepsucia, które panuje w świecie przez pożądliwości. Chrystus przypisuje Swoją doskonałość i sprawiedliwość wierzącemu grzesznikowi, jeżeli on przestanie grzeszyć i odwróci się od przestępstw ku posłuszeństwu wobec przykazań. — The Review and Herald, 23 maja 1899.BK 530.6
Ten Jedyny, który w nadziei mógł zbliżyć się do Boga w ludzkiej naturze, to Jednorodzony Syn Boży. Aby, grzeszny, żałujący człowiek mógł zostać przyjęty przez Ojca i być ubrany w szatę sprawiedliwości, Chrystus przyszedł na ziemię i przyniósł ofiarę takiej wartości, przez którą mógł On zbawić człowieka. Przez ofiarę złożoną na Golgocie, każdemu zostało ofiarowane uświęcenie z łaski. — Letter 67, 1902.BK 530.7
Tylko przez wiarę w Chrystusa, grzesznicy mogą posiąść sprawiedliwość Chrystusa, która zostanie im przypisana, aby “w Nim stali się sprawiedliwością Bożą”. Nasze grzechy zostały złożone na Chrystusa, ukarane w Chrystusie, usunięte w Chrystusie po to, aby Jego sprawiedliwość mogła zostać przypisana nam, gdyż teraz już nie postępujemy “według ciała, ale według Ducha”. Rzymian 8,1 (BG). Chociaż dla naszego dobra, Jemu zostały zaliczone grzechy, to jednak pozostał całkowicie bezgrzeszny. — The Signs of the Times, 30 maja 1895.BK 530.8
Pan złożył na krzyżu — tym haniebnym krzyżu — całkowitą i zupełną ofiarę, aby człowiek w tym wielkim i kosztownym darze sprawiedliwości mógł być pełen doskonałości. Otrzymaliśmy od Boga zapewnienie, że On poprzez związek nowego przymierza łaski, ściślej chce zespolić człowieka ze Swoim sercem nieskończonej miłości. Wszyscy, którzy porzucą nadzieję, że własnym kosztem mogą zapłacić lub zasłużyć na zbawienie i przyjdą do Chrystusa takimi, jakimi są — niegodnymi i grzesznymi, którzy polegać będą na Jego zasługach oraz błagając, uchwycą się zapewnień Słowa Bożego, że On przebaczy przestępcom Jego Zakonu, którzy wyznają swoje grzechy i szukają przebaczenia, otrzymają pełne zbawienie. — Letter 148, 1897.BK 531.1
XI — Cena wykupienia zapłacona na krzyżu
Okup zapłacony przez Chrystusa — zadośćuczynienie na krzyżu — stale jest przed nimi. — Świadectwa dla zboru V, 190.BK 531.2
Na krzyżu Golgoty zapłacił On cenę zbawienia ludzkości. W ten sposób nabył prawo do wyzwolenia pojmanych z uścisku owego wielkiego zwodziciela, który wymyśliwszy kłamstwa przeciwko rządom Bożym, spowodował upadek człowieka, przez co ten utracił wszelkie prawa bycia poddanym Królestwa Bożego.BK 531.3
Szatan nie chciał wypuścić swoich pojmanych. Uważał ich za swoich poddanych, ponieważ uwierzyli jego kłamstwom. W ten sposób stał się ich strażnikiem więziennym. Jednak on nie ma prawa domagać się, aby za nich zapłacono okup, ponieważ on nie nabył ich legalnie, ale w wyniku fałszywych roszczeń.BK 531.4
Bóg, będąc Poręczycielem, ma prawo do zabezpieczenia zbawienia człowiekowi. Sprawiedliwość domaga się zapłacenia określonej ceny. Syn Boży był tym jedynym, który mógł zapłacić tę cenę. Dobrowolnie przyszedł na ziemię i stanął na tym miejscu, na którym Adam upadł. Przyszedł jako Zbawiciel zgubionej ludzkości, aby pokonać podstępnego wroga oraz poprzez Swoją nieugiętą wierność wobec Zakonu, zbawić tych wszystkich, którzy przyjmą Go jako swego osobistego Zbawiciela. — Letter 20, 1903.BK 531.5
Jedynie Chrystus mógł przynieść poselstwo o wyzwoleniu człowieka. On przyszedł z pełnowartościowym i doskonałym okupem. Przyszedł po to, aby dla upadłej ludzkości stało się osiągalne życie i nieśmiertelność. Jako Życiodawca, przyjął naszą naturę, aby wszystkim mógł objawić charakter Boży i wycisnąć Jego obraz na wszystkich tych, którzy Go przyjmą. Stał się człowiekiem, aby Bóg poprzez Jego ogromną ofiarę, mógł przyjąć hołdy odnowionego człowieka... Nauka o zbawieniu jest tak bezkresna jak niebo, a jej wartość nieobliczalna. Prawda ta jest tak obszerna, głęboka i doniosła, że cała mądrość najmądrzejszych ludzi świata tonie w nicości. W porównaniu z mądrością Bożą, wszelka ludzka wiedza jest niczym plewy. Dlatego droga zbawienia może być objawiona jedynie przez Boga. — Manuscript 69, 1897.BK 531.6
Wszystko, czego mogli dokonać Bóg i Chrystus, zostało dokonane, aby zbawić grzesznika. Przestępstwo postawiło całą ludzkość przed ogromnym niebezpieczeństwem, a mianowicie przed wyrokiem śmierci. Lecz w niebie dał się słyszeć głos ogłaszający: Ja znalazłem okup. Jezus Chrystus, który nie znał grzechu, został dla upadłego człowieka uczyniony grzechem. “Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” Chrystus oddał samego Siebie na okup. On odłożył Swoją królewską szatę, Swoją królewską koronę i jako Rozkazodawca nad całym niebem uniżył się, ubrawszy Swoją Boskość w ludzkość, aby mógł odczuć wszystkie nasze słabości i ponieść wszelkie pokuszenia ludzkości. — Letter 22, 1900.BK 531.7
XII — Sprawiedliwość i łaska połączyły się na krzyżu
Sprawiedliwość i łaska stały osobno, były przeciwne sobie i rozdzielone ogromną otchłanią. Pan, nasz Zbawiciel ubrał Swoją boskość w człowieczeństwo i dla dobra ludzkości wypracował charakter bez skazy i plamy. Postawił Swój krzyż pomiędzy niebem a ziemią, uczyniwszy go centrum przyciągania, sięgającym w obie strony, przerzucając pomost nad otchłanią, jaka była między sprawiedliwością i łaską. Sprawiedliwość zstąpiła ze Swego wzniosłego tronu i wraz ze wszystkimi zastępami niebios zbliżyła się do krzyża. Tam zobaczyła Jedynego — równego Bogu, jak ponosi karę za wszystkie nieprawości i grzechy. Całkowicie usatysfakcjonowana, z uszanowaniem ukłoniła się przy krzyżu, mówiąc: “Wystarczy!” — Manuscript 94, 1899; Biblijny komentarz 442.; General Conference Bulletin 102 (4 kwartał 1889, tom 3).BK 532.1
Śmierć Chrystusa dowiodła, że Boże kierownictwo i rządy są bez jakichkolwiek wad. Oskarżenia szatana odnośnie sprzecznych przymiotów sprawiedliwości i łaski zostały na zawsze usunięte. Każdy głos w niebie i poza niebem, pewnego dnia złoży świadectwo o sprawiedliwości, o łasce i o szlachetnych przymiotach Boga. Zarządzono, że wszechświat niebios będzie mógł zobaczyć warunki przymierza zbawienia, na mocy których Chrystus poniesie karę za ludzkość. — Manuscript 128, 1897.BK 532.2
Jego [] życzeniem było pogodzenie przymiotów łaski i sprawiedliwości tak, aby każda z nich zatrzymała oddzielnie swoją powagę, a jednak były zjednoczone. Jego łaska nie była słabością, lecz straszliwą mocą do ukarania grzechu, ponieważ grzech jest grzechem, a jednocześnie jest też ona mocą przyciągającą do siebie miłość ludzi. Przez Chrystusa, sprawiedliwość może przebaczyć, a przy tym nie utracić ani joty, ze swojej wzniosłej świętości. — General Conference Bulletin 102, (4 kwartał 1899, tom 3).BK 532.3
Sprawiedliwość wymaga, że grzech nie tylko musi być wybaczony, ale musi być ukarany śmiercią. Pan Bóg w darze Swojego Jednorodzonego Syna wypełnił obydwa warunki. Umierając w miejsce człowieka, Chrystus wypełnił wymóg kary i dostarczył przebaczenie. — Manuscript 50, 1900.BK 532.4
Pan Bóg usatysfakcjonowany, ukłonił się. Teraz sprawiedliwość i łaska mogły się połączyć. Od teraz mógł być sprawiedliwym a równocześnie usprawiedliwiającym tych wszystkich, którzy uwierzyli w Chrystusa. On [] spojrzawszy na ofiarę umierającą na krzyżu, powiedział: “Wykonało się. Ludzkość otrzyma jeszcze jedną próbę.” Cena zbawienia została zapłacona, a szatan został wyrzucony z nieba z [] błyskawicy. — The Youth's Instructor, 21 czerwca 1900.BK 532.5
Jednorodzony Syn Boży przyjął na Siebie naturę człowieka i postawił krzyż między ziemią a niebem. Przez krzyż człowiek został pociągnięty do Boga, a Bóg do człowieka. Sprawiedliwość zstąpiła ze Swego wzniosłego, budzącego grozę stanowiska i z zastępami oraz armiami świętych, zbliżywszy się do krzyża, z uszanowaniem pokłoniła się, gdyż na krzyżu sprawiedliwości stało się zadość. Przez krzyż grzesznik został wyzwolony z niewoli grzechu, od sprzymierzenia zła i za każdym zbliżeniem się do krzyża zmiękcza się jego serce i w skrusze woła: “To moje grzechy ukrzyżowały Syna Bożego.” Pod krzyżem składa swoje grzechy, a jego charakter zostaje przemieniony przez łaskę Chrystusa. Zbawiciel podnosi grzesznika z prochu i stawia go pod kierownictwo Ducha Świętego. — The Signs of the Times, 5 czerwca 1893.BK 532.6
XIII — Zadośćuczynienie usprawiedliwia Boży, niezmienny Zakon
Krzyż mówi do zastępów nieba, do nieupadłych światów i do upadłego świata o wartości, jaką Bóg nadał człowiekowi oraz świadczy o Jego wielkiej miłości, którą nas umiłował. On zapewnia świat, aniołów i człowieka o niezmienności boskiego Zakonu. Śmierć Bożego, Jednorodzonego Syna na krzyżu, umierającego za grzesznika, jest niezbitym dowodem na niezmienność Zakonu Jahwe. — The Review and Herald, 23 maja 1899.BK 532.7
Krzyż Chrystusa nie tylko udowadnia grzesznikowi, że Zakon nie został zmieniony, by wyjść na przeciw grzesznika w jego grzechach, ale także, że Chrystus ofiarował samego siebie, żeby przestępca Zakonu otrzymał sposobność do okazania skruchy. Tak, jak Chrystus poniósł grzechy każdego przestępcy, tak też grzesznik poniesie karę za swoje przestępstwa, jeżeli nie będzie chciał wierzyć w Chrystusa, jako swego osobistego Zbawiciela, jeżeli będzie odrzucał docierające do niego światło oraz nie chciał uznawać i być posłuszny przykazaniom Bożym. — Manuscript 133, 1897.BK 533.1
Śmierć Chrystusa jest najbardziej przekonywującym i wiecznym dowodem, że Zakon Boga jest tak niezmienny, jak Jego tron. Cierpienia w ogrodzie Getsemane, zniewagi, szyderstwa, złorzeczenia, którym poddany został drogi Syn Boży, oraz groza i hańba ukrzyżowania wystarczająco udowadniają i wstrząsająco pokazują, że Boża sprawiedliwość, gdy karze, dokonuje swoje dzieło gruntownie. Fakt, że Jego własny Syn, Poręczyciel człowieka nie został oszczędzony, jest po wszystkie czasy wiecznym dowodem zarówno dla świętych jak i grzeszników oraz przed całym wszechświatem, że Pan Bóg nie usprawiedliwi przestępcę Swojego Prawa. — Manuscript 58, 1897.BK 533.2
Szatan kontynuuje na ziemi dzieło, które rozpoczął w niebie. On nakłania ludzi do przestępowania przykazań Bożych. Zrozumiałe “tak mówi Pan” jest usuwane na rzecz “tak mówi człowiek”. Cały świat musi zostać pouczony o tych wypowiedziach Boga, aby móc zrozumieć cel zadośćuczynienia i bycia jedno z Bogiem. Celem zadośćuczynienia było utwierdzenie Bożego Zakonu i Bożych rządów. Grzesznikowi zostaje przebaczone na mocy okazania jego skruchy wobec Boga i wiary w Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Grzech zostaje przebaczony, a mimo to Zakon Boga pozostaje niezmienny i wieczny jak Jego tron. Nie istnieje coś takiego, jak zachwianie czy wzmacnianie Zakonu Jahwe. Takim, jakim zawsze był, takim jest. Nie może być odwołany czy też zniesiony nawet w najmniejszym szczególe. Jest wieczny i niezmienny jak sam Bóg. — Manuscript 163, 1897.BK 533.3
Szatan usiłował ukryć przed światem ową wielką pojednawczą Ofiarę, która w całej swej świętej godności objawiła Zakon i pozostawiła na sercach ogromne wrażenie o jego obowiązujących wymogach. On zwalczał dzieło Chrystusa i zjednoczył wszystkich swoich złych aniołów z ludźmi przeciwko temu dziełu. Gdy był zajęty tym dziełem, niebiańscy aniołowie łączyli się z ludźmi w odnawianiu tego dzieła. Krzyż Chrystusa stanowi wielkie centrum świata i świadczy o tym, że potępi każdego przestępcę Zakonu Bożego. Tu spotykają się dwie ogromne siły — moc prawdy oraz sprawiedliwości i działalność szatana w celu zniszczenia i unieważnienia Zakonu Boga. — Manuscript 61, 1899.BK 533.4
Śmierć Chrystusa podważa wszelkie argumenty szatana, jakie może on wnieść przeciwko przykazaniom Jahwe. Szatan oświadczył, że człowiek nie może wejść do Królestwa Niebios, jeżeli nie zostanie usunięty Zakon i nie zostanie wymyślony sposób, na mocy którego przestępca może zostać przywrócony do łaski Boga i stać się dziedzicem nieba. Domagał się zmiany Zakonu i popuszczenia sterów rządów Bożych w niebie oraz, że grzech musi być tolerowany, a grzesznikowi należy w jego grzechach współczuć i w nich go zbawić. Jednak wszystkie tego rodzaju uzasadnienia i wymagania zostały odrzucone gdy Chrystus zmarł w zastępstwie grzesznika. — The Signs of the Times, 21 maja 1912.BK 533.5
XIV — Zadośćuczynienie i pojednanie wynikiem Bożej miłości
Zadośćuczynienie Chrystusa nie zostało dokonane po to, aby nakłonić Boga do miłowania tych, których w przeciwnym przypadku nienawidziłby. Nie było też dokonane w celu wywołania miłości, która przedtem nie istniała. Ono zostało dokonane jako manifestacja miłości, która była już w sercu Bożym — było ono wykładnią boskiej łaski, zademonstrowanej niebiańskim aniołom, nie upadłym światom i upadłej ludzkości... Nie powinniśmy pielęgnować myśli, że Pan Bóg nas miłuje, bo za nas umarł Chrystus, ale On nas tak umiłował, że dał nam Swego Jednorodzonego Syna, aby za nas umarł. — The Signs of the Times, 30 maja 1895.BK 534.1
Gdy Zbawiciel zostanie wywyższony przed ludźmi, wówczas zobaczą Jego poniżenie, samozaparcie, samopoświęcenie, Jego dobroć, Jego czułe współczucie, Jego cierpienia w celu Zbawienia człowieka i wtedy też uświadomią sobie, że zadośćuczynienie Chrystusa nie jest przyczyną Bożej miłości lecz rezultatem miłości! Jezus umarł, ponieważ Bóg miłował świat. — The Review and Herald, 2 września 1890.BK 534.2
Ojciec umiłował nas nie na skutek owej wielkiej ofiary przebłagalnej, lecz On zatroszczył się o owe zadośćuczynienie, bo nas miłował. Chrystus był Pośrednikiem, przez którego mogła się wylać nieograniczona miłość Boża na upadły świat. “Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał”. 2 Koryntian 5,19. Bóg cierpiał wraz ze Swoim Synem, w czasie Jego cierpień w Getsemane i na Golgocie. Serce Nieskończonej Miłości płaciło cenę za nasze zbawienie. — The Home Missionary, kwiecień 1893.BK 534.3
XV — Pojednawczy środek większy niż tego wymagała konieczność
Sprawiedliwość domagała się cierpień człowieka. Chrystus, będąc równym Bogu, poddał się cierpieniom Boga. On nie potrzebował żadnego zadośćuczynienia. Jego cierpienia nie były spowodowane jakimkolwiek grzechem, którego popełniłby On. Jego cierpienia były dla człowieka — dla wszystkich ludzi, a Jego dobrowolne przebaczenie jest dostępne dla wszystkich. Cierpienia Chrystusa były odpowiednie do Jego nieskalanej czystości; głębokość Jego cierpień była proporcjonalna do godności i wspaniałości Jego charakteru. Nigdy nie zrozumiemy dotkliwości mąk nieskalanego Baranka Bożego, jeżeli nie uświadomimy sobie głębokości przepaści, z której zostaliśmy wyratowani, ogromu grzechu, którego winni są ludzie i tego, abyśmy przez wiarę mogli uchwycić pełnię i całkowitość zbawienia. — The Review and Herald, 21 września 1886.BK 534.4
Boski Syn Boży był jedyną ofiarą o wystarczającej wartości, aby w pełni mógł sprostać wymaganiom Bożego, doskonałego Zakonu. Aniołowie byli bezgrzeszni, jednak byli o wiele mniejszej wartości niż Zakon Boży. Oni byli odpowiedzialni przed Zakonem. Byli posłami spełniającymi wolę Chrystusa i mieli Mu się kłaniać. Byli stworzonymi istotami, poddanymi próbom. Na Chrystusie nie spoczywały żadne wymagania. On miał moc oddania i Swojego życia i ponownego przywrócenia go. Na Nim nie spoczywało żadne zobowiązanie podjęcia się dzieła zadośćuczynienia. On był dobrowolną ofiarą i złożył dobrowolną ofiarę. Jego życie miało wystarczającą wartość, aby wyratować człowieka z jego upadłego stanu. — The Review and Herald, 17 grudnia 1872.BK 534.5
Dzieło umiłowanego Bożego Syna, który podjął sie połączenia tego, co stworzone ze Stworzycielem i tego, co było ograniczone z Nieograniczonym w swojej boskiej osobie, jest tematem, który będzie zajmował nasze myśli przez całą wieczność. To dzieło Chrystusa utwierdziło istoty innych światów w ich wierności i lojalności oraz zbawiło zgubionych naszego świata. Chrystus otworzył nieposłusznym drogę, aby na niej mogli powrócić do wierności Bogu, podczas gdy przez ten sam akt ustawił wokół tych, którzy już byli czyści, ochronny wał, aby nie zostali zanieczyszczeni. — The Review and Herald, 11 stycznia 1881.BK 534.6
XVI — Symboliczne ofiary wskazywały na Baranka Bożego
[]BK 535.1
System składania ofiar wskazywał na Chrystusa. Przez nie starożytni mężowie wiary widzieli Chrystusa i wierzyli w Niego. — The Review and Herald, 17 grudnia 1872.BK 535.2
Chrystus na naradzie ze Swoim Ojcem założyli system ofiar, aby śmierć, która miała od razu spaść na przestępcę, była przeniesiona na ofiarę, która obrazowała wielką i doskonałą ofiarę Syna Bożego.BK 535.3
Grzechy ludu były obrazowo przenoszone na urzędującego kapłana, będącego pośrednikiem dla ludu. Osobiście [] kapłan nie mógł być ofiarą za grzech i dokonać swoim życiem zadośćuczynienia, gdyż sam był grzesznikiem. Dlatego, zamiast sam umrzeć, zabijał baranka bez skazy; kara za grzech została przeniesiona na niewinne zwierzę, które stało się jego bezpośrednim zastępcą i symbolizowało doskonałą ofiarę Jezusa Chrystusa. Przez krew tej ofiary człowiek patrzył przez wiarę w przyszłość na krew Chrystusa, która będzie zadośćuczynieniem za grzechy świata. — The Signs of the Times, 14 marca 1878.BK 535.4
Tą wielką Prawdą, przedstawianą i zapisywaną na sercach i umysłach ludu, było: “bez przelania krwi nie ma odpuszczenia”. Hebrajczyków 9,22 (SK). W każdej krwawiącej ofierze był zobrazowany Baranek Boży, “który nosi grzechy świata”. Osobiście Chrystus był założycielem żydowskiego obrządku ceremonialnego, w którym wzory i symbole wskazywały na duchowe i niebiańskie rzeczy. Wielu zapomina o prawdziwym znaczeniu tych ofiar, a przy tym tracą z oczu tę wielką Prawdę, że jedynie przez Chrystusa może nastąpić przebaczenie grzechów. Mnogość ofiar, krwi wołów i kozłów nie może usunąć żadnego grzechu. — The Signs of the Times, 2 stycznia 1893.BK 535.5
Ta wielka nauka, ucieleśniona w każdej ofiarowanej krwawej ofierze, wyrażana w każdej ceremonii, wpajana przez samego Boga, polegała na tym, że przebaczenie grzechów może zachodzić jedynie przez krew Chrystusa. Lecz jakże wielu osobiście nosi owe urażające jarzmo i jak wielu nie pojmuje mocy tej w/w Prawdy, postępując wbrew niej, dążąc do otrzymania błogosławieństw, które mogą otrzymać jedynie przez zupełną wiarę w krew Baranka Bożego; jakże niewielu uświadamia sobie, że jedynie przez Niego jest przebaczenie grzechów, gdy się je wyznaje — bez względu na to czy one są wielkie czy małe. O! Co za błogosławiony Zbawiciel! — Letter 12, 1892.BK 535.6
«Przez wiarę złożył Abel wartościowszą ofiarę niż Kain». Hebrajczyków 11,4... W tej przelanej krwi widział przyszłą Ofiarę — Chrystusa umierającego na krzyżu na Golgoty. Wierząc w zadośćuczynienie, które tam miało się dokonać, otrzymał świadectwo, że był sprawiedliwym i że jego ofiara została przyjęta. — Patriarchowie i prorocy 52; 56 (wyd. I); 50 (wyd. II), [].BK 535.7
XVII — Krzyż przypieczętował śmierć szatana
On [] przez śmierć na krzyżu zadał szatanowi śmiertelny cios i usunął grzech od każdej wierzącej duszy. — Manuscript 61, 1903.BK 536.1
Jakim prawem Chrystus wyrwał zniewolonych z ręki nieprzyjaciela? Prawo do tego uzyskał przez złożenie ofiary, wypełniającej zasady sprawiedliwości, którymi rządzone jest Królestwo Niebios. On przyszedł na świat jako Zbawiciel zgubionej ludzkości, aby pokonać podstępnego wroga i przez Swoją zdecydowaną wierność wobec Zakonu zbawić tych wszystkich, którzy przyjmą Go za swego Zbawiciela. Na krzyżu Golgoty zapłacił cenę zbawienia za ludzkość. W ten sposób nabył prawo do wyrwania zniewolonych z uchwytu owego wielkiego zwodziciela, który przez kłamstwa zarzucane rządom Bożym, spowodował upadek człowieka, przez co człowiek utracił roszczenia do bycia lojalnym poddanym wspaniałego i wiecznego Królestwa Bożego. — The Signs of the Times, 30 września 1903.BK 536.2
Chrystus na krzyżu pociąga ludzi ku Bogu do okazania skruchy nie tylko z powodu ich przestępowania Jego Zakonu — gdyż komu Bóg przebaczył, tego napełnia skruchą — ale Chrystus usatysfakcjonował także sprawiedliwość. On zaofiarował Siebie jako zadośćuczynienie. Jego przelana krew i Jego posiniaczone ciało zadośćuczyniło wymogom złamanego Zakonu i w ten sposób przerzucił On pomost nad przepaścią, którą spowodował grzech. On cierpiał w ciele, aby Swoim zranionym i posiniaczonym ciałem osłonić bezbronnego grzesznika. Zwycięstwo, odniesione przez Swoją śmierć na Golgocie, złamało na zawsze oskarżającą moc szatana we wszechświecie i zmusiło do milczenia jego oskarżenia, że samozaparcie się Boga jest niemożliwe i dlatego nie ma znaczenia w ludzkiej rodzinie. — Manuscript 50, 1900.BK 536.3
On [] postawił Swój krzyż między niebem a ziemią, aby mógł podjąć walkę przeciwko mocom ciemności i pokonać je. Oddał Swoje życie za życie grzeszników, przez co szatan — książę świata został wyrzucony. — Manuscript 44, 1901.BK 536.4
Wkrótce zostanie przyniesiona ta wielka Ofiara, będąca sednem wszystkich żydowskich ofiar. Gdy Zbawiciel, w świetle czekającej Go śmierci krzyżowej, proroczo wypowiedział owe wzniosłe słowa: “teraz władca tego świata będzie wyrzucony, a gdy Ja będę wywyższony ponad ziemię, wszystkich do siebie pociągnę”, zobaczył, że ów wielki odstępca, który został wyrzucony z nieba, stał się główną mocą na ziemi. Patrząc na tron szatana, stwierdził, że ustanowił go tam, gdzie powinien być tron Boga. Widział, że wszyscy ludzie uwielbiają odstępcę, który pobudził ich do buntu. Mieszkańcy tego świata upadli do nóg szatanowi. Chrystus oświadczył: Tam, gdzie stoi tron szatana, tam postawię Swój krzyż jako instrument poniżenia i cierpień. — Manuscript 165, 1899.BK 536.5
Chrystus został ukrzyżowany, jednak w cudownej mocy i chwale powstał z grobu. Teraz przejął do Swoich rąk świat — nad którym szatan rościł sobie prawo do przewodniczenia — i przywrócił ludzkość do łask Bożych. Po dokonaniu tego wspaniałego dzieła, rozbrzmiały echem śpiewy tryumfu przez nieupadłe światy. Aniołowie i archanioły, cherubini i serafini dołączyli się do tego chóru zwycięstwa. — The Youth's Instructor, 16 kwietnia 1903.BK 536.6
XVIII — Zadośćuczynienie nigdy nie będzie powtarzane
Śmierć Chrystusa na krzyżu zapewniła zniszczenie tego, który miał moc nad śmiercią i był twórcą grzechu. Gdy szatan zostanie zniszczony, nie będzie nikogo, kto by kusił do zła. Już nigdy nie będzie potrzebne powtarzanie zadośćuczynienia oraz nigdy już nie zaistnieje niebezpieczeństwo jakiegokolwiek buntu w Bożym wszechświecie. To, co jedynie może skutecznie powstrzymać od grzechu w tym świecie ciemności, to przeszkodzenie grzechowi [] w niebie. Doniosłość śmierci Chrystusa zobaczą święci i aniołowie. Upadli ludzie nie mogą posiąść domu w raju Bożym, bez Baranka, zabitego od początku założenia światów. Czy zatem nie mamy wywyższać krzyża Chrystusa? — The Signs of the Times, 30 grudnia 1889.BK 536.7