ΚΕΦΆΛΑΙΟ 10—Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΗΡΗΣ ΕΠΙΠΛΗΞΗΣ

(Βασίζεται στο βιβλίο Α ', Βασιλέων, κεφ. 17:8-24,18:1-19)PG 83.1

Για ένα διάστημα ο Ηλίας έμεινε κρυμμένος στα βουνά, κοντά στον ποταμό Χερίθ. Εκεί για μήνες με θαυματουργικό τρόπο εφοδιαζόταν την τροφή. Αργότερα, όταν εξαιτίας της ξηρασίας ο ποταμός στέρεψε, ο Θεός πρόσταξε στο δούλο Του να βρει καταφύγιο σε μια ειδωλολατρική χώρα. Του είπε: “Σηκωθείς, ύπαγε εις Σαρεπτά της Σιδώνος, και κάθισον εκεί. Ιδού, προσέταξα εκεί γυναίκα χήραν να σε τρέφη.” Η γυναίκα αυτή δεν ήταν Ισραηλίτισσα. Δεν είχε λάβει ποτέ τα προνόμια και τις ευλογίες που είχε απολαύσει ο εκλεκτός λαός του Θεού. Πίστευε όμως στον αληθινό Θεό και είχε βαδίσει σύμφωνα με όλο το φως που έλαμπε στο μονοπάτι της. Και τώρα που δεν υπήρχε ασφάλεια για τον Ηλία στο Ισραήλ, ο Θεός τον έστειλε σ’αυτή τη γυναίκα για να βρει άσυλο στο σπίτι της.PG 83.2

“Και σηκωθείς υπήγεν εις Σαρεπτά. Και ως ήλθεν εις την πύλην της πόλεως, ιδού εκεί γυνή χήρα συνάγουσα ξυλάρια. Και εφώνησε προς αυτήν, και είπε, Φέρε μοι, παρακαλώ ολίγον ύδωρ εν αγγείω, διά να πίω. Και ενώ υπήγε να φέρη αυτό, εφώνησε προς αυτήν, και είπε, φέρε μοι παρακαλώ κομμάτιον άρτου εν τη χειρί σου.”PG 83.3

Αυτό το πάμφτωχο σπίτι το θέριζε ο λιμός και το αξιοθρήνητο μικρό απομεινάρι πλησίαζε να σωθεί. Ο ερχομός του Ηλία την ίδια ακριβώς μέρα που η χήρα φοβόταν ότι θα εγκατέλειπε τον αγώνα να διατηρηθεί στη ζωή, δοκίμασε την πίστη της στη δύναμη του ζώντος Θεού να προνοήσει για τις ανάγκες της. Αλλά ακόμη και στη χειρότερη αυτή εσχατιά της, έδωσε απόδειξη της πίστης της γιατί συμμορφώθηκε με την απαίτηση ενός ξένου που της ζητούσε να μοιρασθεί με αυτόν την τελευταία της μπουκιά. Απαντώντας στο αίτημα του Ηλία για τροφή και νερό, η χήρα είπε: “Ζη Κύριος ο Θεός σου, δεν έχω ψωμίον, αλλά μόνον μίαν χεριάν αλεύρου εις το πιθάριον, και ολίγον έλαιον εις το ρωγίον, και ιδού, συνάγω δύο ξυλάρια διά να υπάγω και να κάνω αυτό δι’εμαυτήν, και διά τον υιόν μου, και να φάγωνεν αυτό, και να αποθάνωμεν.”PG 83.4

Ο Ηλίας της είπε:PG 84.1

“Μη φοβού ύπαγε, κάνε ως είπας. Πλην εξ αυτού κάμε εις εμέ πρώτον μίαν μικράν πήτταν, και φέρε εις εμέ, και έπειτα κάμε διά σεαυτήν, και διά τον υιόν σου, διότι ούτω λέγει Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, Το πιθάριον του αλεύρου δεν θέλει κενωθή, ουδέ το ρωγίον του ελαίου θέλει ελαττωθή, έως της ημέρας καθ’ην ο Κύριος θέλει δώσει βροχήν επί προσώπου της γης.” Μεγαλύτερη από αυτή δοκιμασία πίστης δεν μπορούσε να γίνει. Μέχρι τότε η χήρα είχε φερθεί σε όλους τους ξένους με καλοσύνη και γενναιοδωρία. Και τώρα, παρά το βάσανο που θα έβρισκε αυτή και το παιδί της, έχοντας εμπιστοσύνη στο Θεό του Ισραήλ για την κάλυψη των αναγκών της, ανταποκρίθηκε στην υπέρτατη αυτή δοκιμή φιλοξενίας, πράττοντας “κατά τον λόγον του Ηλία”.PG 84.2

Θαυμάσια ήταν η φιλοξενία που έδειξε στον προφήτη του Θεού η Φοινικικήςκαταγωγής γυναίκα καιθαυμάσιος ο τρόπος με τον οποίον αμείφθηκε η πίστη της και η γενναιοδωρία της.PG 84.3

“Έτρωγεν, αυτή, και αυτός, και ο οίκος αυτής ημέρας πολλάς. Το πιθάριον του αλεύρου δεν εκενώθη, ουδέ το ρωγίον του ελαίου ηλαττώθη, κατά τον λόγον του Κυρίου, τον οποίον ελάλησε διά του Ηλία.”PG 84.4

“Μετά δε τα πράγματα ταύτα, ηρρώστησεν ο υιός της γυναικός, της κυρίας του οίκου. Και η αρρώστια αυτού ήτο δυνατή σφόδρα, εωσού δεν έμεινε πνοή εν αυτώ. Και είπε προς τον Ηλίαν, Τί έχεις μετ’εμού, άνθρωπε του Θεού; ήλθες προς εμέ διά να φέρης εις ενθύμησιν τας ανομίας μου και να θανατώσης τον υιόν μου; Ο δε είπε προς αυτήν, Δος μοι τον υιόν σου. Και έλαβεν αυτόν εκ του κόλπου αυτής, και ανεβίβασεν αυτόν εις το υπερώον, όπου αυτός εκάθητο, και επλαγίασεν αυτόν επί την κλίνην αυτού ... Και εξηπλώθη τρις επί το παιδάριον, και ανεβόησε προς τον Κύριον ... Και ήκουσεν ο Κύριος της φωνής του Ηλία, και επανήλθεν η ψυχή του παιδαρίου εντός αυτού, και ανέζησε. Και έλαβεν ο Ηλίας το παιδάριον, και κατεβίβασεν αυτό από του υπερώου εις τον οίκον, και έδωκεν αυτό εις την μητέρα αυτού. Και είπεν ο Ηλίας, Βλέπε, ζη ο υιός σου. Και είπεν η γυνή προς τον Ηλίαν, Τώρα γνωρίζω εκ τούτου ότι είσαι άνθρωποςPG 84.5

του Θεού, και ο λόγος του Κυρίου εν τω στόματί σου είναι αλήθεια.” PG 85.1

Η χήρα της Σαρετττά μοιράσθηκε την μπουκιά της με τον Ηλία, και σε αντάλλαγμα διατηρήθηκε η ζωή της καθώς και η ζωή του παιδιού της. Και σε όλους, όσοι στον καιρό της δοκιμασίας και της ανάγκης προσφέρουν συμπόνια και βοήθεια σε αυτούς που έχουν ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη, ο Θεός υπόσχεται μεγάλη ευλογία. Ο Θεός δεν έχει αλλάξει. Η δύναμή Του δεν είναι μικρότερη τώρα από ότι ήταν στις ημέρες του Ηλία. Δεν είναι λιγότερο σίγουρη η υπόσχεση τώρα από ότι όταν την πρόφερε ο Σωτήρας μας: “Όστις δέχεται προφήτην εις όνομα προφήτου, μισθόν προφήτου θέλει λάβει.” (Ματθ. 10:41).PG 85.2

“Την φιλοξενίαν μη λησμονείτε επειδή διά ταύτης τινές εφιλοξένησαν αγγέλους μη γνωρίζοντες.” (Εβρ. 13:2).PG 85.3

Η δύναμη των λόγων αυτών δεν έχει υποστεί καμία αλλοίωση με το πέρασμα του χρόνου. Ο ουράνιος Πατέρας μας εξακολουθεί να παρουσιάζει στο δρόμο των παιδιών Του ευκαιρίες οι οποίες είναι κρυμμένες ευλογίες, και αυτοί που τις αξιοποιούν, νιώθουν μεγάλη χαρά.PG 85.4

“Εάν . . . ανοίγης την ψυχήν σου εις τον πεινώντα και ευχαριστής την τεθλιμμένην ψυχήν, τότε το φως σου θέλει ανατέλλει εν τω σκότει, και το σκότος σου θέλει είσθαι ως μεσημβρία. Και ο Κύριος θέλει σε οδηγεί πάντοτε, και χορταίνει την ψυχήν σου εν ανομβρίαις, και παχύνει τα οστά σου, και θέλεις είσθαι ως κήπος ποτιζόμενος, και ως πηγή ύδατος, της οποίας τα ύδατα δεν εκλείπουσι.” (Ησ. 58:10,11).PG 85.5

Στους πιστούς υπηρέτες Του ο Χριστός και σήμερα λέει: “Όστις δέχεται εσάς, Εμέ δέχεται, και όστις δέχεται Εμέ, δέχεται τον αποστείλαντά Με.” Κάθε καλοσυνάτη πράξη που γίνεται για το όνομα Του, θα αναγνωρισθεί και θα ανταμειφθεί. Στην ίδια αυτή τρυφερή αναγνώριση ο Χριστός συμπεριλαμβάνει και το πιο αδύναμο, ακόμη και πιο ταπεινό μέλος της οικογένειας του Θεού. “Όστις ποτίση ένα των μικρών τούτων (αυτών που είναι όπως τα παιδιά στην πίστη και στη γνώση που έχουν για το Θεό) ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.” (Ματθ. 10:41,42).PG 85.6

Στα χρόνια της ξηρασίας και του λιμού ο Ηλίας ένθερμα προσευχόταν για να στραφούν οι καρδιές των Ισραηλιτών από την ειδωλολατρία στην αφοσίωση του Θεού. Υπομονητικά ο προφήτης περίμενε, ενώ το χέρι του Θεού έπεφτε βαρύ επάνω στην ταλαίπωρη χώρα. Καθώς έβλεπε τα σημάδια της δυστυχίας και της στέρησης να πολλαπλασιάζονται από κάθε μεριά, η ψυχή του έσφιγγε από τη λύπη και λαχταρούσε για δύναμη που να έφερνε σύντομα μια μεταρρύθμιση. Ο Θεός όμως εκτελούσε το σχέδιό Του, και το μόνο που είχε να κάνει ο δούλος Του, ήταν να προσεύχεται με πίστη και να περιμένει τον καιρό της αποφασιστικής δράσης.PG 85.7

Η επικρατούσα αποστασία της εποχής του Αχαάβ ήταν το αποτέλεσμα πολυετών σφαλμάτων. Βήμα προς βήμα, χρόνο με χρόνο ο λαός του Ισραήλ παραστρατούσε από τον ευθύ δρόμο. Από τη μια γενεά στην επόμενη είχαν αρνηθεί να ευθυγραμμίσουν την πορεία τους και τελικά η πλειονότητα του λαού είχε υποταχθεί στην αρχηγία των δυνάμεων του σκότους. Περίπου ένας αιώνας είχε περάσει αφότου, κάτω από την ηγεσία του βασιλιά Δαβίδ, ενωμένος ο λαός του Ισραήλ είχε ψάλει με χαρά ύμνους δοξολογίας στον Ύψιστο, αναγνωρίζοντας την ολοκληρωτική εξάρτησή τους από Αυτόν για τις καθημερινές ευλογίες. Ακούστε τα λόγια της λατρείας ενώ έψαλλαν:PG 86.1

“Θεέ της σωτηρίας ημών ...
Χαροποιείς τας αρχάς της αυγής και της εσπέρας.
Επισκέπτεσαι την γην και ποτίζεις αυτήν,
Υπερπλουτίζεις αυτήν.
Ο ποταμός του Θεού είναι πλήρης υδάτων.
Ετοιμάζεις τον σίτον αυτών, επειδή ούτω διέταξας.
Τα αυλάκια αυτής ποτίζεις,
Και εξομαλίζεις τους σβώλους αυτής.
Απαλύνεις αυτήν διά σταλακτής βροχής,
Ευλογείς τα βλαστήματα αυτής.
Στεφανόνεις το έτος με τα αγαθά Σου,
Και τα ίχνη Σου σταλάζουσι πάχος.
Σταλάζουσιν αι βοσκαί της ερήμου,
Και οι λόφοι περιζώνονται χαράν.
Αι πεδιάδες είναι ενδεδυμέναι ποίμνια,
Και αι κοιλάδες εσκεπασμέναι υπό σίτου.
Αλαλάζουσι, και έτι υμνολογούσι.” Ψαλμοί 65:5,8-13PG 86.2

Ο Ισραήλ είχε τότε αναγνωρίσει ότι ο Θεός ήταν “ο θεμελιών την γην”, και εκφράζοντας την πίστη του αυτή είχε ψάλει:PG 86.3

“Με την άβυσσον, ως ιμάτιον, εκάλυψας αυτήν.
Τα ύδατα εστάθησαν επί των ορέων,
Από επιτιμήσεως Σου έφυγον.PG 86.4

Από της φωνής της βροντής Σου εσύρθησαν εν βία.
Ανέβηοαν εις τα όρη, κατέβησαν εις τας κοιλάδας,
Εις τόπον τον οποίον διώρισας δι’αυτά.
Έθεσας όριον, το οποίον δεν θέλουσιν υπερβή,
Ουδέ θέλουσιν επιστρέφει διά να σκεπάσωσι την γην.” Ψαλμοί 105:5-9PG 87.1

Με τη μεγάλη δύναμη του άπειρου Θεού τα στοιχεία της φύσης στη Γη, στη θάλασσα και στον ουρανό συγκροτούνται στα όριά τους, και ο Θεός τα χρησιμοποιεί για την ευτυχία των πλασμάτων Του. Ανοίγει με απλοχεριά “τον αγαθόν θησαυρόν Αυτού ... διά να δίδη βροχήν . . . κατά τον καιρόν αυτής και να εύλογή πάντα τα έργα” των χεριών των ανθρώπων. (Δευτ. 28: 12).PG 87.2

“Ο εξαποστέλλων πηγάς εις τας φάραγγας,
Διά να ρέωσιν αναμέσον των ορέων.
Ποτίζουσι πάντα τα θηρία του αγρού,
Οι άγριοι όνοι σβύνουσι την δίψαν αυτών.
Πλησίον αυτών τα πετεινά του ουρανού κατασκηνούσι,
Και αναμέσον των κλάδων κελαηδούσι...
Ο αναδίδων χόρτον διά τα κτήνη
Και βοτάνην προς χρήσιν του ανθρώπου.
Διά να εξάγη τροφήν εκ της γης
Και οίνον ευφραίνοντα την καρδίαν του ανθρώπου,
Έλαιον διά να λαμπρύνει το πρόσωπον αυτού,
Και άρτον στηρίζοντα την καρδίαν του ανθρώπου ...
Πόσον μεγάλα είναι τα έργα Σου, Κύριε!
Τα πάντα εν σοφία εποίησας,
Η γη είναι πλήρης των ποιημάτων Σου,
Αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος.
Εκεί είναι ερπετά αναρίθμητα, ζώα μικρά μετά μεγάλων ...
Πάντα ταύτα επί Σε ελπίζουσι,
Διά να δώσης εν καιρώ την τροφήν αυτών.
Δίδεις εις αυτά, συνάγουσι,
Ανοίγεις την χείρα Σου, χορταίνουσιν αγαθά.” Ψαλμοί 104:10-15, 24-28PG 87.3

Ο Ισραήλ είχε άφθονες ευκαιρίες για χαρά. Η γη στην οποία τους είχε φέρει ο Θεός, ήταν γη όπου έρρεε γάλα και μέλι. Στο διάστημα των περιπλανήσεών τους στην έρημο, ο Θεός τούς είχε διαβεβαιώσει ότι δε θα ήταν ποτέ αναγκασμένοι να υποφέρουν από έλλειψη βροχής. Τους είχε πει:PG 87.4

“Η γη εις την οποίαν εισέρχεσαι διά να κληρονομήσης αυτήν, δεν είναι ως η γη της Αιγύπτου εκ της οποίας εξήλθετε, όπου έσπειρες τον σπόρον σου, και επότιζες διά του ποδός σου, ως κήπον λαχάνων. Αλλ’η γη εις την οποίαν διαβαίνετε διά να κληρονομήσητε αυτήν, γη ορέων και κοιλάδων, από της βροχής του ουρανού πίνει ύδωρ, γην την οποίαν Κύριος ο Θεός σου επιβλέπει πάντοτε. Οι οφθαλμοί Κυρίου του Θεού σου είναι επ’αυτήν, από της αρχής του έτους έως τέλους του έτους.”PG 88.1

Η υπόσχεση της αφθονίας της βροχής δόθηκε με τον όρο της υπακοής. Ο Κύριος είχε δηλώσει:PG 88.2

“Εάν επιμελώς ακούσητε τας εντολάς Μου, τας οποίας Εγώ προστάζω εις εσάς σήμερον, να αγαπάτε Κύριον τον Θεόν σας, και να λατρεύητε Αυτόν εξ όλης της καρδίας σας, και εξ όλης της ψυχής σας, τότε θέλω δώσει την βροχήν της γης σας εν τω καιρώ αυτής την πρώιμον και την όψιμον, διά να συνάξης τον σίτον σου, και τον οίνον σου, και το έλαιόν σου. Και θέλω δώσει χόρτον εις τους αγρούς σου διά τα κτήνη σου, διά να τρώγης και να χορταίνης. Προσέχετε εις εαυτούς, μήποτε πλανηθή η καρδία σας, και παραδρομήσητε, και λατρεύσητε άλλους θεούς, και προσκυνήσητε αυτούς, και εξαφθή η οργή του Κυρίου εναντίον σας, και κλείση τον ουρανόν, διά να μη βρέξη, και η γη να μη δώση τους καρπούς αυτής, και εξολοθρευθήτε πάραυτα εκ της γης της αγαθής, την οποίαν δίδει εις εσάς ο Κύριος.” (Δευτ. 11:10-17).PG 88.3

Οι Ισραηλίτες είχαν προειδοποιηθεί:PG 88.4

“Αλλ’εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν Κυρίου του Θεού σου, διά να προσέχης να εκτελής πάσας τας εντολάς Αυτού, και τα διατάγματα Αυτού τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον, πάσαι αι κατάραι αύται θέλουσιν ελθεί επί σε, και θέλουσι σε ευρεί... Και ο ουρανός σου ο υπεράνω της κεφαλής σου θέλει είσθαι χαλκός, και η γη υποκάτω σου σίδηρος. Ο Κύριος θέλει δώσει την βροχήν της γης σου κονιορτόν και χώμα. Εκ του ουρανού θέλει καταβαίνει επί σε, εωσού εξολοθρευθής.” (Δευτ. 28:15,23,24).PG 88.5

Αυτά συγκαταλέγονται μεταξύ των σοφών συμβουλών του Κυρίου στον αρχαίο Ισραήλ. Ο Θεός είχε προστάξει στον εκλεκτό λαό Του:PG 88.6

“Θέλετε λοιπόν βάλει τους λόγους Μου τούτους, εις την καρδίαν σας, και εις την ψυχήν σας, και θέλετε δέσει αυτούς διά σημείον επί της χειρός σας, και θέλουσιν είσθαι ως προμετωττίδια μεταξύ των οφθαλμών σας. Και θέλετε διδάσκει αυτούς εις τα τέκνα σας, ομιλούντες περί αυτών, καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.” (Δευτ. 11:18,19).PG 88.7

Σαφή ήταν τα προστάγματα αυτά, αλλά καθώς περνούσαν οι αιώνες και η μια γενεά μετά την άλλη αγνοούσαν τα αναγκαία μέτρα που είχαν ληφθεί για την πνευματική τους ευτυχία, οι ολέθριες επιδράσεις της αποστασίας απειλούσαν να σαρώσουν κάθε φραγμό που είχε θέσει η θεία χάρη. Αυτή ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων, και τώρα ο Θεός επισκεπτόταν το λαό Του με τις αυστηρότερες τιμωρίες. Η προφητεία του Ηλία έβρισκε την τρομερή εκπλήρωσή της.’PG 89.1

Για τρία χρόνια αναζητούσαν το μηνυτή της συμφοράς από πόλη σε πόλη και από χώρα σε χώρα. Με εντολή του Αχαάβ, πολλοί αρχηγοί κρατών είχαν δώσει όρκο τιμής ότι ο παράξενος προφήτης δε βρισκόταν στα εδάφη τους. Παραταύτα, η έρευνα συνεχιζόταν, επειδή η Ιεζάβελ και οι προφήτες του Βάαλ μισούσαν θανάσιμα τον Ηλία και δε φείδονταν καμιάς προσπάθειας προκειμένου να τον φέρουν στην εξουσία τους. Και η βροχή δεν ερχόταν.PG 89.2

Τέλος, “μετά πολλάς ημέρας”, ήρθε ο λόγος του Θεού στον Ηλία: “Ύπάγε, φανερώθητι εις τον Αχαάβ, και Εγώ θέλω δώσει βροχήν επί το πρόσωπον της γης.” Υπακούοντας στην εντολή, “υπήγεν ο Ηλίας να φανερωθή εις τον Αχαάβ”. Τον ίδιο καιρό που ο προφήτης ξεκίνησε οδοιπορώντας για τη Σαμάρεια, ο Αχαάβ είχε προτείνει στον Οβαδία, τον οικονόμο του σπιτιού του, να κάνουν μια έρευνα για να ανακαλύψουν υδροπηγές και ρυάκια με την ελπίδα να βρουν βοσκή για τα μεγάλα και τα μικρά ζώα τους που λιμοκτονούσαν. Ακόμη και στη βασιλική αυλή τα αποτελέσματα της παρατεταμένης ξηρασίας είχαν γίνει έντονα αισθητά. Ανησυχώντας σοβαρά για το μέλλον της οικογένειάς του, ανέλαβε να συμμετέχει προσωπικά με το δούλο του στην αναζήτηση μερικών ευνοϊκών σημείων όπου πιθανόν να βρίσκονταν βοσκότοποι.PG 89.3

“Εμέρισαν λοιπόν την γην εις εαυτούς, διά να διέλθωσιν αυτήν. Ο μεν Αχαάβ απήλθε διά μιας οδού καταμόνας, ο δε Οβαδία απήλθε δι’άλλης οδού καταμόνας. Και ενώ ήτο ο Οβαδία καθ’οδόν, ιδού, ο Ηλίας συνήντησεν αυτόν. Και εκείνος εγνώρισεν αυτόν, και έπεσε κατά πρόσωπον αυτού, και είπε, Συ είσαι, κύριέ μου Ηλία;”PG 89.4

Τον καιρό της αποστασίας του Ισραήλ, ο Οβαδία είχε μείνει πιστός. Ο κύριός του ο βασιλιάς δεν κατόρθωσε να τον κάνει να α- ποσύρει την αφοσίωσή του από το Θεό. Και τώρα είχε τιμηθεί με μια εντολή από τον Ηλία: “Ύπαγε, ειπέ προς τον κύριόν σου, Ιδού ο Ηλίας.” Τρομοκρατημένος ο Οβαδία αναφώνησε: “Τί ημάρτησα ώστε θέλεις να παραδώσης τον δούλον σου εις την χείρα του Αχαάβ, διά να με θανατώση;” Να φέρει μια τέτοια αγγελία στον Αχαάβ ήταν να προκαλέσει το βέβαιο θάνατό του. Εξήγησε στον προφήτη:PG 89.5

“Ζη κύριος ο Θεός σου, δεν είναι έθνος ή βασίλειον, όπου δεν έστειλεν ο κύριός μου να σε ζητώσι. Και ότε έλεγον, Δεν είναι, αυτός ώρκιζε το βασίλειον και το έθνος, ότι δεν σε εύρηκαν. Και τώρα συ λέγεις, Ύπαγε, ειπέ προς τον κύριόν σου, Ιδού, ο Ηλίας. Και καθώς εγώ αναχωρήσω από σου, το Πνεύμα του Κυρίου θέλει σε φέρει όπου δεν εξεύρω και όταν υπάγω και αναγγείλω τούτο προς τον Αχαάβ, και δεν σε εύρη, θέλει με θανατώσει.”PG 90.1

Θερμά ο Οβαδία παρακάλεσε τον προφήτη να μην τον πιέσει.PG 90.2

“Ο δούλος σου φοβούμαι τον Κύριον εκ νεότητάς μου. Δεν απηγγέλθη προς τον κύριόν μου τί έκανα, ότε η Ιεζάβελ εθανάτωνε τους προφήτας του Κυρίου, τίνι τρόπω έκρυψα εκατόν άνδρας εκ των προφητών του Κυρίου, ανά πεντήκοντα εις σπήλαιον, και διέθρεψα αυτούς εν άρτω και ύδατι; Και τώρα συ λέγεις, Ύπαγε, ειπέ προς τον κύριόν σου, Ιδού, ο Ηλίας. Αλλ’ αυτός θέλει με θανατώσει.”PG 90.3

Με επίσημο όρκο ο Ηλίας υποσχέθηκε στον Οβαδία ότι η παραγγελία του δε θα έμενε ατελεσφόρητη. Του είπε: “Ζη Κύριος των δυνάμεων, έμπροσθεν του οποίου παρίσταμαι, ότι σήμερον θέλω εμφανισθή εις αυτόν.” Με τη διαβεβαίωση αυτή “υπήγε λοιπόν ο Οβαδία εις συνάντησιν του Αχαάβ, και απήγγειλε προς αυτόν.”PG 90.4

Με έκπληξη ανάμεικτη με φόβο άκουσε ο βασιλιάς το μήνυμα που του έστειλε ο άνθρωπος, τον οποίον φοβόταν και μισούσε, και τον οποίον ακούραστα αναζητούσε. Ήξερε καλά ότι ο Ηλίας δε θα διακινδύνευε τη ζωή του μόνο και μόνο για να τον συναντήσει. Μήπως ο προφήτης ήταν έτοιμος να προφέρει καινούρια κατάρα εναντίον του Ισραήλ; Η καρδιά του βασιλιά καταλήφθηκε από τρόμο. Θυμήθηκε το ξυλιασμένο χέρι του Ιεροβοάμ. Ο Αχαάβ δεν μπορούσε να αγνοήσει την κλήση ούτε τολμούσε να υψώσει το χέρι του εναντίον του απεσταλμένου του Κυρίου. Και έτσι, συνοδευόμενος από στρατιώτες και σωματοφύλακές, τρεμάμενος ο μονάρχης πήγε να συναντήσει τον προφήτη.PG 90.5

Βασιλιάς και προφήτης βρέθηκαν αντιμέτωποι. Αν και ο Αχαάβ διακατεχότσν από σφοδρό μίσος, η παρουσία όμως του Ηλία τον έκα- νε να φαίνεται αποθαρρυμένος, ανίσχυρος. Χωρίς να το συναισθάνεται, με τα πρώτα κιόλας λόγια που πρόφερε τραυλίζοντας “συ είσαι ο διαταράττων τον Ισραήλ;” φανέρωσε τα κρυφά αισθήματα της καρδιάς του. Ο Αχαάβ ήξερε ότι με το λόγο του Θεού ο ουρανός είχε γίνει σαν χαλκός, και όμως επιδίωξε να κάνει τον προφήτη ένοχο για τα βαριά πλήγματα που βρήκαν τη χώρα.PG 90.6

Είναι φυσικό για το φταίχτη να θεωρεί τους απεσταλμένους του Κυρίου υπεύθυνους για τις συμφορές που ακολουθούν σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από το δρόμο της δικαιοσύνης. Αυτοί που τοποθετούνται κάτω από την εξουσία του Σατανά, δε βλέπουν τα πράγματα όπως τα βλέπει ο Θεός. Όταν ο καθρέπτης της αλήθειας παρουσιάζεται μπροστά τους, αγανακτούν στη σκέψη ότι τους γίνεται επίπληξη. Τυφλωμένοι από την αμαρτία αρνούνται να μετανοήσουν. Αισθάνονται ότι οι υπηρέτες του Θεού στρέφονται εναντίον τους και ότι τους αξίζει να υποστούν σοβαρές κυρώσεις.PG 91.1

Με συνειδητή αθωότητα στέκεται ο Ηλίας μπροστά στον Αχαάβ χωρίς προσπάθεια να δικαιολογηθεί ή να κολακεύσει το βασιλιά. Ούτε προσπαθεί να κατευνάσει την οργή του με την ευχάριστη είδηση ότι η ξηρασία είχε σχεδόν τελειώσει. Δεν έχει καμιά πρόθεση να ζητήσει συγχώρηση. Αγανακτισμένος και ζηλωτής για την υπόληψη του Θεού, ανταποδίνει την κατηγορία του Αχαάβ άφοβα, δηλώνοντας στο βασιλιά ότι ήταν οι δικές του αμαρτίες και οι αμαρτίες των πατέρων του που είχαν φέρει στον Ισραήλ την τρομερή αυτή συμφορά. Ο Ηλίας διαβεβαίωσε με τόλμη: “Δεν διαταράττω εγώ τον Ισραήλ, αλλά συ, και ο οίκος του πατρός σου. Διότι σεις εγκατελίπετε τας εντολάς του Κυρίου, και υπήγες κατόπιν των Βααλείμ.”PG 91.2

Σήμερα χρειάζεται η φωνή της δριμείας επίπληξης, επειδή σοβαρά αμαρτήματα έχουν χωρίσει το λαό από το Θεό. Η απιστία γίνεται πολύ του συρμού. “Δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύση εφ’ ημάς”, ακούγεται από χιλιάδες (Λουκά 19:14). Τα συχνά ευχάριστα κηρύγματα δεν προκαλούν βαθιά εντύπωση. Η σάλπιγγα δε δίνει κανένα σταθερό ήχο. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν κόπτονται από τις σαφείς, αιχμηρές αλήθειες του λόγου του Θεού.PG 91.3

Υπάρχουν πολλοί καλούμενοι Χριστιανοί οι οποίοι, αν ήθελαν να εκφράσουν τα πραγματικά τους αισθήματα, θα έλεγαν: “Τι ανάγκη υπάρχει να μιλάει κανείς με τόση σαφήνεια;” Μπορούν κάλλιστα να θέσουν την ερώτηση: “Ποια ανάγκη έκανε τον Ιωάννη το Βαπτιστή να πει στους Φαρισαίους”, “γεννήματα εχιδνών, τίς έδειξεν εις εσάς να φύγητε από της μελλούσης οργής;” (Λουκά 3:7).PG 91.4

“Γιατί χρειαζόταν να προκαλέσει την οργή της Ηρωδιάδας λέγοντας στον Ηρώδη ότι ήταν παράνομο γι’αυτόν να ζει με τη γυναίκα του αδελφού του; Ο πρόδρομος του Χριστού έχασε τη ζωή του γιατί μιλούσε ξεκάθαρα. Γιατί δεν μπορούσε να κάνει το έργο του χωρίς να επισύρει τη δυσαρέσκεια αυτών που ζούσαν στην αμαρτία,PG 92.1

Αυτά υποστηρίζουν άτομα που θα έπρεπε να στέκουν πιστοί φύλακες του νόμου του Θεού, μέχρι που η εξυπνάδα πήρε τη θέση της πιστότητας και η αμαρτία γίνεται ανεξέλεγκτα ανεκτή. Πότε θα ακουσθεί άλλη μια φορά η πιστή επίπληξη στην εκκλησία;PG 92.2

“Συ είσαι ο άνθρωπος.” (Β ',Σαμ. 12:7). Λόγια τόσο αναμφισβήτητα σαφή όπως αυτά που απεύθυνε ο Νάθαν στο Δαβίδ, σπάνια ακούγονται από τους σύγχρονους άμβωνες, σπάνια εμφανίζονται στο δημόσιο τύπο. Αν δεν σπάνιζαν τόσο πολύ, θα βλέπαμε μεγαλύτερη δύναμη του Θεού να αποκαλύπτεται μεταξύ των ανθρώπων. Οι απεσταλμένοι του Κυρίου δε θα έπρεπε να παραπονούνται ότι οι προσπάθειές τους παραμένουν ατελεσφόρητες χωρίς προηγουμένως να μετανοήσουν για την εκδηλωμένη επιδοκιμασία τους και την επιθυμία τους να ευχαριστήσουν τους ανθρώπους, πράγμα που τους κάνει να καταπνίξουν την αλήθεια.PG 92.3

Οι κήρυκες αυτοί που θέλουν να φαίνονται ευχάριστοι στους ανθρώπους, που φωνάζουν “Ειρήνη, ειρήνη”, ενώ ο Θεός δε λέει ειρήνη, καλά θα κάνουν να ταπεινώσουν τις καρδιές τους μπροστά στο Θεό, ζητώντας συγχώρηση για την ανειλικρίνειά τους και για την έλλειψη ηθικού σθένους. Δεν είναι από αγάπη για τον πλησίον τους που εξωραΐζουν το εμπιστευμένο σε αυτούς άγγελμα, αλλά επειδή αγαπούν την τρυφηλότητα και θέλουν να διατηρούν την ηρεμία τους.PG 92.4

Η πραγματική αγάπη επιζητεί πρώτιστα την τιμή του Θεού και τη σωτηρία των ψυχών. Όσοι έχουν αυτή την αγάπη, δε θα παρακάμψουν την αλήθεια προκειμένου να απαλλάξουν τον εαυτό τους από τα δυσάρεστα αποτελέσματα που έχουν τα λόγια της αλήθειας. Όταν ψυχές κινδυνεύουν, οι κήρυκες του Θεού δε θα σκεφθούν τον εαυτό τους, αλλά θα μιλήσουν το λόγο του Θεού που τους δόθηκε να μιλήσουν, αρνούμενοι να δικαιολογήσουν ή να μετριάσουν το κακό.PG 92.5

Μακάρι να αναγνώριζε κάθε ιεροκήρυκας τον ιερό χαρακτήρα του υπουργήματός του και την αγιοσύνη του έργου του, και να έδειχνε το θάρρος που έδειξε ο Ηλίας! Ταγμένοι από το Θεό αγγελιοφόροι, οι ιεροκήρυκες βρίσκονται σε μια θέση τρομερής ευθύ νης Σε αυτούς αναφέρεται το καθήκον “έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.” (Β ', Τιμ. 4:2).PG 92.6

Στη θέση του Χριστού, οφείλουν να εργάζονται ως οικονόμοι των μυστηρίων του ουρανού, ενθαρρύνοντας τους υπάκουους και προειδοποιώντας τους ανυπάκουους. Αυτοί δεν πρέπει να επηρεάζονται από την πολιτική του κόσμου. Ποτέ δεν πρέπει να λοξοδρομούν από το μονοπάτι που ο Ιησούς τους ζήτησε να βαδίσουν.PG 93.1

Πρέπει να προχωρούν με πίστη και να θυμούνται ότι περιβάλλονται από νέφος μαρτύρων. Δεν πρέπει να μιλούν τα δικά τους λόγια, αλλά τα λόγια που τους ανέθεσε να μιλήσουν Κάποιος ανώτερος από τους άρχοντες της γης. Το μήνυμά τους πρέπει να είναι “ούτω λέγει ο Κύριος”. Ο Θεός καλεί τους ανθρώπους που να φέρουν το άγγελμά Του με πιστότητα, άσχετα ποιες θα είναι οι συνέπειες, ανθρώπους που να ομιλούν την αλήθεια με θάρρος. Τέτοιοιήταν ο Ηλίας, ο Νάθαν και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Αυτό βέβαιααπαιτεί να θυσιάσουν όλα όσα έχουν.PG 93.2

Ο Θεός δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ανθρώπους οι οποίοι, σε καιρό κινδύνου, τότε που χρειάζεται η δύναμη, το θάρρος και η επιρροή όλων, φοβούνται να λάβουν θέση για το δίκαιο. Καλεί ανθρώπους οι οποίοι να μάχονται πιστά, καταπολεμώντας το άδικο, αγωνιζόμενοι “εναντίον εις τας αρχάς και εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηριάς τα εν τοις επουρανίοις”. (Εφεσ. 6:12). Σε τέτοιους ανθρώπους θα απευθύνει τα λόγια, “Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ . . . είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου.” (Ματθ. 25:23).PG 93.3