ΚΕΦΆΛΑΙΟ 6—ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

(Βασίζεται στις Πράξεις κεφ. 3 και 4:1-31.)ΠΑ 45.1

Οι μαθητές του Χριστού συναισθάνονταν βαθειά τις ελλείψεις τους. Με ταπείνωση και προσευχή ένωναν την αδυναμία τους με τη δύναμή Του, την άγνοιά τους με τη σοφία Του, την αναξιότητά τους με τη δικαιοσύνη Του, τη φτώχεια τους με τον ανεξάντλητο πλούτο Του. Ενισχυμένοι με αυτή τη δύναμη και τα εφόδια δεν δίσταζαν να προχωρούν σταθερά στην υπηρεσία του Κυρίου.ΠΑ 45.2

Λίγο μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και ύστερα από ένα διάστημα ένθερμης προσευχής, ο Πέτρος και ο Ιωάννης ανέβηκανστο ιερό για να προσκυνήσουν. Τότε, παρατήρησαν στην Ωραία πύλη ένανσαραντάχρονο που χώλαινε, ο οποίος αφότου γεννήθηκε δεν γνώρισε στη ζωή παρά μόνο πόνο και αρρώστια. Ο δυστυχισμένος άνθρωπος ήθελε να δει τον Ιησού πολύ καιρόπροκειμένου να μπορέσει να θεραπευτεί, αλλά η κατάστασή του ήταν σχεδόν απελπιστική και τον κρατούσε μακριά από τον τομέα της δράσης του μεγάλου Θεραπευτή. Τα παρακάλια του έπεισαν επιτέλους μερικούς φίλους να τον φέρουν μέχρι την πύλη του ιερού. Φθάνοντας όμως εκεί, ανακάλυψε ότι Εκείνος στον οποίο είχε στηρίξει τις ελπίδες του είχε θανατωθεί.ΠΑ 45.3

Η απογοήτευσή του προκάλεσε τη συμπάθεια εκείνων που ήξεραν για πόσον καιρό ήλπιζε να θεραπευθεί από τον Ιησού. Για αυτό τον λόγοτον έφερναν τώρα κάθε μέρα στο ναό, για να τον λυπούνται οι διαβάτες και να του δίνουν κάτι για να ανακουφίσουν τις ανάγκες του. Καθώς περνούσαν ο Πέτρος και ο Ιωάννης, αυτός τους ζήτησε ελεημοσύνη. Οι μαθητές τον κοίταξαν με συμπόνια και ο Πέτρος του είπε: «Βλέψον εις ημάς. Και εκείνος έβλεψεν αυτούς μετά προσοχής, προσμένων να λάβη τι παρ’ αυτών. Ο δε Πέτρος είπεν, Αργύριον και χρυσίον εγώ δεν έχω.» Όταν ο Πέτρος εξέφρασε τη φτώχεια του, το πρόσωπο του επαίτη σκυθρώπιασε. Έλαμψε όμως σε λίγο από ελπίδα καθώς ο απόστολος συνέχισε: «Αλλ’ ότι έχω τούτο σοι δίδω. Εν τω ονόματί Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, σηκώθητι και περιπάτει».ΠΑ 45.4

«Και πιάσας αυτόν από της δεξιάς χειρός εσήκωσεκαι παρευθύς εστερεώθησαν αι βάσεις και τα σφυρά των ποδών αυτού. Και αναπηδήσας, εστάθη όρθιος και περιεπάτει και εισήλθε μετ’ αυτών εις το ιερόν, περιπατών και πηδών και δοξάζων τον Θεόν. Και είδεν αυτόν πάς ο λαός περιπατούντα και δοξάζοντα τον Θεόν. Και εγνώριζον αυτόν ότι ούτος ήτο ο καθήμενος δια ελεημοσύνην εις την Ωραίαν πύλην του ιερού και επλήσθησαν από θάμβους και εκστάσεως δια το γεγονός εις αυτόν».ΠΑ 46.1

«Και ενώ ο ιατρευθείς χωλός εκράτει τον Πέτρον και Ιωάννην, συνέδραμε πρός αυτούς πάς ο λαός εις την στοάν την λεγομένην Σολομώντος, έκθαμβοι.» Τους έκανε κατάπληξη ότι οι απόστολοι μπορούσαν να κάνουν θαύματα όμοια με εκείνα που έκανε ο Ιησούς. Μπροστά τους όμως έστεκε ο άνθρωπος που σαράντα χρόνια ήταν ανήμπορος. Εκείνη την στιγμή όμως ο ανήμποροςχαίρονταν ότι μπορούσε να χρησιμοποιεί θαυμάσια τα άκρα του, απαλλαγμένος από τον πόνο και ευτυχισμένος με την πίστη του στον Ιησού.ΠΑ 46.2

Όταν οι απόστολοι αντίκρισαν την έκπληξη του λαού, ο Πέτρος τους ρώτησε: «Τι θαυμάζετε δια τούτο; ή τι ατενίζετε εις ημάς, ως εάν εκάμομεν από ιδίας ημών δυνάμεως ή ευσεβείας να περιπατή αυτός;» Τους διαβεβαίωσε ότι η θεραπεία είχε πραγματοποιηθεί στο όνομα και με την αξία του Ιησού του Ναζωραίου τον οποίο ο Θεός είχε αναστήσει εκ νεκρών. «Δια της εις το όνομα Αυτού πίστεως,» διεκήρυξε ο απόστολος, «τούτον τον οποίον θεωρείτε και γνωρίζετε, το όνομο. Αυτού εστερέωσε και η πίστις η δι’ Αυτού έδωκεν εις αυτόν την τελείαν ταύτην υγείαν ενώπιον πάντων υμών.»ΠΑ 46.3

Οι απόστολοι μίλησαν καθαρά για τη μεγάλη αμαρτία των Εβραίων που απέρριψαν και θανάτωσαν τον Αρχηγό της ζωής. Αλλά ήταν προσεκτικοί ώστε να μη φέρουν τους ακροατές τους στην απελπισία. «Σεις όμως τον Άγιον και Δίκαιον ηρνηθητε,» είπε ο Πέτρος, «και εζητήσατε άνδρα φονέα να χαρισθή εις εσάς. Τον δε Αρχηγόν της ζωής εθανατώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, του οποίου ημείς είμεθα μάρτυρες.» «Και τώρα, αδελφοί, εξεύρω ότι επράξατε κατά άγνοιαν καθώς και οι άρχοντές σας. Ο δε Θεός, όσα προείπε δια στόματος πάντων των προφητών Αυτού ότι ο Χριστός έμελλε να πάθη, εξεπλήρωσεν ούτω.» Δήλωσε ότι το Άγιο Πνεύμα τους καλούσε να μετανοήσουν και να μεταπειστούν και τους διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας εκτός από αυτή που προσφέρεται με το έλεος Εκείνου τον οποίο είχαν σταυρώσει. Μόνο με την πίστη σε Αυτόν μπορούσαν να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους.ΠΑ 46.4

«Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε,» φώναξε, «δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου.»ΠΑ 47.1

«Σεις είσθε υιοί των προφητών και της διαθήκης την οποίαν έκαμεν ο Θεός πρός τους πατέρας ημών, λέγων πρός τον Αβραάμ, «Και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάσαι αι φυλαί της γής. Πρός εσάς πρώτον ο Θεός, αναστήσας τον Υιόν Αυτού Ιησούν, απέστειλεν Αυτόν δια να σας εύλογή όταν επιστρέφητε έκαστος από των πονηριών υμών.»ΠΑ 47.2

Έτσι κήρυξαν οι απόστολοι την ανάσταση του Χριστού. Πολλοί ανάμεσα στους ακροατέςπερίμεναν αυτή τη μαρτυρία και όταν την άκουσαν πίστεψαν. Τους θύμισε τα λόγια που είχε πει ο Χριστός και ενώθηκαν τώρα με τις παρατάξεις εκείνων που δέχθηκαν το Ευαγγέλιο. Ο σπόρος που ο Σωτήρας έσπειρε, φύτρωσε και καρποφόρησε.ΠΑ 47.3

Ενώ οι απόστολοι μιλούσαν στο λαό, «ήλθον πρός αυτούς οι ιερείς και ο στρατηγός του ιερού και οι Σαδδουκαίοι, αγανακτούντες διότι εδίδασκον τον λαόν και εκήρυττον δια του Ιησού την εκ νεκρών ανάστασιν.»ΠΑ 47.4

Μετά την ανάσταση του Χριστού, οι ιερείς είχαν διαδώσει παντού την ψεύτικη φήμη ότι το σώμα Του το είχαν κλέψει οι μαθητές την ώρα που ο Ρωμαίος φύλακας κοιμόταν. Δεν ήταν απορίας άξια η δυσαρέσκειά τους όταν άκουσαν τον Πέτρο και τον Ιωάννη να κηρύττουν την ανάσταση Εκείνου που αυτοί είχαν θανατώσει. Εκείνοι που ταράχθηκαν περισσότερο ήταν οι Σαδδουκαίοι. Έβλεπαν ότι η πιο προσφιλής διδαχή τους κινδύνευε και ότι η υπόληψή τους εκτίθονταν.ΠΑ 47.5

Οι προσήλυτοι της νέας πίστης αυξάνονταν με ταχύ ρυθμό. Τόσο οι Φαρισαίοι όσο και οι Σαδδουκαίοι συμφωνούσαν ότι αν οι καινούργιοι αυτοί κατηχητές έμεναν ανεξέλεγκτοι, τότε η δική τους επιρροή θα κινδύνευε ακόμη περισσότερο από ότι όταν ο Χριστός βρίσκονταν στη Γή. Κατά συνέπεια ο στρατηγός του ιερού, βοηθούμενος από μερικούς Σαδδουκαίους, συνέλαβε τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τους έκλεισε στη φυλακή, επειδή η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη για να τους ανακρίνουν την ίδια μέρα.ΠΑ 48.1

Δεν ήταν δυνατόν οι εχθροί των μαθητών να μη είχαν πεισθεί για την εκ νεκρών ανάσταση του Χριστού. Μία τέτοια πασιφανής απόδειξη δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Μολαταύτα είχαν σκληρύνει τις καρδιές τους και αρνούνταν να μετανοήσουν για την τρομερή πράξη τηςθανάτωσης τουΧριστού. Είχε χορηγηθεί στους Ιουδαίους αρχηγούς ικανή απόδειξη ότι οι απόστολοι μιλούσαν και δρούσαν τελώντας κάτω από θεϊκή έμπνευση. Εκείνοι με πείσμα αντιστέκονταν στην εξαγγελία της αλήθειας. Ο Χριστός δεν είχε παρουσιασθεί με τον τρόπο που Τον περίμεναν και παρόλο που ορισμένες φορές είχαν πειστεί ότι Αυτός ήταν ο Υιός του Θεού, κατέπνιξαν την πειθώ και Τον σταύρωσαν. Μέσα στην ευσπλαχνία Του ο Θεός τους πρόσφερε πρόσθετη μαρτυρία. Για αυτούς παρουσιάζονταν ακόμη μία ευκαιρία να στραφούν σε Αυτόν. Έστελνε τους αποστόλους για να τους πουν ότι είχαν σκοτώσει τον Αρχηγό της ζωής και τους καλούσε άλλη μία φορά να μετανοήσουν για τη βαριά αυτή κατηγορία. Επαναπαυόμενοι όμως στη σιγουριά της αυτοδικαίωσης τους, οι Ιουδαίοι δάσκαλοι αρνούνταν να παραδεχθούν ότι εκείνοι που τους κατηγορούσαν ότι είχαν σταυρώσει το Χριστό μιλούσαν οδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα.ΠΑ 48.2

Έχοντας χαράξει τη δική τους ανταγωνιστική πορεία κατά του Χριστού, κάθε καινούργια πράξη αντίστασης ήταν μια πρόσθετη ενόχληση για τους ιερείς. Όσο πήγαινε η ισχυρογνωμοσύνη τους ρίζωνε όλο και περισσότερο. Όχι πως δεν μπορούσαν να υποχωρήσουν. Μπορούσαν, αλλά δεν ήθελαν. Ο λόγος για τον οποίο αποκλείσθηκαν από τη σωτηρία δεν ήταν μόνο ότι ήταν ένοχοι και άξιοι θανάτου, ούτε επειδή είχαν θανατώσει τον Υιό του Θεού, αλλά επειδή αρματώθηκαν με τα όπλα της αντίστασης εναντίον του Θεού. Με μεγάλο πείσμα απέρριψαν το φως και κατέστειλαν τις πειστικές ενδείξεις του Πνεύματος. Είχαν καταληφθεί από τη δύναμη που εξουσιάζει τα τέκνα της απείθειας. Αυτή τους ωθούσε να κακομεταχειρίζονται τα άτομα με τα οποία εργάζονταν ο Θεός. Η επαναστατική τους κακεντρέχεια φούντωνε με κάθε διαδοχική, αντιδραστική από μέρους τους πράξη κατά του Θεού και της εξαγγελίας που είχε αναθέσει στους δούλους Του να διακηρύξουν. Από μέρα σε μέρα με την άρνησή τους να μετανοήσουν, οι Ιουδαίοι αρχηγοί συνέχιζαν εκ νέου την ανταρσία τους και ετοιμάζονταν να θερίσουν ότι έσπειραν.ΠΑ 49.1

Η οργή του Θεού δεν εκδηλώνεται κατά των αμετανόητων αμαρτωλών αποκλειστικά για τις αμαρτίες που διέπραξαν, αλλά επειδή μάλλον όταν καλούνται σε μετάνοια, προτιμούν να συνεχίζουν την αντίστασή τους και επαναλαμβάνουν τις αμαρτίες του παρελθόντος, περιφρονώντας το χορηγούμενο σ’ αυτούς φώς. Αν οι Ιουδαίοι αρχηγοί είχαν υποταχθεί στη δυναμική πειθώ του Αγίου Πνεύματος, θα είχαν συγχωρηθεί. Αλλά ήταν αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν. Το ίδιο και ο αμαρτωλός με τη συνεχή αντίσταση. Παίρνει μία τέτοια θέση που το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να τον επηρεάσει.ΠΑ 49.2

Την επόμενη μέρα μετά τη θεραπεία του άντρα που χώλαινε, ο Άννας, ο Καϊάφας και άλλες προσωπικότητες του ιερού, συγκεντρώθηκαν για τη δίκη.Οι κρατούμενοι στάθηκανενώπιον τους. Μέσα σ’ εκείνη την αίθουσα και μπροστά σε μερικούς από τους ίδιους εκείνους ανθρώπους, ο Πέτρος επαίσχυντα είχε αρνηθεί τον Κύριό του. Το γεγονός αυτό ξαναγύρισε ολοζώντανο στη μνήμη του τώρα που παρουσιάσθηκε για να δικαστεί ο ίδιος. Τώρα του δίνονταν η ευκαιρία να επανορθώσει την ανανδρία του.ΠΑ 49.3

Όσοι από τους παρόντες θυμόνταν το ρόλο που είχε παίξει ο Πέτρος στη δίκη του Κυρίου Του, βαυκαλίζονταν τώρα με την ιδέα ότι η απειλή της φυλάκισης και του θανάτου θα τον τρομοκρατούσαν. Αλλά εκείνος ο αυθόρμητος και εμπιστευόμενος στον εαυτό του Πέτρος που αρνήθηκε το Χριστό την ώρα της μεγαλύτερης ανάγκης Του, ήταν εντελώς διαφορετικός από τον Πέτρο που είχε τώρα οδηγηθεί μπροστά στο συνέδριο για ανάκριση. Από την πτώση του και δώθε είχε υποστεί μία ριζική μετάλλαξη. Δεν ήταν πια περήφανος και καυχησιάρης, αλλά ταπεινός χωρίς καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Είχε φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα το και με τη βοήθεια της δύναμης αυτής, ήταν αποφασισμένος να αποσβέσει το στίγμα της αποστασίας του τιμώντας το όνομα που είχε άλλοτε αποποιηθεί.ΠΑ 50.1

Μέχρι τότε οι ιερείς απέφυγαν επίτηδες να αναφέρουν για τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού. Τώρα όμως, προκειμένου να εκπληρώσουν το σκοπό τους, ήταν αναγκασμένοι να ρωτήσουν τον κατηγορούμενο με ποιόν τρόπο είχε πραγματοποιηθεί η θεραπεία του αναξιοπαθούντος. Ρώτησαν:«Δια ποίας δυνάμεως, ή δια ποίου ονόματος επράξατε τούτο σεις;».ΠΑ 50.2

Με ιεροπρεπές θάρρος και με τη δύναμη του Πνεύματος ο Πέτρος δήλωσε άφοβα: «Ας ήναι γνωστόν εις πάντας υμάς και εις πάντα τον λαόν του Ισραήλ, ότι δια του ονόματος του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, τον οποίον σεις εσταυρώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, δια τούτου παρίσταται ούτος ενώπιον υμών υγιής. Ούτος είναι ο λίθος ο εξουθενηθείς υφ’ υμών των οικοδομούντων, όστις έγινε κεφαλή γωνίας. Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν.»ΠΑ 50.3

Αυτή η θαρραλέα άμυνα συγκλόνισε τους Ιουδαίους αρχηγούς. Υπέθεταν ότι οι μαθητές θα καταλαμβάνονταν από φόβο και σύγχυση όταν θα φέρονταν μπροστά στο Ιερατείο. Αλλά αντ’αυτόυ, οι μάρτυρες μιλούσαν όπως μιλούσε ο Χριστός, με μία τέτοια πειστική δύναμη που αποστόμωνε τους εχθρούς τους. Δεν διακρίνονταν ούτε ίχνος φόβου στη φωνή του Πέτρου όταν δήλωνε για το Χριστό: «Ούτος είναι ο λίθος ο εξουθενηθείς υφ’ υμών των οικοδομούντων, όστις έγινε κεφαλή γωνίας.»ΠΑ 51.1

Εδώ ο Πέτρος χρησιμοποίησε ένα σχήμα λόγου γνώριμο στους ιερείς. Οι προφήτες είχαν μιλήσει για τον εξουθενηθέντα λίθο. Και ο ίδιος ο Χριστός, απευθυνόμενος κάποτε στους ιερείς και πρεσβυτέρους είπε: «Ποτέ δεν ανεγνώσατε εν ταις γραφαίς, Ο λίθος τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγινε κεφαλή γωνίας παρά Κυρίου έγινεν αύτη και είναι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών; Δια τούτο λέγω πρός υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής. Και όστις πέση επί τον λίθον τούτον θέλει συντριφθή εις όντινα δε επιπέση θέλει κατασυντρίψει αυτόν.» (Ματθ. 21:42-44.)ΠΑ 51.2

Καθώς οι ιερείς άκουγαν τα ατρόμητα λόγια των αποστόλων, «ανεγνώριζον αυτούς ότι ήσαν μετά του Ιησού.»ΠΑ 51.3

Στην εξιστόρηση της μεταμόρφωσης του Χριστού, αναφέρεται ότι οι απόστολοι προς το τέλος της θαυμάσιας εκείνης σκηνής, «δεν είδον ουδένα, ειμή τον Ιησούν μόνον.» (Ματθ. 17:8) «Τον Ιησούν μόνον.» Σ’ αυτά τα λόγια μέσα περιέχεται το μυστικό της ζωής και της δύναμης που χαρακτηρίζουν την ιστορία της πρωτόγονης εκκλησίας. Όταν οι μαθητές πρωτάκουσαν τα λόγια του Χριστού, αισθάνθηκαν την ανάγκη που είχαν από Αυτόν. Τον ζήτησαν, Τον βρήκαν και Τον ακολούθησαν. Ήταν πάντοτε μαζί Του, στο τραπέζι, στο ναό, στο βουνό ή στον αγρό. Ήταν σαν μαθητές με το δάσκαλό τους, παίρνοντας καθημερινά μαθήματα αιώνιας αλήθειας από Αυτόν.ΠΑ 51.4

Μετά την ανάληψη του Σωτήρα, η συναίσθηση της θεϊκής παρουσίας, γεμάτης φως και αγάπη, εξακολουθούσε να τους διακατέχει. Ήταν μία προσωπική παρουσία. Ο Ιησούς, ο Λυτρωτής, ο οποίος είχε περπατήσει, μιλήσει και προσευχηθεί μαζί τους, ο οποίος είχε απευθύνει λόγια παρήγορα και ελπιδοφόρα στις καρδιές τους, είχε αναλη-φθεί από αυτούς στον ουρανό με το μήνυμα της ειρήνης ακόμη στα χείλη Του. Και ενώ αρπάζονταν στο πύρινο άρμα των αγγέλων, τα λόγια Του έφθασαν σ ’ αυτούς: «Ιδού, Εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:20.) Είχε αναληφθεί στον ουρανό με την ανθρώπινη μορφή Του. Ήξεραν ότι βρίσκονταν τώρα μπροστά στο θρόνο του Θεού,παντοτινός τους φίλος και Σωτήρας. Τα αισθήματά Του ήταν αμετάβλητα και είχε για πάντα συνταυτίσει τον Εαυτό Του με την πάσχουσα ανθρωπότητα. Ήξεραν ότι παρουσίαζε στο Θεό την αξία του αίματός Του, δείχνοντας τα πληγωμένα χέρια και πόδια Του σαν αναμνηστικό της τιμής που πλήρωσε για τους λυτρωμένους Του. Αυτή η σκέψη τους ενίσχυε ώστε να υπομένουν για λογαριασμό Του την αισχύνη. Αισθάνονταν τώρα στενότερα συνδεμένοι μαζί Του από ότι όταν Εκείνος προσωπικά βρίσκονταν κοντά τους. Το φώς, η αγάπη και η δύναμη του ενοικούντος Χριστού έλαμπε επάνω τους, σε σημείο να τους θαυμάζουν οι άνθρωποι που τους παρατηρούσαν.ΠΑ 51.5

Ο Χριστός έθεσε τη σφραγίδα Του πάνω στα λόγια που χρησιμοποίησε ο Πέτρος, υπερασπίζοντάς Τον. Σαν θετική μαρτυρική κατάθεση, κοντά στον απόστολο έστεκε ο άνθρωπος που είχε γιατρευθεί με τέτοιο θαυματουργικό τρόπο. Η παρουσία του ανθρώπου που ενώ πριν μερικές ώρες ήταν ένας αξιοθρήνητος άρρωστοςπλέον είχε την υγεία του εντελώς αποκαταστημένη, προσέδιδε μαρτυρική βαρύτητα στα λόγια του Πέτρου. Ιερείς και ηγήτορες ξέμειναν από λογικάεπιχειρήματα. Ήταν ανίκανοι να διαψεύσουν τη δήλωση του Πέτρου, αλλά ήταν μολαταύτα εξίσου αποφασισμένοι να θέσουν τέρμα στη διδαχή των αποστόλων.ΠΑ 52.1

Η ανάσταση του Λαζάρου ήταν το επιστέγασμα των θαυμάτων του Χριστού. Με αυτήσφράγισε την απόφαση των ιερέων να απαλλάξουν τον κόσμο από την παρουσία του Χριστού και από τα θαυμάσια έργα Του τα οποία με καταπληκτική ταχύτητα εκμηδένιζαν τη δική τους επιρροή επάνω στο λαό. Αυτοί Τον είχαν σταυρώσει, αλλά εδώ παρουσιάζονταν η αναντίρρητη απόδειξη ότι δεν είχαν θέσει τέρμα ούτε στα θαύματα που γίνονταν στο όνομά Του, ούτε στη διακήρυξη της αλήθειας που Εκείνος δίδαξε. Ήδη η θεραπεία του αρρώστου και το κήρυγμα των αποστόλων είχαν αναστατώσει την Ιερουσαλήμ.ΠΑ 52.2

Για να καλύψουν την αμηχανία τους, οι ιερείς και οι άρχοντες διέταξαν να απομακρύνουν τους αποστόλους ώστε να μπορέσουν να συσκεφθούν μεταξύ τους. Όλοι τους συμφώνησαν ότι ήταν περιττό να αρνηθούν πως ο άρρωστος είχε γιατρευθεί. Ευχαρίστως θα είχαν συγκαλύψει το θαύμα με ψευτιές. Αυτό όμως δεν ήταν δυνατό επειδή το θαύμα είχε γίνει στο φως τη ημέρας, μπροστά σε πλήθος ανθρώπων και είχε ήδη γνωστοποιηθεί σε χιλιάδες. Ένοιωθαν ότι το έργο των αποστόλων έπρεπε να σταματήσει, διαφορετικά ο Χριστός θα αποκτούσε πολλούς οπαδούς. Και ο δικός τους εξευτελισμός θα επακολουθούσε, γιατί θα κρίνονταν υπαίτιοι για τη δολοφονία του Υιού του Θεού.ΠΑ 53.1

Παρά την επιθυμία τους όμως να εξοντώσουν τους μαθητές, οι ιερείς δεν τόλμησαν να κάνουν τίποτε περισσότερο από το να τους απειλήσουν με τις αυστηρότατες ποινικές κυρώσεις αν εξακολουθούσαν να μιλούν ή να εργάζονται στο όνομα του Ιησού. Καλώντας τους πάλι μπροστά στο Συνέδριο, τους πρόσταξαν να μη ξαναμιλήσουν ούτε να διδάξουν στο όνομα του Ιησού. Αλλά ο Πέτρος και ο Ιωάννης απήντησαν: «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού, να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε. Διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν.»ΠΑ 53.2

Οι ιερείς θα ήταν πρόθυμοι να τιμωρήσουν τους ανθρώπους αυτούς για την αδάμαστη αφοσίωσή τους στην ιερή τους κλήση, αλλά φοβόντουσαν το λαό. «Διότι πάντες εδόξαζον τον Θεόν δια το γεγονός.» Έτσι, ύστερα από επανειλημμένες απειλές και προσταγές, οι απόστολοι αφέθηκαν ελεύθεροι.ΠΑ 53.3

Όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης ήταν στη φυλακή, οι υπόλοιποι μαθητές γνωρίζοντας την κακεντρέχεια των Ιουδαίων, προσεύχονταν αδιάκοπα για τους αδελφούς τους, φοβούμενοι ότι η σκληρότητα που δείχθηκε στο Χριστό θα επαναλαμβάνονταν και σ’ αυτούς. Μόλις ελευθερώθηκαν οι απόστολοι, έψαξαν να βρουν τους υπόλοιπους μαθητές και τους ανέφεραν τα αποτελέσματα της ανάκρισης. Η χαρά των πιστών ήταν μεγάλη. «Ομοθυμαδόν ύψωσαν την φωνήν πρός τον Θεόν και είπον, «Δέσποτα, Συ είσαι ο Θεός, όστις έκαμες τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς. Όστις είπας δια του στόματος του Δαβίδ, διατί εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού Αυτού. Διότι συνήχθησαν επ’ αλήθειας εναντίον του αγίου παιδός Σου Ιησού τον οποίον έχρισας, και ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος, μετά των εθνών και των υιών του Ισραήλ, δια να κάμωσιν όσα η χειρ Σου προώρισε να γίνωσι. Και τώρα, Κύριε, βλέψον εις τας απειλάς αυτών, και δος εις τους δούλους Σου να λαλώσι τον λόγον Σου μετά πάσης παρρησίας, εκτείνων την χείρα Σου εις θεραπείαν και γινομένων σημείων και τεραστίων δια του ονόματος του αγίου παιδός Σου Ιησού.»ΠΑ 53.4

Οι μαθητές προσευχήθηκαν να τους χορηγηθεί μεγαλύτερη δύναμη για το έργο της υπηρεσίας του Ευαγγελίουεπειδή έβλεπαν ότι θα συναντούσαν την ίδια πεισματική αντίσταση που συνάντησε ο Χριστός όταν βρίσκονταν στη Γη. Και ενώ ακόμη ενωμένες οι προσευχές τους ανέβαιναν με πίστη στον Ουρανό, ήρθε κιόλας η απάντηση. Ο τόπος όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι σείστηκε και πληρώθηκαν εκ νέου με το Άγιο Πνεύμα. Με τις καρδιές γεμάτες θάρρος, ξεκίνησαν πάλι για να κηρύξουν το λόγο του Θεού στα Ιεροσόλυμα. «Μετά δυνάμεως μεγάλης απέδιδον οι απόστολοι την μαρτυρίαν της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού,» και ο Θεός ευλογούσε θαυμάσια τις προσπάθειές τους.ΠΑ 54.1

Η αρχή, χάριν της οποίας οι μαθητές αντιμετώπισαν τόσο άφοβα την εντολή να μη ξαναμιλήσουν στο όνομα του Ιησού και απαντώντας, «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε», είναι η ίδια που οι οπαδοί του Ευαγγελίου αγωνίστηκαν να διατηρήσουν τον καιρό της Μεταρρύθμισης. Όταν το 1529 οι Γερμανοί πρίγκιπες συγκεντρώθηκαν στη Δίαιτα του Spires, τους παρουσίασαν εκεί το αυτοκρατορικό διάταγμα το οποίο περιέστελλε τη θρησκευτική ελευθερία και απαγόρευε τη διάδοση των μεταρρυθμιστικών διδαχών. Τότε φάνηκε ότι η ελπίδα του κόσμου πήγαινε να ναυαγήσει. Θα δέχονταν οι πρίγκιπες το διάταγμα; Θα αποκλείονταν το φώς του Ευαγγελίου από τα πλήθη που βρίσκονταν ακόμη στο σκότος; Διακυβεύονταν σημαντικότατα για τον κόσμο ζητήματα. Όσοι είχαν ασπασθεί τη μεταρρυθμιστική πίστη συγκεντρώθηκαν μαζί και η ομόφωνη απόφασή τους ήταν: «Θα απορρίψομε το διάταγμα αυτό. Στα ζητήματα της συνείδησης τη δύναμη δεν την ασκεί η πλειοψηφία.» (D', Aubigne: «HistoryoftheReformation,» Τόμος 13, κεφ. 5.)ΠΑ 54.2

Την πεποίθηση αυτή πρέπει να τη διατηρήσομε στερεά στη δική μας εποχή. Η σημαία της αλήθειας και της θρησκευτικής ανεξαρτησίας που ύψωσαν οι ιδρυτές της Εκκλησίας του Ευαγγελίου και οι μάρτυρες του Θεού κατά τους διαρρεύσαντες εν τω μεταξύ αιώνες έχει περιέλθει στα χέρια μας κατά την περίοδο του τελευταίου ανταγωνισμού. Η ευθύνη του πολύτιμου αυτού δώρου βαρύνει εκείνους τους οποίους ευλόγησε ο Θεός με την επίγνωση του λόγου Του. Το λόγο αυτόν πρέπει να τον θεωρούμε πάντοτε σαν ανώτατη εξουσία. Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τις ανθρώπινες κυβερνήσεις σαν ταγμένες από το Θεό και να διδάσκουμε ότι η υπακοή σ’ αυτές θεωρείται, μέσα στα νόμιμα πλαίσιά έναιερό καθήκον. Όταν όμως οι αξιώσεις τους έρχονται σε σύγκρουση με τις αξιώσεις του Θεού, τότε πρέπει να υπακούσομε στο Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Ο λόγος του Θεού πρέπει να θεωρείται ανώτερος από κάθε ανθρώπινη νομοθεσία. Το «Ούτω λέγει Κύριος» δεν πρέπει ποτέ να παραμερισθεί από το «Ούτω λέγει η εκκλησία» ή «Ούτω λέγει η πολιτεία.» Το διάδημα του Χριστού πρέπει να υψωθεί πάνω από τα διαδήματα των επιγείων ηγεμόνων.ΠΑ 55.1

Δεν μας επιβάλλει κανείς να περιφρονούμε τις κρατικές εξουσίες. Τα λόγια μας, γραπτά ή προφορικά, πρέπει να ελέγχονται προσεκτικά μη τυχόν μας εκθέτουν, ότι λέγοντας κάτι που θα μπορούσε να μας χαρακτηρίσει σαν ανταγωνιστικά στοιχεία έναντι του νόμου και της τάξης. Δεν πρέπει να λέμε ούτε να κάνομε κάτι που θα μας έφραζε το δρόμο χωρίς λόγο. Πρέπει να προχωρούμε στο όνομα του Χριστού, υπερασπιζόμενοι τις αλήθειες οι οποίες μας έχουν ανατεθεί. Αν οι άνθρωποι μας εμποδίζουν στο έργο μας αυτό, τότε πρέπει να πούμε όπως είπαν οι απόστολοι, «Αν είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού, να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε. Διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν.»ΠΑ 55.2