Potrzeby zboru

Wielu przybywa na zgromadzenie obozowe z sercem pełnym szemrania i narzekania. Poprzez działanie Ducha Świętego osoby te muszą być przyprowadzone do poznania że ich narzekania obrażają Boga. Muszą być doprowadzeni do poznania że wróg przejął kontrolę nad ich umysłami i rozsądkiem. Narzekanie musi się odwrócić w pokutę, niepewność i zwątpienie w szczere pytanie: “Jak stać się szczerym w wierze?”S6 52.2

Kiedy człowiek będzie współuczestnikiem natury boskiej, miłość będzie zasadą mieszkającą w duszy a własne “ja” i jego cechy nie będą górowały. Lecz smutno jest widzieć tych, którzy powinni być naczyniami chwały, kiedy pogrążają się w zaspokajaniu niskich namiętności i kroczą ścieżkami, które sumienie potępia. Ludzie głoszący że są uczniami Chrystusa upadają do niskiego poziomu, stale narzekają na niedobory lecz nigdy nie zwyciężają szatana aby go zdeptać nogami swymi. Wina i potępienie stale obciążają te dusze choć mogliby oni zawołać: “Nędznyż ja człowiek! Któż mię wybawi z tego ciała śmierci?” Rzymian 7,24. Poprzez uleganie grzechowi niszczy się szacunek do siebie a kiedy on zniknie, zmniejszy się także szacunek do innych, uważamy że inni są tak nieprawi jak my sami.S6 52.3

Na naszych dorocznych zgromadzeniach sprawy te powinny być wykładane przed ludźmi i powinno się ich zachęcać do odnajdywania w Chrystusie wybawienia z mocy grzechu. Powiada On: “Gdy mię szukać będziecie ze wszystkiego serca swego ... dam się wam zaiste znaleźć”. Jeremiasza 29,13-14 (BG). Powinno się wznosić sztandar a nauczanie powinno mieć bardziej duchowy charakter aby wielu ludzi można było doprowadzić do ujrzenia powodu ich słabości i nieszczęścia. Wielu jest nieszczęśliwych ponieważ są bezbożni. Czystość serca, niewinność umysłu to rzeczy, które Bóg może błogosławić. Kiedy oddaje się grzechowi, w końcu doprowadzi to do niczego innego jak do nieszczęścia a grzechem, który prowadzi do najbardziej nieszczęsnych wyników, jest duma serca, brak Chrystusowego współczucia i miłości.S6 53.1