Uczniowie, pogrążeni w smutku z powodu śmierci Pana, odpoczywali w szabat, zaś Jezus, Król Chwały, spoczywał w grobie. Gdy nadeszła noc, rozmieszczeni tam żołnierze mieli strzec miejsca spoczynku Zbawiciela, zaś niewidzialni niebiańscy aniołowie unosili się nad tym świętym miejscem. — Early Writings 181.PA 148.1

Noc pierwszego dnia tygodnia mijała powoli. Nadeszła najciemniejsza godzina poprzedzająca świt. Chrystus ciągle pozostawał uwięziony w ciasnym grobie. Duży kamień leżał na swym miejscu; rzymska pieczęć była nienaruszona, zaś żołnierze trwali na straży. Ale byli tam również niewidoczni strażnicy. Zastępy złych aniołów zebrane były wokół tego miejsca. Gdyby to było możliwe, Książę Ciemności ze swoją odstępczą armią na zawsze zachowaliby zapieczętowany grób, który trzymał Syna Bożego. Lecz grobowiec otaczały również zastępy niebiańskie. Najpotężniejsi aniołowie strzegli grobu i czekali, aby powitać Księcia Życia. — Życie Jezusa 707.PA 148.2

Gdy było jeszcze ciemno, czuwający aniołowie wiedzieli, że nadszedł czas uwolnienia umiłowanego Syna Bożego, ich Ukochanego Wodza. Gdy z największymi emocjami oczekiwali godziny Jego zwycięstwa, potężny anioł przybył błyskawicznie z nieba. — Early Writings 181.PA 148.3

Najpotężniejszy anioł z nieba — ten, który zajął stanowisko opuszczone przez szatana — otrzymał zlecenie od Ojca i przywdziany w niebiańską zbroję rozświetlił ciemność na swojej drodze. Jego oblicze jaśniało jak błyskawica, a jego szata była biała jak śnieg. — SDA Bible Commentary V, 1110.PA 148.4

Jeden z aniołów z zastępu, który oglądał upokorzenie Jezusa i czuwał nad świętym miejscem Jego spoczynku, przyłączył się do anioła przybyłego z nieba i razem zbliżyli się do grobu. Ziemia zatrzęsła się i zadrżała przed nimi, tak iż powstało wielkie trzęsienie ziemi. — Spiritual Gifts I, 66.PA 149.1

Twarz, którą ujrzeli, nie była twarzą śmiertelnego wojownika; była to twarz najpotężniejszego spośród zastępów Pana. Ten właśnie posłaniec zajął miejsce szatana po jego upadku i był tym, który oznajmił na wzgórzach betlejemskich narodzenie Chrystusa. Ziemia drżała, gdy się zbliżał, a zastępy ciemności pierzchnęły. — Życie Jezusa 707.PA 149.2

Anioł przybliżył się do grobu. Odrzucił kamień jakby był małym polnym kamykiem i usiadł na grobie. Niebiańska światłość otoczyła grobowiec, a całe niebo zajaśniało chwałą aniołów. — SDA Bible Commentary V, 1110.PA 149.3

Anielski wódz chwycił ogromny kamień, którego odsunięcie wymagało siły wielu mężczyzn, odrzucił go i usiadł na nim, podczas gdy jego towarzysze weszli do grobowca i odwinęli prześcieradła oraz chustę z twarzy i głowy Jezusa.PA 149.4

Następnie potężny anioł zawołał głosem wprawiającym ziemię w drżenie:PA 149.5

— Jezusie, Synu Boży! Twój Ojciec wzywa Cię!PA 149.6

Wówczas Ten, który uzyskał moc pokonania śmierci i grobu, wyszedł z grobowca odziany w szatę zwycięzcy, wśród drżenia ziemi, blasku błyskawic i trzasku piorunów. — The Spirit of Prophecy III, 192.PA 149.7

Ten, który powiedział: “Ja kładę życie swoje, aby je znowu wziąć” (Jana 10,17), wyszedł z grobu dzięki mocy życia, które było w Nim. Człowieczeństwo umarło, ale boskość nie umarła. W swej boskości Chrystus miał moc zerwać okowy śmierci. — The Youth's Instructor, 4 sierpień 1898.PA 149.8

Chrystus w swojej boskości jaśniał, gdy wyszedł z grobowca, triumfując nad śmiercią i grobem. — The Signs of the Times, 30 maj 1895.PA 149.9

Rzymscy strażnicy (...) zostali uzdolnieni do zniesienia tego widoku, gdyż mieli przekazać przesłanie jako świadkowie zmartwychwstania Chrystusa. — SDA Bible Commentary V, 1110.PA 149.10

Strażników ogarnął potworny strach. Gdzie była teraz ich władza nad ciałem Jezusa? Nie myśleli o swoich obowiązkach ani o uczniach, którzy mieli Go rzekomo wykraść. Byli zdumieni i przerażeni, gdy niezwykle jasne światło aniołów rozświetliło okolicę mocniej niż słońce. Rzymscy strażnicy ujrzeli aniołów i padli jakby martwi na ziemię. — Spiritual Gifts I, 66.PA 149.11

W uroczystej bojaźni anielski zastęp przyglądał się tej scenie. Gdy Jezus w majestacie wyszedł z grobowca, ci jaśniejący aniołowie padli na twarze przed Nim i oddali Mu cześć. Następnie powitali Go pieśniami zwycięstwa i triumfu. — Spiritual Gifts I, 66-67.PA 150.1

Żołnierze (...) usłyszeli mieszkańców nieba śpiewających triumfalnie i z wielką radością:PA 150.2

— Pokonałeś szatana i moce ciemności! Pochłonąłeś śmierć w zwycięstwie!PA 150.3

“I usłyszałem donośny głos w niebie, mówiący:PA 150.4

— Teraz nastało zbawienie i moc, i panowanie Boga naszego, i władztwo Pomazańca jego, gdyż zrzucony został oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem”. Objawienie 12,10. — The Spirit of Prophecy III, 194.PA 150.5

Gdy anielski zastęp wrócił do nieba i światło chwały przeminęło, rzymscy strażnicy powstali, by przekonać się, czy mogą się bezpiecznie rozejrzeć. Byli zdumieni, gdy zobaczyli, że ogromny kamień został odrzucony od grobowca, a Jezus zmartwychwstał. — Spiritual Gifts I, 68.PA 150.6

Szatan teraz już nie triumfował. Jego aniołowie uciekli na widok jasnego i przenikliwego światła niebiańskich aniołów. Zwrócili się teraz z gorzkimi wyrzutami do swego króla, iż ich ofiara została im tak gwałtownie wydarta, a Ten, którego tak bardzo nienawidzili, powstał z martwych. — Spiritual Gifts I, 67.PA 150.7

Ukrzyżowanie Chrystusa

Tuż po zmartwychwstaniu Chrystusa