Wychowanie

Wydawało się że moje zdrowie było nieodwracalnie osłabione. Dwa lata nie mogłam oddychać przez nos, do szkoły chodziłam rzadko. Wydawało się niemożliwością studiować abym mogła normalnie pamiętać to czego się nauczyłam. Dlatego też tą samą dziewczynę, która mnie uderzyła i była przyczyną mojego nieszczęścia, wyznaczyła nauczycielka na pomocnicę dla mnie. Jednym z jej obowiązków było pomaganie mi w pisaniu i innych lekcjach. Wydawało się że sprawia jej to wielki ból że spowodowała mi taką ranę, z tego powodu byłam ostrożna aby jej tego nie wymawiać ani nie przypominać. Ona była czuła i cierpliwa dla mnie i wyglądała na smutną i zamyśloną gdy patrzyła jak pracuję aby zrozumieć przedmioty stojące na drodze mojej edukacji.ZD 18.5

Miałam osłabiony system nerwowy, moje ręce drżały więc w pisaniu uzyskiwałam niewielkie postępy, pisałam tylko proste zdania, które i tak wyglądały jakby wyszły spod pióra człowieka niewprawionego w pisaniu. Gdy zmuszałam się do pracy aby się uczyć, wszystko zaczęło migotać w moich oczach, wielkie krople potu spływały z mego czoła a mdłości potęgowały się z każdą chwilą. Miałam zły kaszel a moje ciało było bardzo osłabione.ZD 19.1

Nauczyciele doradzali mi abym opuściła szkołę i nie czyniła większych wysiłków w nauce do czasu kiedy moje zdrowie się poprawi. Był to największy bój i doświadczenie w mojej młodości — uznać moją słabość i zrezygnować z nadziei na zdobycie wykształcenia.ZD 19.2