Zagubione owce

Pan daje błądzącym, słabym, chwiejnym i nawet tym, którzy odstępują od prawdy, specjalne wezwania by powrócili do owczarni. Wielu nie nauczyło się tego że ich szczególnym obowiązkiem jest iść i szukać zgubionych owiec.ZD 187.2

Faryzeusze szemrali ponieważ Jezus przyjmował zaproszenia od jawnych zwykłych grzeszników i jadał z nimi. Czując się sprawiedliwymi gardzili biednymi grzesznikami, którzy z zadowoleniem słuchali Jezusa. By zganić tego ducha u faryzeuszy i uczonych w piśmie oraz wydać dobitną lekcję dla wszystkich, Pan dał przypowieść o zgubionej owcy. Zauważ szczególnie następujące punkty:ZD 187.3

Dziewięćdziesiąt dziewięć owiec zostało opuszczonych po to aby pilnie poszukiwać tę jedną zgubioną. Cały wysiłek został uczyniony dla tej jednej nieszczęśliwej owcy. Tak więc wysiłek zboru winien być skierowany na tych członków, którzy błąkają się z dala od owczarni Jezusa. Czy muszą one tak błąkać się? Nie czekaj aż powrócą zanim spróbujemy im pomóc ale ich szukaj. Gdy zagubiona owca została odnaleziona, to przyprowadzono ją do domu z radością i nastąpiło wielkie zadowolenie. To jest ilustracja błogosławionej radości pracy dla błądzących.ZD 187.4

Zbór dobrze wykonujący tego typu pracę jest szczęśliwym zborem. Mężczyzna lub kobieta, których dusza jest z miłością i współczuciem zwrócona ku błądzącemu, który pragnie aby przyprowadzić go do owczarni Wielkiego Pasterza, jest zaangażowany w błogosławione dzieło. Jest to wielce rozweselająca duszę myśl gdy jeden grzesznik w ten sposób zostaje naprowadzony na dobrą drogę. Niebo cieszy się bardziej niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu osób sprawiedliwych. Samolubne, “doskonałe” dusze, które boją się pomagać tym co błądzą, jak gdyby zbrudzić się miały tą pracą, nie zasmakują radości misyjnego dzieła. Nie mają błogosławieństwa, które napełnia niebiosa radością z wyratowania jednostki, która się błąka.ZD 188.1

Taki zbór lub takie osoby, które powstrzymują się od noszenia ciężarów dla innych, którzy zamykają się w sobie, wkrótce będą cierpieć duchowy upadek. To dzieło czyni człowieka silnym. Praca duchowa, wysiłek, noszenie ciężarów, to daje zborowi moc Chrystusa.ZD 188.2