Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

پاتریاخها و انبیا

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    ۳۰ - “خیمه عبادت و آئین های آن”

    زمانی که موسی بالای کوه و در حضور خداوند بود، به او دستور داده شد: “به قوم بگو برای من خیمه ای مقدس بر پا کنند تا در بین آنها ساکن شوم.” (کتاب خروج 25 آیه 8 ) دستورات کامل برای ساختن خیمه عبادت داده شد. قوم بنی اسرائیل، به واسطه ترک دین، برکت حضور خداوند را از دست داده بودند و بر پا کردن خیمه عبادت، برای حضور خداوند در بین ایشان برای مدتی غیر ممکن بود. اما بعد از اینکه مجدداً مورد لطف خداوند قرار گرفتند، رهبر بزرگ اسرائیل فرمان خداوند را اجرا کرد. PA 297.1

    افرادی که از مهارت و دانش ویژه ای بر خوردار بودند، از سوی خداوند برای ساختن این مکان مقدس برگزیده شدند. خداوند نقشه این مکان و ابعاد، شکل، مصالح و وسایل داخل آن را شخصاً به موسی اعلام کرد. خیمه مقدس دست بشر، باید “شبیه خیمه حقیقی” و “مظهر چیزهای آسمانی باشد” نمونه کوچکی از خیمه آسمانی، جایی که مسیح، کاهن اعظم ما، بعد از تقدیم زندگی خود به عنوان یک قرمانی، باید برای گناهکاران شفاعت می کرد. خداوند در بالای کوه سنا، نمونه ای از خیمه آسمانی را به موسی نشان داد و به او امر کرد تا همه چیز را مطابق نمومه نشان داده شده بسازد. موسی تمام این دستورات را نوشت تا آنها را به رهبران قوم ابلاغ کند. PA 297.2

    برای بنای خیمه عبادت، تدارکات فراوان و پر هزینه ضروری بود و مقدار زیادی را از گرانبهاترین و باارزش ترین مصالح مورد نیاز بود. اما خداوند، هدایایی را که از روی میل تقدیم می شد، قبول می کرد. او به موسی فرمود: “هر کسی که از روی میل خود هدیه ای برای من بیاورد آن را قبول کن.” عشق به خدا و روح ایثارگرانه در آماده ساختن مکان سکونت برای قادر مطلق از نخستین ضروریات بودند. PA 297.3

    تمامی قوم، یکپارچه به ندای خداوند پاسخ گفتند. “آنگاه تمام کسانی که مایل بودند، برای خداوند هدیه آوردند تا در خیمه مقدس خداوند، برای وظایف مربوط به آن و لباسهای مقدس به کار بوده شوند. پس مرد و زن، با رضایت آمدند و حلقه، انگشتر، گوشواره، دستبند و هر قسم زیورآلات طلا با خود آوردند و تقدیم خداوند کردند.” (کتاب خروج 35 آیات 21 و 2۲) PA 297.4

    “هر کسی که کتان نفیس، پشم ارغوانی، بنفش و قرمز، پارچه بافته شده از موی بز، پوست قرمز قوچ و چرم نفیس داشت آوردند. و برخی هدایای نقره ای و برنزی و عده ای چوب اقاقیا آوردند.” (کتاب خروج ۳۵ آیات 23 و 24) PA 298.1

    “همه زنهایی که در کارهای دستی مهارت داشتند، پارچه های پشمی ارغوانی، بنفش و قرمز و کتان نفیس را که خود بافته بودند به حضور خداوند تقدیم کردند. آنها هم چنین از سوی بز نخ می ریسیدند. رهبران سنگهای عتیق و نگین های زینتی برای جامه مخصوص کاهنان و سینه پوش آوردند.هم چنین عطریات و روغن چراغ، روغن مسح و بخور خوش بو هدیه آوردند.” (کتاب خروج 39 آیات 25 تا 28). PA 298.2

    زمانی که کار بنای خیمه عبادت در حال انجام بود، مردم از پیرو جوان، مرد و زن و کودک، هدایایشان را می آوردند تا اینکه مسئولین امر متوجه شدند که به اندازه کافی و حتی بیشتر از نیازشان، مصالح در اختیار دارند. و موسی مجبور شد تا به سرتاسر اردوگاه اعلام کرده، بگوید: “تا دیگر هدیه ای برای خیمه مقدس نیاورند.” (کتاب خروج 3۶ آیه 6) و بدین ترتیب، مردم از آوردن هدایا منع گردیدند. شکایتهای اسرائیلیان و بلایای آسمانی که به خاطر گناهانشان برایشان نازل شد، چون هشداری برای نسل های آینده به سر رسیده است. و اخلاص، غیرت و سخاوتمندی ایشان نیز الگویی قابل تقلید هستند. همه آنانی که به پرستش خداوند عشق می ورزند، و حضور مقدس و پر برکت او را ارج می نهند، در آماده ساختن مکانی که او بتواند با ایشان ملاقات کند، همان روحیه ایثارگرانه را از خود بروز خواهند داد. آنان اشتیاق خواهند داشت تا بهترین چیزهایی را که دارند به حضور او تقدیم کنند. خانه ساخته شده برای خداوند نباید مدیون کسی باشد، چرا که با این کار به او بی احترامی می شود. مبلغ کافی برای تحقق کار باید از روی میل داده شود، تا کارگران همانند سازندگان خیمه عبادت بگویند: “دیگر هدیه ای برای خیمه مقدس نیاورید.”PA 298.3

    خیمه عبادت طوری ساحته شده بود که اجزا آن می توانست از هم جدا شده و در تمامی سفرهای اسرائیلیان به همراه ایشان حمل شود. از این رو، طول آن از پنجاه و پنج فوت و عرض و ارتفاع آن از هجده فوت تجاوز نمی کرد. با این حال، یک بنای باشکوه بود. چون مورد استفاده برای ساختن خیمه و لوازم آن، از درخت اقاقیا بود که در مقایسه با چوب سایر درختان سینا، کمتر در معرض پوسیدگی قرار می گرفت. دیوارها از تخته های عمومی و صاف تشکیل شده بود که با ستونها و اتصالات نقره ای محکم نگه داشته می شد و همه اینها با طلا زراندود شده بود سقف خیمه از چهار نوع پرده که یکی از آنها از نخهای پشمی ارغوانی، بنفش و قرمز و کتان تابیده شده خوش بافت که با تمثالهای فرشته نگهبان که با مهارت طرح شده بود، تزیین شده بود. و سه پرده دیگر به ترتیب از موی بز، پوست قوچ که به رنگ قرمز، رنگ شده بود و با روکشی دیگری از چرم اعلا پوشانده شده بود، برای محافظت کامل، مورد استفاده قرار می گرفت. PA 298.4

    خیمه عبادت با یک پرده زیبا و با شکوه به دو بخش تقسیم شده بود و پرده مشابه دیگری وجود داشت که ورودی اولین بخش را پوشانده بود. این پرده ها از نخهای پشم تابیده شده به رنگهای بنفش، ارغوانی و قرمز ساخته شده و با تمثالهای فرشتگان نگهبان تزئین شده بود. این فرشتگان نماینده فوجهای ملکوتی هستند که با کار مذبح آسمانی رابطه داشته و روح های خدمتگزاری هستند که به قوم خدا بر روی زمین خدمت می کنند. PA 299.1

    خیمه مقدس در یک محوطه باز که صحن نام داشت قرارگرفته بود و با پرده هایی از کتان خوش بافت که با ستونهای برنزی نگه داشته می شد، احاطه شده بود. دروازه ورودی به محوطه صحن در منتها الیه شرقی آن قرار داشت، و با پرده هایی که با اشیا گرانقیمت و با مهارت تزئین گردیده بود، پوشانده شدد بود. ساختمان خیمه عباد‌ت از بیرون به وضوح دیده می شد. در داخل صحن و نزدیک ترین جا به دروازه ورودی، مذبحی از برنج برای قربانیهای سوختنی ساخته شده بود. بر روی این مذبح، تمامی قربانیها در آتشی که برای خداوند روشن می شد، می سوخت و خون قربانی کفاره، بر روی برجستگی های آن که به شکل شاخه بود، پاشتیده می شد. بین قربانگاه و دروازه ورودی خیمه، یک حوض برنزی قرار داشت که پایه برنزی آن از آینه هایی ساخته شده بود که زنهای اسرائیل از روی میل تقدیم کرده بودند. و هربار که کاهنان به مکانهای قدس وارد می شدند و یا برای تقدیم هدایای سوختنی به حضور خداوند، به قربانگاه نزدیک می شدند، دستها و پاهایشتان را در این حوض می شستند.PA 299.2

    در اولین بخش، یعنی مکان قدس، میز نان، شمعدان و یا چراغدان و قربانگاه بخور قرار د‌اشت. میز نان در قسمت شمالی خیمه قرار می گرفت و با طلای خالص پوشانده شده بود. کاهنان در رو روزهای سبت، دوازده قرص نان را در دو ردیف شش تایی روی این میز قرار می دادند و بر هر ردیف نان، کُندر خالص می پاشیدند، تا به عنوان نمونه ای از نان بر آتش به حضور خداوند تقدیم کنند. این قرصهای نان، مقدس به حساب می آمد و باید به وسیله کاهنان خورده می شد. در قسمت جنوبی خیمه، چراغدان هفت شاخه با چراغهایش قرار داشت. پایه، شاخه ها و جاچراغی ها یک تکه بودند. جا چراغی هر شاخه به شکوفه بادام و هر یک دارای گل و گلبرگ ساخته شده بود. شش شاخه از چراغدان سرزده بود. پایه اصلی چراغدان، با چهار پیاله به شکل شکوفه بادام با نخل و گلبرگ آن ترئین یافته بود. گلبرگ ها و شاخه ها با چراغدان یک تکه و از طلای خالص و چکش کاری شده، ساخته شده بودند. به خاطر اینکه در خیمه عبادت پنجره ای وجود نداشت، چراغها هرگز همزمان خاموش نمی شدند، بلکه روز و شب روشن بودند. درست پیش از اینکه مکان قدس با پرده ای، از مکان قدس الاقداس جدا شود، حضور مستقیم خداوند بر روی قربانگاه بخور مستقر شد. روی این قربانگاه، کاهن هر روز صبح و عصر بایستی بخور می سوزاند و شاخه های آن با خون قربانی گناه لمس می شد و در روز کفاره، خون قربانیها بر آن پاشیده می شد. آتش روی این قربانگاه، از سوی خود خداوند روشن می شد و بخور مقدس، عطر خوشبوی خود را هر روز و شب در دو مکان قدس و قدس الاقداس و در خارج از خیمه عبادت پراکنده می کرد. PA 299.3

    در آنسوی پرده درونی، مکان قدس الاقداس قرار داشت، مکانی که مرکز خدمت کفاره و شفاعت بود و سمبل ارتباط میان آسمان و زمین محسوب می شد. در این مکان، تابوت عهد و صندوقی از چوب اقاقیا که از درون و بیرون با طلا پوشانیده شده و نواری از طلا دور آن کشیده شده بود، قرار داشت. این صندوق یک خزانه ای بود برای حفظ و نگهداری لوحهای سنگی که ده فرمان خداوند بر روی آن نوشته شده بود. از این رو، صندوق عهد یا تابوت عهد نام گرفته بود، چرا که ده فرمان، اساس و پایه پیمان خداوند با قوم بنی اسرائیل محسوب می شد. PA 300.1

    سر پوش صندق عهد، کرسی رحمت نامیده می شد. این سر پوش از یک تکه یکپارچه طلا ساخته شده بود و دو فرشته نگهبان که از طلای خالص ساخته شده بودند، در دو طرف آن قرار داشتند. این دو فرشته یکی از بالهایشان را به سوی بالا باز کرده و با بال دیگر، بدنشان را به نشانه احترام و تواضع پوشانده بودند. قرار گرفتن این دو فرشته در مقابل هم و نگاه کردن ایشان به کرسی رحمت، نشان دهنده احترام و علاقه ای است که فرشتگان آسمان برای احکام خدا و نقشه نجات انسانها قایل هستند.PA 300.2

    در بالای کرسی رحمت، شکینا قرار داشت که تجلی حضور خداوند بود. و از طریق فرشتگان خداوند اراده خود را آشکار می کرد. یعنی اوقات پیامهای خداوند به وسیله صدایی از ابر به کاهن اعظم ابلاع می شد. بعضی اوقات، یک نوری بر روی فرشته سمت راست قرار می گرفت که نشانه رضایت یا پذیرش بود و یا یک سایه یا ابری بر بالای فرشته سمت چپ قرار می گرفت که نارضایتی و عدم پذیرش را نشان می داد. PA 301.1

    احکام خداوند که در درون صندوق عهد نگه داری می شد، قانون عدالت و پارسایی بود. این احکام، فرد گناهنکار را به مرگ محکوم می کرد، اما در بالای احکام، کرسی رحمت قرار داشت که حضور خداوند را نشان می داد و از طریق آن، فرد گناهکار و توبه کار، مورد عفو قرار می گرفت. به این نحو، با کار مسیح برای نجات ما، که به صورتی نمادین در خدمت قربانگاه نشان داده می شود. “محبت پایدار و وفاداری با هم ملاقات می کنند و صلح و عدالت یکدیگر را در آغوش خواهند کشید.” (کتاب مزامیر 85 آیه 10). PA 301.2

    هیچ زبانی قادر نیست شکوه و عظمت درون خیمه عبادت را توصیف کند. دیوارهای پوشیده از طلا که نور شمدان طلایی را منعکس می کردند، سایه های درخشان پرده ها که به زیبایی گلدوزی شده بودند به همراه فرشتگان درخشان، میز و قربانگاه بُخور که با پوشش طلایی شان می درخشیدند،و در آنسوی پرده دوم، صندوق مقدس عهد با دو فرشته اسرار آمیز آن و در بالای آن شکینای مقدس قرار داشت که مظهرآشکار حضور یهوه بود. و تمامی اینها چیزی بود، جز تصویری کم رنگ از خیمه با شکوه خداوند در آسمان، جایی که مرکز مهم خدمت برای نجات انسان محسوب می شود. PA 301.3

    کار بنای خیمه عبادت، چیزی حدود شش ماه طول کشید و زمانی که 5کامل شد، موسی تمامی کارهایی را که سازندگان انجام داده بودند، بازرسی کرد و ان را مطابق نقشه و دستوراتی که خداوند در کوه به او داده بود، مقایسه کرد. و “موسی همه را برکت داد، زیرا همه چیز مطابق دستوراتی بود که خداوند به او داده بود.” (کتاب خروج ۳9 آیه 43). تعداد کثیری از اسرائیلیان برای دیدن خیمه عبادت دور آن جمع شدند، و در همان حال که با خشنودی به منظره آن خیره شده بودند، ستون ابر، خیمه حضور خداوند را پوشاند و “جلال خداوند، خیمه را پر کرد.” (کتاب خروج ۴0 آیه ۳۴). عظمت و جلال خداوند به حدی آشکار شده بود که حتی خود موسی برای مدتی نتوانست به خیمه وارد شود. مردم، پذیرفته شدن عمل دست هایشان را با هیجان بسیار نظاره کردند، با این حال از فریاد شادمانی اثری نبود. سکوتی سنگین بر همه جا حکمفرما بود. و لحظاتی بعد، شادی دلهایتان، به اشک شوق تبدیل شد و زمزمه کنان خداوند را سپاس می گفتند، زیرا در میان ایشنان ساکن شده بود. PA 301.4

    به فرمان خداوند، قبیله لاوی برای خدمت در خیمه عبادت برگزیده شد. در زمانهای بسیار دور، هر مردی کاهن خانواده خویش محسوب می شد. در زمان ابراهیم، مسئولیت کهانت حق نخست زادگی تلقی می شد و به بزرگترین پسر خانواده محول می شد. اینک خداوند قبیله لاوی را به عوض نخست زاده تمامی اسرائیل، برای خدمت در خیمه عبادت برگزیده بود. خداوند با اعطای این مقام برجسته به قبیله لاوی، وفاداری ایشان را هم برای خدمت در خیمه عبادت و هم برای اجرای احکام او، زمانی که بنی اسرائیل با پرستش گوساله طلایی از دین برگشته بود، مورد تایید قرار داد. به این نحو، مقام کهانت به هارون و پسران او اجازه یافتند و فقط هارون و پسران او اجازه یافتند تا در حضور خداوند خدمت کنند، و بقیه افراد قبیله، مسئولیت خیمه عبادت و نگهداری از وسایل آن را به عهده گرفتند. آنان باید به همراه کاهنان، در خدماتشان حاضر می شدند اما اجازه قربانی کردن، سوزاندن بخور، و یا دیدن اشیاء مقدس را نداشتند. PA 302.1

    برای کاهنان، مطابق وظایفشان، لباس ویژه ای، آماده شد. خداوند به موسی امر کرده بود: “برای برادرت هارون لباس کهانت تهیه کن تا به او وقار و جلال بخشد.” (کتاب خروج 28 آیه 2). جامه کاهن از کتان سفید و به صورت یک پارچه بافته شده بود که تا پایین پا امتداد داشت و با کمربندی که از جنس خود جامه و با رنگهای آبی، بنفش و قرمز گلدوزی شده بود، به دور کمر بسته می شد. یک تاج یا دستار تزئین شده بر روی سر ایشان بسته می شد. موسی در بوته مشتعل دستور یافته بود تا نعلینش را از پایش بیرون بیاورد، زیرا جایی که بر آن ایستاده بود، زمین مقدس بود. به همین نحو، کاهنان نیز نباید با نعلین به خیمه عبادت وارد شوند. زیرا کود و خاکی که به معلین های ایشان چسبیده بود، مکان مقدس را آلوده می کرد. آنان پیش از وارد شدن به خیمه عبادت، باید نعلین ها یشان را در صحن بیرونی خیمه، درآورند و پیش از خدمت در خیمه عبادت و یا در قربانگاه بخور، دستها و پاهایشان را می شستند. به این نحو، یاد می گرفتند تا پیش از نزدیک شدن به حضور خداوند، هر نوع ناپاکی را از خود دور کنند. PA 302.2

    لبس کاهن اعظم از پارچه نفیس بود که با مهارت و زیبایی خاصی دوخته شده و شایسته مقام کهانت بود. او علاوه بر لباس کاهنان عادی، جامه ای آبی می پوشید که یک تکه بافته شده بود. دور دامن او با زنگوله های طلایی به شکل انار که از کتان نفیس و پشم تابیده ارغوانی، بنفش و قرمز درست شده بودند، تزئین شده بود. در بیرون آن ایفود بود. یک جامه ای کوتاهتر که از طلا و لاجورد و ارغوان و قرمز و کتان نازک بافته شده بود و با یک کمربندی از همان رنگ که به زیبایی ساخته شده بود، نگه داشته می شد. ایفود، بدون آستین بود و بر روی شانه های آن سنگهای مرمر در دو طوق طلا و منقوش به نقش خاتم، موافق نامهای اسرائیل نصب شده بود بالای ایفود، سینه پوش قرار داشت که مهم ترین جامه کهانت به شمار می رفت و از همان مواد ایفود ساخته شده بود. سینه پوش به مربع و به وسیله یک ریسمان آبی از حلقه های طلایی از شانه ها آویزان بود. در چهار ردیف آن سنگهای قیمتی نصب شده بود و تعداد سنگها دوازده و برهر کدام آنها نام دوازده قبله اسرائیل حک شده بود. خداوند به موسی امر فرموده بود: “هارون اسامی طایفه های اسرائیل را که روی سینه پوش نوشته شده، بر روی قلبش حمل کند تا هر وقت به مکان مقدس و به حضور من می آید، آنها را همیشه به یاد من که خداوندم بیاورد” مسیح، کاهن اعظم نیزکه با خون خود درحضور پدر برای گناهکاران شفاعت می کند، نام آنها را برروی قلبش حمل می کند. نویسنده مزامیر می گوید: “من فقیر و نیازمندم، اما خداوند درباره من تفکر می کند.” (کتاب مزامیر40 آیه 17 و کتاب خروج 28 آیه ۲۹). PA 302.3

    در سمت راست و چپ سینه پوش دو سنگ بزرگ و بسیار درخشان نصیب شده بود که اوریم و تمیم نام داشتند. اراده خداوند با این دو سنگ به کاهن اعظم و از طریق کاهن اعظم به مردم ابلاغ می شد. هنگامی که مسایل برای تصمیم گیری در حضور خداوند مطرح می شد، احاطه شدن سنگ سمت راست در هاله ای از نور، نشانه موافقت یا تایید خداوند بود. در حالی که سایه انداختن ابر بر روی سنگ سمت چپ نشانه مخالفت و عدم تایید بود. تاج کاهن اعظم از عمامه ای سفید از جنس کتان بود که یک حلقه ای طلایی به وسیله یک نوار لاجوردی به آن ضمیمه شده بود. روی این حلقه، کلمات زیر حکاکی شده بود: “قدوسیت برای یهوه.” هر چیزی که به لباس و طرز رفتار کاهنان مربوط می شد، باید قدوسیت خداوند و اهمیت پرستش او را به همه کسانی که به حضور او وارد می شدند، خاطر نشان کند. PA 303.1

    خیمه عبادت و خدمت کاهنان باید “تنها شبیه و سایر چیزهای آسمانی را خدمت کند.” و از این رو کار بسیار با اهمیتی بود. به همین دلیل، خداوند در ارتباط با این خدمت نمادین، دستورالعمل صریحی را به موسی ابلاغ کرد. خدمت در خیمه عبادت از دو بخش روزانه و سالیانه تشکیل شده بود. خدمت روزانه در مذبح قربانگاه بخور، در صحن خیمه عبادت و در مکان قدس انجام می شد. PA 303.2

    هیچ کس به جز کاهن اعظم اجازه نداشت به داخل قدس الاقداس نظر کند. کاهن اعظم. فقط ،یک بار در سال و آنهم با دقت تمام و آمادگی کامل می توانست وارد آن شود. او با ترس به حضور خداوند می رفت و مردم در سکوت برای بازگشت او انتظار می کشیدند و براو دریافت برکت آسمانی دعا می کردند. کاهن اعظم در مقابل کرسی رحمت برای اسرائیل کفاره می داد و خداوند در ابر جلال با او ملاقات می کرد. اگر اقامت کاهن اعظم در مکان قدس الاقداس بیشتر از حد معمول طول می کشید، مردم وحشت زده می شدند، زیرا تصور می کردند که گناهان ایشان و یا گناهان خود کاهن، باعث هلاکت وی، شده است. PA 304.1

    خدمت روزانه از سوزاندن قربانی سوختنی در صبح و عصر، و سوزاندن بخور معطر بر روی مذبح طلایی و قربانی های ویژه برای گناهان شخصی تشکیل می شد. هم چنین در روزهای سبت و اعیاد ویژه مراسم قربانی انجام می شد. هر صبح وعصر، یک بره یک ساله بر روی مذبح سوزانده می شد و به این نحو، تقدیس روزانه قوم برای یهوه و اتکا دائم ایشان به خون عسیی اعلام می شد. خداوند به صراحت امر کرده بود که تمامی قربانیهای تقدیمی برای خدمت مذبح “باید سالم و بی عیب” باشند. (کتاب خروج 12 آیه ۵). کاهنان موظف بودند تا همه حیواناتی را که برای قربانی آورده می شدند، امتحان کنند و هر کدام را که دارای عیب بودند، رد کنند. فقط قربانی “بی عیب” می توانست نماد سلامتی کامل او باشد، که خود را همچون “بره بی عیب و نقص” قربانی می کرد. (کتاب اول پطرس 1 آ یه 9 ا). پولس رسول به این قربانیها، به عنوان یک تصویری از آنچه که پیروان مسیح باید باشند، اشاره می کند. او می گوید: “از شما استدعا می کنم که بدن مای خود را همچون قربانی زنده و مقدس و پسندیده خدا، به او تقدیم کنید که عبادت معقول شما همین است.” (کتاب رومیان 12 آیه ۱). باید زندگی مان را وقف خدمت به خداوند کرده و در حد امکان بهترین قربانی را به او تقدیم کنیم. خداوند از ما خشنود نخواهد شد، مگر اینکه بهترین چیز را به او تقدیم کنیم. آنانی که او را با تمامی دل و جان دوست دارند، مشتاقند تا به بهترین شکل او را خدمت کنند و دایماً سعی خواهند کرد تا تمامی توانائیشان را برای انجام اراده او به کار گیرند. PA 304.2

    کاهن با تقدیم قربانی سوختنی، بیش از هرگونه فعالیت دیگری که در خدمت روزانه انجام می داد، به حضور خداوند نزدیک می شد. از آنجا که پرده درونی خیمه عبادت تا بالای ساختمان آن امتداد نداشت، جلال خداوند که بر بالای کرسی رحمت ظاهر می شد، تا حدودی از مکان مقدس قابل رویت بود. هنگامی که کاهن بخور را به حضور خداوند تقدیم می کرد، به صندوق عهد نگاه می کرد و با بلند شدن بخور، جلال خداوند برروی کرسی رحمت نزول می کرد وفضای قدس الاقداس را پر می کرد. طوری که کاهن مجبور می شد تا دروازه خیمه عبادت عقب نشینی کند. همانطور که در آن خدمت نمایان، کاهن ما ایمان به کرسی رحمت که نمی توانست ببیند، نظر می کرد، به همان نحو، اینک قوم خداوند باید دعاهایشان را به سوی مسیح، کاهن اعظم که با چشمان انسانی نادیدنی است و به خاطر ایشان در خیمه آسمانی شفاعت می کند، مطعوف کنند.PA 305.1

    بُخوری که همراه با دعاهای اسرائیلیان به آسمان صعود می کرد، فضایل و شفاعت مسیح و پارسایی کامل او را ترسیم می کند که به واسطه ایمان به قوم او داده می شود و به تنهایی می تواند پرستش مقدسین را مورد پسند خداوند قرار دهد. در مقابل پرده قدس الاقداس مذبح شفاعت دائمی و در مقابل مکان قدس، قربانگاه کفاره قرار داشت. نزدیک شدن به خداوند، از طریق خون قربانی و تقدیم بخور میسر می شد و اینها نمادهایی بودند که به مسیح، شافی اعظم اشاره می کردند که از طریق او گناهکاران به خداوند نزدیک می شوند. تنها از طریق اوست که رحمت و نجات در دسترس توبه کنندگان و مومنین قرار می گیرد. PA 305.2

    هر روز صبح و عصر، هنگامی که کاهنان برای تقدیم بُخور به مکان مقدس داخل می شدند، قربانی روزانه آماده بود تا برروی مذبح بیرونی صحن هیکل تقدیم شود. این مراسم برای عبادت کنندگان که در خیمه عبادت اجتماع می کردند، بسیار با اهمیت تلقی می شد. آنان پیش از اینکه از طریق خدمت کاهن به حضور خداوند وارد شوند، با خلوص نیت به تفحص دلهایشان مشغول می شدند و به گناهانشان اعتراف می کردند. آنان به سوی مکان مقدس نظر کرده و در سکوت دعا می کردند. و به این نحو، راز و نیازهایشان به همراه دود بخور به آسمان بلند می شد و ایمان ایشان به فضایل منجی موعود که با قربانی کفاره مجسم شده بود، بیشتر می شد. اوقات مقرر برای صبح و عصر، بسیار با اهمیت و مقدس تلقی می شد و تمامی قوم در این ساعات به عبادت و دعا مشغول می شدند. و بعدها هنگامی که یهودیان به عنوان اسیران در سرزمین های دور پراکنده می شدند، هنوز هم در آن ساعات مقرر، به سوی اورشلیم نگریسته و با خدای اسرائیل راز و نیاز می کردند. مطابق همین عادت، مسیحیان نیز برای دعا وعبادت صبح و عصر، از یک الگویی برخوردار هستند. هر چند که خداوند آئین های تکراری و بدون روح پرستش را محکوم می کند، اما از آنانی که او را دوست دارند و هر صبح و شام برای آمرزش گناهانشان دعا کرده و در خواشتهایشان را برای برکات مورد نیاز مطرح می کنند، با دیده احسان می نگرد. PA 305.3

    نان مقدس تقدیمی همواره به عنوان یک هدیه جاودانی در حضور خداوند باقی می ماند. به همین دلیل، بخشی از قربانی روزانه محسوب می شد و نان مقدس، یا “نا‌ تقدیمی” نامیده می شد. زیرا همیشه بر روی میز و در حضور خداوند بود. (کتاب خروج 25 آیه 30). این نان، معرف وابستگی انسان به خداوند، هم برای عذای روحانی بود که تنها از طریق میانجی گری مسیح دریافت می شد. خداوند، قوم اسرائیل را در بیابان با نان آسمانی سیر کرده بود و آنان هنوز هم برای غذای موقتی و براکات روحانی به سخاوت و بخشش او وابسته بودند. هم من و هم نان تقدیمی به مسیح، نان زنده ای که به خاطر ما همواره در حضور پدر می باشد، اشاره می کنند. خود مسیج فرمود: “من آن نان زنده هستم که از آسمان آمده است.” (انجیل یوحنا 6 آیات 48 تا ۵۱). کُندر بر روی قرصهای نان قرار داده می شد و زمانی که این قرصهای نان در روز سبتت برداشته می شد تا با قرصهای نان تازه جایگزین شود، کُندر به عنوان یادبود در حضور خداوند و برروی قربانگاه سوزانده می شد. مهم ترین بخش از خدمت روزانه، خدمتی بود که به خاطر افراد انجام می شد. شخص گناهکار و نادم، قربانی خود را به دروازه خیمه عبادت می آورد و با قرار دادن دست خویش برسر قربانی، به گناهانش اعتراف می کرد و به این نحو، گناهان خود را در ظاهر به قربانی بیگناه منتقل می کرد. سپس حیوان را با دستهای خویش ذیح می کرد و کاهن خون قربانی را به درون مکان قدس حمل کرده و در مقابل پرده ای که در آن سوی آن صندوق عهد قرار داشت، می پاشید. با این مراسم و از طریق پاشیده شدن خون قربانی، گناه فرد در ظاهر به مکان مقدس منتقل می شد. در بعضی موارد خون قربانی به مکان قدس حمل نمی شد، اما گوشت آن باید به وسیله کاهن خورده می شد، همانطور که موسی به پسران هارون امر کرده، گفته بود: “چرا قربانی گناه را در مکان مقدس نخورید؟ زیرا این قربانی مقدس، قربانیهاست که به شما داده شده است تا کفاره گناهان قوم اسرائیل باشد.” (کتاب لاویان 10 آیه 17) هر دوی این آیین ها به یکسان ، انتقال گناه از شخص نادم را به مکان مقدس نشان می دادند. PA 306.1

    این چنین بود، کاری که هر روزه و در سرتاسر سال ادامه داشت. گناهان اسرائیل که به این نحو به قربانگاه انتقال می یافت، موجب آلوده شدن مکان های مقدس می شد و به همین دلیل برای پاک کردن گناهان، لازم بود تا کار ویژهای انجام شود. خداوند دستور داد تا برای هر یک از مکانهای مقدس و هم چنین برای قربانگاه، کفاره ای داده شود تا “آن را ار آلودگیهای قوم اسرائیل پاک کند و تقدیس نماید.” (کتاب لاویان 18 آیه ۱۹). PA 307.1

    یکبار در سال، در روز بزرگ کفاره، کاهن برای پاک کردن قربانگاه، به مکان قدس الاقداس داخل می شد. کاری که در آنجا انجام می شد، خدمت سالانه را تکمیل می کرد. PA 307.2

    در روز کفاره، دو بُز را گرفته و به دروازه خیمه مقدس می آوردند و روی آنها قرعه می انداختند تا معلوم شود که کدام بز از آن خداوند و کدام یک را باید در بیابان رها کنند.”بزی که قرعه نخست بر آن می افتاد باید برای کفاره گناهان قوم قربانی می شد و کاهن باید خون آن را به قدس الاقداس برده و بر کرسی رحمت می پاشید.” به این طریق پ ای مقدس ترین مکان که به خاطر گناهان قوم آلوده شده و برای خیمه مقدس که در میان ایشان قرار داشت و ناپاک گردیده بود، کفاره داده می شد. (کتاب لاویان 16 آیه ۱۶). PA 307.3

    “و هارون هر دو دست خود را بر سر آن بگذارد و به گناهان و خطاهای قوم اسرائیل اعتراف کند و گناهانشان را بر سرآن بُز اننقال دهد. سپس بُز را معینی به بیابان ببرد و در آنجا رها کند. آن حیوان تمام تقصیرات مردم را به جای غیر مسکونی می برد.” (کتاب لاوبان ۱۶ آیات 21 و 22). تا زمانی که بز به بیابان برده نمی شد، مردم خودشان را از زیر بار سنگین گناهانشان آزاد تلقی نمی کردند. زمانی که مراسم مربوط به کفاره ادامه داشت، تمامی قوم متاثر بودند و تمام فعالیت ها متوقف می شد و قوم به دعا و روزه مشغول می شدند. PA 307.4

    حقایق مهم در ارتباط با کفاره از طریق این آیین سالیانه به مردم تعلیم داده می شد. در آیین های مربوط به قربانی گناه که در طول سال برگزار می شد، یک جایگزین به جای گناهکار پذیرفته می شد، با این حال، خون قربانی تاوان کامل گناه را نمی پرداخت، بلکه یک راهی فراهم می شد، تا از طریق آن، گناه به قربانگاه منتقل شود. شخص گناهکار با قربانی کردن یک حیوان، اقتدار احکام را به رسمیت می شناخت و به گناه خویش در تخطی کردن از آن، اعتراف می کرد و بدین نحو، ایمان خویش به مسیح را که می بایست گناه جهان را بردارد، اعلام می کرد. با این حال، به طور کل از محکومیت شریعت آزاد نمی شد. در روز کفاره، کاهن اعظم برای قوم قربانی کرده و با خون آن به مکان قدس الاقداس وارد می شد و آن را بر کرسی رحمت در بالای الواح شریعت می پاشید. و با این عمل، مطالبه شریعت که زندگی گناهکار را طلب می کرد، پرداخت می شد. سپس کاهن اعظم به عنوان میانجی،گناهان را بر خود می گرفت و مکان مقدس را ترک می کرد و بار گناهان اسرائیل را با خود حمل می کرد. او در برابر دروازه خیمه عبادت، هر دو دست خود را بر سر بز بلاگردان می گذاشت و “به گناهان و خطاهای قوم اسرائیل اعتراف کرده و گناهان ایشان را بر سر آن بز انتقال می داد.”و همان طور که بز گناهان مردم را حمل کرده و به بیابان برده می شد، این گناهان برای همیشه از مردم دور می شد.” (کتاب عبرانیان 8 آیه ۵). PA 307.5

    همانگونه که شرح داده شد، خیمه زمینی از سوی موسی و مطابق الگویی که در کوه به او نشان داده شده بود، ساخته شد و آن “نمادی بود از زمان حاضر که در آن، هدایا و قربانیها تقدیم می شد.” و دو مکان مقدس آن “شبیه چیزهای آسمانی بودند” و مسیح کاهن اعظم ما، “خدمتگذار مکان اقدس یعنی آن خیمه حقیقی است که خداوند بر پا کرده است، نه انسان.” (کتاب عبرانیان 9 آیات 9 و 23 - باب 8 آیه 2). و یوحنای رسول در رویای خود، منظره ای از خیمه خداوند “و هفت مشعل مشتعل را دید که پیشاپیش تخت خدا بود.” اوفرشته ای را دید که “بُخورسوزی از طلا با خود داشت، و پیش مذبخ ایستاده بود. به او بخور بسیار داده شد تا آن را با دعاهای همه مقدسان بر مذبح طلایی پیش تخت تقدیم کند.” (کتاب مکاشفه آیه 5 و باب 8 آیه ۳). و در اینجا به رسول اجازه داده شد تا مکان مقدس در آسمان را نظاره کند و او در آنجا “هفت مشعل مشتعل” و “مذبح طلایی” را دید که با شمعدان طلایی و قربانگاه بُخور در مکان مقدس برروی زمین مشخص شده بود. و مجددتاً “معبد خدا در آسمان گشوده شد.” و او بر درون قدس الاقداس نگریست و در اینجا “صندوق عهد” را دید که مشابه صندوق ساخته شده از سوی موسی بود که برای نگهداری الواح شریعت مورد استفاده قرار گرفت. (کتاب مکاشفه 1 ا آیه ۱۹).PA 308.1

    موسی خیمه زمینی را مطابق نمونه ای که دیده بود “ساخت” و پولس رسول می گوید که : “خیمه و هر آنچهدر آیین های آن به کار می رفت، شبیه چیزهای آسمانی بودند.”(کتاب اعمال رسولان۷ آیه ۴۴ و کتاب عبرانیان 9 آیات 21 و 23). و یوحنای رسول می گوید که او خیمه آسمانی را دید. خیمه ای که آن مسیح برای ما خدمت می کند، نمونه اصلی است و خیمه ساخته شده از سوی موسی، شبیه آن است. PA 309.1

    خیمه آسمانی، مکان ابدی شاه شاهان است. جایی که “هزاران نفر او را عبادت می کنند و میلیونها نفر در حضور او می ایستند.” خیمه ای که از جلال سلطنت ابدی آکنده است و در آن فرشتگان مقرب و نگهبانان آن، صورتهای خود را به نشانه پرستش می پوشانند و هیچ بنای زمینی نمی تواند عظمت و جلال آن را تصویر کند. با این حال، حقایق مهم در مورد خیمه آسمانی و کار عظیمی که در ازبرای نجات انسان انجام می شد، باید از طریق خیمه زمینی و آیین های آن تعلیم داده شود.PA 309.2

    مسیح، منجی ما بعد از صعود به آسمان باید خدمت خویش را در مقام کاهن اعظم آغاز می کرد. پولس رسول می گوید: “مسیح به محرابگاهی داخل نشد که ساخته دست بشر و تنها شبیه محرابگاه حقیقی باشد، بلکه به خود آسمان داخل شد تا اکنون به نمایندگی از ما در حضور خدا ظاهر شود. (کتاب عبرانیان 9 آیه 27) و همانطور که خدمت مسیح از دو بخش اصلی تشکیل می شد و هر کدام در یک دوره زمانی و در یک مکان مشخصی در خیمه آسمانی انجام می شد، به همان طریق خدمت نمادی از دو بخش، یعنی خدمت روزانه و سالیانه تشکیل می شد. PA 309.3

    همانطور که مسیح بعد از صعود به آسمان در حضور خداوند ظاهر شد و با خون خود برای ایمانداران توبه کار شفاعت می کرد، به همان طریق کاهن در خدمت روزانه اش خون قربانی را به خاطر گناهکاران در مکان مقدس می پاشید. خون مسیح هر چند برای این بود تا گناهکار را از محکومیت شریعت آزاد کند، اما گناه را نباید نادیده گرفت و آن تا کفاره نهایی در قربانگاه باقی می ماند. به همان طریق در قربانگاه زمینی نیز خون قربانی، گناه را از شخص توبه کار دور می کرد اما این گناه تا روز کفاره بر قربانگاه باقی می ماند. در روز عظیم داوری نهابی” مردگان بر حسب اعمالشان، مطابق با آنچه که در آن دفترها نوشته شده است، داوری خواهند شد.” (کتاب مکاشفه 20 آیه 12) و سپس گناهان تمامی آنانی که به راستی توبه کرده اند، به واسطه خون مسیح از دفتر آسمان محو خواهند شد و به این نحو، قربانگاه از گناه پاک خواهد شد. و همانطور که گناهان شخص نادم با کفاره نهایی از دفتر آسمان محو شده و هرگز به خاطر آورده نمی شود. به همان طریق در خیمه زمینی نیز، گناهان به بیابان برده می شد و برای همیشه از قوم دور می شد. PA 309.4

    از آنجا که شیطان منشأ گناه و عامل همه گناهانی است که منجر به مرگ پسر خدا شد، عدالت ایجاب می کند که او با مجازات نهایی روبرو شود. کار مسیح برای نجات انسان و پاک کردن جهان از گناه را بر شیطان قرار خواهد داد تا مجازات نهایی را تحمل کند. و به همین نحو، خدمت سالانه در خیمه زمینی با پاک سازی خیمه و اعتراف گناهان و قرار دادن ان برروی بز بلاگردان خاتمه می یافت. PA 310.1

    به همین دلیل، در خدمت مربوط به خیمه عبادت، قوم بنی اسرائیل هر روزه حقایقی عظیمی را در ارتباط با مرگ و خدمت مسیح می آموختند و هرسال یکبار اذهان ایشان به وقایع پایانی مجادله بزرگ میان مسیح و شیطان و پاک سازی نهایی از گناه و گناهکاران معطوف می شد.PA 310.2

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents