۴۲ - “فرمان مکرر”

این بخش براساس تنبیه بابهای ۴ و ۶ : ٢١ نوشته شده است PA 417.1

خداوند به موسی اعلام کرد که موعد تصاحب کنعان فرا رسیده است؛ و همچنان که پیامبر سالخورده از بلندیها ایستاده بود و به رود ار‌دن و سرزمین موعود نظر دوخته بود، با علاقه ای شدید به میراث مردمش خیره گشته بود. آیا ممکن بود مجازاتی که در قادش بر علیه گناهش اعلام شده بود، ملغی گردد. از ته قلب درخواست کرد: “ای خداوند یهوه، تو به نشان دادن عظمت و دست قوی خود به بنده ات شروع کرده ای، زیرا کدام خدا است در آسمان یا در زمین که مثل اعمال و جبروت تو می تواند عمل نماید. و تمنا اینکه عبور نمایم و زمین نیکو را که به آن طرف اردن است و این کوه نیکو و لبنان را ببینم” (تثنیه، ٣ : 24 — ٢٧).PA 417.2

پاسخ چنین بود: “تو را کافی است. بار دیگر درباره این امر با من سخن مگو. به قله فسجه برآی و چشمان خود را به طرف مغرب و شمال و جنوب و مشرق بلند کرده، به چشمان خود ببین، زیرا که از این اردن نخواهی گذشت.”PA 417.3

موسی بی هیچ شکایتی امر خدا را پذیرفت. اکنون بزرگترین نگرانی او اسرائیل بود. چه کسی به اندازه او به منافع آنان خواهد اندیشید؟ با تمام صداقتش از دل دعا کرد: “ملتمس اینکه یهوه خدای ارواح تمامی بشر، کسی را بر این جماعت بگمارد که پیش روی ایشان بیرون رود، و پیش روی ایشان داخل شود، و ایشان را بیرون برد و ایشان را در آورد، تا جماعت خداوند مثل گوسفندان بی شبان نباشند. “اعداد ٢٧ : ١۶،١٧)PA 417.4

خداوند با دقت به دعای خادمش گوش فرا داد: “یوشع بن نون را که مردی صاحب روح است گرفته، دست خود را بر او بگذار. و او را به حضور العازر کاهن و به حضور تمامی جماعت برپا داشته، در نظر ایشان به وی وصیت نما. و از عزت خود بر او بگذار تا تمامی جماعت بنی اسرائیل او را اطاعت نماید.” (آیات ١٨ — ٢٠) مدتها می شد که یوشع در حضور موسی بود؛ او به عنوان مردی عاقل، توانا و با ایمان برای جانشینی موسی برگزیده شده بود.PA 417.5

موسی با دستگذاری بر یوشع، که مسئولیت عظیمی را به همراه داشت، او را با وقار به عنوان رهبر اسرائیل متمایز نمود. همچنین وی برای بخشی از حکومت پذیرفته شد. موسی به کلام خداوند که موبوط به یوشع می شد در برابر مردم عمل نمود، “و او به حضور العازر کاهن بایستد، تا از برای او به حکم آوریم به حضور خداوند سوال نماید، و به فرمان وی، او و تمامی بنی اسرائیل با وی و تمامی جماعت بیرون روند، و به فرمان وی وارد شوند.” (آیات 21-23).PA 418.1

پیش از ترک مقامش به عنوان رهبر آشکار اسرائیل به موسی فرمان داده شد که برای مردم شرح حال نجاتشان از مصر تا سفرشان در بیابان را تکرار نماید و نیز به اختصار فرامین سینا را بازگوید. هنگامی که قانون گفته شد، تنها به معدودی افراد سالخورده حاضر در قوم بودند که به سنگینی مهیب موقعیت حاضر پی ببرند. همچنان که به زودی از اردن می گذشتند تا سرزمین موعود را فتح نمایند، خداوند در برابرشان ادعای قانونش را ارائه کند و آنان را به پیروی از آن به عنوان شرط مالکیت سفارش نماید.PA 418.2

موسی در برابر مردم ایستاد تا آخرین هشدارها و تذکراتش را تکرار نماید. صورتش از نور الهی روشن شده بود. زمان موهایش را سپید کرده بود اما هنوز راست و کامل می ایستاد، سیمایش از نیروی سلامت تمام حکایت داشت و چشمانش روشن و پر نور بودند. موقعیت مهمی محسوب می شد؛ با احساساتی عمیق عشق و لطفش نسبت به حافظ توانایشان را به تصویر کشید: “زیرا که از ایام پیشین که قبل تو بوده است، از روزی که خدا آدم را بر زمین آفرید، و از یک کناره آسمان تا به کناره دیگر بپرس که آیا مثل این امر عظیم واقع شده یا مثل این شنیده شده؟ آیا قومی هرگز آواز خدا را که از میان آتش متکلم شود، شنیده باشند و زنده بمانند، چنانکه تو شنیدی؟ و آیا خدا عزیمت کرد که برود و قومی برای خود از میان قوم دیگر بگیرد با تجربه ها و آیات و معجزات و جنگ و دست قوی و بازوی دراز شده و ترسهای عظیم موافق هرآنچه یهوه خدای شما برای شما در مصر در نظر شما به عمل آورد؟ این بر تو ظاهر شد تا بدانی که یهوه خدا است و غیر از او دیگری نیست.”PA 418.3

“خداوند دل خود را بر شما نیست و شما را برنگزید از این سیب که از سایر قومها کثیرتر بودید، زیرا که شما از همه قومها قلیل تر بودید. لیکن از این جهت که خداوند شما را دوست می داشت، و می خواست قسم خود را که برای پدران شما خورده بود، به جا آورد. پس خداوند شما را با دست قوی بیرون آورد، و از خانه بردگی از دست فرعون، پادشاه مصر فدیه داد. پس بدان که یهوه، خدای تو، خدای امین که عهد و رحمت خود را با آنانی که او را دوست می دارند و اوامر او را به جا می آورند تا هزار پشت نگاه می دارد. (تثنیه ٧ : ٧ — ٩)PA 418.4

قوم اسرائیل آماده شده بود مصائبش را به موسی منتسب نماید؛ اما اکنون شکهایشان مبنی بر غرورش، جاه طلبی با خودخواهی اش برطرف شده بود و با اطمینان به سخنانش گوش فرا می دادند. موسی مومنانه خطاهایشان را برشمرد و گناهان پدرانشان را خاطرنشان ساخت. به خاطر سرگردانی در بیابان آنها اغلب روحیه ای ناشکیبا و طغیان گر داشتند لیکن نمی شد گناه تأخیر فتح کنعان را به گردن خدا انداخت؛ از این بابت او غمگین تر از آنان بود زیرا نتوانست آنها را به مالکیت آنی سرزمین موعود برساند، تا از این طریق قدرت بی کرانش را برای رهای مردمش به دیگر ملل بنمایاند. آنان با بی اعتمادی به خداوند و غرور و بی ایمانی شان آمادگی ورود به کنعان را از دست داده بودند. به هیچ وجه آنان نمی توانستند خود را مردمی نشان دهند که خدایشان، خدای حقیقی است، زیرا که در شخصیتشان از پاکی، خوبی و نیک خواهی نشانی نبود. اگر پدرانشان به فرمان خداوند ایمان آورده بودند. از داوری اش تبعیت نموده بودند و از اوامرش پیروی کرده بودند، خیلی پیشتر به عنوان مردمی کامیاب، شاد و مقدس در کنعان ساکن می شدند. تأخیرشان در ورود به سرزمین نیک بی حرمتی به خدا بود و از شکوهثنی در برابر ملل پیرامونشان می کاست. PA 419.1

موسی که از ویژگی ها ارزش قانون خداوند آگاه بود، به مردم اطمینان داد هیچ قوم دیگری قوانینی این چنین خردمندانه، عادلانه و رحیمانه نداشته اند. او گفت: “نظاره کنید، به شما قوانین و داوری آموخته ام، آنچنان که خداوند خدای من مرا فرمان داد، باید در سرزمینی که واردش می شوید و مالکش می گردید آن را به کار گیرید. پس آنها را نگاه دارید و بدان عمل کنید؛ زیرا که در نظر دیگر ملل که این قوانینی را خواهند شنید نشان خرد و فهم شما است و خواهند گفت این قوم مردمانی خردمند و فهیم هستند.”PA 419.2

سپس موسی توجه آنان را جلب نمود و به چالشان گرفت: “آن روز که در برابر خداوند خدای خود در حوریب ایستادید؛ چه قومی این چنین بزرگ است که خدا را این چنین نزیک به خود داشته باشد، آنچنان که ما خداوند را برای همه آن چیزهایی که او را برایش می خوانیم، وجود دارد؟ و کدام قوم این چنین بزرگ است که قوانین و داوری ای چنین عادلانه چون تمام این قوانین داشته باشد که امروز در برابر شما قرار داده ام؟” امروز چالش اسرائیل شاید باز هم تکرار گردد. قانونی که خداوند به قوم خود عطا فرمود بسیار خردمندانه تر، بهتر، و انسانی تر از قوانین متمدن ترین ملل زمین هستند. قوانین ملل نشانه هایی از ضعف اخلاق و احساسات قلبهایی را دارد که از تجدید حیات بی بهره بوده اند. اما بر قوانین خداوند نشان مُهر الهی منقوش است. PA 419.3

موسی اعلام می دارد: “خداوند شما را برداشته است، و از کوره آهن بیرون آورده است تا برای او قوم میراث بر او باشید.” زمینی که آنان به زودی بدان وارد می شدند، و به شرط پیروی از قانون خدا به آنها تعلق می یافت، بدین ترتیب برای آنها توصیف شد. و این کلمات چه تأتیری باید بر قلب اسرائیل داشته باشد، آنگاه که به یاد آوردند کسی که این چنین با اشتیاق برکات سرزمین نیکو را به تصویر می کشد چگونه به واسطه گناه آنان دیگر از میراث مردمش سهمی نداشت. PA 420.1

“زیرا که یهو‌ه خدایت تو را به زمین نیکو در می آورد؛ زمین پر از نهرهای آب و چشمه ها و دریاچه ها که از دره ها و کوهها جاری می شود. زمینی که در آن نان را به تنگی نخواهی خورد، و در آن محتاج به هیچ چیز نخواهی شد، زمینی که سنگهایش آهن است، و از کوههایش مس خواهی کند.”، “زیرا زمینی که، تو برای گرفتن آن داخل می شوی، مثل زمین مصر از آن بیرون آمدی نیست، که در آن تخم خود را می کاشتی و آن را مثل باغ یُقول به پای خود سیراب می کردی. لیکن زمینی را که شما برای گرفتنش به آن عبور می کنید، زمین کوهها و دره ها است که از بارش آسمان آب می نوشد. زمینی است که یهوه خدایت بر آن التفات دارد، و چشمان یهوه خدایت اول سال تا آخر سال پیوسته بر آن است.”PA 420.2

“و چنین خواهد شد. و چون یهوه خدایت، تو را به زمینی که برای پدرانت ابراهیم و اسحاق و یعقوب قسم خورد که به تو بدهد، درآورد، به شهرهای بزرگ و خوش نمایی که تو بنا نکرده ای، و به خانه های پر از هر چیز نیکو که پر نکرده ای، و حوضهای کنده شده ای که نکنده ای، و تاکستانها و باغهای زیتونی که غرس ننموده ای، و از آنها خورده سیر شدی، آنگاه با حذر باس مبادا خداوند را که تو را از زمین مصر، از خانه بندگی بیرون آورد، فراموش کنی.”، “از یهوه خدای خود بترس و او را عبادت نما زیرا یهوه خدای تو در میان تو خدای غیور است.” موسی می گوید چنانچه در نظر خدا شرارت می کردند: “خدایت بر تو افروخته شود، و تو را از روی زمین هلاک سازد.”PA 420.3

پس از تکرار قانون در برابر مردم، موسی کار نوشتن تمام قانونها، فرامین و داوری هایی که خداوند به او داده بود، به همراه تمام مقرارت مربوط به روش قربانی کردن را به پایان رساند. مسئولیت کتابی که مجموعه این مطالب را در بر می گرفت بر عهده افسران شایسته قرار گرفت و برای امنیت بیشتر آن را در کنار تابوت نگاه می داشتند. هنوز رهبر بزرگ از این هراس داشت که قومش از خداوند جدا شود. با والاترین و پرشورترین خطابه، برکاتی که به شرط پیروزی از آن بهره مند می شدند، و نفرینی که در پی گناهکاری می آمد را در برابر مردمش قرار داد. PA 421.1

“و اگر آواز یهوه خدای خود را به دقت بشنوی تا هوشیار شده، تمامی اوامر او را که من امروز به تو امر می فرمایم به جا آوری، در شهر، مبارک و در صحرا، مبارک خواهی بود. میوه بطن تو و میوه زمین تو و میوه بهایمت و بچه های گاو و بره های گله تو مبارک، خواهند بود. سبد و ظرف خمیر تو مبارک خواهد بود. وقت درآمدنت مبارک، و وقت بیرو رفتنت مبارک خواهی بود. و خداوند دشمنانت را که به تو مقاومت نمایند، از حضور تو منهدم خواهد ساخت. ... خداوند در انبارهای تو و به هر چه دست خود را به آن دراز می کنی بر تو برکت خواهد فرمود.”PA 421.2

“و اگر آواز یهوه خدای خود را نشنوی نا هشیار شده، همه اوامر و فرایض او را که من امروزه به تو امر می فرمایم به جا آوری، آنگاه جمیع این لعنتها به تو خواهد رسید، و تو را خواهد یافت.”، “و شگفتی و ضرب المثل و زبان زد مللی خواهید شد که خداوند راهنمایشان است”. “و خداوند تو را و پادشاهی را که بر خود نصب می نمایی، به سوی امتی که تو پدرانت نشناخته اید، خواهد برد، و در آنجا خدایان غیر را از چوب و سنگ عبادت خواهی کرد. و در میان تمامی امتهایی که خداوند شما را به آنجا خواهد برد، عبرت و مثل و سُخریه خواهی شد.”، “و در میان این امتها استراحت نخواهی یافت و برای کف پایت آرامی نخواهی یافت، و در آنجا یهوه تو را دل لرزان و کاهیدگی چشم و پژمردگی خواهد داد. و جان تو پیش رویت معلق خواهد بود، و شب و روز ترسناک شده، به جان خود اطمینان نخواهی داشت. بامدادان خواهی گفت: کاش که شام می بود، و شامگاهان خواهی گفت: کاش که صبح می بود، به سبب ترس دلت که به آن خواهی ترسید، و به سبب رؤیت چشمت که خواهی دید.”PA 421.3

موسی با الهامی که از روح یافته بود در خلال آینده و اعصار دور نگریست و آخرین سقوط اسرائیل را به عنوان یک ملت و نابودی اورشلیم را به دست رومیان به تصویر کشید. “و خداوند از دور، یعنی اقصی نقاط زمین، امتی را که مثل عقاب می پرد بر تو خواهد آورد، امتی که زبانش را نخواهی فهمید. امتی مهیب صورت که طرف پیران را نگاه ندارد و بر جوانان ترحم ننماید.”PA 422.1

نابودی مطلق سرزمین و رنج هولناک مردم در طی محاصره اورشلیم در قرن بعدی به وضوح تصویر شده است: “و نتایج بهایم و محصول زمینت را بخورد تا هلاک شوی ... و تو را در تمامی دروازه هایت محاصره کند تا دیواره های بلند و حصین که بر آنها توکل داری، در تمامی زمینت منهدم شود. و تو را در تمامی دروازه هایت، در تمامی زمینی که یهوه خدایت به تو می دهد، محاصره خواهد نمود. ... و میوه بطن خود، یعنی گوشت پسران و دخترانت که یهوه خدایت به تو می دهد در محاصره و تنگی که دشمنانت تو را به آن زبون خواهند ساخت، خواهی خورد.”، “و زنی که، در میان شما نازک و متنعم است که به سبب تنعم و نازکی خود جرأت نمی کرد، که کف پای خود را به زمین بگذارد، چشم او بر شوهر هم آغوش خود و پسر و دختر خویش بد خواهد بود. ... و بر اولادی که بزاید زیرا که آنها را به سبب احتیاج همه چیز در محاصره و تنگی که دشمنانت در دروازه هایت به آن تو را زبون سازند، به پنهانی خواهد خورد. PA 422.2

موسی با این سخنان تاثیرگذار به سخنانش پایان داد: “امروز آسمان و زمین را بر شما شاهد می آورم که حیات و موت و برکت و لعنت را پیش روی تو گذاشتم؛ پس حیات را برگزین تا تو با ذریتت زنده بمانی. و تا یهوه خدای خود را دوست بداری و آواز او را بشنوی و به او ملصق شوی، زیرا که او حیات تو و درازی عمر تو است تا زمینی که خداوند برای پدرانت، ابراهیم و اسحاق و یعقوب، قسم خورد که آن را به ایشان بدهد، ساکن شود.” (تثنیه 30: 19، 20)PA 422.3

رهبر کبیر با تجسم بخشیدن این حقایق در این آیات مقدس به عمیق ترین شکل آنان را بر روی اذهان ثبت کرد. این سرود نه تنها ویژگی تاریخی داشت، بل نبوت نیز به شمار می آمد. هنگامی که ماجراهای شگفت انگیز خداوند در گذشته را برای قوم بازگو می نمود، همزمان از رخدادهای بزرگ آینده نیز حکایت می کرد، یعنی پیروزی نهایی ایمانداران آنگاه که مسیح برای دومین بار با قدرت و شکوه می آید. به مردم فرمان داده شد که این تاریخ شاعرانه را به یاد بسپارند و آن را به فرزندان فرزندانشان بیاموزند. جماعت باید این سرود را به هنگام گردهمایی به منظور مراسم پرستش و نیز آنگاه که بر سر کار روزمره شان می رفتند، بخوانند. وظیفه والدین این بود که این کلام را به ذهن آماده فرزندانشان بسپارند تا هرگز از یاد نرود.PA 422.4

از آنجا که اسرائیلیان به عبارتی می بایست حافظان و نگهداران قانون خدا می بودند، باید اهمیت این اصول و نیز مفهوم اطاعت از آنان خاطر نشان می شد؛ و همین امر باید از آنها برای کودکانشان، و کودکان کودکانشان انجام می گرفت. فرمانی که خداوند در ارتباط با قوانینش فرمود چنین بود: “آنها را به فرزندانتان و فرزندان فرزندانتان با دقت بیاموزید، و در حین اینکه در خانه نشسته اید و در حالی راه رفتن و آرامیدن و برخاستن ... از آنها سخن بگویید. و باید آنها را بر تیرکها و دروازه خانه هایتان بنگارید.” زمانی که موقعش فرا رسد که فرزندان بپرسند: “الواح، و فرامین، و داوری چه معنی میدهند و خداوند خدای ما چه فرامینی داده است؟” آنگاه والدین باید ماجرای تاریخ پر فیص خدا را تکرار کنند. اینکه چگونه خداوند در رهایی آنان کار کرد و اینکه آنان باید از قانون او اطاعت کنند. و اینکه به آنان اعلام کنند “خداوند به ما فرمان می دهد که به تمام این فرامین عمل کنیم، و خدا ترس باشیم، زیرا همیشه حافظ ما است و از حیات ما حراست می نماید، همچنان که به وقت روز چنین می کند. و این از نیکویی ما باشد اگر در برابر خداوند خدایمان همه این فرامین را رعایت کنیم، آنچنان که به ما امر فرموده است.PA 423.1