Καρφωμένος στο Σταυρό

Όταν έφτασαν στον τόπο της εκτέλεσης, οι κατάδικοι δέθηκαν στα όργανα του μαρτυρίου. Ενώ οι δύο ληστές αντιστέκονταν στους στρατιώτες που τους τοποθέτησαν επάνω στο σταυρό, ο Ιησούς δεν πρόβαλε αντίσταση. Η μητέρα Του Τον κοίταζε με εναγώνια προσμονή, ελπίζοντας ότι θα έκανε ένα θαύμα για να ελευθερωθεί. Είδε τα χέρια Του απλωμένα επάνω στο σταυρό - τα αγαπημένα εκείνα χέρια που σκόρπιζαν πάντοτε ευλογίες και πρόσφεραν θεραπεία στους αρρώστους. Τώρα, τα καρφιά τρυπούσαν την τρυφερή Του σάρκα και στερεώνονταν στο ξύλο. Οι μαθητές με σπαραγμένη καρδιά απομάκρυναν από την απάνθρωπη σκηνή το μισολιπόθυμο σώμα της μητέρας του Χριστού.ΙΑ 167.2

Ο Ιησούς δεν ξεστόμισε ούτε ένα παράπονο. Το πρόσωπό Του ήταν χλωμό και ήρεμο, αλλά μεγάλες σταγόνες ιδρώτα κάλυψαν το μέτωπό Του. Δεν υπήρχαν χέρια συμπόνιας να σκουπίσουν τη δρόσο του θανάτου από το πρόσωπό Του, ούτε λόγια συμπάθειας, σταθερής αφοσίωσης, να στηρίξουν την ανθρώπινη καρδιά Του. Ολομόναχος πάτησε το ληνό και από όλο εκείνο το πλήθος κανένας δεν βρέθηκε κοντά Του. Ενώ Εκείνος περνούσε την πιο σκληρή αγωνία, προσευχήθηκε για τους στρατιώτες που επιδίδονταν στο μακάβριο έργο τους: «Πάτερ, συγχώρησον αυτούς, διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι” (Λουκάς κγ’ 34). Η προσευχή του Χριστού για τους εχθρούς Του, συμπεριλάμβανε όλους τους ανθρώπους, τον κάθε αμαρτωλό που θα ζει μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.ΙΑ 167.3

Όταν τελείωσε η σταύρωση του Χριστού, ο σταυρός υψώθηκε από μερικούς χειροδύναμους άντρες και μπήχτηκε με ορμή στο άνοιγμα που είχε ετοιμαστεί για την τοποθέτησή του, προξενώντας τον πιο σπαραξικάρδιο πόνο στον Υιό του Θεού. Τη στιγμή εκείνη διαδραματίστηκε μία τρομερή σκηνή. Ιερείς, άρχοντες και γραμματείς, ξεχνώντας την αξιοπρέπεια που απαιτούσαν τα ιερά αξιώματά τους, ενώθηκαν με το συρφετό, ειρωνευόμενοι και κοροϊδεύοντας τον ετοιμοθάνατο Υιό του Θεού: «Εάν συ ήσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων, σώσον σεαυτόν” (Λουκ. κγ’ 37). Άλλοι περιγελώντας έλεγαν μεταξύ τους: «Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση» (Μαρκ. ιε’ 31). Οι αξιωματούχοι του ναού, οι άσπλαχνοι στρατιώτες, ο κακούργος στο σταυρό και οι πιο τιποτένιοι και απάνθρωποι του πλήθους, όλοι τους ενώθηκαν βρίζοντας τον Χριστό.ΙΑ 168.1

Οι ληστές που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού υπέφεραν το ίδιο μαρτύριο. Ο ένας από αυτούς από τον πόνο είχε σκληρυνθεί, απελπιστεί και είχε γίνει προκλητικός. Συμμερίστηκε την ειρωνεία του ιερέα και επέκρινε με δριμύτητα τον Ιησού λέγοντας: «Εάν συ είσαι ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς» (Λουκ. κγ’ 39). Ο άλλος ληστής δεν ήταν ενσυνείδητος εγκληματίας. Όταν άκουσε τα ειρωνικά λόγια του συντρόφου του, τον επέπληξε λέγοντας: «Ουδέ τον θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη, και ημείς μεν δικαίως, διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν, ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε» (Λουκ. κγ’ 40-41). Καθώς πλησίασε τον Ιησού, μία ουράνια διαφώτιση πλημμύρισε τη σκέψη του. Στην πληγωμένη, χλευασμένη και κρεμασμένη στο σταυρό μορφή του Ιησού, διέκρινε τον Λυτρωτή του, τη μόνη του ελπίδα, και απευθύνθηκε σ’ Αυτόν με ταπεινή πίστη: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω” (Λουκ. κγ’ 43).ΙΑ 168.2

Έκπληκτοι οι άγγελοι παρακολουθούσαν την άπειρη αγάπη του Ιησού που, ενώ υπέφερε την πιο σπαραξικάρδια αγωνία ψυχής και σώματος, σκεπτόταν μόνο τους άλλους και ενθάρρυνε τη μετανοημένη ψυχή να πιστέψει. Ενώ η ζωή Του έφτανε στο τέλος της, εκδήλωσε μία αγάπη για τον άνθρωπο ισχυρότερη από το θάνατο. Πολλοί που παρέστησαν μάρτυρες των σκηνών αυτών στο Γολγοθά στηρίχτηκαν αργότερα στην πίστη τους για τον Χριστό.ΙΑ 168.3

Με ανυπομονησία οι εχθροί του Ιησού περίμεναν το θάνατό Του, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξαφανιζόταν για πάντα η θεϊκή Του δύναμη και θα σταματούσαν τα θαυματουργικά Του έργα. Χαίρονταν με την ιδέα ότι δεν θα φοβόνταν πλέον την επιρροή Του. Οι άσπλαχνοι στρατιώτες που είχαν καρφώσει το σώμα του Ιησού στο σταυρό, μοιράστηκαν τα ρούχα Του και φιλονικούσαν για το χιτώνα επειδή ήταν μονόραφος. Τελικά, αποφάσισαν να ρίξουν κλήρο γι’ αυτόν. Η πένα της θεοπνευστίας είχε περιγράψει με ακρίβεια τη σκηνή αυτή εκατοντάδες χρόνια πριν: «Διότι κύνες με περιεκύκλωσαν, σύναξις πονηρευομένων με περιέκλεισεν, ετρύπησαν τας χείρας μου και τους πόδας μου... Διεμερίσθησαν τα ιμάτιά μου εις εαυτούς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (Ψαλμ. κβ’ 16,18).ΙΑ 168.4