Τετέλεσται

Σιωπηλοί οι άνθρωποι περίμεναν το τέλος της φρικτής αυτής σκηνής. Ο ήλιος παρουσιάστηκε ξανά, αλλά ο σταυρός έμεινε τυλιγμένος στο σκοτάδι. Ξαφνικό, το ζόφος εξαφανίστηκε και με φωνή που ακούστηκε σαν σάλπιγγα και έμοιαζε να αντηχεί πέρα για πέρα στην οικουμένη, ο Ιησούς κραύγασε: «Τετέλεσται». «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου” (Λουκ. κγ’46). Ένα έντονο φως περιέβαλε το σταυρό και το πρόσωπο του Σωτήρα έλαμψε σαν τον ήλιο. Τότε, έγειρε το κεφάλι στο στήθος Του και ξεψύχησε.ΙΑ 171.1

Τη στιγμή που ο Χριστός πέθανε, οι ιερείς λειτουργούσαν στο ιερό μπροστά στο παραπέτασμα που χώριζε τα άγια από τα άγια των αγίων. Ξαφνικά αισθάνθηκαν τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια τους. Το παραπέτασμα του ναού, μία πλούσια, βαριά κουρτίνα που άλλαζε κάθε χρόνο, σχίστηκε στα δύο, από πάνω μέχρι κάτω, από το ίδιο εκείνο αόρατο χέρι που έγραψε τα λόγια της καταδίκης στον τοίχο του παλατιού του Βαλτάσαρ.ΙΑ 171.2

Ο Ιησούς παρέδωσε την ψυχή Του όταν τελείωσε το έργο που είχε έρθει να κάνει και, αφήνοντας την τελευταία Του πνοή φώναξε: «Τετέλεσται». Οι άγγελοι χάρηκαν στο άκουσμα της λέξης αυτής, επειδή το μεγάλο σχέδιο της απολύτρωσης είχε θριαμβευτικά εκπληρωθεί. Χαρά βασίλευε και πάλι στον ουρανό, γιατί οι απόγονοι του Αδάμ μπορούσαν, με μία ζωή υπακοής, να υψωθούν τελικά στην παρουσία του Θεού. Ο Σατανάς νικήθηκε και γνώριζε πια ότι το βασίλειό του το είχε χάσει.ΙΑ 171.3