فصل 72 - والدین و فرزندان

بمن نشان داده شد که والدینی که خداترسی هستند فرزندان خود را مهار میکنند و باید حالات و خلق و خوی آنانرا مطالعه کنند و در پی برآورده ساختن نیازهای آنان باشند. برخی از والدین با دقت به نیازهای دنیوی فرزندان خود رسیدگی میکنند، با مهربانی و صادقانه در زمان بیماری از آنان مراقبت میکنند و فکر میکنند که به وظیفه خود عمل کرده اند. در اینجا آنان در اشتباه هستند. کار آنها تازه شروع شده است. نیاز فکر باید برآورده شود. این مسئله به مهارت نیاز دارد تا علاج مناسبی برای درمان ذهن مجروح بکار برده شود. فرزندان هم درست مثل بزرگترها مشکلاتی دارند که نمیتوانند تحمل کنند. والدین در همه زمانها احساسات مشابهی ندارند. ذهن آنان اغلب پریشان است. آنان با دیدگاه غلط و احساسی نادرست کار میکنند. شیطان به آنان ضربت میزند و آنان تسلیم وسوسه های او میشوند. آنان از روی تندمزاجی صحبت میکنند و در روشی خشم فرزندان خود را بر می انگیزند و گاهی اوقات زورگو و ناراحت هستند. فرزندان بیچاره در این روح مشابه سهیم میشوند و والدین آماده نیستند تا به آنان کمک کنند چرا که خود والدین مسبب مشکل بوده اند. گاهی اوقات همه چیز بنظر خراب است و به بدی پیش میرود. در دور و اطراف کج خلقی شایع است و همه افراد اوقات را در ناشادی و بدی میگذرانند. والدین، فرزندان بیچاره را مقصر میدانند و فکر میکنند که آنان نافرمان و متمرد هستند و بدترین فرزندان دنیا هستند در حالیکه خودشان مسبب آشفتگی هستند. SBK1 161.1

برخی والدین با فقدان خویشتنداری آشوب بپا میکنند. در عوضی اینکه از فرزندان با مهربانی بخواهند که این کار را بکن یا نکن، به آنان با لحنی ملامت آمیز دستور میدهند و در همان زمان انتقاد یا سرزنشی بر لبانشان است که در واقع فرزندان شایسته آن نیستند. والدین، اگر این روش نسبت به فرزندانتان دنبال شود بشاشیت و بلند همتی آنان را ویران خواهید ساخت. آنان فرمان شما را اجرا میکنند، نه از روی محبت، بلکه جرات ندارند کار دیگری انجام دهند. آنان با دلخوشی دل به کار نمیدهند. در عوضی خوشی فرزندان انجام کار را زحمت و جان کندن میپندارند و این حالت آنانرا سوق میدهد تا فراموشی کنند که از هر جهت از شما اطاعت کنند که این موضوع ناراحتی شما را افزایش میدهد و همچنان قضیه را برای فرزندان شما بدتر میکند. عیبجوئی والدین تکرار میشود و رفتار بد آنان در مقابل فرزندان بزرگ جلوه میکند تا اینکه نومیدی بر آنان غالب میشود و آنان بی تفاوت میشوند. روح ”بمن ارتباطی ندارد” آنان را در بر میگیرد و آنان در بیرون از خانه بدنبال خوشی و لذت میگردند. آنان با دوستان خیابانی معاشرت میکنند و بد و تباه میشوند. SBK1 161.2

این گناه بزرگ بعهده کیست؟ اگر خانه جذاب میشد، اگر والدین شفقت را به فرزندان خود نشان میدادند و با مهربانی برای آنان دل مشغولی ایجاد میکردند و با محبت آنان را راهنمایی میکردند که چگونه به خواسته های آنان عمل کنند، آنگاه دل آنان رابدست می آوردند و آنان با دست و پا و تمام قلب و وجود از آنان پیروی میکردند. والدین باید خود را کنترل کنند و با مهربانی وستایش با فرزندان خود صحبت کنند و وقتی که آنان سعی میکنند تا کاری را درست انجام دهند والدین میتوانند تلاشهای آنان را تشویق کنند و آنان را خیلی خوشحال بسازند و حلقه محبت خانواده را بر گردن انان بیندازند که سایه های تاریکی را دور ساخته و افتاب خوشی را بارمغان بیاورد. SBK1 161.3

والدین گاهی اوقات اشتباهات خود را توجیه میکنند زیرا احساسی خوبی ندارند. آنان عصبی هستند و فکر میکنند که نمیتوانند صبور و آرام باشند و با خوشرویی صحبت کنند. در این روش، آنان خود را فریب میدهند و شیطان را خشنود میسازند که از این خوشحال است که فیضی خدا را کافی نمیدانند تا بر ناتوانی های فطری خود غالب آیند. آنان میتوانند و باید در همه زمانها خود را کنترل کنند. خداوند آنانرا ملزم میدارد. آنان باید درک کنند که وقتی تسلیم ناشکیبایی و کج خلقی میشوند سبب آزار دیگران میگردند. آنانی که در اطراف آنان هستند با روحی که از آنان آشکار میشود متاثر میشوند و اگر همان روح از آنان هویدا شود، شرارت افزایش یافته و همه چیز بدتر میشود. SBK1 161.4

والدین، وقتی احساس ناراحتی میکنید نباید مرتکب گناهی بزرگ شوید و خانواده را در موقعیت خطرناک کج خلقی و تشنج قرار دهید. در آن زمانها دوبرابر مراقب خود باشید و در قلب خود آنچه را که با زبان باعث آزردگی میشود برطرف سازید و تنها کلام خوشایند و دلپذیر را از زبان جاری کنید. بخودتان بگوئید: ”من بشادی فرزندانم با کلمات آزار دهنده آسیب نخواهم زد”. از اینرو خود را کنترل کنید تا قوی تر رشد کنید. سیستم عصبی شما خیلی حساسی نخواهد بود. شما با اصول درست، تقویت خواهید شد. هوشیاری که بنا بوظیفه خود از خود نشان میدهید، شما را تقویت خواهد نمود. SBK1 161.5

فرشتگان خدا به تلاشهای شما لبخند خواهند زد و به شما کمک خواهند نمود. وقتی که شما احساسی ناشکیبایی میکنید اغلب اوقات فکر میکنید که مسبب فرزندان شما هستند و شما آنان را سرزنش میکنید وقتی که شایسته آن نیستند. آنان ممکن است در زمان دیگر، همان کارها را انجام دهند و همه چیز قابل قبول و درست باشد. فرزندان این اختلالات را میدانند و بخاطر میسپارند و حسی میکنند آنان همیشه یکسان نیستند. در زمانهایی آنان تا حدی برای خلق و خوی متغیر آماده اند و در زمانهای دیگر عصبی و ناراحت هستند و نمیتوانند انتقاد را تحمل کنند. روح آنان طغیان را بر علیه آن بر می انگیزد. والدین بخاطر حالت فکری خود تسلی خاطر و عذر میخواهند با این حال همیشه ضرورت تسلی خاطر مشابه را برای فرزندان بیچاره خود نمیبینند. آنان خود را معذور میدارند و اگر در فرزندانشان دیده شود که تجربه و آموزشی کافی نداشته اند باندازه زیادی مورد انتقاد قرار میگیرند. برخی والدین خلق و خوی عصبی دارند و وقتی از کار خسته و کوفته اند آرامش ذهنی را حفظ نمیکنند بلکه آنرا به کسانیکه باید عزیز ترین آنها بر روی زمین باشند آشکار میکنند، با کج خلقی و فقدان شکیبایی که خدا را ناخشنود میسازد و خانواده را تحت الشعاع قرار میدهد. فرزندان در مشکلات خود باید اغلب با همدردی و ملایمت تسکین خاطر داده شوند. مهربانی متقابل و شکیبایی خانه را تبدیل به بهشت میکند و فرشتگان مقدس را به حلقه خانواده جذب میکند. SBK1 161.6

مادر میتواند و باید بیش از این کار کند تا ذهن و اعصاب خود را کنترل کند، وقتی که افسرده است، حتی وقتی که بیمار است، او میتواند چنین کند اگر تنها خود را بیاموزد، دلپذیر و خوشرو باشد و بیش از آنچه که میتواند قیل و قال را تحمل کند. او نباید بگذارد تا فرزندان ضعف او را حس کنند و اذهان حساسی جوان خود را با افسردگی روحی او آزرده سازند و سبب شود که آنان حس کنند که خانه مقبره است و اتاق مادر ملالت انگیز ترین مکان روی زمین است. ذهن و اعصاب، تقویت و شکل گیری درست خود را با ممارست اراده بدست می آورند. قدرت اراده در خیلی از موارد توانایی دارد تا اعصاب را تسکین دهد. SBK1 162.1

اجازه ندهید تا فرزندانتان شما را با اخم ببینند. اگر آنان تسلیم وسوسه شوند و پس از آن متوجه شوند و از اشتباه خود توبه کنند آنان را ببخشید، بهمان صورت که شما امیدوارید که توسط پدر آسمانی بخشیده شوید. آنان را با مهربانی ارشاد کنید و آنان را در قلب خود گرفتار سازید. این زمانی بحرانی برای فرزندانتان میباشد. تاثیرات در اطرافشان پراکنده است تا آنها را از شما بگیرند که شما باید آنرا خنثی سازید. به آنان بیاموزید که بشما اعتماد و اطمینان داشته باشند. بگذارید تا در گوشهای شما مشکلات و خوشی های خود را نجوا کنند. با چنین تشویقی شما آنان را از بسیاری از دامهایی که شیطان بر پاهای بی تجربه آنان پهن کرده بر میچینید. با فرزندان خود با تندی رفتار نکنید و کودکی خود را فراموش نکنید و فراموشی نکنید که آنان فقط کودک هستند. از آنان انتظار نداشته باشید تا کامل باشند یا سعی کنید که آنان را یکباره در کردارشان تبدیل به بزرگسال کنید. با چنین کاری شما درب دسترسی را میبندید و درب تأثیرات مخرب و مضر را برای آنان میگشایید تا دیگران ذهن جوان آنان را در مقابل شما مسموم سازند و باید از خطر هشیار باشید. SBK1 162.2

شیطان و سپاهیان او تلاشهای قدرتمندی را میکنند تا اذهان فرزندان شما را منحرف کنند و با آنان باید رک و راست و با ملایمت مسیحانه و محبت رفتار شود. این رفتار به آنان تاثیری قوی میگذارد و آنان احساسی میکنند که میتوانند بطور نامحدودی به شما اعتماد و اطمینان داشته باشند. خانه را برای فرزندان خود مطبوع و دلپذیر سازید. اگر چنین کنید آنان رغبتی نخواهند داشت تا در اجتماع غریبه جوانان جمع شوند. شیطان از این طریق کار میکند و آنان را هدایت میکند تا تحت تأثیر قرار گیرند و اذهان یکدیگر را فاسد کنند. این موثر ترین راه است که میتواند کار کند. جوانان تاثیری قدرتمند بر یکدیگر دارند. گفتگوهای آنان همیشه پسندیده و متعالی نیست. ارتباطات اهریمنی در گوشها نجوا میکند که اگر قاطعانه از آن جلوگیری نشود در قلب جایگزین میشود، ریشه میزند و جوانه زده تا ثمره بیاورد و رفتار خوب را فاسد کند. بخاطر شرارتهای کنونی دنیا و ضرورت محدود سازی فرزندان، والدین باید دوبرابر مراقب باشند و آنان را در قلب خویش جای دهند و بگذارند ببینند که شما دوست دارید تا آنان شاد باشند. SBK1 162.3

والدین نباید سالهای کودکی خویش را فراموش کنند. چقدر آرزوی دلسوزی و محبت داشته اند و چقدر ناشادی را حسی کرده اند وقتی که مورد انتقاد واقع شده اند و با اخم و ناراحتی سرزنش شده اند. آنان باید دوباره در احساسات خود جوان شوند و ذهن خود را به سطح درک خواسته های فرزندان خود بیاورند. با این حال با استواری و ثبات عزم توام با محبت، آنان باید فرمانبری از فرزندان را ملزم بدارند. کلام والدین مطلقا باید اطاعت شود. SBK1 162.4

فرشتگان خدا با علاقه ای شگرف مراقب فرزندان هستند تا ببینند که چه شخصیتی را رشد میدهند. اگر مسیح آنگونه که ما با یکدیگر و فرزندانمان رفتار میکنیم، بر خورد کند، ما لغزشی خواهیم خورد و در منتهای نومیدی سقوط خواهیم کرد. دیدم که عیسی ضعف و ناتوانی ما را میداند زیرا او همه چیز را مثل ما تجربه نموده است به غیر از گناه. بنابراین او برای ما مسیری مناسب تهیه کرد تا متناسب با توانایی و ظرفیت ما باشد و مانند یعقوب که با ملایمت و مساوات با فرزندان گام برداشت بگونه ای که بتوانند تحمل کنند، او میتواند ما را با معاشرت خود عزیز بدارد و تسلی دهد و یک راهنما و مرشد دائمی برای ما باشد. او فرزندان گله خدا را خوار نمیشمارد و از ما کوتاهی نمیکند و ما را پشت سر خود رها نمیکند. او به والدین فرمان نداده است تا به پیشی بروند و فرزندان را رها کنند. او با شتاب حرکت ننموده تا ما و فرزندان را پشت سر رها کند. هرگز! بلکه او راه را حتی برای زندگی فرزندان هموار ساخته است. و والدین در نام او ملزم شده اند تا فرزندان را در مسیر راه باریک هدایت کنند. خداوند راهی را برای ما تعیین نموده که متناسب با توانایی و ظرفیت فرزندان باشد. SBK1 162.5