แรงจูงใจที่แท้จริงในการรับใช้

มีคนมากมายที่อ้างว่าตนเป็นคริสเตียนเป็นผู้ซึ่งไม่เข้าเป็นหนึ่งเดียวกับพระคริสต์ ชีวิตประจำวันและจิตวิญญาณของคนเหล่านี้เป็นพยานว่าพวกเขาไม่มีพระคริสต์ และไม่มีความหวังในพระสิริของพระองค์อยู่ในใจของพวกเขา พวกเขาเป็นคนพึ่งพาไม่ได้ ไว้วางใจไม่ได้ พวกเขาร้อนรนที่จะลดงานของการรับใช้ให้ลงแรงน้อยที่สุด แต่ขณะเดียวกัน เรียกร้องค่าจ้างที่สูงที่สุด สมญานามว่า “ผู้รับใช้” เป็นของทุกคน เพราะเราทุกคนต่างเป็นผู้รับใช้ และจะเป็นการดีไม่น้อยสำหรับเราที่จะมองดูว่าตนเองนั้นสวมบทบาทผู้รับใช้จากเบ้าหลอมรูปแบบใด จากเบ้าหลอมของความไม่ซื่อสัตย์หรือของความจงรักภักดี {MYP 229.2}MYPTh 184.1

โดยทั่วไป คนงานจะมีนิสัยรักการทำงานให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ใช่ไหม หรือว่ารีบเร่งทำงานให้เสร็จอย่างลวกๆ อย่างรวบรัดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้ได้ค่าจ้างแบบใช้แรงงานน้อยที่สุดใช่ไหม เป้าหมายไม่ได้อยู่ที่ทำงานอย่างละเอียดรอบคอบ แต่เพียงต้องการค่าตอบแทน ผู้ซึ่งอ้างตนว่าเป็นผู้รับใช้พระคริสต์ไม่ควรลืมคำตักเตือนของอัครทูตเปาโลที่ว่า “ทาสทั้งหลายจงเชื่อฟังนายของตนในโลกนี้ทุกอย่าง ไม่เฉพาะแต่เมื่ออยู่ในสายตาเหมือนอย่างพวกประจบสอพลอ แต่ทำด้วยจริงใจโดยความเกรงกลัวองค์พระผู้เป็นเจ้า ไม่ว่าพวกท่านจะทำสิ่งใด ก็จงทำด้วยความเต็มใจเหมือนทำถวายองค์พระผู้เป็นเจ้า ไม่ใช่เหมือนทำต่อมนุษย์ ท่านทั้งหลายก็รู้ว่า ท่านจะได้รับมรดกจากองค์พระผู้เป็นเจ้าเป็นบำเหน็จ เพราะท่านกำลังรับใช้พระคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าอยู่” โคโลสี 3:22-24 {MYP 229.3}MYPTh 184.2

คนที่ทำงานแบบ “ ผู้รับใช้ด้วยสายตา ” จะได้ผลงานที่ไม่ผ่านการตรวจสอบของมนุษย์หรือของทูตสวรรค์ แก่นแท้ของความสำเร็จของงานอยู่ที่ความรู้เกี่ยวกับพระคริสต์ เพราะความรู้นี้จะให้หลักการมั่นคงของสิทธิอำนาจที่ก่อให้เกิดจิตวิญญาณอันสูงส่งไร้ความเห็นแก่ตัว เป็นเหมือนพระผู้ช่วยให้รอดของเราผู้ซึ่งเราอ้างว่ารับใช้อยู่ งานทั้งปวงของเราควรมีลักษณะของความซื่อสัตย์ ประหยัดไม่สิ้นเปลือง ดูแลเอาใจใส่ ละเอียดรอบคอบ ไม่ว่าเราจะทำงานในสถานที่ใด ในห้องครัว ในโรงงาน ในสำนักพิมพ์ ในสถานีอนามัย ในวิทยาลัยหรือในทุกแห่งหนที่เราต้องไปประจำการปฏิบัติหน้าที่รับใช้องค์พระผู้เป็นเจ้า “คนที่ซื่อสัตย์ในของเล็กน้อยจะซื่อสัตย์ในของมากด้วย และคนที่ไม่ซื่อสัตย์ในของเล็กน้อย จะไม่ซื่อสัตย์ในของมากเช่นกัน” ลูกา 16:10 The Review and Herald, September 22, 1891. {MYP 230.1}MYPTh 184.3