“Εθεώρουν,” λέγει ο προφήτης Δανιήλ, “έως ότου οι θρόνοι ετέθησαν, και ο Παλαιός των ημερών εκάθισε, του οποίου το ένδυμα ήτο λευκόν ως χιών, και αι τρίχες της κεφαλής Αυτού ως μαλλίον καθαρόν· ο θρόνος Αυτού ήτο ως φλόξ πυρός· οι τροχοί αυτού ως πύρ καταφλέγον. Ποταμός πυρός εξήρχετο και διεχέετο απ’ έμπροσθεν Αυτού· χίλιαι χιλιάδες υπηρέτουν εις Αυτόν, και μύριαι μυριάδες παρίσταντο ενώπιον Αυτού· το κριτήριον εκάθισε και τα βιβλία ηνεώχθησαν.” (Δαν. 7:9-10.) Έτσι παρουσιάστηκε στα μάτια του προφήτη η μεγάλη και επίσημη ημέρα, κατά την οποία ο χαρακτήρας και η ζωή των ανθρώπων θα ανασκοπισθούν μπροστά στον αδέκαστο Κριτή της οικουμένης και ο καθένας θα κριθεί “κατά τα έργα αυτού.” Ο Παλαιός των ημερών είναι ο Πατέρας Θεός. Όπως λέγει ο Ψαλμωδός: “Πρίν γεννηθώσι τα όρη, και πλάσης την γήν και την οικουμένην, και από του αιώνος έως του αιώνος, Σύ είσαι ο Θεός.” (Ψαλμ. 90:2.) Αυτός ο Θεός, η πηγή κάθε ζωής και η αρχή κάθε δικαίου, προΐσταται στο δικαστήριο. Και οι άγιοι άγγελοι, “χίλιαι χιλιάδες ... και μύριαι μυριάδες” απ’ αυτούς, παρίστανται λειτουργοί και μάρτυρες κατά τη μεγάλη αυτή διαδικασία. ΜΔ2 527.1
“Και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών, και εισήγαγον Αυτόν ενώπιον Αυτού. Και εις Αυτόν εδόθη η εξουσία και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν Αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι· η εξουσία Αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία Αυτού ήτις δεν θέλει φθαρεί.” (Δαν. 7:13-14.) Αυτός ο περιγραφόμενος εδώ ερχομός του Χριστού, δεν αφορά τη δευτέρα παρουσία Του στη γη. Εδώ έρχεται πρός τον Παλαιό των ημερών για να παραλάβει από τα χέρια Του την εξουσία, τη δόξα και τη βασιλεία που Του απονέμεται στο τέλος του μεσιτικού Του έργου. Σ’ αυτόν τον ερχομό του Χριστού το 1844—στο τέλος των 2300 ημερών—αναφέρετο η προφητεία και όχι στη δευτέρα Παρουσία Του στη γη. Συνοδευόμενος από τους ουρανίους αγγέλους, ο μεγάλος Αρχιερέας μας, εισέρχεται στα άγια των αγίων, όπου εμφανίζεται στην παρουσία του Θεού και αναλαμβάνει την τελευταία φάση της διακονίας Του για τη σωτηρία του ανθρώπου, την υπηρεσία δηλαδή της διαδικαστικής έρευνας και του έργου του εξιλασμού όλων όσοι αποδειχτούν αντάξιοι των προνομίων που αυτός χορηγεί. ΜΔ2 527.2
Κατά την τυπική λατρεία, έπαιρναν μέρος στην τελετή της Ημέρας του Εξιλασμού μόνον όσοι είχαν παρουσιαστεί μπροστά στο Θεό έχοντας εξομολογηθεί και μετανοήσει για τις αμαρτίες τους οι οποίες με το αίμα της προσφερόμενης θυσίας είχαν συμβολικά μεταφερθεί στο αγιαστήριο. Η ίδια διαδικασία ακολουθείται κατά τη μεγάλη ημέρα του τελικού εξιλασμού και της ερευνητικής κρίσης. Οι μόνες υποθέσεις που εξετάζονται είναι οι υποθέσεις αυτών που θεωρούνται ότι είναι ο λαός του Θεού. Η κρίση των αμαρτωλών αποτελεί ένα εντελώς ξεχωριστό έργο και μεσολαβεί αργότερα. “Έφθασεν ο καιρός να αρχίση η κρίσις του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού;” (Α΄ Πέτ. 4:17.) ΜΔ2 529.1
Τα κατάστιχα του ουρανού, στα οποία έχουν καταχωρηθεί τα ονόματα και οι πράξεις των ανθρώπων, αποτελούν τη βάση των δικαστικών αποφάσεων. Λέγει ο προφήτης Δανιήλ: “Το κριτήριον εκάθησε και τα βιβλία ηνεώχθησαν.” Περιγράφοντας την ίδια σκηνή, ο Ιωάννης ο Αποκαλυπτής προσθέτει: “Και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών.” (Αποκ. 20:12.) ΜΔ2 529.2
Το βιβλίο της ζωής περιέχει τα ονόματα όλων εκείνων που ανέλαβαν στη ζωή τους να υπηρετήσουν το Θεό. Ο Ιησούς έλεγε στους μαθητές Του: “Χαίρετε ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς.” (Λουκ. 10:20.) Ο Παύλος μιλούσε για τους συνεργάτες του “των οποίων τα ονόματα είναι εν βιβλίω ζωής.” (Φιλ. 4:3.) Ο Δανιήλ, βλέποντας μακριά μέχρι τον “καιρό της θλίψεως οποία ποτέ δεν έγινεν, αφού υπήρξεν έθνος,” δηλώνει ότι ο λαός του Θεού θα διασωθεί, “πάς όστις ευρεθή γεγραμμένος εν τω βιβλίω.” (Δαν. 12:2.) Και ο Αποκαλυπτής αγγέλλει ότι στην πόλη του Θεού θα εισέλθουν “μόνον οι γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου.” (Αποκ. 21:27.) ΜΔ2 529.3
Ένα “βιβλίον ενθυμήσεως” γράφεται στην παρουσία του Θεού όπου καταχωρούνται οι αγαθές πράξεις “των φοβουμένων τον Κύριον και των ευλαβουμένων το όνομα Αυτού.” (Μαλ. 3:16.) Τα λόγια της πίστης, τα έργα της αγάπης, όλα σημειώνονται στον ουρανό. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Νεεμίας όταν λέγει: “Μνησθητί μου, Θεέ μου ... και μη εξαλείψεις τα ελέη μου τα οποία έκαμα εις τον οίκον του Θεού μου.” (Νεεμ. 13:14.) Στο βιβλίο της ενθύμησης του Θεού έχει αποθανατιστεί κάθε πράξη δικαιοσύνης. Κάθε απωθημένος πειρασμός, κάθε νικημένη αμαρτία, κάθε συμπονετικός λόγος, έχουν προσεκτικά καταγραφτεί στα χρονικά του ουρανού. ΜΔ2 529.4
Και κάθε θυσία, κάθε κακουχία, κάθε θλίψη χάρη του Χριστού, έχουν με λεπτομέρεια καταχωρηθεί εκεί. Ο Ψαλμωδός αναφέρει: “Σύ αριθμείς τας αποπλανήσεις μου. Θες τα δάκρυά μου εις την φιάλην Σου· δεν είναι ταύτα εν τω βιβλίω Σου;” (Ψαλμ. 56:8.) ΜΔ2 530.1
Υπάρχουν επίσης ξεχωριστά βιβλία για τις αμαρτίες των ανθρώπων. “Επειδή ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν.” (Εκκλ. 12:14.) “Δια πάντα λόγον αργόν, τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δι’ αυτόν εν ημέρα κρίσεως,” προειδοποιεί ο Σωτήρας. “Διότι εκ των λόγων σου θέλεις δικαιωθεί, και εκ των λόγων σου θέλεις καταδικασθεί.” (Ματθ. 12:36-37.) Καμουφλαρισμένες προθέσεις και σκοτεινά κίνητρα, όλα φανερώνονται στα αλάθητα κατάστιχα. Επειδή ο Θεός “θέλει φέρει εις το φώς τα κρυπτά του σκότους και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών.” (Α΄ Κορ. 4:5.) “Ιδού γεγραμμένον είναι ενώπιον Μου, ... θέλω ανταποδώσει ... τας ανομίας σας, και τας ανομίας των πατέρων σας ομού, λέγει Κύριος.” (Ησ. 65:6,7.) ΜΔ2 530.2
Το έργο του κάθε ανθρώπου διερευνάται ενώπιον του Θεού και ταξινομείται είτε σαν έργο πιστότητας, είτε σαν έργο απιστίας. Στα βιβλία του ουρανού, αντίστοιχα στο κάθε όνομα, καταχωρείται με τρομακτική λεπτομέρεια κάθε κακός λόγος, κάθε εγωιστική πράξη, κάθε παραμελημένο καθήκον, κάθε κρύφια αμαρτία, κάθε επιδέξια συγκάλυψη. Ουρανόπεμπτες περιφρονημένες προειδοποιήσεις, απερριμένες νουθεσίες, χαραμισμένες ώρες, ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες, καλή ή κακή επιρροή με τα αιώνια αποτελέσματα της, όλα έχουν καταχωρηθεί από τα αγγελικά όργανα καταγραφής. ΜΔ2 530.3
Ο νόμος του Θεού αποτελεί το γνώμονα του κριτηρίου. βάση του οποίου θα κριθεί ο χαρακτήρας και η διαγωγή των ανθρώπων. “Φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς Αυτού,” είναι τα λόγια του σοφού Σολομώντα. “Επειδή τούτο είναι το πάν του ανθρώπου· διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον.” (Εκκλ. 12:13-14.) “Ούτω λαλείτε και ούτω πράττετε,” συμβουλεύει τους αδελφούς του και ο Ιάκωβος, “ως μέλλοντες να κριθήτε δια του νόμου της ελευθερίας.” (Ιακ. 2:12.) ΜΔ2 530.4
Όσοι ανακηρύσσονται “καταξιωθέντες” από το δικαστήριο, αυτοί θα πάρουν μέρος στην ανάσταση των δικαίων. Ο Χριστός δήλωσε: “Οι δε καταξιωθέντες να απολαύσωσιν εκείνον τον αιώνα και την εκ νεκρών ανάστασιν ... είναι ισάγγελοι· και είναι υιοί του Θεού, όντες υιοί της αναστάσεως.” (Λουκ. 20:35,36.) Και αλλού αναφέρει ότι “θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής.” (Ιωάν. 5:29.) Αφού οι δίκαιοι νεκροί δεν ανασταίνονται παρά μετά τη διαδικασία που τους ανακήρυξε άξιους για την “ανάστασιν ζωής,” έπεται ότι οι ίδιοι δεν παρεβρίσκονται αυτοπροσώπως στο δικαστήριο κατά την εκδίκαση της υπόθεσής τους και την έκδοση της απόφασης. ΜΔ2 531.1
Αντιπροσωπεύονται από τον Ιησού που παρίσταται συνήγορός τους και τους υπερασπίζεται μπροστά στο Θεό. “Εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον πρός τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον Δίκαιον.” (Α΄ Ιωαν. 2:1.) “Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.” (Εβρ. 9:24.) “Όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ Αυτού, ζών πάντοτε δια να μεσιτεύση υπέρ αυτών.” (Εβρ. 7:25.) ΜΔ2 531.2
Όταν ανοίγονται τα μητρώα κατά τη δικάσιμη του ουρανού, η ζωή όλων όσων πίστεψαν στο Χριστό διερευνάται παρουσία του Θεού. Αρχίζοντας από τους πρώτους κατοίκους της γης, ο μεγάλος Συνήγορός μας αναθεωρεί τις υποθέσεις της κάθε διαδοχικής γενεάς και καταλήγει με τους ζώντες. Κάθε όνομα αναφέρεται χωριστά, κάθε περίπτωση ερευνάται προσεκτικά. Άλλα ονόματα εγκρίνονται και άλλα απορρίπτονται. Όταν τα μητρώα αποκαλύπτουν αμαρτίες που δεν έχουν εξομολογηθεί, και κατά συνέπεια ούτε έχουν συγχωρηθεί, τότε το αντίστοιχο όνομα εξαλείφεται από το βιβλίο της ζωής και οι καλές πράξεις σβήνονται από το βιβλίο της ενθύμησης του Θεού. Ο Κύριος δήλωσε στο Μωϋσή: “Όστις ημάρτησεν εναντίον Μου, τούτον θέλω εξαλείψει εκ της βίβλου Μου.” (Έξ. 32:33.) Και ο προφήτης Ιεζεκιήλ λέγει: “Όταν ο δίκαιος επιστραφή από της δικαιοσύνης αυτού και πράξη αδικίαν ... πάσα η δικαιοσύνη αυτού την οποίαν έκαμε δεν θέλει μνημονευθή” (Ιεζ. 18:24.) ΜΔ2 531.3
Όσοι έδειξαν πραγματική μεταμέλεια για τις αμαρτίες τους και με πίστη εξεζήτησαν το αίμα του Χριστού σαν την εξιλαστική τους θυσία, έλαβαν αθωωτική απόφαση που καταχωρείται πλάι στα ονόματα τους στα βιβλία του ουρανού. Καθώς γίνονται συμμέτοχοι της δικαιοσύνης του Χριστού και οι χαρακτήρες τους αποδείχνονται εναρμονισμένοι με το νόμο του Θεού, οι αμαρτίες τους εξαλείφονται και οι ίδιοι κηρύσσονται άξιοι για την αιώνια ζωή. Με τον προφήτη Ησαΐα ο Θεός διακηρύττει: “Εγώ, Εγώ είμαι, όστις εξαλείφω τας παραβάσεις σου ένεκεν Εμού, και δεν θέλω ενθυμηθή τας αμαρτίας σου.” (Ησ. 43:25.) Ο Ιησούς είπε: “Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής, και θέλω ομολογήσει το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός Μου, και ενώπιον των αγγέλων Αυτού.” (Αποκ. 3:5.) “Πας λοιπόν όστις Με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω ομολογήσει και Εγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός Μου του εν τοις ουρανοίς. Όστις δε Με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθεί αυτόν και Εγώ έμπροσθεν του Πατρός Μου του εν τοις ουρανοίς.” (Ματθ. 10:32-33.) ΜΔ2 532.1
Η βαθύτερη συγκίνηση που κατέχει τους ανθρώπους κατά την αναμονή της εκδοτικής απόφασης των επιγείων δικαστηρίων, δεν συγκρίνεται παρά αμυδρά μόνο με το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται στο ουράνιο δικαστήριο την ώρα της κλήτευσης των ονομάτων του βιβλίου της ζωής για αναθεώρηση μπροστά στον αδέκαστο Κριτή της οικουμένης. Ο Θείος Μεσολαβητής εκλιπαρεί για την άφεση των αμαρτιών όσων νίκησαν με την πίστη στο όνομά Του. Επίσης για την παλινόρθωσή τους στην Εδεμική κατοικία τους, και για την αποκατάσταση της συγκληρονομίας τους μαζί Του στην “πρώτη εξουσία” Του. (Μιχ. 4:8.) Με τις προσπάθειες του να εξαπατήσει και να πειράσει τη φυλή μας, ο Σατανάς απέβλεπε στο να ματαιώσει το αρχικό σχέδιο του Θεού κατά τη δημιουργία του ανθρώπου. Ο Χριστός όμως εισηγείται τώρα την εκτέλεση του σχεδίου αυτού, το ίδιο σα να μη είχε ποτέ αμαρτήσει ο άνθρωπος. Για το λαό Του απαιτεί όχι μόνο δικαιοσύνη και άφεση τέλεια και ολοκληρωμένη, αλλά και συμμετοχή στη δόξα Του και συμμερισμό στο θρόνο Του. ΜΔ2 532.2
Ενώ ο Ιησούς ικετεύει για τους υποκειμένους στη χάρη Του, ο Σατανάς τους κατηγορεί στο Θεό για παραβάτες. Ο δεινός αποπλανητής προσπάθησε να τους παρασύρει στο σκεπτικισμό, να τους κάνει να χάσουν την εμπιστοσύνη τους στο Θεό, να χωριστούν από την αγάπη Του και να παραβούν το νόμο Του. Ύστερα δείχνει τα ποινικά τους μητρώα, τις ελλείψεις του χαρακτήρα, τα σημεία της ανομοιότητας με το Χριστό—ατέλειες τέτοιες που προσβάλλουν το Λυτρωτή τους—όλες γενικά τις αμαρτίες τις οποίες ο ίδιος τους εξώθησε να διαπράξουν και εξαιτίας αυτών, τους διεκδικεί τώρα για δικούς του. ΜΔ2 533.1
Ο Ιησούς δεν δικαιολογεί τις αμαρτίες τους, αλλά αναφέρεται στην πίστη και στη μεταμέλεια τους και ζητώντας την αφοσίωση τους, υψώνει μπροστά στον Πατέρα και στους αγίους αγγέλους τα πληγωμένα χέρια Του και λέγει: “Τους γνωρίζω κατ’ όνομα. Τους έχω ζωγραφισμένους στις παλάμες Μου.” “Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον· καρδίαν συντετριμμένην και ταπεινωμένην. Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει.” (Ψαλμ. 51:17.) Και απευθυνόμενος στον κατήγορο του λαού Του λέγει: “Θέλει σε επιτιμήσει ο Κύριος, Διάβολε· ναί θέλει σε επιτιμήσει ο Κύριος, όστις έκλεξε την Ιερουσαλήμ· δεν είναι ούτος δαυλός αποσπασμένος από πυρός;” (Ζαχ. 3:2.) Ο Χριστός περιβάλλει τους πιστούς Του με τη δικαιοσύνη Του για να τους παραστήσει στον Πατέρα “ένδοξον εκκλησίαν μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των ταύτων.” (Εφ. 5:27.) Τα ονόματα τους έχουν καταχωρηθεί στα βιβλία της ζωής και γι’ αυτούς ο Σωτήρας λέγει: “Θέλουσι περιπατήσει μετ’ Εμού με λευκά, διότι είναι άξιοι.” (Αποκ. 3:4.) ΜΔ2 533.2
Έτσι διαπιστώνεται στην εντέλεια η εκπλήρωση της υπόσχεσης της Καινής Διαθήκης: “Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.” “Εν ταις ημέραις εκείνες και εν τω καιρώ εκείνω, λέγει Κύριος, η ανομία του Ισραήλ θέλει ζητηθή και δεν θέλει υπάρχει· και αι αμαρτίαι του Ιούδα, και δεν θέλουσιν ευρεθή.” (Ιερ. 50:20.) “Και εκείνη τη ημέρα ο κλάδος του Κυρίου θέλει είσθαι ωραίος και ένδοξος, και ο καρπός της γής εξαίρετος και ευφρόσυνος εις τους διωχθέντας εκ του Ισραήλ· και ο υπόλοιπος εν Σιών, και ο εντολολειφθείς εν Ιερουσαλήμ θέλει ονομασθή άγιος, πάντες οι γεγραμμένοι μεταξύ των ζώντων εν Ιερουσαλήμ.” (Ησ. 4:2-3.) ΜΔ2 533.3
Το έργο της διερευνητικής αυτής κρίσης και της εξάλειψης των αμαρτιών θα έχει επιτελεσθεί πριν από τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου. Αφού οι νεκροί κρίνονται σύμφωνα με ότι βρίσκεται καταχωρημένο στα κατάστιχα, δεν είναι δυνατόν να εξαλειφτούν οι αμαρτίες τους πριν από τη διαδικασία που ασχολείται με τη διερεύνηση των υποθέσεων τους. Ο απόστολος Πέτρος καθαρά διδάσκει ότι των πιστών οι αμαρτίες θα έχουν διαγραφεί όταν “έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν.” (Πράξ. 3:19-20.) Όταν περατωθεί η ερευνητική αυτή κρίση, τότε εμφανίζεται ο Χριστός φέροντας μαζί Του το μισθό του καθενός ανάλογα με τα έργα του. ΜΔ2 533.4
Όπως στην τυπική λατρεία ο αρχιερέας, αφού έκανε τον εξιλασμό για τους Ισραηλίτες, παρουσιάζονταν μετά και ευλογούσε τη σύναξη του λαού, το ίδιο και ο Χριστός στο τέλος του μεσιτικού Του έργου “θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας Αυτόν δια σωτηρίαν” (Εβρ. 9:28,) για να ευλογήσει τον αναμένοντα λαό Του με την αιώνια ζωή. Όπως ο αρχιερέας μετέφερε τις αμαρτίες από το ιερό και τις εξομολογείτο πάνω στο κεφάλι του αποδιοπομπαίου τράγου, έτσι και ο Χριστός θα θέσει όλες αυτές τις αμαρτίες επάνω στο Σατανά, τον ηθικό αυτουργό και πρωταίτιο της αμαρτίας. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, φορτωμένος με τις αμαρτίες του λαού Ισραήλ, αποστέλλονταν τότε μακριά “εις γήν ακατοίκητον.” (Λευ. 16:22.) Έτσι και ο Σατανάς, ενοχοποιημένος με το βάρος όλων των αμαρτημάτων που εξώθησε το λαό του Θεού να διαπράξουν, θα περιοριστεί σ’ αυτή τη γη, την ερημωμένη τότε και ακατοίκητη, μέχρι που τελικά θα υποστεί την ολοκληρωτική ποινή της αμαρτίας μέσα στη φωτιά που εξολοθρεύει όλους γενικά τους ασεβείς. Έτσι το μεγάλο σχέδιο της σωτηρίας θα εκπληρωθεί με την οριστική εκρίζωση της αμαρτίας και την απολύτρωση όλων όσοι προτίμησαν να αποστραφούν το κακό. ΜΔ2 534.1
Τον προσδιορισμένο καιρό για την κρίση—το 1844, στο τέλος των 2300 ημερών—άρχισε το έργο της ανακριτικής διαδικασίας και της εξάλειψης των αμαρτιών. Όλοι όσοι έφεραν ποτέ τον τίτλο του Χριστιανού θα περάσουν απ’ αυτόν τον εξονυχιστικό έλεγχο. Ζώντες και νεκροί θα κριθούν “εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών.” ΜΔ2 534.2
Αμαρτίες που δεν τις έχουν εξομολογηθεί ούτε εγκαταλείψει οι άνθρωποι δεν θα συγχωρηθούν και ούτε θα αποσβεσθούν από τα βιβλία του ουρανού, αλλά θα εξακολουθούν να παραμένουν σαν μάρτυρες κατηγορίας εναντίον του αμαρτωλού τη σημαντική εκείνη ημέρα του Θεού. Μπορεί οι κακές πράξεις να διαπράχθηκαν στο φως της ημέρας, ή στο σκότος της νύχτας. Παρουσιάζονταν όμως ολοφάνερες στα μάτια Εκείνου πρός τον οποίο έχομε να δώσομε λόγο. Άγγελοι του Θεού διαπίστωναν την κάθε ξέχωρη αμαρτία και την καταχωρούσαν στα αλάθητα κατάστιχα. Την αμαρτία μπορεί κανείς να την καλύψει, να την αρνηθεί, να την αποκρύψει από τον πατέρα η από τη μητέρα του, τη γυναίκα ή τα παιδιά του ή τους συνεργάτες του. Κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο τον ένοχο δεν υποπτεύεται το παραμικρό. Παρουσιάζεται όμως ολόγυμνη μπροστά στα πνεύματα του ουρανού. Το πυκνότερο σκοτάδι, της ζοφερότερης νύχτας, η βαθύτερη μυστικότητα της πιο έντεχνης υπουλότητας δεν μπορούν να αποκρύψουν ούτε μία σκέψη από του να έρθει στη γνώση του Αιωνίου Θεού. Ο Θεός τηρεί ακριβή λογαριασμό κάθε άδικης δοσοληψίας, κάθε ανάρμοστης συμπεριφοράς. Δεν Τον εξαπατά η προσποιητή ευλάβεια. Δεν κάνει λάθη στην εκτίμηση του χαρακτήρα. Άτομα με διεφθαρμένη καρδιά μπορούν να εξαπατήσουν τους συνανθρώπους τους. Το ερευνητικό όμως βλέμμα του Θεού διαπερνά το προσωπείο και διαβάζει τα ενδόμυχα της ψυχής. ΜΔ2 534.3
Τι τρομερή σκέψη είναι αυτή! Καθώς η μία μέρα διαδέχεται την άλλη και κυλάει στην αιωνιότητα, σέρνει πίσω της το βάρος των πρακτικών που φυλάσσονταν στα κατάστιχα του ουρανού. Έργα που διαπράχθηκαν ή λόγια που ειπώθηκαν δεν παίρνονται πια πίσω. Οι άγγελοι έχουν καταχωρήσει το καλό όπως και το κακό. Και αυτός ο ηρωικότερος πολεμιστής του κόσμου δεν είναι σε θέση να αφαιρέσει ούτε μία σελίδα από το μητρώο του. Τα έργα μας, τα λόγια μας, και αυτά τα απόκρυφα ακόμη κίνητρά μας, όλα συντελούν με τη βαρύτητά τους στην απόφαση που σφραγίζει την αιώνια ευτυχία ή δυστυχία. Μπορεί οι ίδιοι να τα έχουμε λησμονήσει. Αδιάφορο όμως, όλα αυτά προσκομίζουν τη μαρτυρία τους είτε για αθώωση είτε για καταδίκη. ΜΔ2 535.1
Όπως τα χαρακτηριστικά του προσώπου αποδίδονται με καταπληκτική ακρίβεια πάνω στο γυαλιστερό χαρτί του φωτογράφου, έτσι αποδίδεται του καθενός ο χαρακτήρας με κάθε σχολαστική λεπτομέρεια στα κατάστιχα του ουρανού. Και όμως πόσο λίγο νοιάζονται οι άνθρωποι για τα πιστά εκείνα κατάστιχα που θα εκτεθούν στα βλέμματα των ουρανίων υπάρξεων! Αν μπορούσε να τραβηχτεί ο πέπλος που χωρίζει τον ορατό από τον αόρατο κόσμο, επιτρέποντας στους ανθρώπους να ρίξουν μια ματιά στο λεπτομερέστατο έργο του καταχωρητή αγγέλου για κάθε πράξη και κάθε λόγο τους με τα οποία θα έρθουν ξανά αντιμέτωποι την ημέρα της κρίσης, πόσα λόγια από αυτά που ξεστομίζονται καθημερινά θα έμεναν ανείπωτα, πόσες πράξεις θα έμεναν ακάμωτες. ΜΔ2 535.2
Τη δίκη αυτή θα απασχολήσει ο εξονυχιστικός έλεγχος για τη χρήση του κάθε τάλαντου στη διάθεσή μας. Πώς χρησιμοποιήσαμε το κεφάλαιο που μας δάνεισε ο Ουρανός; Όταν έρθει ο Κύριος θα λάβει πίσω το κεφάλαιό Του με τον τόκο; Αξιοποιήσαμε τις εμπιστευμένες σ’ εμάς πνευματικές, ψυχικές και σωματικές δυνατότητες για τη δόξα του Θεού και το καλό του κόσμου; Πως χρησιμοποιήσαμε τον καιρό μας, την πένα μας, τη φωνή μας, το χρήμα μας, την επιρροή μας; Τι κάναμε για το Χριστό στην περίπτωση του φτωχού, του πονεμένου, της χήρας και του ορφανού; Ο Θεός μας κατέστησε θεματοφύλακες του λόγου Του. Πως διαθέσαμε το φως και την αλήθεια που μας χορήγησε για να κάνομε τους ανθρώπους “σοφούς προς σωτηρίαν;” Καμία αξία δεν έχει η στείρα εκδήλωση πίστης πρός το Χριστό. Μόνη γνήσια αγάπη θεωρείται εκείνη που εξωτερικεύεται με έργα. Οτιδήποτε γίνεται από αγάπη, όσο και αν φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων μηδαμινό, γίνεται ευπρόσδεκτο και έχει το μισθό του από το Θεό. ΜΔ2 536.1
Τα ουράνια βιβλία αποκαλύπτουν την καμουφλαρισμένη ανθρώπινη φιλαυτία. Στα μητρώα καταχωρούνται τα ανεκπλήρωτα καθήκοντα πρός το συνάνθρωπο, η επιλήσμονη στάση πρός τις απαιτήσεις του Σωτήρα. Εκεί θα φανεί πόσες φορές ο χρόνος, η σκέψή και η δύναμη που ανήκουν στο Χριστό προσφέρθηκαν στο Σατανά. Αξιοθρήνητα πρακτικά μεταφέρουν οι άγγελοι του Θεού στον ουρανό. Υπάρξεις προικισμένες με λογική, διατεινόμενες ότι ακολουθούν το Χριστό, έχουν απορροφηθεί από τις έγνοιες της επισώρευσης του πλούτου ή της απολαβής των ματαίων διασκεδάσεων. Χρήμα, χρόνος και δύναμη θυσιάζονται στο βωμό της επιδεικτικότητας και της ατομικής ικανοποίησης, ενώ ελάχιστες είναι οι ώρες οι αφιερωμένες στην προσευχή, στη μελέτη της Γραφής, στην ταπείνωση της ψυχής, στην εξομολόγηση της αμαρτίας. ΜΔ2 536.2
Αναρίθμητα τεχνάσματα σοφίζεται ο εχθρός των ψυχών προκειμένου να αιχμαλωτίσει τη σκέψη μας με οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που οφείλει να μας απασχολεί περισσότερο. Ο αρχιαπατεώνας μισεί τις μεγάλες αλήθειες που αποκαλύπτουν την εξιλαστική θυσία και τον Παντοδύναμο Μεσολαβητή. Ξέρει καλά ότι γι’ αυτόν το πάν εξαρτάται από του να αποσπάσει την ανθρώπινη σκέψη μακριά από τον Ιησού και την αλήθεια Του. ΜΔ2 537.1
Όσοι επιθυμούν να απολαύσουν τα προνόμια του μεσιτικού έργου του Λυτρωτή οφείλουν να μη επιτρέψουν σε τίποτε να σταθεί εμπόδιο στο καθήκον τους για την τελειοποίηση της “αγιοσύνης εν φόβω Θεού.” Ο πολύτιμος χρόνος, αντί να σπαταλάται με τις διασκεδάσεις, τις επιδείξεις ή με την απόκτηση του πλούτου, πρέπει να αφιερωθεί στη μελέτη του λόγου του Θεού με πρόθυμο πνεύμα και με προσευχή. Ο λαός του Θεού οφείλει να κατανοήσει σε όλη του την έκταση το θέμα του αγιαστηρίου και της διερευνητικής κρίσης του ουρανού. Ο καθένας χρειάζεται να αποκτήσει προσωπική γνώση της αρμοδιότητας και του έργου του Μεγάλου Αρχιερέα μας. Διαφορετικά είναι αδύνατον να εξασκήσει κανείς την πίστη την τόσο απαραίτητη στην εποχή μας και να αναλάβει τη θέση που του προορίζει ο Θεός. Ο καθένας έχει μια ψυχή να σώσει ή να χάσει. Ο καθένας ευθύνεται με μια υπόθεση που εκκρεμεί στο μεγάλο εδώλιο του ουρανού. Ο καθένας πρέπει να βρεθεί προσωπικά αντιμέτωπος με τον αδέκαστο Κριτή. Πόσο λοιπόν σπουδαίο είναι για τον καθένα να απασχολεί συχνά τη σκέψη του με την επιβλητική εκείνη σκηνή όπου, όπως λέγει ο Δανιήλ, το κριτήριο θα καθήσει και τα βιβλία θα ανοιχτούν και το κάθε άτομο θα πρέπει να “σταθή εν τω κλήρω του εις το τέλος των ημερών.” (Δαν. 12:13.) ΜΔ2 537.2
Όλοι όσοι έχουν φωτιστεί με τη διασάφηση των θεμάτων αυτών οφείλουν να μεταδίδουν στους άλλους τις πολύτιμες αλήθειες που ο Θεός τους έχει εμπιστευτεί. Το ουράνιο αγιαστήριο αποτελεί το επίκεντρο του έργου του Χριστού για τον άνθρωπο. Αφορά κάθε ψυχή που ζεί πάνω στη γη. Μας φανερώνει το απολυτρωτικό σχέδιο και μας μεταφέρει μέχρι τον έσχατο καιρό, αποκαλύπτοντας το θριαμβικό αποτέλεσμα της αγωνιστικής πάλης ανάμεσα στη δικαιοσύνη και στην αμαρτία. Είναι λοιπόν γεγονός υψίστης σημασίας για τον καθένα η έρευνα των θεμάτων αυτών, ώστε να είναι έτοιμος να δώσει απάντηση σε οποιονδήποτε ζητάει να πληροφορηθεί για την ελπίδα που περικλείουν. ΜΔ2 537.3
Το μεσιτικό έργο του Χριστού για τον άνθρωπο στο ουράνιο αγιαστήριο είναι εξίσου σημαντικό μέσα στο σχέδιο της σωτηρίας, όπως και ο θάνατός Του επάνω στο σταυρό. Με το θάνατό Του εγκαινίασε το έργο που, μετά την ανάστασή Του, ανέβηκε να αποτελειώσει στον ουρανό. Με τα μάτια της πίστης οφείλουμε να εισχωρήσουμε “εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος.” (Εβρ. 6:20.) Εκεί αντανακλάται το φως του Γολγοθά. Εκεί μπορούμε να έχουμε μία σαφέστερη αντίληψη του μυστηρίου της απολύτρωσης. Η σωτηρία του ανθρώπου στοίχισε στον ουρανό μία αξία ανυπολόγιστη. Η επιτελεσθείσα θυσία αποδείχνεται αντάξια στις βαρύτερες αξιώσεις του παραβιασμένου νόμου του Θεού. Ο Ιησούς έκανε διάνοιξη του δρόμου πρός το θρόνο του Πατέρα και με τη μεσιτεία Του, οι διακαείς επιθυμίες όλων όσων Τον πλησιάζουν με πίστη είναι δυνατόν να παρουσιάζονται ενώπιον του Θεού. ΜΔ2 538.1
“Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού, δεν θέλει ευοδωθεί, ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθή.” (Παρ. 28:13.) Αν αυτοί που κρύβουν και δικαιολογούν τις αμαρτίες τους μπορούσαν να δουν το θρίαμβο του Σατανά για τη στάση τους, το σαρκασμό του έναντι του Χριστού και των αγίων αγγέλων για την πορεία που ακολουθούν, θα έσπευδαν να ομολογήσουν και να εγκαταλείπουν τις αμαρτίες τους. Με τις ελλείψεις του χαρακτήρα ο Σατανάς εργάζεται για να κυριαρχήσει ολοσχερώς στη σκέψη των ανθρώπων επειδή ξέρει ότι, αν οι ελλείψεις αυτές εξακολουθήσουν να υποθάλπονται, η νίκη του είναι εξασφαλισμένη. Γι’ αυτό προσπαθεί διαρκώς να αποπλανήσει τους οπαδούς του Χριστού με τη μοιραία αυτή σοφιστεία ότι τις αδυναμίες τους δεν μπορούν να τις υπερνικήσουν. Ο Χριστός όμως, τους υπερασπίζεται παρουσιάζοντας τα πληγωμένα χέρια Του και το κατατρυπημένο σώμα Του και σε όλους όσους θέλουν να Τον ακολουθήσουν λέγει: “Αρκεί εις σε η χάρις Μου.” (Β΄ Κορ. 12:9.)” Άρατε τον ζυγόν Μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ Εμού διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός Μου είναι καλός, και το φορτίον Μου ελαφρόν.” (Ματθ. 11:29-30.) Κανείς λοιπόν ας μη νομίσει ότι τα ελαττώματά του είναι αδιόρθωτα. Ο Θεός χορηγεί την απαιτούμενη πίστη και χάρη για την εξουδετέρωσή τους. ΜΔ2 538.2
Τώρα ακριβώς ζούμε στη μεγάλη αυτή ημέρα του εξιλασμού. Στην τυπική λατρεία, την ώρα που ο αρχιερέας καταγίνονταν με τον εξιλασμό του λαού Ισραήλ, ο καθένας ήταν υποχρεωμένος να έρθει σε συντριβή ψυχής με μετάνοια και ταπείνωση μπροστά στον Κύριο μη τυχόν και αποκοπεί από τη σύναξη του λαού. Έτσι και όλοι αυτοί που ποθούν να διατηρήσουν τα όνοματά τους καταχωρημένα στο βιβλίο της ζωής πρέπει τώρα, στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που τους υπολείπεται, να ταπεινώσουν τις ψυχές τους μπροστά στο Θεό με βαθιά λύπη για τις αμαρτίες τους και με πραγματική μετάνοια. Χρειάζεται ένας ειλικρινής, εξονυχιστικός αυτοέλεγχος. Πολλοί από τους καλουμένους οπαδούς του Χριστού οφείλουν να θέσουν κατά μέρος την ελαφρότητα και επιπολαιότητα που υποθάλπουν στη ζωή τους. Μία σκληρή πάλη περιμένει όλους όσους θα ήθελαν να καθυποτάξουν τις κακές έξεις που αγωνίζονται για την υπεροχή. Το έργο της προετοιμασίας είναι έργο ατομικό. Οι άνθρωποι δεν σώζονται ομαδικά. Δεν μπορεί η αγνότητα και η καθιέρωση του ενός να καλύψουν την έλλειψη των αρετών αυτών στη ζωή του άλλου. Αν και όλα τα έθνη θα παρελάσουν μπροστά από το μεγάλο κριτήριο του Θεού, Εκείνος όμως θα εξετάσει την περίπτωση του κάθε ατόμου ξεχωριστά με τέτοια ακρίβεια και λεπτομέρεια, σαν να μη υπήρχε δεύτερος στη γη. Ο καθένας πρέπει να δοκιμαστεί χωριστά και να βρεθεί χωρίς “κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων.” ΜΔ2 539.1
Μεγάλη επισημότητα χαρακτηρίζει τις τελευταίες σκηνές του έργου του εξιλασμού. Βαρυσήμαντο ενδιαφέρον αποδίδεται σ’ αυτό. Τώρα ακριβώς μεσολαβεί η κρίση στο ουράνιο αγιαστήριο. Το έργο αυτό εκτυλίσσεται για χρόνια. Σύντομα—κανείς δεν ξέρει πόσο σύντομα—θα επιληφθεί με τις υποθέσεις των ζώντων. Η ζωή μας θα παρουσιαστεί για εξέταση μπροστά από το διαπεραστικό βλέμμα του Θεού. Σε μία τέτοια ώρα, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε, επιβάλλεται να δώσει ο καθένας ιδιαίτερη προσοχή στα λόγια του Σωτήρα: “Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο καιρός.” (Μάρκ. 13: 33.) “Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης, και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώραν θέλω ελθεί επί σε.” (Αποκ. 3:3.) ΜΔ2 539.2
Όταν το έργο της ερευνητικής κρίσης περατωθεί, η τύχη του καθενός θα έχει πια αποφασισθεί, είτε για ζωή είτε για θάνατο. Ο καιρός της προθεσμίας της χάρης του Θεού λήγει λίγο πριν παρουσιαστεί ο Χριστός στα σύννεφα του ουρανού. Στην εποχή αυτή αναφέρεται ο Χριστός στην Αποκάλυψη όταν λέγει: “Όστις αδικεί, ας αδικήση έτι· και ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος. Και ιδού έρχομαι ταχέως· και ο μισθός μου είναι μετ’ Εμού, δια να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργον αυτού.” (Αποκ. 22:11-12.) ΜΔ2 539.3
Δίκαιοι και αμαρτωλοί θα ζούν ακόμη στη γη με το συνηθισμένο τους ρυθμό—τρώγοντας, πίνοντας, φυτεύοντας, οικοδομώντας—χωρίς να έχουν ιδέα ότι η τελευταία τελεσίδικη απόφαση έχει εκδοθεί στο ουράνιο αγιαστήριο. Πριν από τον κατακλυσμό, αφού ο Νώε μπήκε στην κιβωτό, ο Θεός σφάλισε πίσω του την πόρτα κλείνοντας έξω τους αμαρτωλούς. Για άλλες επτά ημέρες, οι άνθρωποι, αγνοώντας ότι η τύχη τους είχε κριθεί, εξακολουθούσαν την ανέμελη, φιλήδονη ζωή τους και με κομπασμό χλεύαζαν τα προειδοποιητικά μηνύματα για τη επερχόμενη κρίση. “Ούτω,” λέγει ο Χριστός, “θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.” (Ματθ. 24:39.) Σιωπηλά και απαρατήρητα, σαν τον κλέφτη τα μεσάνυχτα, θα καταφθάσει η αποφασιστική εκείνη ώρα που θα σημάνει την καθορισμένη τύχη του καθενός· την οριστική αποχώρηση της θεϊκής ευσπλαχνίας που είχε προσφερθεί δωρεάν στον κάθε αμαρτωλό. ΜΔ2 541.1
“Αγρυπνείτε ... μήποτε ελθών εξαίφνης, σας εύρη κοιμωμένους.” (Μάρκ. 1 3:35-36.) Σε επικίνδυνη κατάσταση βρίσκονται όσοι, αποκαμωμένοι να αγρυπνούν, στρέφονται πρός τις έλξεις του κόσμου. Την ώρα που ο επαγγελματίας απορροφάται από τα κέρδη του, την ώρα που ο φιλήδονος παραδίδεται στα γλέντια του, την ώρα που η φιλάρεσκη ασχολείται με τα λούσα της, ακριβώς αυτή την ώρα μπορεί ο μεγάλος Δικαστής της οικουμένης να εκδώσει την καταδικαστική απόφαση: “Εζυγίσθης εν τη πλάστιγγι και ευρέθης ελλιπής.” (Δαν. 5:27.) ΜΔ2 541.2