Jezus wyparł się samego siebie — to było widoczne we wszystkich Jego czynach. Wszystko poddał woli Ojca, dlatego mógł na końcu swej służby powiedzieć: PM 122.1
— “Ja cię uwielbiłem na ziemi; dokonałem dzieła, które mi zleciłeś, abym je wykonał”. Jana 17,4. PM 122.2
Nam zaś mówi: PM 122.3
— “Uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca (...). Jeśli kto chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie”. Mateusza 11,29; 16,24. PM 122.4
Samozaparcie oznacza po prostu wyparcie się pysznego i samolubnego ja. Pozwólmy więc Chrystusowi panować w naszym sercu. Patrząc na samozaparcie i na dobroć Chrystusa, powiemy sobie tak, jak to powiedział Daniel, gdy ujrzał kogoś podobnego Synowi Człowieczemu: “Twarz moja zmieniła się do niepoznania i nie miałem żadnej siły”. Daniela 10,8. (...). Natura ludzka stale walczy o zdobycie jak największej sumy wrażeń i zawsze jest skłonna do kłótni, ale uczeń Chrystusa wolny jest od wszelkich pożądań — od pychy i chęci postawienia na swoim; nie dąży również do osiągnięcia przemijającej popularności. Dlatego też jego dusza żyje w spokoju, bo znajduje się całkowicie pod kierownictwem Ducha Świętego. Uczeń Chrystusa nie zdobywa za wszelką cenę miejsc najwyższych i nie ma ambicji, aby inni go podziwiali. Miejscem najwyższym dla niego będzie miejsce u nóg Zbawiciela, który go prowadzi i strzeże. Apostoł Paweł powiedział po zdobyciu takiego doświadczenia: “Z Chrystusem jestem ukrzyżowany; żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus; a obecne życie moje w ciele jest życiem w wierze Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie za mnie.” Galacjan 2,20. — Nauki z Góry Błogosławienia 19-20. PM 122.5