Samopoświęcenie jest sednem nauki Chrystusa. Prawda ta była często wypowiadana z powagą, gdyż w żaden inny sposób nie można zbawić człowieka, jak tylko poprzez odcięcie go od jego egoizmu. Chrystus dał, poprzez swe życie na ziemi, prawdziwy przykład mocy ewangelii (...). Każdej duszy, która cierpi razem z Nim, opierając się grzechowi, pracując w Jego dziele i wyrzekając się siebie dla dobra innych, obiecuje On udział w wiecznej nagrodzie sprawiedliwych. Przez rozwijanie ducha, jaki cechował Jego działalność, stajemy się uczestnikami Jego natury. Uczestnicząc w życiu pełnym ofiarności dla dobra innych ludzi, będziemy też mieli udział w przyszłym, wiecznym życiu, które “daleko przewyższa doczesną, zewnętrzną chwałę”. — The Review and Herald, 28 wrzesień 1911. RS 17.1