Judasz posiadał cenne cechy charakteru, ale miał też wady, których musiałby się wyzbyć, zanim mógłby być zbawiony. Musiał narodzić się na nowo, nie z nasienia skazitelnego, ale z nieskazitelnego. Jego wielką, dziedziczną i pielęgnowaną skłonnością do złego była chciwość. Długo praktykowana, stała się nawykiem, który przeniknął całe jego postępowanie. Jego oszczędnościowe zwyczaje wyrobiły w nim ducha skąpstwa i stały się fatalną pułapką. Zysk był jego miarą religijnego doświadczenia, a wszelka prawdziwa sprawiedliwość musiała przed nim ustąpić. Zasady prawości i sprawiedliwości Chrystusa nie znalazły miejsca w jego systemie wartości (...). RS 141.2
Wiedząc, że Judasz uległ zepsuciu pod wpływem chciwości, Chrystus dał mu przywilej wysłuchania wielu cennych lekcji. Judasz słyszał, jak Chrystus oznajmiał ludziom zasady obowiązujące tych, którzy chcą należeć do Jego królestwa. Miał okazję przyjąć Chrystusa jako swego Zbawiciela, ale odrzucił ten dar. Nie poddał Chrystusowi swojego sposobu życia ani swojej woli. Nie chciał czynić tego, co nie zgadzało się z jego własnymi skłonnościami; dlatego też jego skąpstwo nie mogło zostać usunięte. Choć z pozoru uchodził nadal za ucznia Chrystusa i nadal przebywał w Jego obecności, przywłaszczał sobie środki, które składano do skarbnicy Pańskiej (...). RS 141.3
Judasz mógł skorzystać z tych pouczeń, gdyby posiadał w głębi serca pragnienie zmiany na lepsze; ale jego chciwość opanowała go zupełnie, a miłość do pieniędzy rządziła nim niepodzielnie. Ulegając jej, pozwolił, by ta cecha charakteru urosła i zapuściła korzenie tak głęboko, że zagłuszyła zupełnie dobre nasienie prawdy zasiane w jego sercu. — The Review and Herald, 5 październik 1897. RS 141.4