Bóg udzielił wskazówek do wykonywania tej pracy. Na naszych spotkaniach namiotowych spotykamy ludzi wszelkiego pokroju — wysoko i nisko urodzonych, bogatych i biednych. Nie wolno nikogo pomijać. Pan pragnie, aby nasi najlepsi lekarze byli gotowi do współdziałania ze sługami ewangelii. Mają być jedno w Chrystusie jako ci, przez których może działać Bóg. Pan pragnie, aby Jego dzieło rozwijało się i miało za cel niesienie odnowy. Na naszych spotkaniach namiotowych należy wykonywać prawdziwą medyczną pracę misyjną. MPM 237.1
Nie wolno rysować linii podziału między prawdziwą medyczną pracą misyjną a służbą ewangelii. Te dwa rodzaje działania mają ze sobą idealnie współgrać. Nie należy ich rozdzielać. Mają tworzyć nierozerwalną jedność, tak jak ramię jest połączone z ciałem. Osoby pracujące w naszych instytucjach mają dać dowód tego, że rozumieją swoją rolę w wykonywaniu prawdziwej medycznej pracy misyjnej w służbie ewangelii. Lekarze-ewangeliści mają charakteryzować się godnością. Mają to być ludzie, którzy rozumieją i znają Boga oraz moc Jego łaski. MPM 237.2
Niezależnie od tego, jakim możemy poszczycić się wzrostem i rozwojem, diecezje mają być wolne od jakiegokolwiek cienia samolubstwa. Także medyczna praca misyjna ma być nieskalana samolubstwem i prowadzona zgodnie z wolą Bożą. Te dwa kierunki działania powinny się wzajemnie wspierać. — Letter 102, 1900. MPM 237.3