“Rozpuszczali między synami izraelskimi złą wieść o ziemi, którą zbadali, mówiąc: Ziemia, przez którą przeszliśmy, aby ją zbadać, to ziemia, która pożera swoich mieszkańców”. 4 Mojżeszowa 13,32. TC 370.1
Okres, gdy dzieło posuwa się naprzód z największymi trudnościami, jest czasem próby siły duchowej i mądrości każdego pracownika. (...) Gdy powstają trudności w jakiejś dziedzinie dzieła — a powstaną na pewno, gdyż Kościół jest Kościołem walczącym, a nie Kościołem triumfującym — całe niebo przygląda się, by dowiedzieć się, jak postąpią ci, którym powierzono świętą odpowiedzialność. Niektórzy będą się potykać, inni dadzą posłuch zwodniczym duchom, jeszcze inni wybiorą ciemność zamiast światłości, gdyż nie są szczerymi wobec Boga. Jednak ci, którzy trwają w Chrystusie, nie upadną ani nie ulegną zniechęceniu, podobnie jak ich Mistrz. (...) TC 370.2
Teraz, gdy jesteśmy już u granic ziemi obiecanej, niech nikt nie powtarza grzechu niewiernych zwiadowców. Przyznali oni, że kraj, który zobaczyli, był dobry. Oświadczyli jednak, że jego mieszkańcy to siłacze, olbrzymi, przy których oni sami wyglądali jak szarańcza. Wszystkie trudności zostały wyolbrzymione do niewyobrażalnych rozmiarów. Sprawa została przedstawiona tak, jakby głupotą i zuchwałością było twierdzenie, iż można zdobyć Kanaan. (...) Jednak Kaleb uciszył ich w obecności Mojżesza i powiedział: “Gdy wyruszymy na nią, to ją zdobędziemy, gdyż ją przemożemy”. TC 370.3
Tak przemawia człowiek, który wierzy. Jednak zwiadowcy, którzy wygłosili zniechęcającą opinię, trwali przy niej starając się powstrzymać lud od wykonania słowa Pańskiego. (...) Wyolbrzymiali trudności, aż na całe zgromadzenie padło odium zniechęcenia i strachu. (...) TC 370.4
Wśród tych wszystkich narzekań i goryczy Kaleb i Jozue zwrócili się do ludu i powiedzieli: “Ziemia, przez którą przeszliśmy, aby ją zbadać, jest ziemią bardzo, bardzo dobrą”. Jednak ludzie woleli wierzyć w najgorsze, a gdy dźwięczny głos Kaleba rozlegał się nad zgromadzeniem, niektórzy stali z kamieniami w rękach, gotowi ukamienować ludzi, którzy złożyli dobre świadectwo. (...) TC 370.5
Gdy ludzie poddali się wątpliwościom i przyznali rację niewiernym zwiadowcom, wspaniała okazja dla Izraela została zaprzepaszczona. (...) Czyżby w tych ostatnich dniach, tuż przed wejściem do niebiańskiego Kanaanu, lud Boży miał okazać ducha, jaki cechował starożytnych Izraelitów? Ludzie pełni wątpliwości, krytycyzmu i skłonni do narzekania mogą siać ziarna niewiary i nieufności, które przyniosą obfite żniwo. Historia Izraela została spisana dla naszego pouczenia, dla nas, którzy znaleźliśmy się przy końcu świata. — Manuscript 6, 1892. TC 370.6