“Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje i duszę moją znasz dokładnie”. Psalmów 139,14. AN 192.1
Psalmista mówił: “Cudownie mnie stworzyłeś”. Bóg dał nam zdolności, siły umysłu i ciała, a my mamy obowiązek zachować je w najlepszym stanie. Jeśli ktokolwiek osłabia swoje siły przez pobłażanie wypaczonemu apetytowi, wówczas osłabia też swój wpływ i czyni się kaleką. Jedynie dzięki kosztownej ofierze złożonej na Golgocie możemy zrozumieć wartość człowieka. Odkupieńcza moc Jezusa Chrystusa stawia nas na uprzywilejowanej pozycji i daje nam wolność od więzów grzechu będących skutkiem upadku Adama. — Letter 90, 1898. AN 192.2
Mamy w pełni wykorzystać zdolności i talenty udzielone nam przez Boga. Ci, którzy osłabiają i niszczą fizyczne, umysłowe i moralne siły przez grzechy w sposobie odżywiania, w sposobie ubierania się i przez jakiekolwiek przekraczanie praw zdrowia, będą musieli zdać sprawę Bogu z dobra, które mogli uczynić, gdyby przestrzegali praw zdrowia zamiast pobłażać apetytowi i lekceważyć rzeczywiste potrzeby organizmu. (...) Bóg mówi: “Nie należycie do samych siebie”. Jesteście Bożą własnością. Wasze odkupienie kosztowało życie Syna Bożego. (...) Wszyscy muszą wziąć pod uwagę wielkość złożonej ofiary. Majestat Niebios, król chwały, postanowił, że ludzie mają służyć mu z pełnym zaangażowaniem. AN 192.3
W słowach apostoła Pawła zawarta jest głęboka prawda: “A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe”. Rzymian 12,1-2 (BT). Nikt nie może przynieść chwały Bogu, jeśli postępuje w sposób, który szkodzi ciału albo duszy. Nasza ofiara ma być święta i bez skazy. Na tym polega duchowa służba. Jesteśmy Bożym dziełem, Bożą budowlą. (...) AN 192.4
Bóg pragnie, byśmy uwielbili Go wszystkim, co jest w nas. — Letter 90, 1898. AN 192.5