“A jeśli komu z was brak mądrości, niech prosi Boga, który wszystkich obdarza chętnie i bez wypominania, a będzie mu dana”. Jakuba 1,5. WM 219.1
Ci, którzy o coś proszą, aby udzielać to innym, nie zawiodą się. Bóg wynagrodzi tych, którzy przychodzą do niego w gorliwej wierze. On zapewnia nas, że myśl o Jego majestacie i władzy nie powinna nas napełniać przerażeniem. On uczyni w swej łasce znacznie więcej niż się spodziewamy, jeśli tylko przyjdziemy do tronu Jego łaski. Swoją władzę uważa za podstawę swej pełnej miłosierdzia hojności w zaspokajaniu naszych próśb. Obiecuje wysłuchać nasze modlitwy. Swoją nieskończoną dobroć wobec tych, którzy należą do Niego z tytułu stworzenia i odkupienia, porównuje do najczulszej rodzicielskiej miłości. Jezus powiedział: “Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą”. Łukasza 11,13. Ludzie potrzebujący i odczuwający głód w swych duszach nigdy nie proszą Boga na darmo. (...) WM 219.2
W świetle tego, powiedzcie mi, kto powinien mieć oblicze jaśniejsze i radośniejsze, pełne blasku oblicze, niż ci, którzy żyją w wierze w Syna Bożego. W Nim potrzebujący i głodni znajdą wszystko, czego potrzebują. Jednak nie zapominajmy, że ci, których Bóg błogosławi dobrami w tym życiu, mają się stać Jego pomocnikami, aby zaspokajać potrzeby innych. Mają się stać współpracownikami Bożymi. Są Jego sługami, więc mają używać dóbr materialnych dla rozwoju Jego dzieła, aby Jego imię było uwielbione. WM 219.3
Pan pragnie posługiwać się Kościołem jako kanałem, przez który będzie przekazywał swoje dobra. Jeśli Jego lud dołoży starań, by ten kanał był drożny, przyjmując duchowe i doczesne dary łaski Bożej, a następnie przekazując je potrzebującym, wówczas nie będzie zaniedbanych chorych ani sierot wołających o chleb. Serca wdów i sierot będą bez lęku śpiewać pieśń radości. WM 219.4
Bóg dał ludziom obfite dary. Uczynił to, by człowiek rozdawał te dobra innym. — The Bible Echo, 12 sierpień 1901. WM 219.5