“I przystąpiwszy ten, który wziął pięć talentów, przyniósł dalsze pięć talentów i rzekł: Panie! Pięć talentów mi powierzyłeś. Oto dalsze pięć talentów zyskałem. Rzekł mu pan jego: Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym, co małe, byłeś wierny, wiele ci powierzę; wejdź do radości pana swego”. Mateusza 25,20.21. WM 218.1
Przypowieść o talentach powinna być przedmiotem uważnego studium połączonego z modlitwą, bowiem ma ona osobiste, indywidualne zastosowanie do każdego mężczyzny, kobiety i dziecka mających zdolność rozumowania. Wasze zobowiązania i odpowiedzialność są proporcjonalne do talentów danych wam przez Boga. Wszyscy wyznawcy Chrystusa otrzymali jakiś dar, nikogo Pan nie pominął, dar, który mają używać, a później zdać z tego sprawę Bogu. WM 218.2
Swój brak zaangażowania w służbę dla Chrystusa wielu próbuje uzasadniać tym, iż inni otrzymali większe dary i możliwości działania. Panuje przekonanie, iż jedynie ludzie szczególnie utalentowani są wezwani do poświęcenia swych zdolności służbie Bożej. Wyznawany jest pogląd, że talenty zostały dane tylko pewnej wybranej grupie, z wyłączeniem pozostałych wyznawców, którzy rzekomo nie są powołani do uczestniczenia w trudzie i nagrodzie. Jednak nie taki jest sens tej przypowieści. Kiedy pan domu przywołał sługi, każdemu wyznaczył odpowiednią pracę. WM 218.3
Cała rodzina Boża ponosi odpowiedzialność wynikającą z zarządzania dobrami powierzonymi przez Pana. Każdy wyznawca, od najmniejszych i najskromniejszych, do największych i najbardziej znaczących, jest sługą, wyposażonym w zdolności, z których musi zdać sprawę Bogu. W większej lub mniejszej mierze wszystkim zostały powierzone talenty Pańskie. Duchowe, umysłowe i fizyczne zdolności, wpływ, stanowisko, posiadane dobra, uczucia, współczucie — oto cenne dary, które mają być używane w dziele Mistrza dla ratowania tych, za których Chrystus oddał życie. Jakże niewielu należycie ceni te błogosławieństwa! Jakże niewielu stara się rozwijać swoje talenty i pomnażać swoją użyteczność w świecie! Mistrz każdemu powierzył zadanie. Każdemu przydzielił obowiązki stosowne do zdolności i umiejętności. Bóg od każdego wierzącego oczekuje, iż stanie się on pracownikiem w Jego winnicy. Macie podjąć dzieło, które zostało wam powierzone, i wiernie je wykonywać. — The Review and Herald, 1 maj 1888. WM 218.4