“Przez ręce apostołów działo się wśród ludu wiele znaków i cudów. I zgromadzali się wszyscy jednomyślnie w przysionku Salomonowym”. Dzieje Apostolskie 5,12. WM 314.1
Chrystus uczynił wszystko, by Jego Kościół był odrodzony, oświecony niebiańskim światłem, napełniony chwałą Immanuela. Jego pragnieniem jest, by każdy chrześcijanin został otoczony duchową atmosferą światła i pokoju. Użyteczność tych, którzy wyzbywając się egoizmu pozwalają działać w sercu Duchowi Świętemu i w pełni poświęcają się Bogu, nie ma granic. WM 314.2
Jaki był skutek zesłania Ducha w dniu Pięćdziesiątnicy? Dobra nowina o zmartwychwstałym Zbawicielu została zaniesiona aż po krańce zamieszkanego świata. Serca uczniów napełniły się pragnieniem czynienia dobra tak wielkim, tak gorącym, tak dalekosiężnym, iż skłoniło ich to do udania się na koniec świata z takim oto świadectwem: “Niech mnie Bóg uchowa, abym miał się chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Galacjan 6,14. Kiedy zwiastowali prawdę, która jest w Jezusie, serca słuchaczy poddawały się mocy poselstwa. Nawróceni ludzie napływali do Kościoła ze wszystkich stron. Odstępcy byli ponownie pozyskiwani. Grzesznicy przyłączali się do chrześcijan, by poszukiwać bezcennej Perły. WM 314.3
Ci, którzy wcześniej byli zagorzałymi oponentami ewangelii, stawali się jej najgorliwszymi rzecznikami. Spełniło się proroctwo, iż słabi staną się “jak Dawid”, a dom Dawida “jak anioł Pański”. Każdy chrześcijanin widział w swoich braciach i siostrach podobieństwo Boże, pełne miłości i dobroczynności. Tylko jedno dążenie dominowało, jeden cel był bodźcem do działania. Jedyną ambicją wierzących było objawianie podobieństwa do Chrystusa w charakterze oraz praca nad szerzeniem Jego królestwa. WM 314.4
Zauważ, iż dopiero wtedy, kiedy między uczniami zapanowała jedność, kiedy przestali dążyć do zajęcia pierwszego miejsca, Duch Święty został posłany. Byli jednomyślni. Wszelka niezgoda została usunięta. Wszyscy składali to samo świadectwo, gdyż przez wszystkich działał ten sam Duch. — The Review and Herald, 30 kwiecień 1908. WM 314.5