“Przybywało też coraz więcej wierzących w Pana, mnóstwo mężczyzn i kobiet, tak iż nawet na ulice wynoszono chorych i kładziono na noszach i łożach, aby przynajmniej cień przechodzącego Piotra mógł paść na którego z nich”. Dzieje Apostolskie 5,14.15. WM 315.1
Ostatnie słowa Chrystusa skierowane do uczniów brzmiały: “Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu”. Marka 16,15. Wyciągając nad nimi ręce w geście błogosławienia, Zbawiciel wstąpił do nieba, otoczony zastępami niebiańskich aniołów, którzy przybyli, by towarzyszyć Mu w Jego drodze do domu Ojca. Jego ostatnie zlecenie dane uczniom czyni z nich przekazicieli dobrej nowiny dla narodów. Taka była ostatnia wola Chrystusa, testament dla Jego naśladowców, i to zarówno dla tych, którzy chodzili z Nim w czasie Jego ziemskiej misji, jak i dla tych, którzy mieli uwierzyć w Niego przez ich słowo. Jego pierwsze dzieło w niebie było zgodne z ostatnim poleceniem na ziemi, bowiem zesłał im Tego, którego obiecał Ojciec. W dniu Pięćdziesiątnicy Duch Święty został wylany na modlących się uczniów, a oni opowiadali wszędzie i wszystkim o tym, czego doświadczyli. WM 315.2
Duch misyjny został wylany w nieograniczonej mierze, a uczniowie świadczyli o ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Zbawicielu, przekonując świat o grzechu, sprawiedliwości i nadchodzącym sądzie. Czynili to, co polecił im zmartwychwstały Pan — począwszy od Jerozolimy głosili ewangelię na każdym miejscu, mimo wszelkich uprzedzeń i najbardziej skrzywionych wyobrażeń o Tym, który został ukrzyżowany niczym zbrodniarz. Jednego dnia trzy tysiące osób przyjęło poselstwo i nawróciło się. Ludzie ci nie dali się zastraszyć prześladowaniami, więzieniem i śmiercią, ale z całą odwagą wypowiadali słowa prawdy, przedstawiając Żydom dzieło i misję Chrystusa, Jego ukrzyżowanie, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. Codziennie też przybywało wierzących w Pana, zarówno mężczyzn, jak i kobiet. — The Review and Herald, 6 listopad 1894. WM 315.3