“I przywoławszy ich, nakazali im, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imieniu Jezusa. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im i rzekli: Czy słuszna to rzecz w obliczu Boga raczej was słuchać aniżeli Boga, sami osądźcie; my bowiem nie możemy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy”. Dzieje Apostolskie 4,18-20. WM 325.1
Obietnica Ducha Świętego była najpiękniejszą nadzieją i największą pociechą, jaką Chrystus mógł zostawić swoim uczniom wstępując do nieba. Prawdy Słowa Bożego zostały zagrzebane w śmieciach błędnych interpretacji. Wypowiedzi ludzi, mądrości śmiertelników, wywyższono nad Słowo żyjącego Boga. Pod wpływem oświecającej mocy Ducha Świętego apostołowie umiejętnie oddzielali prawdę od fałszywych teorii i podawali ludziom słowo żywota. WM 325.2
Duch Święty często bywa odrzucany, gdyż działa w nieoczekiwany sposób. Żydowscy kapłani i przywódcy mieli liczne dowody na to, że apostołowie mówili i działali pod Bożym natchnieniem, ale ludzie ci mimo to zdecydowanie opierali się poselstwu prawdy. Chrystus nie przyszedł w taki sposób, jak się spodziewali, a choć czasami byli przekonani, że jest Synem Bożym, to jednak odrzucali to przeświadczenie na bok i byli coraz bardziej zaślepieni i zatwardziali. Ukrzyżowali Chrystusa, a jednak On w swym miłosierdziu dał im, w dziełach dokonywanych przez uczniów, dodatkowe dowody swego posłannictwa. Posłał swoje sługi, by uświadomili im zarówno charakter tego zbrodniczego czynu — wydanie na śmierć Księcia żywota, jak i fakt, iż mimo to On wzywa ich do opamiętania. Jednak czując się bezpieczni we własnej sprawiedliwości, żydowscy nauczyciele nie byli przygotowani na to, by przyznać się, iż ci, którzy ich napominają, czynią to pod kierunkiem Ducha Świętego. (...) WM 325.3
Gniew Boży zostaje wylany na ludzi nie tylko z tej przyczyny, że popełniali grzechy, ale dlatego, że postanowili trwać w uporze i grzeszyli tak samo, jak w przeszłości, chociaż zostało im udzielone światło. Gdyby żydowscy przywódcy poddali się Bogu, otrzymaliby przebaczenie. Jednak oni postanowili, że się nie upokorzą. Podobnie wszyscy zatwardziali grzesznicy przyjmują taką postawę, co sprawia, iż nie widzą innej możliwości, jak tylko nadal trwać w swoim uporze. — The Signs of the Times, 27 wrzesień 1899. WM 325.4