“Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili”. 1 Piotra 4,12.13. WM 347.1
Przeciwności, jakie w życiu napotykamy, z różnych względów mogą się okazać dla nas dobrodziejstwem. Jeśli zareagujemy na nie właściwie, pomogą nam one kształtować dodatnie cechy charakteru, których nigdy nie posiedlibyśmy, gdybyśmy jako chrześcijanie nie napotykali na nic, co wymagałoby od nas znoszenia tego z cierpliwością. Wiara, cierpliwość, wytrwałość, kierowanie myśli ku niebu, ufność w opatrzność Bożą i szczere współczucie dla błądzących są wynikiem właściwego ustosunkowania się do przeżywanych doświadczeń. Są to zalety Ducha, które pączkują, kwitną i przynoszą owoc wśród prób i przeciwności. Cichość, pokora i miłość zawsze wyrastają na chrześcijańskim drzewie. Kiedy słowo zostaje przyjęte dobrym i szczerym sercem, wówczas oporna dusza staje się uległa, a wiara, która trzyma się obietnic i polega na Jezusie, okazuje się zwycięska. “Zwycięstwo, które zwyciężyło świat, to wiara nasza”. 1 Jana 5,4. WM 347.2
Ten, kto otwiera Pismo Święte i karmi się niebiańską manną, staje się uczestnikiem boskiej natury. Nie chce żyć i doświadczać czegokolwiek bez Chrystusa. Słyszy głos Boży przemawiający z nieba: “Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem”. Mateusza 3,17. Ten głos zapewnia go, że został przyjęty w Umiłowanym. Wie, że swoim charakterem musi się upodobnić do Tego, w którym Bóg ma upodobanie. Bóg w pełni przyjął Chrystusa jako naszego zastępcę, naszego poręczyciela, niechaj więc wszyscy, którzy nazywają się chrześcijanami od imienia Chrystusa, porzucą wszelki występek i będą jedno z Chrystusem w charakterze, aby Jezus nie wstydził się nazywać ich swoimi braćmi. WM 347.3
Ten, któremu ufamy, jest niezawodną pomocą w każdej potrzebie. Trwając w Nim, wzrastamy coraz pełniej na Jego podobieństwo. “My wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem”. 2 Koryntian 3,18. “Bo Bóg, który rzekł: Z ciemności niech światłość zaświeci, rozświecił serca nasze, aby zajaśniało poznanie chwały Bożej, która jest na obliczu Chrystusowym”. 2 Koryntian 4,6. — The Review and Herald, 28 czerwiec 1892. WM 347.4