Wiara jest warunkiem, który sprawia, że Pan Bóg może obiecać grzesznikowi przebaczenie, lecz nie dlatego, że w niej jest jakakolwiek prawość, zasługująca na zbawienie, lecz dla tego, że wiara chwyta się zasług Chrystusa i jest lekarstwem na grzech. Wiara może przedstawiać doskonale posłuszeństwo Jezusa w miejsce przestępstw i ułomności grzesznika. Gdy grzesznik wierzy, że Chrystus jest jego osobistym Zbawicielem, wtedy Bóg zgodnie z niezawodnymi obietnicami, przebacza jego grzech i dobrowolnie go usprawiedliwia. Żałująca dusza uświadamia sobie, że jego sprawiedliwość pochodzi od Chrystusa, ponieważ On umarł za nią jako jej Zastępca i Poręczyciel, i jest jej pojednaniem i sprawiedliwością. BK 344.9
“Uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość. A gdy kto spełnia uczynki, zapłaty za, nie nie uważa się za łaskę, lecz za należność; gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość.” Sprawiedliwość jest posłuszeństwem wobec Zakonu. Zakon domaga się sprawiedliwości i tę grzesznik jest dłużny Zakonowi; jednak on sam nie jest w stanie spłacić tego długu. Zatem jedynym sposobem zdobycia sprawiedliwości jest wiara. Przez wiarę może grzesznik przynieść Bogu zasługi Chrystusa i wówczas Pan lokuje posłuszeństwo Syna na koncie grzesznika. I wtedy sprawiedliwość Chrystusa jest przyjmowana w miejsce uchybień człowieka a Bóg przyjmuje, przebacza i usprawiedliwia żałującą, wierzącą duszę, traktując ją, jako sprawiedliwą i miłuje ją tak, jak miłuje Swego Syna. W ten sposób wiara jest uważana za sprawiedliwość. — The Review and Herald, 4 listopada 1890. BK 345.1