Niech członkowie każdej rodziny rozpoczną to dzieło od swojego domu. Niech sami ukorzą się przed Bogiem. Słuszną rzeczą byłoby założenie skarbonki, do której za zgodą całej rodziny, w widoczny sposób wkładano by ofiary za grzechy, polegające na tym, że gdy ktokolwiek wypowie nieprzyjemne lub złe słowo, będzie zobowiązany wrzucić do niej określoną kwotę pieniędzy. To stanowiłoby zabezpieczenie przed wypowiadaniem każdego złego słowa, którym rani się nie tylko swojego brata, ale także samych siebie. Żaden człowiek sam z siebie nie może powstrzymać języka, owego niesfornego organu; lecz Bóg dokona tego dzieła u tych, którzy z wiarą, w pokornej prośbie i ze skruszonym sercem przychodzą do Niego. Dzięki pomocy Boga możecie utrzymać w ryzach wasz język, mniej mówić a więcej się modlić. — The Review and Herald, 12 marca 1895. BK 44.1